سریال زندگی در بهشت | قسمت ۵5

به نام خالق زیبایی ها فرمانروای کل کیهان.

سلام و درود به دستان بی نظیر خداوند برای تجسم رویاهای ما.

زمانی که داشتم این قسمت از سریال رو میدیدم یه الهامی بهم شد، هنوز الهام نشده اومدم که اینجا بنویسم خدا بگه و من بنویسم: به نام رب، ستاره ی نازنینم سلام، این رو برای مقدمه براتون بگم که یه دریاچه ای هست سمت بابلسر و چمستان در شمال ایران، البته اون طرفا دریاچه زیاده اما چندسالیه که ما زیاد اونطرفا میریم چون پدرم اونجا ویلا خریدن، دریاچه به نام الیمالاته خیلی معروفه مطمئنم خیلی ها اونجا رو دیدن و رفتن، و خدا بهم گفت: ستاره جونم تجسم کن که دریاچه ی الیمالات و بخش عظیمی از جنگلهای اطراف دریاچه ملک شخصی توه، تجسم کن که یه کلبه ی چوبی زیبا با پنجره های تمام قد شیشه هم داره با امکانات کامل آب و برق و گاز و اینترنت و… هر موقع که اراده کنی میری اونجا و کلیییی نعمت و فراوانی هست که میتونی اونجا تجربه کنی، الان با چندتا از بهترین دوستات دارین میرید پیاده روی در اطراف جنگل، اونجا پر از جوی های روانه و پر از درختان زیبای سر به فلک کشیده به قدری خودم رو با این گفته های ربم در کنار شما و لابه لای این درختان تجسم کردم که دیگر فضا و مکان برایم هیچ مفهومی نداره، هرروز صبح چشمامو باز میکنم از داخل کلبه ی زیبای شخصیم آب روان دریاچه رو میبینم میرم توی آبش شنا میکنم و لذت میبرم خیلی وقتا بارون میباره روی صورتم همونطور که دارم توی آب شننا میکنم. و جالبه که این لحظه ای که استاد و دیدم توی ابه و باران داره میباره روی سرو صورتش رو من توی سفر شمالم قبلا تجربه کردم چندهفته ی پیش شمال بودم دقیقا توی دریا داشتم آبتنی میکردم فکرش رو بکنید توی گرمای تابستون بارون گرفت همه داشتن بیرون توی ساحل از بارون سرما میخوردن و من توی اب گرم بودم و قطرات بارون میخورد به صورتم و این همزمانی فوق العاده رو زمانی تجربه کردم که به ندای قلبم گوش دادم خدا بهم گفت با تمام محدودیت هایی که توی ایران داری برو توی اب و غمیت نباشه حتی بعد از آبتنی لباس عوض کردنم کار سختی بود برام ولی من انجامش دادم رفتم توی آب و لذت بردم و لحظاتی رو تجربه کردم که فوق العاده بود خدایا عااااااشقتم. حالا تصورش و کن توی دریاچه ی شخصیت اینو داری تجربه میکنی دوشم بقل دستته هر موووقع هم اراده کنی میتونی این حس و تجربه کنی خدااااای من آخه چقدر میشه خوشبخت تر و خوشبخت تر بود. تازگی یه ترمز خیییلی بزرگ و توی خودم کشف کردم: من به شدت از موفقیت میترسم! چرا؟ چونکه از بچگی زیاد شنیدم فلانی رو دیدی چقدر وضعش خوبه چه فایده بچش مریضه، زیاد نخندیو خوشی نکنیا بالاخره شر این خنده ها میگیردت، نمیشه که همه چیز تو زندگی خوب باشه که باید دهنت سرویس بشه، اینقدر خوشی نکن یه دردی میگیریا، ببینید این ها در من چقدر پنهانه که به طرز ناخودآگاه این مدت که همههه چیز بر وقف مرادمه و هرروز کلی لدت و خوشی رو تجربه میکنم بعضی شبا شیطان میاد در گوشم زمزمه میکنه امشب دیگه مریض میشی اینقدر رفتی اینور و اونور خوش گذرونی ببین دخترت حالش خوبه برو تو اتاقش ببین تب نکرده باشه. البته خیییییییلییییی نصبت به گذشته بهتر شدم امااا خیییییلیییی جای کار دارم و میدونم که دارم تکاملم رو طی میکنم. جدیدا میگم بیا ببین استادو ببین دوستاشونو ببین بچه هاشونو چقدر خوشحالن چقدر خوشبختن هرروزم دارن به خوشبختی بیشتر هدایت میشن هرروزم کلی دارن بیشتر و بیشتر لذت میبرن. و کلی دارم روی این باور کار میکنم و خدا میدونه که چه درهایی از لذت و خوشبختی دارم برام باز میشه خودم مدتهاست سالنه سالمم به لطف خدای مهربون دختر نازم از اول امسال تاحالا یه سرماخوردگی کوچیکم نداشته همسرم هم همینطور دخترم غذا خوردنش عااالی شده برعکس قبل تو وضعیتی که همه میترسونن بقیه رو و میگن سفر نرو کجا نرو من بهترین سفر عمرم و تجربه کردم که البته یقین دارم از این بهترم میتونه باشه. و مدام دارم با دیدن الگوهای واضح توی ذهنم باور پذیر میکنم که ببین چقدر آدمای خوش و ثروتمند و باحال دارن هدایت میشن به خوشبختیای بیشتر و ببین چقدر آدمای بدبخت و بزدل دارن هرروز در به در تر میشن. به خودم میگم انتخاب کن همه چیز دست خودته میخوای به خدا توکل کنی یا از چرندیات شیطان پیروی کنی. امروز دیدن این فایل همزمان شد با فیلمی که استاد توی اینستاگرام گذاشتن و از استخر برجشون توی تمپا برامون فیلم گرفتن، با خودم دارم میگم تجسم کن دریاچه ی الیمالاتت هست تازه یه خونه توی بهترین برجها توی رامسر یا نزدیکای نمک آبرود هم داری با یه ویوی مشتی و استخر و کلیه ی امکانات . نه اینکه فکر کنید نمیتونم بودن تو آمریکا رو تجسم کنما نه اصلا اونم به راحتی میتونم اما تجسم جاهایی که تاحالا رفتم برام ملموس تره. اگه نه انشاالله در بهترین زمان میام فلوریدا و تک تک تجربیات استاد رو برای خودم خلقش میکنم ببینید کی بهتون گفتم، چجوریش و نمیدونم فقط مطمئنم که خدایی که رو شونه هاش نشستم خوب خوب میدونه چجوری، منم که وظیفه ام متبهر شدن توی کنترل ذهنمه و سپاسگذارتر بودنم و عمل به الهاماتم و کار کردن روی باورهام بقیه اش دیگه همه کار خداست. از وقتی ترمز بزرگ ترس از موفقیت رو به لطف دوره عزت نفس پیدا کردم و دارم روش کار میکنم کلبییی نتایج عالی گرفتم که مطمئنم این سیر صعودیه. خدایا شکررررت.

و در آخر هم میخوام خداروشکر کنم برای آسمان آبی زیبای پارادایس با ابرهای زیباش، برای مسئولیت پذیری پسر بچه های گلی که امروز مسئول صبحانه آماده کردن هستن، برای پیاده روی خفن امروزمون با برو بچ کمپینگ و حرفه ای و دوتا هاپوی دوست داشتنی و پر انرژی توی تریل بی نظیری که ماحصل مدتها تلاش و مداومت و تعهد استاد و مریم جانه برای پاکسازی و زیباسازی پارادایس و جنگلهاش و پاکسازی همزمان جسم و روح و افکارشونه، برای رودخانه های کوچیکی که همیشه در جریانه که وصل میشن به آب دریاچه ی بی نظیر پارادایس که فقط چشمه ای و سر سوزنی از نعمتهای بی انتهای خداونده و به قدری این خدا عظمت داره که من نوعی با دیدن همین یک چشمه ی کوچیک از خلقتش تا این حد به وجد میام و قلبم شروع میکنه به تند زدن، اون وقت میخوای مطمئن نباشم به این رب عظیم اونوقت انتظار داری وقتی نشستم روی شونه هاش تا هدایتم کنه به سمت خواسته هام نگران باشم؟! مگه نگرانی معنایی داره وقتی پشتت به یک چنین قدرت با عظمتی گرمه؟! مگه جایی برای شک و تردید میمونه که نکنه نشه نکنه نرسم به این رویاها؟! نه نه نه هییییچ جای نگرانی نیست وقتی دارم رو خودم کار میکنم و همواره دارم امروزم و از دیروزم پربار تر خلق میکنم و هرروز دارم بهتر و بیشتر این فرمانروا رو درک میکنم، هیییییچ جای نگرانی نیست وقتی دارم حقایقی رو توی زندگیم میبینم که فکت ها و واقعیتهایی هستن از حضور و هدایت همین نیروی عظیم در زندگی ام، وقتی هرروز ساعتها با احساس خووووب و عالی فیلم های پارادایس و میبینم فایلهای استاد عباسمنش و گوش میدم و مهمترین کار زندگیم شده کار کردن روی خودم. هیییییچ جای تردیدی نیست. میخوام خداروشکر کنم برای این انسانهای دوست داشتنی که فقط به هم عشق میدن برای هم مسیر پیاده روی رو هموار میکنن میخوام خداروشکر کنم برای مستر براونی نجیب و اصیل و باوقار و آرام. میخوام خداروشکر کنم که به یک مورچه در دل خاک روزی میرسونه، میخوام خداروشکر کنم برای هدایت اون موجودی که نمیدونیم چیه و اون تونل رو در دل خاک برای آرامش خودش با هدایت الله حفر کرده. میخوام منبع این نعمتهای بی انتها رو عمیقا شکر کنم، میخوام خدا ی یکتا رو شکر کنم که استاد عباسمنش رو از اون شرایط به شرایطی رسوند که داره کن فیکون میکنه و اون رو سر راه من قرار داد که منم باور کنم میتونم کن فیکون کنم میتونم بگم موجود باش و موجود بشه. خدایا برای همه چیز شکرررررررت. بنده ی لایق و مومنت ستاره.