باورهای توحیدی علی(ع) در دعای کمیل - صفحه 5

دوست عزیز آیاتی که شما اشاره کردید به هیچ عنوان برداشتی که شما داشته اید را تایید نمی کنند. ما نمی خواهیم با تعصب صحبت کنیم. به نظر ما برای درک بهتر باید بدون تعصبات به کلام الله دل سپرد تا حقیقت درک شود.

ما انسان‌ها مطابق معلومات ناقص و فکر کوتاه خود تصور میکنیم که در قیامت تمام میلیاردها انسانی که در جهان زندگانی کرده و میکنند و خواهند کرد همه همدیگر را میشناسند و بعضی ‌ها شفیع دیگران میشوند. در صورتیکه خداوند در آیه 19:95 سوره مریم میفرماید:

” همه آنها (همه کسانی که در آسمانها و زمین هستند) روز قیامت به تنهائی پیش خدا میآیند.”

و در آیه 23:101 سوره مومنون میفرماید:

“وقتی در صور دمیده شود (در روز قیامت) هیچگونه خویشاوندی میان آنها وجود ندارد و از حال همدیگر سؤال نمیکنند.”

و در آیه 31:33 سوره لقمان میفرماید:

“ای مردم، خودتان را از نافرمانی و عذاب خداوندتان حفظ کنید و از روزی بترسید که پدری جزای فرزندش را نمیدهد و فرزندی ذره‌ای بجای پدرش جزا نمیدهد. وعده خدا حق است. بنابراین زندگی دنیا (روابطی که در دنیا وجود دارد) و شیطان فریبکار شما را فریب ندهند.”

ولی مشرکین بت‌های خود را شفیع خود پیش خدا میدانستند،

آیه 10:18 سوره یونس، درباره آنان میفرماید:

“غیر از خدا چیزی را بندگی میکنند که ضرری به آنها نمیزند و نفعی به آنها نمیرساند و میگویند اینها شفیعان ما پیش خدا هستند …”

خداوند در آیه 21:47 سوره انبیاء میفرماید:

“ما روز قیامت ترازوهای عدالت را میگذاریم و به کسی ذره‌ای ظلم نمیشود و اگر عملی به اندازه دانه خردلی باشد آن را به حساب می آوریم. ما برای رسیدگی به حساب‌ها کافی هستیم”

بما در آیه 18:49 سوره کهف میفرماید:

” نامه اعمال گذاشته می شود و گناهکاران را می بینی که از آنچه در آن است هراسان میباشند و میگویند: وای بر ما این چه جور پرونده‌ای است؟! هیچ عمل کوچک و بزرگی نیست مگر به حساب آمده و فروگذار نشده و هر کاری که کرده‌اند حاضر می ‌یابند و خداوند تو به کسی ظلم نمیکند.”

خداوند در آیه 2:281 و 2:286 سوره بقره میفرماید:

“از روزی بترسید که در آن روز پیش خدا برگردانده میشوید و هر کسی جزای کارهائی که کرده می ‌بیند و به کسی ظلم نمیشود.”

و “هرکس هر کار نیکی بکند. بنفع خودش است (نه دیگری) و هر کار بدی بکند به عهده خودش است.”

و در آیه 2:134 و 2:141 بقره پس از اینکه درباره ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و فرزندانش صحبت شده میفرماید:

“آنها عده‌ای بودند که از دنیا رفتند. هر کاری کردند مال خودشان است و کارهائی که شما میکنید مال شما است و درباره کارهائی که میکردند از شما بازخواست نمیشود.”

آیه 3:25 و 3:161 سوره آل‌عمران و 4:111 و 4:123 سوره نساء و 6:70 سوره انعام و 6:164 سوره انعام و 7:39 و 7:147 و 7:180 سوره اعراف و 9:82 و 9:95 سوره توبه و 10:52 سوره یونس و 14:51 سوره ابراهیم و 20:15 سوره طه و 21:47 سوره انبیاء و 27:90 سوره نمل و 31:16 و 31:33 سوره لقمان و 32:17 سوره سبا و 36:54 سوره یس و 37:39 سوره صافات و 39:24 سوره زمر و 40:17 سوره مؤمن (غافر) و 42:22 سوره شوری و 45:14 سوره جاثیه و 45:22 سوره جاثیه و 45:28 سوره جاثیه و

46:14 سوره احقاف و53:38 سوره نجم و 53:39 سوره نجم و 53:40 سوره نجم و 53:41 سوره نجم و 56:24 سوره الواقعه و

66:7 سوره تحریم راهم ببینید.

درباره لفظ شفاعت خداوند در آیه 10:18 سوره یونس و 39:3 سوره زمر میفرماید: مشرکان میگفتند:

“این‌ها (این بت‌های ما) شفیعان ما پیش خدا هستند.” و “ما اینها را فقط برای این عبادت میکنیم که ما را به خدا نزدیک کنند.”

امروزی‌ها هم همین را دلیل اعتقاد غلط خود بیان میکنند. .

قرآن در آیه 2:48 و 2:123 و 2:254 سوره بقره‌ میفرماید: روز قیامت شفاعتی وجود ندارد.

آیه 6:94 سوره انعام و و 26:101 سوره شعراء و 26:100 سوره شعراء و 30:13 سوره روم و 23 یس 40:18 سوره مومن(غافر) و 74:48 سوره مدثر را هم ببینید.

آیه 6:51 و 6:70 میفرماید:

” شفیعی غیر از خدا وجود ندارد.”

آیه 32:4 سوره سجده و 39:44 سوره زمر را ببینید.

در مورد شفاعت با اجازه خدا برای کسی که بپسندد:

آیه 34:23 (سوره سبا)

“… شفاعت پیش خدا فایده‌ای ندارد مگر برای کسی که خودش درباره او اجازه دهد.”

و آیه 19:87 (سوره مریم)

” اختیار شفاعت را ندارند مگر کسی که از خداوند رحمان عهدی گرفته باشد.”

و آیه 20:109 (سوره طه)

“در آن روز شفاعت سود ندارد مگر از کسی که خدا به او اجازه دهد و به حرف زدنش راضی باشد.”

و آیه 53:26 (سوره نجم)

“فرشتگان زیادی در آسمان‌ها هستند که شفاعتشان ذره‌ای فایده ندارد مگر پس از رضایت و اجازه خداوند.”

و آیه آیت الکرسی 2:255 (سوره بقره)

” … آنچه در آسمانها و زمین است مال اوست. چه کسی بدون اجازه او میتواند پیش او شفاعت کند؟ …”

و آیه 10:3 (سوره یونس)

“خداوند شما خدائی است که آسمانها و زمین را در شش مرحله آفرید و بعد بر عرش قرار گرفت. امور را تدبیر میکند، شفیعی وجود ندارد مگر بعد از اجازه او. پس خدائی را که او فقط صاحب اختیار شماست بندگی کنید (بنده و مطیع محض و بدون چون و چرای هیچکس جز او نباشید). آیا متوجه نمیشوید؟”

و آیه 21:28 (سوره انبیاء)

“خدا آنچه روبروی آنها و آنچه پشت سرشان است را میداند و فقط برای کسانی که خدا بپسندد شفاعت میکنند و از خدا هراسانند.”

آیه 19:87 سوره مریم درباره کسی که از خدا عهدی گرفته صحبت میکند.

درباره بعضی از فرشتگان در آیه 53:26 سوره نجم میفرماید:

“فرشتگان زیادی در آسمان‌ ها هستند که شفاعتشان ذره‌ای فایده ندارد مگر پس از رضایت و اجازه خدا.”

درباره آنها در آیه 40:7 تا 40:9 سوره مومن(غافر) میفرماید:

“حاملان عرش و آنهائی که اطراف عرش هستند با ستایش خداوندشان را بزرگ میشمارند و بخدا ایمان دارند و برای افراد باایمان طلب آمرزش میکنند و میگویند خداوندا، دامنه رحمت و علم تو همه چیز را فرا گرفته، پس کسانی را که توبه کردند و از راه تو پیروی کردند بیامرز و آنها را از عذاب آتش جهنم حفظ فرما. خداوندا، آنها را به بهشت‌های جاویدی که به آنها و پدران و همسران و فرزندان درستکارشان (صالحشان) وعده دادی وارد کن. چون تو توانا و حکیم هستی. و آنها را از بدی‌ها حفظ کن. کسی را که در آن روز از بدی‌ها حفظ کنی به او لطف کرده‌ای و این موفقیت بزرگی است.”

و در مورد (کسی که از خداوند رحمان عهدی گرفته.) آیه بعد آن یعنی آیه 19:88 سوره مریم میفرماید:

“گفتند خداوند رحمان فرزندی گرفته” چون مسیحیان میگفتند (عیسی مسیح پسر خدا است)

آیه 9:30 میفرماید “یهودیان میگفتند عزیر (عزرا) پسر خداست.”

و مشرکان فرشتگان را دختر خدا می ‌پنداشتند. آیه 17:40 سوره ِاسراء را ببینید.

علی (‌ع) امام اول شیعیان و صحابی بزرگ پیغمبر (ص) که در خانه او بزرگ شده در آخر خطبه 195 نهج‌البلاغه صبحی صالح و 186 ترجمه فیض اسلام میفرماید:

“وقتی در صور دمیده شود. شفیعی که شفاعت کند وجود ندارد”

و در نامه 31 به فرزندش امام‌ حسن (ع) مینویسد:

(بدان کسی که خزائن آسمان‌ها و زمین در دست او است … تو را به کسی که برای تو پیش او شفاعت کند پناه نداده است و تو را از توبه کردن منع نکرده…)

قرآن در آیه 35:18 میفرماید:

”هیچکس بار گناه دیگری را بر نمیدارد و اگر کسی که بار گناهش سنگین است دیگران را برای برداشتن آن بکمک بخواند، هیچکس هر چند قوم و خویش او باشد ذره ای از بارش را برنمیدارد.”