سریال زندگی در بهشت | قسمت 83

به نام خداوند رنگین کمان / خداوند بخشنده ی مهربان

خداوند زیبایی و عطر و رنگ / خداوند پروانه های قشنگ

خداوند باران و نقل و تگرگ / نفس های باد و تپش ها ی برگ

خدایی که سرشار آرامش است / طرفدار سرسبزی و دانش است

خدای صمیمی، خدای سلام / خدای غزل، قصه ی ناتمام

خدایا به ما مهربانی بده / دلی ساده و آسمانی بده

بزرگترین و مهمترین چیزی که تمام مدت تماشای ویدئو ذهنم رو مشغول کرد لحظه به لحظه شکر شگفتی ها و نعمات خداوند بود که به ظاهر کوچیک و معمولی جلوه می کردن. جوجه ها، غذاخوردنشون، بارون، ردیف درختای جاده ی بیرون پارادایس، استفاده از اینترنت پرسرعت نزدیک فروشگاه و تقاضای برق و شارژکردن لب تاپ و… و دیگه اوجش هم که رنگین کمون بود. حالا میگیم رنگین کمون هر روز نیست و گاهی می بینیمش. حتی با هر بار بارون هم ممکنه دیده نشه و وقتی دیده میشه آدم شگفت زده میشه اما باقی کارها و اتفاقات به نظر خیلی معمولی و عادی میومدن و واکنش مریم بانو انگار که برای اولین بار می بیندشون بسیار برای من نکته ی کلیدی بود. تو این ویدئو که مریم بانو تنها بود و فقط صدای ایشون رو می شنیدم و با وجودی که آقای عباسمنش حضور نداشت اما من صدای تحسین و شکرانه شون رو واضح می شنیدم. واقعا این که آدم روحیه ی شکرگزارانه داشته باشه سعادت میخواد. سعادتی که خودمون برای خودمون ایجاد می کنیم. این سبک زندگی نیاز به ایمان داره. وگرنه هر نعمتی میتونه اونقدر عادی بشه که از چشممون بیوفته. همه ی ما تجربه ی ندیدن خیلی چیزا رو داریم که اونقدر جلوی چشمامون بودن که دیگه ندیدیمشون. آدمایی که اونقدر جلوی نظرمون بودن که از نظرمون محو شدن و وقتی دیگه نبودن تازه جای خالیشون رو حس کردیم و همیشه هم اینجور وقتا یه دنیا حسرت و آه و ناله داریم که چه دنیای بی وفاییه و عزیزمون چه زود رفت. غافل از این که اگر همون آدم عمر نوح هم میداشت باز ما از سر عادت و این که فکر میکنیم هرچیزی که داریم و دم دستمونه حتما ارزشمند نیست و همه ش دنبال یه چیز دیگه ایم، مطمئنا موقع مرگ یا غیبت همون آدم این آه و ناله ها رو سر روزگار آوار میکردیم. چون ما اصلا خیال نداریم مسوولیت نوع فکر و دید و زندگیمون رو بپذیریم. این همون نسیانیه که انسان باهاش آفریده شده اما نمیدونه کجا باید ازش بهره بگیره و معمولا چیزهایی رو نباید فراموش میکنه. این ترمزیه که اگه مراقبش نباشیم تو ریزترین منافذ زندگیمون ریشه میکنه و از زیر همه چی رو می پوسونه.

در قرآن کریم واژه «نسیان» ۴۵ بار با اشکال مختلف به‌کار رفته که ۳۷ مورد آن درباره انسان است.

در آیه هشتم سوره زمر آمده است:

وَإِذَا مَسَّ الْإِنسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِیبًا إِلَیْهِ ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَهً مِّنْهُ نَسِیَ مَا کَانَ یَدْعُو إِلَیْهِ مِن قَبْلُ وَجَعَلَ لِلَّهِ أَندَادًا لِّیُضِلَّ عَن سَبِیلِهِ قُلْ تَمَتَّعْ بِکُفْرِکَ قَلِیلًا إِنَّکَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ

و چون به انسان آسیبى رسد پروردگارش را در حالى‌که به‌سوى او بازگشت‏ کننده است مى‏‌خواند سپس چون او را از جانب خود نعمتى عطا کند آن [مصیبتى] را که در رفع آن پیشتر به درگاه او دعا مى‏‌کرد فراموش مى‏‌نماید و براى خدا همتایانى قرار مى‏‌دهد تا [خود و دیگران را] از راه او گمراه گرداند بگو به کفرت اندکى برخوردار شو که تو از اهل آتشى.

در آیه ۴۴ سوره انعام آمده است:

فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُکِّرُواْ بِهِ فَتَحْنَا عَلَیْهِمْ أَبْوَابَ کُلِّ شَیْءٍ حَتَّى إِذَا فَرِحُواْ بِمَا أُوتُواْ أَخَذْنَاهُم بَغْتَهً فَإِذَا هُم مُّبْلِسُونَ

پس چون آن‌چه را که بدان پند داده شده بودند فراموش کردند درهاى هر چیزى [از نعمت‌ها] را بر آنان گشودیم تا هنگامى‌که به آن‌چه داده شده بودند شاد گردیدند ناگهان [گریبان] آنان را گرفتیم و یک‌باره نومید شدند.

در آیه ۳۴ سوره جاثیه آمده است:

وَقِیلَ الْیَوْمَ نَنسَاکُمْ کَمَا نَسِیتُمْ لِقَاء یَوْمِکُمْ هَذَا وَمَأْوَاکُمْ النَّارُ وَمَا لَکُم مِّن نَّاصِرِینَ

و گفته شود همان‏گونه که دیدار امروزتان را فراموش کردید امروز شما را فراموش خواهیم کرد و جایگاهتان در آتش است و براى شما یاورانى نخواهد بود.

در آیه ۶۷ سوره توبه آمده است:

الْمُنَافِقُونَ وَالْمُنَافِقَاتُ بَعْضُهُم مِّن بَعْضٍ یَأْمُرُونَ بِالْمُنکَرِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمَعْرُوفِ وَیَقْبِضُونَ أَیْدِیَهُمْ نَسُواْ اللّهَ فَنَسِیَهُمْ إِنَّ الْمُنَافِقِینَ هُمُ الْفَاسِقُونَ

مردان و زنان دو چهره [همانند] یکدیگرند به‌کار ناپسند وامى‏‌دارند و از کار پسندیده باز مى‏‌دارند و دست‌هاى خود را [از انفاق] فرو مى‏‌بندند خدا را فراموش کردند پس [خدا هم] فراموششان کرد در حقیقت این منافقانند که فاسقند.

در آیه ۱۹ سوره مبارکه حشر آمده است:

وَلَا تَکُونُوا کَالَّذِینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ أُوْلَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ

و چون کسانى مباشید که خدا را فراموش کردند و او [نیز] آنان را دچار خودفراموشى کرد آنان همان نافرمانانند.

در آیه ۱۳ مائده آمده است:

فَبِمَا نَقْضِهِم مِّیثَاقَهُمْ لَعنَّاهُمْ وَجَعَلْنَا قُلُوبَهُمْ قَاسِیَهً یُحَرِّفُونَ الْکَلِمَ عَن مَّوَاضِعِهِ وَنَسُواْ حَظًّا مِّمَّا ذُکِّرُواْ بِهِ وَلاَ تَزَالُ تَطَّلِعُ عَلَىَ خَآئِنَهٍ مِّنْهُمْ إِلاَّ قَلِیلًا مِّنْهُمُ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاصْفَحْ إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ

پس به [سزاى] پیمان شکستنشان لعنتشان کردیم و دلهایشان را سخت گردانیدیم [به طورى که] کلمات را از مواضع خود تحریف مى‏‌کنند و بخشى از آن‌چه را بدان اندرز داده شده بودند به فراموشى سپردند و تو همواره بر خیانتى از آنان آگاه مى‏‌شوى مگر [شمارى] اندک از ایشان [که خیانت‌کار نیستند] پس از آنان درگذر و چشم‌پوشى کن که خدا نیکوکاران را دوست مى‏‌دارد.

در آیه ۵۷ سوره کهف آمده است:

وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن ذُکِّرَ بِآیَاتِ رَبِّهِ فَأَعْرَضَ عَنْهَا وَنَسِیَ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ إِنَّا جَعَلْنَا عَلَى قُلُوبِهِمْ أَکِنَّهً أَن یَفْقَهُوهُ وَفِی آذَانِهِمْ وَقْرًا وَإِن تَدْعُهُمْ إِلَى الْهُدَى فَلَن یَهْتَدُوا إِذًا أَبَدًا

و کیست‏ ستمکارتر از آن کس که به آیات پروردگارش پند داده شده و از آن روى برتافته و دستاورد پیشینه خود را فراموش کرده است ما بر دل‌هاى آنان پوشش‌هایى قرار دادیم تا آن را درنیابند و در گوش‌هایشان سنگینى [نهادیم] و اگر آن‌ها را به‌سوى هدایت فراخوانى باز هرگز به راه نخواهند آمد» به نسیان و فراموشی اشاره دارد.

نکته ای که در چند فایل آقای عباسمنش شنیدم و این اواخر هم در فایل “مروری بر آموزشهای استاد عباسمنش در سال ۸۷ “شنیدم و فهمیدم این نکته اونقدر کلیدیه که استاد در تمام مراحل زندگی و آموزشهاش مدام تکرارش کرده، اینه که مثل بچه ها به دنیا نگاه کنیم. مثل بچه ها درخواست کنیم. بچه ها چون ذهن استدلالیشون قوت نگرفته بی مهابا و بی حساب و کتاب و با باور فراوانی وسیع درخواست میکنن. چون هیچ باوری مبنی بر نداشتن و نرسیدن ندارن. برای اونها همه چیز هست و امکان داره. چون هیچ ترمز و مقاومتی ندارن. اونها اگر گریه شون بگیره و عروسکی یاوسیله ای رو جلوی چشمشون به بازی بگیریم به سرعت مورد قبلی رو فراموش می کنن و مشغول بازی جدید میشن. حالا ما میتونیم آگاهانه ازین بازی استفاده کنیم و باورهامون رو اصلاح کنیم.

نکته ای که درین ویدئو توجهم رو جلب کرد جلوه ی دیگه ای از کودکانه گیه. بچه ها معروفن به موجوداتی که خیلی زیاد شگفت زده میشن. از دیدن هر چیزی چشماشون گرد میشه و ذوق میکنن. اگر ترس از چیزی یا حیوونی یا آدمی رو از والدین شون یاد نگیرن از هیچ چیز نمی ترسن. یعنی بچه ها تماما دنیا رو خیر می بینن. وقتی می بینم تو این ویدئو و ویدئوهای دیگه مریم بانو و استاد چقدر از ریزترین و کوچکترین اتفاق یا مورد اطرافشون ذوق میکنن و خوشحال میشن اونوقت می فهمم چرا آقای عباسمنش در ویدئوی “موفقیت، مسیر رسیدن به خواسته هاست نه مقصد آن”، میگن که همون موقع که اومدن تهران و سمینار ۲۱ روزه برگزار کردن مثل همین الان خودشون رو خوشبخت می دیدن و اصلا احساس نمیکردن چیزی کم دارن. مشخصه ایشون در هر مرحله از زندگیشون کاملا احساس خوشبختی و رضایت و افتخار داشتن.

میگن : ما سه چیز در کودکی جا گذاشته ایم:

شادمانی بی دلیل / دوست داشتن بی دریغ / کنجکاوی بی انتها

حالا شادمانیی که من دارم در کلیه ی فایلهای سفر به دور آمریکا و زندگی در بهشت می بینم کاملا آگاهانه و با دلایل روشن ابراز میشه اما ماهیتش کاملا رها و از نوع شفاف کودکانه س.

دوست داشتن بی دریغ هم کاملا آگاهانه و از صمیم قلبه. وقتی می بینم آقای عباسمنش تو یکی از ویدئوهای زندگی در بهشت چنان با شوق و عشق به جوجه ها نگاه می کردن و صورتشون سرشار از لبخند بود و یا وقتی می شنوم مریم بانو وقتی میرن غذا برای جوجه ها می ریزن مدام خدا رو شکر میکنن بابت بزرگ شدن جوجه ها و صداشون پراز عشقه و هربار یکیشون رو با دست میگیره و نزدیک دوربین میاره و قربون صدقه ش میره، متوجه این آگاهانه بی دریغ بودنشون میشم.

این که آقای عباسمنش و مریم بانو با گوش دادن به ندای قلبشون ناگهان تصمیم می گیرن بار سفر ببندن و به جایی ناشناخته برن، نشان از کنجکاوی بی انتهاشونه. و همچنین ایمان به وسیع بودن جهان و بی انتها بودن قدرت و آفرینش خداوند. مثل فایل های هدایت الهی که راجع به روند مهاجرت آقای عباسمنش و خانواده شونه که در اون دوتا فایل غیر از روند مهاجرت چندین مورد دیگه هم گفته شده که این ماجراجویی و کنجکاوی کودکانه و بی انتها و بدون مقاومتشون رو نشون میده. که کلا در فایلهای سفر به دور آمریکا جابجایی مکان و تعدد لوکیشنهای جغرافیایی زیاده و در فایلهای زندگی در بهشت پرداختن به جزئیات زندگی روزمره با عینک کنجکاوی و شگفتی و سپاسگزاری دیده میشه. و در هردو دسته بیان میشه که چه دور دنیا بگردی و چه تو خونه ی خودت بچرخی فرقی نمیکنه اگر دیدگاه کشف و شهودی داشته باشی و بدونی که طعم زندگی فقط بستگی به خودت و نوع ارتباطت با خودت و خدا داره تا محیط اطرافت. میتونی در قدم به قدم زندگی روزمره ت خدا رو ببینی و خودت رو هر لحظه کشف کنی. به قول یونگ : انسان موجودیه که مدام برای خودش اتفاق میوفته. نمیدونم با این تفاسیر چرا بعضیا میگن زندگی براشون عادی شده یا حوصله شون سر رفته! واقعا اگر آدم بخواد به روند حس و ذهنش در طول یک روز توجه کنه وقت کم میاره.

اگر آقای عباسمنش در اون اتاق سیمانی در بندرعباش چنین دیدگاهی رو پایه ریزی نمیکرد هرگز نمیتونست توی پارادایس اینهمه لذت رو تجربه کنه. ایشون وقتی نوشته که مدتها روغن برای پختن غذا نداشتن و غذای آب پز میخوردن مطمئنا زندگی رو فراتر از اون موقعیت و معیشت می دیدن. چون قبلش طعم پول و درآمد و شغل رو چشیده بودن و اون موقعیت رو انتخاب کردن و بعد تمام تلاششون بر این شد که خودشون رو در اون موقعیتها پیدا کنن وگرنه ایشون از دست فروشی و مسافرکشی ابایی نداشتن.

این دیدگاه یعنی دیدگاه همیشه سپاسگزاربودن و در هر زمان و مکان با مدد از ایمان به وحدانیت رب و تعهد به اجرای بی چون و چرای قوانین آفرینش، همونقدر در پارادایس عمل میکنه که در اون اتاق سیمانی. اگر آقای عباسمنش با لباسی که خیس شده و به تنش چسبیده از ساعتها پیاده روی و شنیدن هرآنچه حالش رو خوب می کرده، با دمپایی هایی که گاهی پاره شده بودن از فرط راه رفتن، ساعتها به غروب آفتاب در دریای بندرعباس خیره نمیشد و خداوند رو بابت اینهمه زیبایی ستایش نمیکرد نمیتونست درک کنه زیبایی ابرهای بالای سرش رو وقتی توی بالکن طبقه ی ۴۸ برج تمپا ایستاده و نمیتونست از غروب خورشید در پشت خلیج مکزیک حیرت کنه و بگه الله اکبر .

من با کنار هم گذاشتن هرآنچه درین فایلها آموختم به این دریافت رسیدم و حالا درک کردم از عمق جان که آقای عباسمنش وقتی میگه اگر میخواید با خودتون هماهنگ بشید فقط به زیباییها توجه کنید یا وقتی میگن برای این که باورهاتون رو تغییر بدید به هر چیز طوری نگاه کنید که حالتون رو کمی بهتر کنه، یعنی چی. وقتی میگن: موقع برگزاری سمینار ۲۱ روزه ی سال ۸۷ خودشون رو خوشبخت میدونستن یعنی چی. چون من موقعیتهای اینچنینی زیادی در زندگی کاری و شخصیم داشتم که چون عزت نفسم پایین بود و فکر میکردم باید یه کار مهم و بزرگ بکنم و این کار من به درد نمیخوره، در صورتیکه در زمان خودش اول بود، همه رو از دست دادم. من به جای این که در هر نقطه ای که هستم قدر خودم و وجودم و کاری رو که میکنم بدونم مدام سرم به اطراف می چرخید و کارهای دیگران برام مهم و ارزشمند بود و همیشه یه چیزی کم بود. به قول حافظ:

سالها دل طلب جام جم از ما میکرد / وانچه خود داشت زبیگانه تمنا میکرد

گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است / طلب از گمشدگان لب دریا میکرد

به همین دلیل کارهایی رو که دوست داشتم هرگز انجام ندادم چون هیچوقت زمان مناسبش نبود و جالبه که پیش هم نمی اومد و هرگز هم پیش نمیاد. چون اصلا زمان مناسب وجود نداره. همینطور که حافظ میگه :

هر دم که دل به عشق دهی خوش دمی بود / در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست

واقعا خوشحالم که تونستم با تمام وجود این قانون رو درک کنم. خداروشکر میکنم که با استمرار و پیگیری مطالب تونستم ترمزهامو پیدا کنم.

سپاس از آقای عباسمنش و مریم بانو که در فایلهای متفاوت در هر قدم این قوانین ثابت و جاودانی رو زندگی می کنن و ما رو درین تجربیات ارزشمند سهیم می کنن.

الان که دارم این متن رو می نویسم روی ابرام از بس که حالم خوبه

دلاتون رنگین کمونی

شاد زی