توجه به داشته ها، راهِ رسیدن به خواسته ها

سلام . امیدوارم همتون خوب و خوش و شاد باشید.

خدا رو شکر سال 96 برای من یک هوای تازه بود و من از تک تک لحظه هاش لذت بردم .

من اردیبهشت 96 با شما آشنا شدم و مثل خیلی از بچه ها که نظرشون رو می خونم فقط دنبال راه نجات بودم اوایل اصلا نمیفهمیدم چکار باید انجام بدم و همه چیز برام سخت بود.

بالاخره راه افتام و افتان خیزان فقط یه نور امید رو اون دورا می دیدم و روزهامو رو با نگاه کردن به اون هدف بهتر و بهتر می کردم.

یکی از بهترین اتفاقای زندگی من قبولی در آزمون طراحی نظام مهندسی بود.

فکرشو کنید که من بعد از 4 سال دوری از فضای حرفه ای به خاطر به دنیا اومدن بچه های گلم تونستم این موفقیت رو کسب کنم.

جالبیش اینجاست که هر چی سعی می کردم کمی تمرین کنم برای آزمون نمیشد یه شب به خدا که تازه باهاش دوباره دوست شده بودم گفتم خداجون من می خوام قبول شم خودت شرایطش رو فراهم کن. چند روز بعد وقتی از پله های خونمون پایین می رفتم پام پیچ خورد طوری که نمیتونستم قدم از قدم بردارم.

همین داستان باعث شد همه کارای خونه و بچه ها بیفته گردن همسرم تازه قربون خدا برم که همسر من که اینهمه سرش شلوغ بود رو با تعطیلات محرم کنار ما قرار داد و همه چیز دست به دست هم داد تا من 4 روز بدون مشکلی نشستم و تمرین کردم.

شب روز آزمون باز به خدا گفتم خدا جونم تو آگاهی مطلقی و جواب همه سوالها رو می دونی راه حل این آزمون و بهم بگو .

فردا شد این آزمونها چون صبح تا عصر طول می کشه فضای آزاد تری داره و چون عملی بچه ها گاهی با هم حرف می زنن خلاصه بچه ها ایده هاشون رو گفتن و من از یه راهی کار و حل کردم .

پایان آزمون مطمن بودم اما وقتی برگه ها رو جمع کردن دیدم همه از راه حلی حرف می زنن که من انجامش ندادم. بغض گلومو گرفت گفتم خدا جون مگه قرار نشد کمکم کنی ولی خیلی زود به خودم اومدم و ازش به خاطر این تجربه تشکر کردم .

تو راه خونه دوستام که باهاشون آزمون دادم تماس گرفتن و کلی در مورد اینکه چرا اینجوری حلش کردم بحث کردن.

رفتم خونه خسته و گرسنه . دم در بچه های خوشگلم اومده بودن استقبالم از دیدنشون این نعمتهای بزرگ و بی نظیر خدا رو سپاس گفتم.همسرم دلداریم داد و من که با همه تلاشم سعی می کردم حال خودمو خوب نگه دارم با بچه ها رفتم که بخوابم برای خوب نگه داشتن حالم حتی به بالش و پتو هم مثبت نگه می کردم که چه بالش خوبی چه پتوی نرمی خوابیدم.

صبح وقتی تلفنم و چک کردم دیدم دوستم یکی از نقشهای آزمون و فرستاده تعجب کردم شبیه کار من بود.

زیرش نوشته بود :مهسا تو درست حل کردی ما همه اشتباه کردیم

نمیدونید چه سپاسگذاری بزرگی از خدا در دلم احساس کردم و چقدر در مقابلش خاشعانه به سجده افتادم که خدایا تو چقدر عظیمی.

آره تو ایران فقط ده درصد درست حل کرده بودن و خدا به جای من امتحان داد و نکته ای رو حل کرد که من اصلا خبر نداشتم ازش.

این قبولی عالی بود و هنوز هم شکرش می کنم چقدر اعتماد به نفسم بالا رفت و چقدر ایمانم بهش قوی تر شد

تو سال گذشته لحظه هام پر بود از این معجزات شیرینش که همش با رعایت قوانین به طرز آگاهانه رخ داد.

سال گذشته سالی بود که دلیل خیلی از مسایلم رو فهمیدم و شروع به اصلاحش کردم.

سالی که گذشت برای من پر بود از داستانهای شیرینی که خودم ساختن.

واقعا انسانهایی که رو خودشون کار می کنند قابل احترامند و مخصوصا آدمهایی که می تونند نقش معلم رو داشته باشند.

آره واقعا معلمی شغل انبیاست.

من به احترام همتون مخصوصا معلم عزیزم آقای عباس منش تمام قد می ایستم ازتون بی نهایت سپاسگذارم که هستید .

از سپاسگذاری های دقیق شما لذت بردم ممنون.

ممنون عزیزم