یکتاپرستی یعنی بدانی نیرویی مطلق، که بدون اجازه‌اش برگی از درخت نمی‌افتد، صاحب و رئیس ات است. اگر بتوانی تمام لحظات زندگی‌ات، به او اعتماد کنی و یکتاپرست بمانی، آنوقت همان می‌شود که خدا می‌گوید:
آیا خداوند برای بنده اش کافی نیست؟
به نظرم تفاوت نتایج ما، تفاوت در میزان توانایی مان در اجرای توحید در عمل است.
اگر یکتاپرست باشی، نمی توانی به چیز دیگری وابسته شوی، زیرا یکتاپرستی آنقدر وابسته‌ات می‌کند که دیگر فضایی نمی‌ماند.
یکتاپرستی یعنی یقین بدانی هیچ چیز به قدر ذره‌ای، تأثیری بر زندگی‌ات ندارد. یعنی باور کنی خداوند، همان که من، شما، موسی را هدایت کرد، عشق مسیح را در دل مردم انداخت و مردم را دور محمد ص جمع کرد، به اندازه‌ی ایمانم به او، حامی‌ام می‌شود و به برکتش دسترسی می‌یابم.
یکتاپرستی یعنی درک قوانین خداوند و اجرای بی چون چرایشان. قوانینی که قدرت زندگی ات را در دست باورها و فرکانس های خودت گذاشته و توحید عملی چیزی نیست جز “منطبق نمودن رفتارت در هر لحظه و در هر شرایطی، با قوانین خداوند”
قوانین که می‌گوید تمام اتفاقات زندگی‌ات بدون استثناء نتیجه باورهایت است.
یکتاپرستی آرامش و سلامتی می‌شود در جسم و جانت، سرمایه اولیه می‌شود برای شروع کسب و کارت، جرات و جسارت می‌شود برای حرکت، عزت نفس می‌شود برای درک ارزشمندی و توانایی هایت و خوش بینی و امیدواری می‌شود تا قادر شوی آنچه را دیگران بحران می‌شمارند، فرصتی بدانی که برای رشد تو آمده است.
اگر ایمان بیاوری که تمام آنچه به دنبالش هستی، در توحید عملی است، آنوقت تمام سعی ات ساختن باورهایی می شود که تو را یکتاپرست تر، سپاس گزارتر و ایمان ات را راستین تر و پولادین تر نماید تا ذره‌ای شرک در وجودت راه نیابد.
زیرا شرک یعنی، قدرت دادن به عوامل بیرون از تو، برای خلق خواسته هایت. شرک یعنی تصمیم بگیری قدرتی که خداوند برای خلق زندگی ات بوسیله فرکانس هایت به تو داده است را نادیده بگیری و دو دستی آن را به عواملی بیرون از خود بدهی، که هیچ کنترلی بر آن نداری.
آدمهای کمی موفق‌اند، زیرا آدمهای کمی قادر به جاری ساختن یکتاپرستی در اعماق وجودشان شده‌اند.
یکتاپرستی متعلق به یک مذهب خاص نیست. بلکه همان چیزی که یک روز به پشتوانه‌ی آن، تصمیم به ورود به کالبد جسمانی‌مان گرفتیم. ورود به جهانی که هیچ شناختی از آن نداشتیم اما می‌دانستیم قدرتی در وجود ما و با ماست که همه راه حل‌ها را می‌داند و حالا و برای همیشه، تنها کارمان این است که: به یادبیاوریم که باید عملا موحد باشیم.
سید حسین عباس منش
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD289MB24 دقیقه
- فایل صوتی توحید عملی | قسمت ۱22MB24 دقیقه
به نام الله یکتا
سلام خدمت استاد عباس منش عزیز و همه اعضای این خانواده صمیمی
خدایا سپاسگزارم ازت به خاطر شصت و پنجمین فایل روز شمار تحول زندگی مون. این فایل عالیه! خدایا شکرت. خدایا ازت ممنونم. سپاسگزارم ازتون استاد عزیز که این فایل رو اختصاص دادید به اصلی ترین موضوع هستی. و همچنین سپاسگزارم از دوست عزیزمون که با کامنت زیبا و تأثیرگذارش باعث شد که استاد این فایل رو آماده کنند و کلی آدم ازش استفاده کنند و بتونند باورهای بهتری رو در مورد خداوند و قوانینش بسازند.
أَلَیْسَ اللهُ بِکافٍ عَبْدَهْ(آیا خداوند برای بنده اش کافی نیست)؟ و جواب قطعا بله است. قطعا الله برای ما کافیست. خدایی که ما رو خلق کرده و قدرت رو در اختیار خودمون گذاشته که اون طوری که میخوایم زندگی مون خودمون رو بسازیم. و قوانین رو به نحوی تنظیم کرده که هیچ عامل خارجی نمیتونه کوچکترین تأثیری بر زندگی ما بزاره، مگر اینکه ما بهش قدرت بدیم و باورش کنیم که میتونه تأثیر بزاره. این یعنی نهایت عدل و عدالت.
خدایی که قدرت مطلق جهان هستیه و انرژی منبعی که همه چیز در هستی انرژی و نیروش رو از اون میگیره و به جز اون هیچ نیرویی در جهان وجود نداره، اختیار خلق کردن رو فقط به انسان به عنوان اشرف مخلوقاتش داده. و این واقعا ظلمه که این قدرت عظیم رو بدیم دست یه عده ای خاص و فکر کنیم که یه افراد خاصی این قدرت رو دارند و ما باید از اونا بخوایم که برای ما یه کاری بکنند و اونا از خدا درخواست کنند. به همین علته که شرک بزرگترین گناهه، و تنها گناهی هستش که خداوند هرگز ازش نمیگزره، چون ریشه تمام بی ایمانی ها و توکل نکردن ها و ترسیدن ها و شفاعت طلبیدن از دیگران و حساب کردن روی دیگران این موضوعه. چون زمانی که خدا از روح خودش درون انسان دمیده، یعنی ما درون مون خدایی داریم که قدرت هر کاری رو داره، فارغ از اینکه دیگران چه طور میخوان و چه جوری باور دارند. خدا رو شکر که تو این مسیر زیبا هستیم.
در پناه الله شاد و سلامت و ثروتمند باشید.
خدا رو شکر که برگی دیگه از سفرنامم رو نوشتم.
به نام الله یکتا
سلام خدمت استاد عباس منش عزیز و همه اعضای این خانواده صمیمی
سرسپردگی نسبت به الله یعنی نگران نبودن، یعنی آرامش داشتن، یعنی نترسیدن و مطمئن قدم برداشتن، یعنی جسارت و شجاعت در راه و مسیر زندگی و تکیه کردن به وجودش، یعنی روی شونه های خدا نشستن و نتیجه رو بهش واگذار کردن، یعنی زور نزدن، پارو نزدن، یعنی روی عقل و منطق خودت حساب نکردن، یعنی بی ادعا بودن و منم منم نکردن، یعنی در برابر الله ابراز ندانستن و دانای مطلق رو فقط و فقط خود الله دونستن، یعنی خضوع و خشوع در برابر الله، یعنی ازش هدایت خواستن و به هدایت عمل کردن، یعنی سمت خودت رو انجام دادن و سمت خدا رو به خودش واگذار کردن، یعنی تو کار خدا دخالت نکردن، یعنی وابسته بودن فقط و فقط به خودش و عدم وابستگی به غیر ذات اقدسش، یعنی محتاجش بودن و عدم نیاز به غیر، یعنی فقط روی خودش حساب کردن، یعنی قدرت مطلق رو فقط به الله نسبت دادن و عدم قدرت دادن به هر چیز یا هر کس دیگه. و واقعا توحید بنیادی ترین اصل زندگیه، چون همه موفقیت ها از رهگذر این مهم عبور میکنه. توحید مساوی با عزت، اعتماد به نفس، سلامتی، شادی، آرامش، روابط عالی، ثروت، احساس خوب و تمام نعمات الهی، و شرک مساوی با ذلت و تباهی، عدم عزت نفس، بیماری، وابستگی و شکست های عاطفی و روابط مخدوش و ناسالم، فقر و بدبختی، غم و اندوه، احساس بد و عدم آرامش. در پناه الله یکتا شاد و سلامت و ثروتمند باشید.
خدا رو شکر که برگی دیگه از سفرنامم رو نوشتم.
سلام خدمت استاد عباس منش عزیز و همه دوستان این خانواده صمیمی
با خودم داشتم فکر می کردم اینکه استاد میگه توحید و دوری از شرک بیس و زیربنای همه موفقیت هاست یعنی چی؟ وقتی موفقیت تو هر بعدی که میخواد باشه رو بررسی میکنی؛ می بینی که واقعا این توحیده که باعث پایداری اون موفقیت شده. اگه در بعد مالی خواسته باشی قضیه رو بررسی کنی می بینی کسی که به موفقیت مالی بزرگی رسیده در عین اینکه باورهای عالی ای در مورد ثروت در خودش ساخته، به موازات اون باورهای توحیدی متناسب با ثروت رو در خودش ساخته. مثل این باور که من خودم خالق شرایط زندگی خودم هستم. وضعیت مملکت و قیمت دلار و تصمیم رئیس جمهور و دولت و هر عامل دیگه ای هیچ گونه تأثیری در زندگی من نداره. و این یعنی توحید! این شرکه که هر گونه عامل بیرونی رو در زندگی خودمون تأثیرگذار بدونیم.
یا در بعد روابط کسی که روابط عالی و عاشقانه ای داره، حتما در عین حالی که باورهای درستی در مورد ارتباطات و عشق ورزیدن به افراد در خودش ایجاد کرده، باورهای توحیدی متناسب با این موضوع رو در خودش ساخته که در واقع همون عدم وابستگی در روابط میشه. وقتی ما به کسی یا چیزی وابسته هستیم، یا انتظار کمک از شخصی رو داریم، روی دیگران حساب باز می کنیم و می خوایم به کسی تکیه کنیم، در واقع داریم شرک می ورزیم. و زمانی رابطه عالی ای رو تجربه می کنیم که خالی از این وابستگی(شرک) باشه.
یا در بعد سلامتی هم حتی همین طوره. کسی میتونه به سلامتی عالی برسه که در خودش این باور توحیدی رو بسازه که هیچ عامل بیرونی نمی تونه سلامتی منو ازم بگیره. این شرکه که فکر کنیم فلان مریضی یا فلان ویروس میتونه سلامتی منو از بین ببره. و وقتی ما بتونیم با توحید که تو این مورد در واقع همون دخیل ندونستن عوامل خارجی در سلامتی من هستش رو باور کنیم می تونیم سلامتی واقعی رو به دست بیاریم.
در بعد معنویت هم که دیگه اصل جنسه! وقتی می تونیم رابطه عالی ای با خدا ایجاد کنیم که باور داشته باشیم، هیچ فاصله ای بین ما و خدا نیست. ما و خدا یکی هستیم. اینکه کسی رو می خوایم واسطه و شفیع قرار بدیم بین خودمون و خدا این شرکه. و رابطه ای که این طور بخواد با خدا برقرار بشه به هیچ جا نمی رسه و فقط ما رو از هدف مون که در واقع همون آرامش باشه دور می کنه.
و واقعا توحید و دوری از شرک پایه و زیربنای همه موفقیت هاست. در پناه الله