توجه به داشته ها، راهِ رسیدن به خواسته ها

به نام او که از رگ گردن به من نزدیک تر است …

این چند روز اول سال 97 هر وقت که با خودم تنها می شدم فکر می کردم که چه قدر سال 96 برام سال عجیبی بود

اتفاق های های خوب تو زندگیم که تمومی نداشت حتی اگه بخوام با تمام دقتم هم لیستشون کنم بازم مطمنم که خیلی هاشون از چشم میفته

اما دوست دارم اینجا درباره ی بزرگ ترینشون که باعث شد مسیر زندگیم عوض بشه بنویسم

اتفاقی که منو به یاد یه جمله از فلورانس اسکاول شین انداخت اونم اینه که خدا هیچوقت دیر نمی کنه …

دورا دور مطالب موفقیت و مطالب سایت استاد عباسمنش رو می خوندم و گاها گوش می دادم هیچوقت تعهد صد در صد به انجامشون نداشتم اما چون حس خوبی بهم می داد می خوندم و گوش می دادم

اواسط سال 96 دوران خیلی سختی برام پیش اومد درگیری با خانواده خیلی بالا گرفت اون قدر که حاضر بودم یه شب هایی رو تو ماشین بخوابم اما خونه نرم

همون شبا بود که یه سری فایل ها رو تو ماشین گوش می دادم

از یه طرف به خاطر یه کار از دانشگاه اومده بودم بیرون دو سال قبل و دیگه هیچ راهی نبود که ادامه بدم

و از طرفی تو یه مغازه با یه نفر شریک بودم که دقیقا همون موقع ها بحثمون شد و اونم از شرایط استفاده کرد و منو انداخت بیرون

حالا من مونده بودم و جیب خالیم و کلی بدهی که برای کار قرض کرده بودم بقیه ی درگیری ها که واقعا سنگین بود

یه هفته ای فقط تو خونه میفتادم و فکر می کردم

و اون موقع ها یه فکری که همیشه از جلو چشام می گذشت که بیشتر شبیهه یه عدد بود ده میلیون بود اما ده میلیون پول برای اون شرایط من مثل لالایی شب بود که فقط یه بچه رو خواب کنه

چند روز گدشت و تو این مدت فقط فایل های رایگان رو گوش می دادم و چند تا کتاب که داشتم رو میخوندم تا اینکه به یه جمله ای تو کتاب به سوی کامیابی آنتونی رابینز برخوردم که می گفت : پاشو و به چه گونگیش فکر نکن و فقط خواسته ات رو بنویس و به مسیرشم فکر نکن

منم سریع دست به کار شدم یه کاغذ برداشتم و سریع رو نوشتم داشتن ماهیانه ده میلیون تومان درآمد

و بعد سعی کردم قوانینی رو استاد عباسمنش در دوره ی هدف گذاری میگن مثل صحبت کردن تجسم کردن احساس کردن و … رو روی همون هدف پیاده کنم

و بالاخره…

خدا هیچوقت دیر نمیکنه

یه روز یکی از دوستان که میشناختمش و تو یه سمینار باهاش آشنا شده بودم زنگ زد و گفت بیا دفتر یادمه اصلا حال جسمی درستی نداشتم

ولی یاد یهجمله ای افتادم که می گفت به کوچیک ترین نشونه هام توجه کن

سزیع آماده شدم و رفتم دفترش

یه پیشنهاد کاری آموزشی در سطح استان بهش شده بود که تنهایی نمی تونست به دلیل گستردگی انجامش بده بهم گفت بیا شریک شیم

اولش چون یه کم پول نیاز داشت نزدیک بود پا پس بکشم اما قبول کردم

پروژه 27 روز سخت کاری طول کشید روز اول قرار دادمون نفری 5 میلیون تومان بسته شد و یکی از دلایل قبول کردنم هم همین بود

و روز اخر اون سازمان دولتی به خاطر رضایت از کارمون و تعریف بقیه پاداشمون رو 2 برابر کرد

دوستم خیلی هیجان زده شده بود جوری که بعد از بیرون اومدن از اونجا جیغ می زد اما من فقط به حرف های استاد و اون کتاب ها فکر می کردم

زندگی من در دستان خودم است

و من معمار سرنوشت خویشم

و اینم بگم که اون سازمان باهامون قرار داد یک ساله بست و تازه کلی پیشنهاد های دیگه هم بهمون شد

و

خدا هیچوقت دیر نمی کنه …