مقدمه دوره «راهنمای عملی دستیابی به رویاها»

رد پای بیست و نهم.

ویس را گوش میدم و متن رو میخونم. حالم خوبه اما نمیدونم چه نتیجه ای گرفتم. چیزی توی ذهنم روشن میشه که بنویسم.

اینجا می نویسم تا یادم بمونه. الان چندین ساله که سه چهارتا آرزوی بزرگ توی دلمه و لحظه ای هم ترکم نکرده. طی این سال ها خیلی تغییر کردم و خودم و شخصیتم و زندگیم مثل سابق نیست

اما اون آرزوهام ذره ای تغییر نکردن و بعضیاشون حتی گسترش پیدا کردن و از اون قد و اندازه کوچیک دراومدن و به ابعاد جهانی حتی میرسن.

اما چی باعث شده که هی به خودم دروغ میگم و به زور به خودم تلقین میکنم که ببین همیشه همه چیز اونطوری نیستن که تو فکر میکن. بیشتر اوقات تو خیلی تخیلی و رویایی فکر میکنی در صورتی که واقعیت این نیست. بعد پشت بندش هم ذهنم لحظه ای درنگ نمی کنه و مصیبت و بدبختی و اذیت و ناراحتی تمامی افرادی که میخواستن کارای بزرگ انجام بدن ولی آخر سر هم موفق نشدن رو یادم میاره.

چه اونایی که توی تلویزیون دیدم و چه مطالبی که سالیان سال از ادم هایی با فکر محدود خوندم و چون فکر کردم اکثریت اینطورین پس حقیقت همون چیزیه که اونا میگن و قلب و اندیشه پاک خودم رو به سخره گرفتم.

الان که خیلی جالب تر شدم دیگه حتی اون دلخوشی های کوچوچیک تری که واسشون تلاش می کردم رو هم دارم به زور به خودم می قبولونم که ببین این الکین، اینا قابل اجرا نیستن. اینا رو توی ذهن خودت نگر دار و روز به روز زندگیم بی مزه و بی مزه تر میشه و صد البته اون جسارت قبلیمم کمتر میشه و چون از خود واقعیم فاصله گرفتم حالم خوش نیست.

اما با خوندن متن و تاثیر موفقیت مایکل فلپس یا رونالدو یا دی کاپریو که استاد میگن، همش از خودم می پرسم ببین چند نفر میتونن از نتیجه کار تو بهره ببرن، بعد ذهنم می پره وسط و میگه آخه تو تلاشم بکنی هم نمیتونی که اون چیزی که توی ذهنته پیاده کنی، باورهای ساخته شدم میگن خدا چیه پس، خدا میذاره که تو زحمت بکشی و مخلوقش نذاره تو نتیجه کارتو ببینی؟ ذهنم از در دیگه وارد میشه که خوب ببین اگه خدا و ادم ها هم کمکت کنن تو خودت بازیگوشی و زود از همه چی خسته میشی و ممکنه نظرت فرق کنه و این حرفا.

و چه خوب که الان که این حرف ذهنم رو تو هوا گرفتم کاملا رد پای حرف های معلمم و پدر و مادرم در اون موقع رو میتونم از توش در بیارم.

موقعی بود که من مثلا به بهترین مدرسه شهرم که اوازه اش گوش همه رو کر کرده بود میرفتم و خیلی از پدر و مادرا با حسرت بهم نگاه می کردن که چرا بچه اونا رو این مدرسه کوفتی قبول نکرده. یادم میاد ساعت ها معلم هام با مامانم حرف میزدن که خیلی باهوشه، اون باید همه درس هاشو بیست بگیره چرا هیجده میگیره، خیلی بازیگوشه، چرا زیادتر درس نمیخونه و من هاج و واج نگاشون میکردم که چرا ازم میخوان مثل یه ربات باشم و من وافعا تا اون حدی که لازمه و حتی بیشتر از اون درس میخونم. پس حتما من مشکل دارم و هر کاری هم بکنم خوب از کار در نمیاد.

برخلاف سال گذشته ام دیگه حوصله مقصر دونستن کسی رو ندارم و خیلی خوشحالم که این باور رو بیرون کشیدم و امروز اینقدر واضح شد و میتونم روش کار بکنم.

از طرف دیگه به این فککر میکنم که اگه ایده هام بگیره چی میشه!!!

چقدر میتونم به ادما کمک کنم مثل استادم و پیش خدام سرمو بالا بگیرم و بگم خدایا من مفتخرم که به هر آرزویی که انداختی توی دلم اعتماد کردم و پی شو گرفتم.

ممنونم ازهمه کسایی که برای رشد و ارتقای انسان ها بدون وچکترین خودنمایی و بدون عقده زحمت میکشن، مخصوصا شما استاد عزیزم و مریم خانم شایسته دوست داشتنی.