سریال زندگی در بهشت | قسمت 35 - صفحه 7

بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله رب العالمین

بسم الله الذی فاطر السماوات والارض

الحمدالله الذی فاطر السماوات والارض

سلام سلام و هزاران سلام و درود بر سرمایه بزرگ زندگیم، خانواده بسیار صمیمی و دوست داشتنی خودم.

آی خدای من…بالاخره برگشتم خونه بهشتی خودم…باورم نمیشه انگار چند سال طول کشید دوری من از خونه بهشتیمون… از آخرین باری که توی فضای دلنشین سایت بودم و کامنت گذاشتم حدود سه هفته میگذره…توی این بازه زمانی اونقدر بهم خوش گذشت، اونقدر از زمانم نهایت استفاده رو بردم، اونقدر درک و آگاهی هام بصورت کوانتومی تغییر کرده، اونقدر اتفاقات عالی و جالب برام رخ داده، اونقدر تصمیمات و انتخاب های غول آسا گرفتم که حدو نصاب نداره… بخدا نمیدونم از چی بگم اونقدر حرف دارم که نمی‌دونم چطور همشو بنویسم. صدای قلبمو میشنوید؟! دارم از شدت شادی و هیجان میمیرم.. چقدر دلم تنگ شده واست استاد عزیزم…مری عزیزم انگار اولین باره صدای دلنشینتو میشنوم…دوستای ارزشمندم دلم واسه دیدار دوبارتون آرام و قرار نداشت. بیش از سه هفته کلا از فضای سایت آگاهانه و عمدا خارج شدم… چرا؟!! پس کدوم گوری بودم آره؟!! مگه قرار نبود متعهدانه روی خودت تا ابد کار کنی و توی خونه بهشتیمون باشی؟!! نکنه درجا زدی و کم آوردی؟!!…..نه نه نه…. خدای عزیزتر از جانم مرا لایق و قابل دونست و منو به سمت یک سفر کیهانی معنوی هدایت کرد… به عروج رفتم به عروج…آنچنان صعود کردم و بر فراز کهکشان ها پرواز کردم که گویی به معراج رفتم… حقیقتش از روزی که فهمیدم ایلان ماسک و شرکت اسپیس ایکس موفق شدن فضانورد به به iss بفرستن من دیگه توی پوست خودم نمیگنجیدم،منم باهاشون رفتم فضا…فیلم ها و عکس های این ماموریت و ایلان ماسک رو که دیدم انگار خودم این موفقیت رو بدست آوردم اشک شوق میریختم و بلند بلند می‌خندیدم…آرزوها و رویاهای دست نیافتنی منو محقق کرد و داره با نهایت توان و سرعت به پیش میره؛ ارسال انسان به فضا اونم با شرکت خصوصی، گردشگری فضایی، سفر به مریخ، پروژه های عظیم استار لینک و استار شیپ…«ایلان ماسک» نابغه قرن…یکی از مهمترین شخصیت های الهام بخش و الگوساز زندگیم… شخصی که اسماً و سطحی خیلی وقته میشناختمش ولی هیچگاه اونطور که باید و شاید نفهمیدمش و نشناختمش… این رویداد و موفقیت بزرگ منو به سمت مسیری هدایت کرد که باعث درک عمیق تر من به قانون و زندگی شد.

سه هفته تمام فیکس یه حرکتی عجیبی زدم که خودم هم فکرشو نمی‌کردم یه روزی کارم به این اوضاع بکشه… از همون روز اول که خبر بسیار خوش حال کننده تیم اسپیس اکس رو متوجه شدم قدم به قدم ساعت به ساعت روز به روز به سمت چیزی که میخواستم و نیاز داشتم هدایت شدم… صفر تا صد زندگی موفق ترین و ثروتمند ترین افراد دنیا رو دراوردم… هر چی مصاحبه بود دانلود کردم… هر چی سایت بود گشتم و مطالعه کردم… یوتیوب رو زیررو کردم… توی این بازه بقدری روی این تحقیقاتم تمرکز لیزری داشتم که اصلاً متوجه نمیشدم که شبه یا روز،در خونه رو کامل بروی خودم بستم پرده های پنجره رو بستم، آیفون زنگ تلفن همچی خاموش، خودم تک تنها در خلوتی عمیق در بحر مکاشفات خویش فرو رفتم و به خودشناسی خداشناسی و جهان شناسی شگرفی رسیدم…اونقدر بی وقفه درگیر و مشغول بودم که قید کار و زندگی شخصیمو زدم و از خود بیخود شده بودم؛ گاهی میشد ساعت ها محو کنکاش و رصد کردن زندگی و باورهای افرادی مثل ایلان ماسک، مارک زاکربرگ،بیل گیتس، وارن بافت،ریچارد برانسن، جف بزوس و ده ها تن دیگر میشدم که غذا خوردن هم یادم می‌رفت، میوه تخمه هندونه شربت چای بیسکوییت و خوراکی میذاشتم جلوم که از جام بلند نشم برای خوردن غذا، توی این گرما تابستون فکر کنم ۱۰ روز نرفتم حموم اصلاً وقت نمی‌کردم و یادم می‌رفت… به حدی بسته اینترنت فعال و مصرف کردم که سامانه هنگ کرده بود…این همون چیزیه همیشه دلم میخاست، اونقدر انگیزه داشته باشی اونقدر غرق اهداف و رویاهات بشی که دیگه خستگی برات معنایی نداشته باشه و حاضر باشی با عشق هر بهایی رو برای تغییرات لیگاریتمی بپردازی… استاد عزیزم حالا دارم درک میکنم که رمز و رازهای اصلی رسیدن به خواسته ها و رویاها چیه حالا دارم درک میکنم که خوشبختی و زندگی سراسر زیبایی چجوری ایجاد میشه…چه شب ها و روزها گریه کردم از شوق و خندیدم از ذوق..به اندازه چند سال جلو افتادم و به سمت تغییرات بنیادین و تصمیمات حیاتی هدایت شدم… هی میخواستم بیام سایت و ردپاهای محکمی از خودم برای آینده رویایی خودم بجا بذارم که باور کنید حتی وقت نمی‌کردم… هرطور شده باید حال و روز این روزامو توی کامنت هام ثبت کنم و ماه ها و سال های بعد مرور کنم این تلاش ها و اقدامات خستگی ناپذیرمو که داره باورها و ذهن منو آماده خلق زندگی دلخواه می‌کنه…

آآآی پروردگارا…. سریال زندگی در بهشت شروع شد و من تشنه تر و آماده تر از همیشه مشتاق لذت بردن و یادگرفتن هستم… آخ جوووووون خدایا شکرت شکرت شکرت… ببین چه سورپرایزی دارم بال بال میزنم…باز هم همزمانی…باز هم مژده و اتفاقات شگفت انگیز… منم اتفاقاً همین دیروز کارام و تحقیقاتم تموم شد و دقیقا سر موقع سریال شروع شد… یعقوب و یوسف و بَربَچ برگشتن، به مولا میدونستم برمیگردن ولی خیلی زود برگشتن استاد به جان خودم هرکس با شما نشست برخاست کنه دیگه به راحتی نمیتونه از شماها دل بکنه…ببین چقدر خوش بهشون گذشت که چند روز بعد این مسافت طولانی رو طی کردن تا برگردن به بهشت برّین… هنوز نرسیده به خونه مامان مامان جات خالی رفتیم جایی که تو خواب هم نمیدیدیم، بهشت واقعی بودا، درختان و جنگل سرسبز، یه خونه تماماً چوبی باحال روی دریاچه زلالی که انواع و اقسام ماهی توشه… یه جای دنج خلوت که آسایش و راحتی توش موج میزنه…با کلی امکانات…اینا رو به کنار… مامان نمیدونی چه انسان های شریف و دوست داشتنی بودن،نظیرشونو هیچ جای دنیا پیدا نمی‌کنیم،خوش اخلاق، دست دل باز و بخشنده، مهربون و خوش مشرب،خلاق و بروز، ثروتمند و پولدار، مامان تازه آر وی هم داشتن چه اتوبوس غول پیکر خفنی بودا، چقدر آدمای مثبت و عزیزی بودن، از خونه خودمون هم راحت تر بودیم اونجا بی نهایت خوش گذشت، آقای عباس منش باهامون بازی میکرد و کلی هوامونو داشت خانم مری چقدر بهمون عشق ورزید و تشویقمون کرد تازه چه دست پخت بینظیری داشت… مامانه دیگه تاب نیاورد؛ رایان رایان اینا چی میگن؟!! واقعاً؟؟!! یالا بجنبید من مرخصی میگیرم خودتونو دوباره آماده کنید و مجهز شید که منم میخام برم…come on guys… هورررااا ما برمیگردیم پرادایس…

استاد پس چی فکر کردی!! آدم سیر نمیشه از بودن در کنار شما!! وای یا قران این برخورد گرم و بسیار زیبای شماها و مهموناتون منو وجد آورده… ای جانم مریمی چقدر پر انرژی و خیلی مثبت خانم خانواده رو در آغوش گرفتی و بهشون خوش آمد گفتی… بچه ها: مامان مبینی میز تنیسشونو وسط خونه آشپزخونه جمع و جور و شیک شونو نگا، این هم اتاق خوابه، بیا بیا حالا اینو داشته باش ببین چه ویو چشم نوازی داره این پشت…اینجا بود که ماهیگیری میکردیم و ساعت ها با عمو حسین تو آب شنا میکردیم و بازی…مامانه هم هاج واج داره نگاه می‌کنه و حس صفا و صمیمیت اونجا و اون انسان های ناز و دوست داشتنی به وجدش آورده… یا پیغمبر!!! ماشاالله همچی آوردن بابا اینا دیگه کین!!! رخت خواب… صندلی… دوچرخه…لباس و بندوبساط… آذوقه…پنکه هم آوردن!!!!!…فکر نکنم حالا حالاها برن و انگار موندنین.. من از خدامه که یه خونه نزدیک پرادایس بگیرن و هر هفته بیان… آخه مگه من از دیدن چشمای خوشگل یوسف،کنجکاوی و شیطنت های یعقوب، حرف زدنای لیوای،شور و هیجان لوک، متانت و ادب و فان بودن رایان،خوش اخلاقی و صمیمیت خانم رایان سیر میشم؟؟!! ای جانم به این تشکر جانانت مریم جان چقدر از ته دل میگفتی ثنک یو سو ماچ… خدایا ببین خانم خانواده چه بانوی دوست داشتنی و فوق العاده خوبیه…چقدر ساده و خودمونی لباس پوشیده و راحت با بچه هاش بازی می‌کنه… یکی از یکی بهتر…آقا و خانم هردو فوق العاده جفت و جورن از همچین زوجی همچین بچه های مودب و بینظیری رشد پیدا می‌کنه… دوستان خوب دقت کنیم؛ این خانواده نماد یه خانواده اصیل و نجیب امریکایی هستش نه اون چرت پرتای که توی رسانه و فیلم ها و سریال های اغراقی آبکی نشون میدن…طوری که آدم خیال می‌کنه خانواده امریکایی از هم پاشیده و بی بندباره….اینا همش مزخرفات فیلم هاست… خانواده آقای رایان یه نمونه عالی از خانواده آمریکایی… اینم از بحث الگو برداری… خوشم میاد همه از بذر ورود مشغول سرگرمی و کاری هستن؛ پدر خانواده داره با تمرکز قلاب های ماهی گیری رو مهیا می‌کنه… مادر خانواده با یوسف پینگ پنگ بازی میکنه.. لوک و لیوای دارن کارتک بازی میکنن، یعقوب هم از فرصت استفاده می‌کنه و در هر شرایطی ویدیو واسه چنلش درست می‌کنه(تشویق های استاد کار خودشو کرد)،این وسط استاد داره به مبل لم میده و فقط نظاره می‌کنه…گاهی نیاز نیست کار خاصی کرد فقط سکوت کن و با تمام حواست مشاهده کن این همه زیبایی را… استاد عزیزم داره مشتاقانه نگاه می‌کنه و هر لحظه تحسین می‌کنه سپاس گزاری می‌کنه و قانون رو توی ذهنش مرور میکنه، مریمی عزیزم که کار اصلی رو انجام میده و اونه که چشمان متحرک ماست و از زاویه دوربین تمام این لحظات ناب رو به تصویر میکشه و همزمان یاد میگیره و توی دلش این روابط خانوادگی عاشقانه رو تحسین می‌کنه… ای جانم مریم بانو که بی منت توی این شلوغی مهمونی واسمون فیلم میگیری سپاس بیکران خدای مریم…. فکر کنم دیروز روز دختر بود… روز دختر رو به شما مریم بانو و تمام دختران و بانوان عزتمند و ارزشمند تبریک میگم…به خودم می بالم به خاطر دختران و بانوان بینظیر باغ بهشتیمون که مایه امید و انگیزه بازی زندگی هستند…

اوووو… خوب که یادم اومد…آخ نگم از دیروز که یکی از روزهای خاطره انگیز زندگیم شد… دیروز یه حسی بهم گفت میلادی وقتشه به خودت یه حال اساسی بدی بعد این همه روز کار بی وقفه… سریع زنگ به داداش و دایی هام زدم که من میخام امروز ظهر برم به یکی از زیباترین جاهای گردشگری اطراف، غذا و آذوقه و وسیله رو هم از من… اونا هم از خدا خواسته جمع شدیم رفتیم یه جایی که شاید باورتون نشه از پرادایس هم رویایی تر و بهشتی تره…منطقه سرسبزی که در دامنه کوهی که هنوز توی این شدت گرما برف داره…یه رودخونه بسیار چشم نواز و قشنگی که از چندین و چند چشمه روان بود…دور تا دور اونجا پر از درختان بلند و جواجور؛ از جمله انار انگور و لیمو … از لابلای علف ها و درختای سرسبز آب زلال و بسیار خنکی جریان داشت..از طرف زمین آب می‌جوشید ، کلی چشمه به شکل آبشار که پستی و بلندی ها و سنگ و صخره ها دره ها همه برایندشون بهشتی غیر قابل وصف بود…جالبه که قبلاً بارها شده که به منطقه برم ولی هیچگاه این همه زیبایی رو ندیده بودم ولی این بار اونقدر غرق زیبایی طبیعت خوش گذرونی شده بودم که یادم رفت عکس و فیلم یادگاری بگیرم(تغییر مدار)…عکس جدید پروفایلمو دیروز گرفتم… بی نهایت به هممون خوش گذشت… دو نوع کباب درست کردیم، کلی خوردیم و خندیدیم،پانتومیم بازی کردیم که طبق معمول توی هر مسابقه و بازی من برندم، تازه از قدرت حل مسئله خیلی استفاده کردم توی مسایل پیش اومده، هر لحظه سپاس گزاری میکردم و به هرجا می‌نگریستم خدا را میدیدم… یه روباه ناز مخملی دیدم… کلاغ های سیاه بزرگی که سایشون روی زمین گویی پهپادی از بالای سرت رد شده باشه…

وااای استاد بالاخره به قولم و ایمانم عمل کردم و رفتم توی دل ترس هام… توی همون قسمتی که با بچها شنا می‌کردید و از رفتن توی ترس ها گفته بودید، کامنت گذاشته بودم که استاد به خودم قول میدم هر طور شده در اولین فرصت بپرم توی آب عمیق و شنا یاد گرفتن رو تمرین کنم…برای منی که فوبیا داشتم از این موضوع کار ریسکی بود… چون توی دوران بچگیم اتفاقی واسم اوفتاد که نزدیک بود فوت کنم، افتاده بودم توی آب عمیق و یه دیقه زیر آب دست و پا میزدم بدون اینکه کسی منو ببینه داشتم جون میدادم که عمه ام پرید توی آب و نجاتم داد… بعد اون واقعه بارها سعی کردم شنا یاد بگیرم و از بودن توی آب لذت ببرم اما بخاطر ترس و ناسازگاری که با آب داشتم همیشه حسرت میخوردم که این تفریح و لذتو تجربه نمیکنم… یاد قول خودم افتادم و تصمیم گرفتم که واسه همیشه از شر این ترسم خلاص شم و از زندگی نهایت لذتو ببرم… رفتم رو یه تخته سنگ وقتی نگاه اون حجم آب و سرعتش کردم حقیقتش ترسیدم..رود خونه از نوع کوهستانی پر شیب و پرسنگ بود دمای آب هم نزدیک صفر… گفتم خدایا خودم هوامو داشته باش من روی تو حساب میکنم نه داداش و داییم… خودت بهم دل جرأت بده… با وجود نجواها و تپش قلب هام پریدم توی آب و آروم شروع کردم به شنا کردن(اونجوری که داداش و داییم بهم گفتن) از یجایی به بعد خسته شدم و فکر کردم که پام میرسه به کف رود…یا خدا یکمرتبه دیدم زیر پام خالیه و آب از سرم گذشته… تا تونستم دست و پا زدم و خودم به حوضچه امن رسوندم… بعد هق هق هق بهم می‌خندیدن به جای کمک… خودمم خندم گرفت …دیگه ترسم خوابید و راحت میپریدم توی آب و شنا میکردم… حقیقتش شنا یاد گرفتن هم مثل هر چیز دیگه ای تمرین تکرار و آموزش میخاد… پیشنهادم اینه که توی استخر یاد بگیرید که آبش ساکنه نه توی رودخونه که خطرناکه و شوخی بردار نیست… خدا رو شکر خدا رو شکر خدا رو شکر….بخدا دلم میخواد فریاد بزنم که من خوشبخت ترین و شادترین آدم روی زمینم… چقدر حالم خوبه و دارم از ته دلم زندگی میکنم…. این روزا دیگه دارم از عشق جون میدم… پشت سد داره پر میشه از نیروی عشق ،هر آن ممکنه بترکه ، نه بذار اونقدر پر بشه که از بالای سد سرریز … گاهی مواقع اونقدر این حس عشق الهی به اوج میرسه که دلم میخاد برم صفحه پروفایل یکی از اعضای خانواده و این حس و حال غیر قابل وصفمو باهاش به اشتراک بذارم و سیل آسا بهش عشق بورزم….. از همینجا میگم که عاشقانه همتون رو دوست دارم و تحسینتون میکنم زیباهای من.💜💖😙😉👍😍😘❤