با هر چه بجنگی، آن را ماندگارتر می کنی

سلام به استاد عزیز و مریم عزیزم

به نام الله مهربانم

…..

اگه تو هرروز با مادرت بحث و جدل داری، اینو خودت داری خلق می‌کنی و او هیچ تقصیری نداره!

چون این تویی که خالق ۱۰۰% زندگیت هستی.

پس بیا از خودت بپرس این تضاد هروز من با مادرم چه درسی میخواد بهم بده؟!

این تضاد داره این خواسته رو برام واضح تر میکنه که چرا میخوام مستقل زندگی کنم! در واقع این تضاد اومده تا اسباب و شرایط رو به نوبه خودش فراهم کنه. انگار اومده تا به نفع من تموم بشه!

تفاوت این دو نگاه از زمین تا آسمونه! به جای اینکه هروز با مادرت بیشتر بجنگی و اونو مقصر جلوه بدی، میای خودت رو مسبب ۱۰۰ در صد میدونی. اینجوری دیگه نگرش منفی نسبت به مادرت نداری!

بعد میای با خودت تکرار میکنی که چرا میخوای مستقلانه زندگی کنی!

یعنی این تضاد، به نوبه‌ی خودش تو رو به سمت خواستت (زندگی مستقلانه) هدایت میکنه. اینجاست که نه تنها احساست از این تضاد بد نمیشه، بلکه باهاش در صلح قرار میگیری! تا جایی که بابت مادرت و این تضاد، شکرگزار خواهی بود!

……

این متن بالا از کامنت یکی از دوستان بود و انگار که نشانه ی امروز من باشه بود.من چند وقتی هست که با خودم هی فکر میکنم که چه فرکانسی رو فرستادم که همیشه با مادرم بحث دارم و باورکنین که خیلی درگیرم میکنه البته خداروشکر من همیشه این درگیری رو کنترل کردم و نزاشتم حتی به نیمه ی روزم برسه . ولی بازهم میگفتم چرا ؟چرا هی داره تکرار میشه؟چرا کاری نمیتونم بکنم برای رفع کردنش.

تا اینکه امروز در روز 47 اّم سفرنامه با این دیدگاه زیبا روبرو شدم و دیدم بله چرا من نتونم اینطوری به این موضوع نگاه کنم؟چرا نتونم خواسته هام رو از طریق اون ناخواسته در بیارم؟

مثلن به خاطر این بحث ها همیشه دلم میخواست جایی باشم که افراد عصبی نیستن،آرومن،بلند داد نمیزنن یا حرف نمیزنن،با خودشون در صلحن،خودشون خودشون رو دوست دارن،با خودشون کنار اومدن،مسیولیت میپذیرن،منتظر کس دیگه ای نیستن تا یه کاری براشون انجام بدن،کامل نیستن و این رو میدونن که نقص هایی هم دارن.

و یا محیطی که همیشه دلم میخواسته داخلش زندگی کنم جایی بوده که آسمونش همیشه آبی بوده ،پر از سرسبزی و درخت بوده و صدای پرنده ها پر شده توشون،جایی بوده که صدای آب رو من میشنیدم اونهم ملایم،جایی بوده که من میتونستم هر کاری که بخوام انجام بدم بدون اینکه افرادی منرو تحت نظر داشته باشن و من در اون آرامش و سکوت بشینم کار مورد علاقه ی خودم رو ساعتها انجام بدم و همینطور آگاهی هام رو بدونم.

و چه قدر من الان نیاز به همچین مکانی دارم،مکانی به دور از هیاهو.مکانی که داخل اون میتونم با آرامش روی خودم کار کنم،بدور از هر نوع خبر و رسانه ا باشم،به دور از هر کونه کمبود.

بحث از ناخواسته رسید به اون چه که میخواستم و جالب اینجاست که تا الان حتی یک درصد هم به این خواسته ها فکر نکرده بودم و به ذهنم نرسیده بود!

خیریت در تمام آنچه که رخ میده هست

خدایا شکرت

چهل و هفتمین رد پای من در سفرنامه