سریال زندگی در بهشت | قسمت 74 - صفحه 12

به نام خداوند بخشنده

سلام ب همه عزیزانم

من چقدر خوشبختم ک الگویی دارم مثل خانم شایسته جان اینکه چقدر یاد گرفتم از شما حتی از ذوق کردن تون و دیگه شده جزو رفتارهام، امروز ناخودآگاه وقتی پرنده های بسیار زیبایی رو دیدم فقط میگفتم خداااای من چقدر تو زیبایی، چه صدای زیبایی خدایا شکرت، واقعا پرنده های زیبایی بود عین شانه به سر با خط و خال های سبز و حدس زدم مهاجرت کردن ب تهران چون من اولین بار هست ک پرنده ای ب این زیبایی می دیدم، و چقدر خداروشکر کردم بابت هدایتم ب دیدن شون.

دیدن حجم بارون توی فرغون بهم ثروت و نعمت جهان رو یاداوری کرد، اینکه فکر نکنی جهان داره رو ب کمبود میره نه عزیزم هستن کشورهایی ک فراوانی و نعمت و ثروت بسیااار دارن، ک خداوند رحتمش رو ب شکل بارون، ب شکل امکانات ب بنده هاش عطا میکنه و تو هدایت میشوی ب سرزمینی پربرکت، اشتباه فکر نکن این جهان داره روز ب روز پیشرفت میکنه، روز ب روز نعمت هاش بیشتر میشه. اما برای چه کسایی؟ برای افرادی با ایمان، توحیدی، درستکار و سپاسگزار.

ب یه درکی رسیدم این چند وقت، ینی یه باور اشتباه قبلا داشتم اینم ک این ممکلت چی میخواد بشه با این دختر و پسرای امروزی، چه دکتر مهندسایی بشن اینا کی درس میخونه؟

و یه الگوهایی دیدم ک برام ثابت شد ک واقعا دنیا داره ب سرعت ب سمت پیشرفت پیش میره و هرکی سوار ریل شد میگه دمت گرم بیا بریم کمک تم میکنم هرکی سوار نشد و غر زد و تنبلی کرد له میشه و ب زندگی عادیش ادامه میده.

حالا الگوها چی بود، مادرم توی بیمارستان از پرستارها و دکترهای جوان و فهمیده تعریف میکرد، از درکی ک داشتن، علمی ک داشتن، احترامی ک میگذاشتن.

و خواهرم از معلم های جوانش ک 23 سال دارن و چقدر عالی آموزش میدن، اینکه چه متد و روش بهتری حتی از معلم های گذشته و باتجربه شون دارن.

از افرادی ک توی سن کم دارن پول سازی میکنن چندین برابر پدرهاشون و حتی راحت تر. ینی میخوام بگم کشور فرقی نداره جهان ب سمت پیشرفت خودش میره توی همین ایران هستن بسیار افرادی ک این کشور رو میسازنن. پس چرا من نخوام جزو اون افراد باشم!؟ چرا من این لیاقت رو در خودم نسازم ک آقا منم میخوام سوار این ریل بشم من بدم میاد از ضعیف بودن از له شدن.

درس بعدی برام ذوق و شوق شما دو عزیز هست. واقعا زندگی بدون ذوق کردن چه معنایی داره؟ ب شخصه من تا قبل از آشنایی با سایت آدم ذوقی ای نبودم اصلا، نمیدونم انگار کسی بهم نگفته بود، یاد نگرفته بودم و این ذوق یعنی قدردانی از نعمت های خدا، یعنی سپاسگزاری بابت داشته هات. خیلی میخوام بیشتر باشه و میخوام جزو شخصیتم بشه و ب نظرم باید هی ب خودم یادآوری کنم ک ب دیفالت گذشته ام برنگردم. یا حتی عادت اینکه بیرون ک میرم سعی کنم صورتم حالتی اخمو یا حتی خنثی نداشته باشه یه موقع هایی پیش میاد و یهو ب یاد خودم میارم ولی ولی دوست دارم همش لبخند رو لبام باشه، امروز توی مترو من دیدم چرا ما اینجوری هستیم، چرا قیافه ها شل و یا اخمو، واقعا ب نظرم ب هیچ وجه جذاب نیست این چهره، هیچ کلاسی هم نداره، هیچ کس از هیچ کس برتر نیست. دلم میخواست ب همه بگم من همه تون رو دوست دارم :)

در مورد ذوق داشتن، یاد گرفتم از خانم شایسته جان، یاد گرفتم از کنار حتی کلاغ هم ساده نگذرم، ب همه گربه ها سلام میگم، آفتاب ک میخوره بهم هزاربار خداروشکر میکنم، نفس ک میکشم حس ثروتمندی بهم دست میده، ثروت سلامتی، ثروت میلیاردی قلب سالم، ثروت میلیاردی پاهای سالم، ثروت میلیاردی نفس سالمی ک ب راحتی میره و میاد، ثروت آرامش آرامش. این ذهن آرام و در صلح، امروز حین پیاده روی ام ب خدا گفتم خدایا شکرت من خیلی ثروتمندم.

اینکه شما دو عزیز با این همه نتیجه انقدررر با دیدن جوجه ها ذوق میکنید این عشق ب آفریده های خدا یعنی عشق ب خود خدا، عشق ورزیدن ب انسان ها، ب حیوانات و یا حتی وسایلی ک در خدمت ما هستن. وقتی دیدم ساعت ها نشستید ب تماشای جوجه ها و سکوت کردین، دیدم این میشه صلات شما میشه مراقبه. یادآوری شد برام ک زندگی یعنی لذت بردن از نعمت های اکنون ات.

یاد گرفتم ک خدا رو توی جزئیات پیدا کنم. سپاسگزاری گفتن ورد نیست، حسهِ حس. من خودم ب شخصه با نوشتن سپاسگزاری ارتباط نمیگیرم، یعنی اولا میخواستم بنویسم حسم نمی اومد خودم رو سرزنش میکردم، بعد دیدم آقا من عاشق حرف زدن باهاشم، حتی تمرین ستاره قطبی رو توی حین راه رفتن تا رسیدن ب کارم بهش میگم. هر وقتم با حس عالی باهاش حرف زدم نتیجه خیلی بهتری گرفتم. عاشق اینم توی هوای عالی قدم بزنم و بهش خواسته هامو بگم و باهاش حرفامو بزنم ؛)

فایل مونتاژ شده تخت خواب، چقدر درس داشت. چه ایده نابی.واقعا دمشون گرم. رسیدن ب این ایده یعنی مدیران آی کیا به دنبال پیشرفت و ارتقای بیزینس شون هستن، ب دنبال بهتر و بهتر شدن، ب کم قانع نشدن و چطور از این بهتر چطور از این پولساز تر پرمشتری تر شدن.

برا خود من ک مثلا حدود 4 ماهه مغازه ام رو باز کردم، انقدر ایده های نابی ب ذهنم میاد ک ب خودم میگم من این راهی ک مغازه های دیگه توی 5 سال 10 سال رفتن من کم کم توی 2 سال میرم حتی میگم 1 سال بعد من می ترکونم چون همین الانشم ب لطف خدا دارم عالی پیش میرم با اینکه هیچ تجربه ای نداشتم، هیچ شریکی نداشتم و مسئولیت صفر تا صدش ب عهده خودمه.

همش کمک خداست، همش هدایت خداست ک مشتری هاش رو می فرسته، ک خودش از زبان بچه ها بهم میگه چی بیارم ک پرفروش باشه. ینی من همش می پرسم خدایا اون جنس پر فروشه چیه؟ چطور ارتقا بدم کارم رو؟ میخوام متفاوت باشه محصولاتم. جالبه از یه الگویی شنیدم میگفت مغازه من مثل نونوایی شده بود مردم از بیرون میگفتن 1 دونه لباس ب من، 2 تا ب من. بعد من اینو شنیدم گفتم یسسسس منم میخوام و مطمئنم میرسم، چون تجربه کردم ک عاشق اون تایم های شلوغه مغازه ام، عاشق هندل کردن.میگم ببین ب زودی مغازه من میشه مثل نونوایی بهت قول میدم.

در مورد مونتاژ کردن اتفاقا من یه استند سفارش داده بودم و وقتی رسید دستم دیدم چندین تخته هست و فایل مونتاژ شده اش رو میفرستادن، اولش زد تو ذوقم گفتم ای بابا چ کار خودشون رو راحت کردن این وظیفه سخت رو بر دوش من نهاده اند، بعد دیگه یادم اومد حل مسئله تو رو رشد میده، اعتماد ب نفست بالا میره برو تو دلش. با اینکه اولین بارم بود و شروع کردم اولش جور در نمی اومد گفتم مطمئنم قطعاتش رو اشتباه فرستادن و حتی تا مرحله تماس پیش رفتم خخخ و یا گفتم این کار من نیست بزار بابا بیاد انجامش بده ولی ب راحتی وقتی شروع کردم و چند بار آزمون و خطا حل شد و خیلی ذوق کردم می پریدم بالا و پایین، یعنی حل مسائل انقدر ب آدم اعتماد بنفس میده و اره من هم خیلی دوسش میدارم و قدرش رو بیشتر میدونم.

سپاسگزارم برای تهیه این فایل هدیه، در پناه الله باشید.