توحید عملی | قسمت ۱ - صفحه 120

روز بیست و سوم

تفاوت نتایج ما، تفاوت در میزان توانایی مان در اجرای توحید در عمل است.

اگر یکتاپرست باشی،نمی توانی به چیز دیگری وابسته شوی،زیرا یکتاپرستی آنقدر وابسته‌ات می‌کند که دیگر فضایی نمی‌ماند.

یکتاپرستی یعنی یقین بدانی هیچ چیز به قدر ذره‌ای،تأثیری بر زندگی‌ات ندارد.یعنی باور کنی خداوند،همان که من،شما،موسی را هدایت کرد،عشق مسیح را در دل مردم انداخت و مردم را دور محمد ص جمع کرد،به اندازه‌ی ایمانم به او‌،حامی‌ام می‌شود و به برکتش دسترسی می‌یابم.

یکتاپرستی یعنی درک قوانین خداوند و اجرای بی چون چرایشان.قوانینی که قدرت زندگی ات را در دست باورها و فرکانس های خودت گذاشته و توحید عملی چیزی نیست جز “منطبق نمودن رفتارت در هر لحظه و در هر شرایطی، با قوانین خداوند”

قوانینی که می‌گوید تمام اتفاقات زندگی‌ات بدون استثناء نتیجه باورهایت است.

یکتاپرستی آرامش و سلامتی می‌شود در جسم و جانت،سرمایه اولیه می‌شود برای شروع کسب و کارت،جرات و جسارت می‌شود برای حرکت،عزت نفس می‌شود برای درک ارزشمندی و توانایی هایت و خوش بینی و امیدواری می‌شود تا قادر شوی آنچه را دیگران بحران می‌شمارند،فرصتی بدانی که برای رشد تو آمده است.

اگر ایمان بیاوری که تمام آنچه به دنبالش هستی،در توحید عملی است،آنوقت تمام سعی ات ساختن باورهایی می شود که تو را یکتاپرست تر،سپاس گزارتر و ایمان ات را راستین تر و پولادین تر نماید تا ذره‌ای شرک در وجودت راه نیابد.

زیرا شرک یعنی،قدرت دادن به عوامل بیرون از تو،برای خلق خواسته هایت.شرک یعنی تصمیم بگیری قدرتی که خداوند برای خلق زندگی ات بوسیله فرکانس هایت به تو داده است را نادیده بگیری و دو دستی آن را به عواملی بیرون از خود بدهی،که هیچ کنترلی بر آن نداری.

آدم‌های کمی موفق‌اند،زیرا آدمهای کمی قادر به جاری ساختن یکتاپرستی در اعماق وجودشان شده‌اند.

یکتاپرستی متعلق به یک مذهب خاص نیست.بلکه همان چیزی که یک روز به پشتوانه‌ی آن،تصمیم به ورود به کالبد جسمانی‌مان گرفتیم.ورود به جهانی که هیچ شناختی از آن نداشتیم اما می‌دانستیم قدرتی در وجود ما و با ماست که همه راه حل‌ها را می‌داند وحالا و برای همیشه،تنها کارمان این است که:به یادبیاوریم که باید عملا موحد باشیم.

خدایا منو به خودت مومن کن

الله من …

وقتی نگاه میکنم به زندگیم و مرور میکنم میبینم هرجا اذیت شدم ،در یک کلام توحید نداشتم

باور نداشتم که فقط یک قدرت،یک عشق،یک ثروت،یک حال خوب وجود داره

جاهایی ک دنبال توجه بودیم ،باور نداشتیم ک خداوند همواره بهمون توجه میکنه ،و اونه ک میتونه دستاشو بفرسته،و ادمهایی رو بیاره تو زندگیت ک بهت عشق بورزند ،

جاهایی ک سر خم کردیم جلوی رئیس و فلان،یعنی باور نداشتیم یک ثروت وجود داره و اون قول داده روزی منو میده،اون قول داده منو هدایت کنه ،من چقدر باورش کردم؟ همون مقدار پاسخ داده ب باور من…

جاهایی ک گیر دادیم به یه ادم ک خدایا من اینو میخواما…کوتاه اومدیم از خواسته هامون،زدیم از خودمون،هی خودمونو اذیت کردیم و …..توحید نداشتیم،یجوری رفتار کردیم ک انگار خواستمون عشق نبود،خواستمون شده بود اون ادم !

جاهایی ک با فشار عصبی و روحی ک به بدنمون وارد کردیم و سلامتی رو از خودمون دور کردیم ،توحید نداشتیم ک خدا همواره با منه،مراقب منه،اون عشق میشه،ثروت میشه،حال خوب میشه و جریان پیدا میکنه تو زندگیم،نگران چی؟این همه ترس و حال بد برا چی؟خدای تو همون خداییه ک آسمان ها،و زمین رو خلق کرد،کهکشان ها،این حجم از تنوع موجودات فقط روی کره زمین،این حجم از منابع و معادن ک انسان سالهای زیادی بوده رو این کره ولی هنوز تمومی نداره ،تازه هر روز منابع جدیدی کشف میشه،

این همه زیبایی ،این همه نعمت،این همه طبیعت زیبا ،هر روز ادمها از ساده ترین مسائل دارن ثروت های زیاد بدست میارن،هر روز این همه موجودات این همه ادم رو کی روزی میده؟کی داره مدیریت میکنه؟یه پروسه غذا خوردنو درنظر بگیر ،اگه درست انجام نشه ک هممون راحت خفه میشدیم، سیستم خونرسانی و اکسیژن رسانی رو ببین ،اونقدررررر منظم و دقیق کار میکنه ک برامون عادی شده ،متوجه عظمت و شگفتی تمام نعماتی ک داریم نیستیم ،

اگر توحید داشتیم شکرگزارتر بودیم،حال خوبمون وصل هیچییییی نبود،اروم بودیم،مطمئن بودیم،واقعا اگر من باور کنم ک پروردگار من ک این همه قدرت داره،این همه ثروتمنده،این همه عظیمه،بخشنده است،مهربانه،اگه من واقعاا باور داشتم و توحید داشتم

اگه من باور داشتم حین درخواست هام،ک همچین قدرتی از روح خودش در من دمید،همچین قدرتی کنار منه،همچین عظمتی هیچوقت منو قضاوت نمیکنه و همواره دوستم داره و همواره هدایتم میکنه البته اگر من باورش داشته باشم ،

میرسیدیم به این آیه :

هر گاه به خداوند یگانه و روز جزا،ایمان بیاورند،و عمل صالح انجام دهند،نه ترسی بر آنهاست،و نه غمگین میشوند….

احساس میکنم سوره حمد رو باید جدی بگیرم

احساس میکنم هنوز درکی ازش ندارم

احساس میکنم هنوز خدای خودمو نشناختم ،ک اگه اینطور بود حال خوب من دائمی بود،محکم قدم برمیداشتم برای خواسته هام،راحت رها میکردم چیزاییو ک نمیخوام،فقط ب خودش وابسته بودم و بس…اما خوشحالم ،خوشحالم ک اینجام،

استاد میگفت هرزمان دنبال هدایت شدنی،تو هدایت شده هستی

الله من،تو هدایتم کن ،همونطور ک تا اینجا هدایتم کردی،هدایت کن تا تنها تو را بپرستم و تنها از تو یاری بجویم ….