سریال زندگی در بهشت | قسمت 47

به نام خدا

سلام خدمت شما استادان عزیزم

از وقتی که این سفرنامه رو شروع کردیم، نحوه نگرشمون، نحوه رفتارمون، باورهامون، فرکانسهامون، عزت نفس و اعتماد به نفسمون، بارها و بارها پیشرفت کرده.

بسیار بسیار حتی در مقایسه با یک ماه قبل، در تمام جنبه ها رشد داشتیم.

بسیار بسیار سعی کردیم که راحت تر زندگی کنیم.

واقعا زندگی کنیم.

هر کدوم، توی هرکجا که هستیم، شروع کنیم و ذره ذره پارادایس خودمونو بسازیم‌. هر جوری که دوستش داریم.

هر جوری که مارو به “لعلک ترضی” برسونه.

هرجوری که به ما احساس بهتری بده. هر روز بهش برسیم، هر روز بهترش کنیم. چونکه مداومت باعث بروز تغییرات و موفقیت ها میشه.

توی لایو ۱۳ استاد گفتند که انسان توی ۵۰_۶۰ سال به جایی رسیده که تراشه توی شارژر تایپ c ، از تراشه ای که آپولو رو برد به ماه قوی تره.

الان که فکر میکنم، میبینم این یکی دوماه زندگی در پارادایس، و تغییراتی که حاصل شده، انرژی هایی که بیشتر شده، قوای جسمانی که بیشتر شده، زیبایی ها و دستاوردهایی که حاصل شده، از کل اون ۴ سال قبل بیشتره.

به مراتب بیشتره.

واقعا خداوند چه هماهنگی قشنگی رو نشونم داد خدایاشکرت.

و شما میبینید که بشر (تا اونجایی که یادمه) هر چهار ماه یکبار، دانش و تکنولوژیش به اندازه کل دانش بشر بیشتر میشه.

حالا تصورشو بکنید که یکسال زندگی در این بهشت، جای تعجبی به جا نمیذاره که اونو تبدیل به یک دیزنی لند واقعی بکنه.

چهار سال این پارادایس یه جنگل و یه کلبه چوبی بود، حالا توی این دوماه، آنقدر تغییر کرده که حتی دیوارهاش با پنجره های دوجداره عوض شده.

نور RGB (همون LED) چشمامونو قلقلک میده.

زمینش که پوشیده بود از برگ ها و حشره ها و شاخه های خشک شده، الان با شعله های الهی پاک شده و میشه.

نرده هایی که مارو مثل زندانی ها پشت خودشون نگه داشته بودن، دیگه الان نیستن. حتی به محض ورود به خونه، کاملا احساس رهایی و آزادی داریم.

آنقدر امکاناتش زیاد شده که به واقع خیلی از خونه های وسط شهر اینقدر امکانات ندارن.

و الان که امروز اینجاییم، داریم خیلی واضح میبینیم که چقدر روابطمون دستخوش تغییر شده.

چقدر به لطف الله فرکانسمون بالاتر رفته.

چقدر خدارو شکر مدارمون بالاتر رفته که اینجاییم و داریم این تصاویر، این آگاهی ها و زیبایی ها رو میبینیم.

حتی خود شمایی که دارید کامنت من رو میخونید، اگر توی فرکانس این خانواده نبودید، محال ممکن بود حتی بفهمید این قسمت منتشر شده.

خداروشکر ما داریم واقعیت ها رو میبینیم. البته واقعیت هایی کاملا متفاوت با آنچه که عموم مردم میگن. متفاوت با هر تعریفی خارج از حیطه قانون جهان هستی.

بری از هرگونه شرک. جدا از هر پلیدی و زشتی.

داریم واقعیت آمریکایی رو میبینیم که یک عمر داشتیم به عنوان دشمن میدیدیمش. الان میبینیم که این معلم بازنشسته عزیز و خوش قلب، بعد از اینکه میفهمه ما ایرانی هستیم، حتی صمیمیتش باهامون بیشتر میشه. حتی صمیمی تر گفتگو میکنه و به قول خانم شایسته عزیز، سعی میکنه تمام اون دانش ها و تجربیات تمام عمرشو، تمام مهارت ها و اطلاعاتشو به خلاصه ترین شکل ممکن برامون بازگو کنه. و فقط زمانه که فرصت اینکارو بهش نمیده. وگرنه از اول تا آخر عمرشو، یه حساب سرانگشتی میزد و چکیده ای ازش رو برامون میگفت؛هرچقدر هم که طول بکشه.

چقدر این مردم مسئولیت پذیرند. چقدر توحیدی. چقدر باخدا. چقدر باور فراوانیشون زیاده. چقدر اعتماد دارند به همدیگه. چقدر کارشونو دقیق و عاشقانه انجام میدن. حتی ممکنه برای دادن خدمات بیشتر به مشتریشون، تمام توانشون رو بذارن و تمام اطلاعات ممکن رو بهش بدن تا اون بره و حتی شده از رقیبشون خرید بکنه تا مصرف کننده کاملا راضی بشه.

مثل اینه که بری آئودی بخری و به صاحبش بگی که یک سری قابلیت ها رو میخوام، و اون میگه که من همچین ماشینی ندارم ولی میتونید مثلا برید و فلان مدل بنز رو بخرید. و بشینه براتون از مشخصات اون بنز حرف بزنه و حتی مدل های بهتری رو هم معرفی کنه و توضیح بده فقط برای اینکه شما به بهتر از اونچیزی که میخوایی برسی.

چقدر این فرهنگ ارزش داره.

چقدر این مردم نازنینن.

چقدر غنی‌ان.

آدم اصلا باور کمبودی درونشون احساس نمیکنه. اصلا باورهاشون با هرکجا متفاوته. آنقدر قصدشون خدمته که حتی به خاطر ۵۰ متر حاضرن تا از شما درخواست کنن تا سوارتون کنن که خسته نشید.

اگر فقط بخواییم یکی از تفاوت های عمده رو بیان کنیم، شما فقط ببینید اون موقع که استاد رفت نشست روی اون مشینه، خیلی راحت، خیلی ساده، حتی خود صاحبش هم یک نگاه ننداخت ببینه چه کسی نشسته روی ماشینش ، به این خاطر که داشت با عشق به یکی دیگه خدمت میداد.

چقدر نعمت هست. چقدر ثروت هست. خداروشکر .

پرینتر سه کاره خریدیم ولی برای سهولت در کار و اعتماد بنفس از اون جناب درخواست کردیم که برامون پرینت بگیره.(دیگه دارم واقعا خودمو میذارم جای هر چیزی که توی تصویره، حتی خانم شایسته😁😁 اینقدر که داریم هر روز به شما نزدیکتر میشیم)

و چقدر راحت پذیرفته شد. بله خیلی راحت. یعنی هرکی به دوره عزت نفس شک داره، بیاد این صحنه رو ببینه تا شکش کلا برطرف بشه.

خدایاشکرت که اینقدر نعمت هست که اینقدر فقط نوشیدنی خریدیم. همه هم زیرو. اینقدر ظرف یکبار مصرف. از اون خوبا هاااا!!!!!

خدامیدونه چقدر کیفیتش حتی از یه ظرف معمولی بهتره.

خداروشکر حتی آخرشم دیدیم که اون دو تا تایر گاری هم نارنجی و پنچر نشو شده.

آقا یکی منو بگیره نمیتونم وایسم . پاش بیفته تا فردا مینویسم.

هان راستی!!!!!

حرف زدن استاد با مادرشونو یادم رفت!

چقدر زیبا و مهربانانه. چقدر صمیمی و گرم. اولش فکر کردم مایکه و ذوق کردم، بعدش دیدم مادرشونه و کف کردم😁😁

واقعا از این نوع حرف زدن میشه فهمید که استاد میگفتن مادرشون خیلی تغییر کرده.

خدا حفظشون کنه.

دوستون دارم .

یعنی عاشقتونم.

فداتون شم.

دستتون در دست الله یکتا