داستان هدیه تولدم

ردِّ پای من در روز نهم سفرنامه

اگر به داشته های دیگران، از سلامتی، ثروت، ازدواج موفق، کار عالی و درآمد عالی، زیبایی، عشق و هر چیز دیگر، با حسرت نگاه کنم یعنی آنها را از خودم دور کرده ام.

وقتی بخاطر نداشتن هر چیزی ناراحتم و غصه میخورم و حسادت میورزم به دیگرانی که آنها را دارند، یعنی من به خواسته هایم مثل چسب چسبیده و وابسته ام و این یعنی دور شدن از آنها.

تمام اتفاقات زندگیم زمانی تغییر کرد، که در درونم همه چیز تغییر کرد و نگاهم بخودم متفاوت شد، آن زمان که مهم ترین رابطه و مهم ترین موضوع زندگیم ارتباطم با منبع و اصلم، با خدایم شد. و این وابستگی درست و عالی است تا ابدیت..

اما واقعا من چه نگاهی بخود داشتم؟

مهم ترین رابطه ی زندگیم چیست؟

خودم را دوست دارم، حتی اگر کسی مرا دوست ندارد؟

خودم را ارزشمند و لایق میدانم، حتی اگر کسی نداند؟

خودم را باور دارم، حتی اگر کسی باورم نکند؟

بله، رابطه ی من با خودم، دوست داشتن و ارزشمند دانستن خودم و باور داشتن خودم باید وحی منزل باشد برایم، این وظیفه اگر توسط من انجام نشود، هرگز دیگران خود را به انجامش ملزم نمیکنند. باید با خود به صلح برسم.

هر آنچه که در زندگی میخواهم تجربه کنم نتیجه ی این صلح است.

باید تمرین کنم:

۱- به هر طریقی که میتوانم تحسین کنم خوبی های خودم و دیگران را و هر آنچه که میبینم، که نتیجه اش هماهنگی بین روح و ذهنم است.

۲- به هر طریقی که میشود خود را به احساس خوب برسانم، و بعد هر آنچه که دنبالشان بودم، به هر طریقی که من نمیدانم خود را به من می رسانند.

۳-و مدام تکرار کنم تنها رسالت من هماهنگی بین ذهن و روحم است تا به آرامش و شادی که مقصد است برسم.

۴-اطمینان قلبی داشته باشم و آرام بگیرم،با خود به صلح برسم و شاد باشم و این شادی یعنی در ورود نعمتها و برکتها به روی زندگیم را باز گذاشتم و نهمتها به سوی زندگیم از هم شتاب میگیرند.

۵-در زندگی با برخورد به تضادها سعی میکنم نگاهم را تغییر دهم، و با چسبیدن به خدا از همهی خواسته ها رها شوم، آنوقت خود به من میچسبند.

۶- با قلبم رفیق باشم و از هرآنچه هستم شاد و راضی باشم تا رشد کنم و دوست بدارم همه ی موجودات هستی را چون همه تکه ای از خداییم، ما به هم وصلیم.

۷- محبت و الطاف خدا برای همه ی موجودات است، اما کسانی که آگاهانه ارتباط بیشتری با او میگیرند و تسلیم درگاهش هستند، الطاف خاص تری دریافت میکنند.

آری روزهای سخت گذشته باعث تکامل و رشد و ارتقای من شدند و من فهمیدم که هستم و چه میخواهم، آن روزهای تلخ دوست داشتنی شدند از زمانی که ارتباطم با الله زیباتر شد که آگاهانه و با عشق حمد و ثنایش گفتم،

از زمانی که خود را بخشیدم و دوست داشتم،

از زمانی که دیگران را بخشیدم و محبت ورزیدم،

از زمانی که توانایی های خود و دیگران را و زیبایی همه ی جهان هستی را تحسین کردم و شگفت زده شدم از حجم و وسعت این قشنگی ها..

بله، آن روزهای گذشته باعث شد من درک و شناخت درستی از خود و جهان و خواسته هایم داشته باشم و اقدامات درستی جهت تحقق آنها انجام دهم و هم خود را و هم جهان را وسیعتر کنم.

یاد گرفتم شاد و خندان باشم و همچو آهو به هر دشتی بدوم و چون پرنده های مهاجر به هرجا سر بزنم و بخوانم و برقصم و خوشحال باشم، آنوقت در پس این خوشبختی خودساخته نعمتها و برکت های خدایم بر من میبارد، و این یعنی خود به خود

من به زندگی به چشم یک بازی نگاه کردم نه یک مسابقه، ساده گرفتم و احساس خوب داشتم، آرام و در صلح بودم، لذت بردم و مشتاقانه:

فقط ورودی های ذهنم را کنترل کردم،

من فقط باورهایم را اصلاح کردم،

من فقط تصمیم گرفتم و متعهد شدم که روی خودم کار کنم بعد از اون بود که:

در بهترین زمان و در مناسبترین مکان، خود به خود، به من داده شد هر آنچه را که میخواستم.

سپاس از خدای بخشنده ام

و سپاس از مهربانی شما،

دوستدارتان بارانِ فروردین ماهِ ۱۴۰۰🌻🌻🌻