سریال زندگی در بهشت | قسمت 70

به نام معبودِ جانَم که همه از اوییم و به سوی او باز میگردیم

به نامِ نورِ هستی

💖🌹💖

این سخنان که میگویم حقیقتِ جانِ من است.

روزی که مرا به منزلگاه اصلی ام فرا بخوانند و از این جسمِ خاکی رها شوم و به نورِ ابدی بپیوندم، شادمانی کنید که من زیباترین لحظهٔ زندگی ام را پشتِ سر میگذارم، اتصالِ ابدی به منبعِ نور، به آنجا که پناهِ اَمنِ من است، در آغوشِ معبود.. من از معبودم، و آنگاه به سویش باز میگردم و چه چیزی باشکوهتر از بازگشت به خانهٔ امنِ الهی..

من نیامدم که بمانم، نیامدم که خود فراموش کنم، نیامدم که خاموش شوم…

آمدم تا فرصتی رقصی مستانه در این بازیِ نور زنم و بروم. نه من مالِ شما بودم، نه شما مالِ من…

ما همه یکی هستیم و از معبود…

پایکوبی کنید و شادی.. بر خود اشک بریزید که من پیش از شما رها شدم‌ و رفتم، که من رستگار شدم…

و اما…

این بازیِ نور زیباست، همین جسمِ خاکی زیباست، این زندگانی زیباست، هدیهٔ خداست… فقط خود را در میانهٔ آن بیاب.. پیدا که شوی اینجا مقدمهٔ بهشتِ ابدی میشود برای تو… که این را معبودم به من گفت:

نُزُلًا مِنْ غَفُورٍ رَحِیمٍ «۳۲»

(همه‌ى این‌ها) پذیرایى مقدّماتى از جانب خداوند بخشنده‌ى مهربان است. (فصلت)

بشارت داد بر من و بر شما که ایمان آوردیم و خدا را معبود دانستیم…

(سوره فصلت)

إِنَّ الَّذِینَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلائِکَهُ أَلَّا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّهِ الَّتِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ «۳۰»

همانا کسانى که گفتند: «پروردگار ما خداست، پس (بر این عقیده) مقاومت نمودند، فرشتگان بر آنان نازل مى‌شوند (و مى‌گویند:) نترسید و غمگین مباشید و بشارت باد بر شما به بهشتى که پى در پى وعده داده مى‌شدید.

آن روز که بدرقه ام میکنید و جسمم را به سمت دروازهٔ طلاییِ ورودم به جهانِ نورم راه میبرید، گُل بر آسمان بپاشید که من به گلستانِ معبود میروم..

همچو آن هنگام که پای بر این جهان نهادم ساز و دُهُل بیاورید و پا به جهانِ نور نهادنم را جشن بگیرید و بدانید که من رستگار شدم…

💖🌹💖

و حالا سلام…

۲روز پیش، یعنی روز قبل از اینکه این قسمت از بهشتمون روی سایت بیاد من این تکه از الهامِ پروردگارمو نوشتم و تویِ گوشیم ذخیره کردم و به خودم گفتم باید این حقیقتِ جانم رو جایی ثبت کنم که همه بدونن زمانِ پر کشیدنم از این محفلِ بازیِ نور باید چطور بدرقم کنن…

اما نمیدونم کِی و کجا!

و فکر کردم قطعا این کلام باید کاملتر بشه و به مرور پروردگارم اینکارو با هدایت هاش برام انجام میده…

دیروز صبح که فایل جدید اومد من خیلی کار داشتم و نتونستم ببینم، تا آخر شب قبل از خواب که اومدم سراغش…

احساس کردم چون خسته بودم فقط داشتم میدیدم و هیچ فکری نمیکردم، اما لذت میبردم و تحسین میکردم…

طلایی شدنِ دروازهٔ ورود کلبهٔ پردایس، سفرِ استادِ عشقم، خرید از فروشگاه و پیشرفت ها و راحتی های ساخته شده از خلاقیت های انسان های فوق العاده، مرزعه ۲۰۰-۳۰۰ هکتاری، و دامداری، و ابزارهای فوق العاده که هر روز کارها رو برای جسمِ محدودِ بشر راحت تر میکنه، و…مقصدِ نهاییه بشر در این گذرگاهِ نور…

به اینجا که رسید و در باز شد و اونهمه گلدونای گل، که طبیعی هم بودن، منو تو یه شوکِ ناشناخته فرو برد و فقط داشتم میدیدم… انگار pause‌شدم، چند دقیقه متوقف شدم!

تا آخر فقط دیدم و تمام که شد تازه انگار پِلِی شدم و به عبارتی مغزم شروع به کار کرد!

فکر کردم.. به یادِ نوشتهٔ روز قبلم افتادم… چند روزی بود خیلی به مرگ فکر میکردم، البته اسمشو میذارم گذر از دروازهٔ طلاییِ ورود به بهشتِ ابدی…

اشک چشمامو پُر از خودش کرد.. تازه فهمیدم چی شد..

معبودم باهام‌حرف زد…

گفت:

پارهٔ زیبای وجودم، من به تو رؤیایی دادم و مهرش را در دلت انداختم. هدایتت کردم تا پیدا کردی خودت را، من را، مأموریتت در این پازلِ نور را.. وظیفه من خداییست برای تو و وظیفهٔ تو بندگی برایِ من..

روزی که برگزیدمت و مأموریتت را در این دنیایِ نور نشانت دادم، تو شجاع تر از همهٔ آنهایی بودی که نپذیرفتند و سر باز زدند! اما تو، پارهٔ شجاع و جسورِ وجودم پذیرفتی و گفتی من عاشقانه میتوانم.. آنگاه که از دروازهٔ طلاییِ خانه ام با جمعِ فرشتگانم که سجده بر جسارتت و نورِ وجودت زدند بدرقه ات کردم، دستت همچنان در دستِ خودم بود.. ورودت را جشن گرفتند و میگفتند الله اکبر که چه زیبارویی پا به دنیا گذاشت… زیبا بودی و نورم درونت میدرخشید…

سالها رشدت دادم، پروردمت تا به آنجایی برسی که چشمانت را بگشایم و بدانی و یادت بیاید روزی را که گفتی من میروم چون میتوانم، چون از توام و تو قادرِ مطلقی…

رؤیای من، یا نه درست تر بگم، مأموریتِ من در این قسمت از بهشت از ابتدا تا انتها به تصویر کشیده شد…

معبودم گفت:

بهشتی که گفتی میتوانم بسازم را بساز و عاشقی کن.. و بدان همانگاهی که فرا میخوانمت تا بازگردی، خودم گل بارانت میکنم، خودم لباسِ نور بر تنت میکنم و آرام و مطمئن دستت را گرم تر و محکمتر از همیشه میگیرم و به خانه برگشتنت را با جمعِ فرشتگانم خوش آمد میگویم…

گفت:

پارهٔ وجودم تو زیبا زندگی کن و آرام باش، من همه چیزم برایِ تو

من وعده دادم بهترین ها را برایِ تو

و من بهترینِ وعده دهندگانم…

بگذار من هم بگویم‌ جان و جهانم:

من اکنون میدانم مأموریتم آنقدر باشکوه است که من حاظر شدم برایِ انجامش و برای خوشحال کردنت، از تو و خانهٔ امنم اندکی دل بِکنم و به اینجا بیاییم…

که من حاظر شدم بپذیرم بارِ مسئولیتی را که زمین و آسمان و کوه ها نتوانستند بر دوش بکشند…

که من حاظر شدم بر دوش کشم چون از توام، چون وجودم پر است از توست، چون من توام و تو من…

من برایِ تو‌، تو برایِ من تا ابد

تو وعدهٔ حقی به پاره های وجودت دادی و من هم جانانه قول میدهم همانی باشم که میخواهی..

همانی که تجلیِ خودِ توست بر زمین..

وقتی تو اینگونه باشکوه هدایتم میکنی، چگونه با سر به سویت‌ نَدَوم؟؟؟

معبودم… تو هستی با من… دلم را محکم کن تا بمانم با تو…

( بقره)

«۱۵۳» یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاهِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ‌

اى کسانى که ایمان آورده‌اید! (در برابر حوادث سخت زندگى،) از صبر و نماز کمک بگیرید، همانا خداوند با صابران است.

«۱۵۴» وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ یُقْتَلُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْواتٌ بَلْ أَحْیاءٌ وَ لکِنْ لا تَشْعُرُونَ‌

و به آنها که در راه خدا کشته مى‌شوند مرده نگوئید، بلکه آنان زنده‌اند، ولى شما نمى‌فهمید.

«۱۵۵» وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْ‌ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرِینَ‌

وقطعاً شما را با چیزى از ترس، گرسنگى، زیان مالى وجانى وکمبود محصولات، آزمایش مى‌کنیم وصابران (در این حوادث وبلاها را) بشارت بده.

«۱۵۶» الَّذِینَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصِیبَهٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ‌

(صابران) کسانى هستند که هرگاه مصیبتى به آنها رسد، مى‌گویند: ما از آنِ خدا هستیم و به سوى او باز مى‌گردیم.

«۱۵۷» أُولئِکَ عَلَیْهِمْ صَلَواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ رَحْمَهٌ وَ أُولئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ‌

آنانند که برایشان از طرف پروردگارشان، درودها و رحمت‌هایى است و همانها هدایت یافتگانند.

💖🌹💖🌹💖🌹💖🌹💖🌹💖

و چه زیبا سرود حافظ:

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند

گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت

با من راه نشین باده مستانه زدند

آسمان بار امانت نتوانست کشید

قرعه کار به نام من دیوانه زدند

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه

چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد

صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع

آتش آن است که در خرمن پروانه زدند

کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب

تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند

💖🌹💖🌹💖🌹💖🌹💖

و مولانا که‌ همیشه نورِ اشعارش جانم را مینوازد…

هر نفس آواز عشق می‌رسد از چپ و راست

ما به فلک می‌رویم عزم تماشا که راست

ما به فلک بوده‌ایم یار ملک بوده‌ایم

باز همان جا رویم جمله که آن شهر ماست

خود ز فلک برتریم وز ملک افزونتریم

زین دو چرا نگذریم منزل ما کبریاست

گوهر پاک از کجا عالم خاک از کجا

بر چه فرود آمدیت بار کنید این چه جاست

بخت جوان یار ما دادن جان کار ما

قافله سالار ما فخر جهان مصطفاست

از مه او مه شکافت دیدن او برنتافت

ماه چنان بخت یافت او که کمینه گداست

بوی خوش این نسیم از شکن زلف اوست

شعشعه این خیال زان رخ چون والضحاست

در دل ما درنگر هر دم شق قمر

کز نظر آن نظر چشم تو آن سو چراست

خلق چو مرغابیان زاده ز دریای جان

کی کند این جا مقام مرغ کز آن بحر خاست

بلک به دریا دریم جمله در او حاضریم

ور نه ز دریای دل موج پیاپی چراست

آمد موج الست کشتی قالب ببست

باز چو کشتی شکست نوبت وصل و لقاست

💖🌹💖🌹💖🌹💖🌹💖

هر دَم دلبرانه تر دلبری میکند این بهشتِ نور

هر دَم دلبرانه تر دلبری میکند معبودم

و من همان دیوانه ام که قرعه به نامش زدند…

💖الحمدلله رب العالمین💖