توحید عملی | قسمت 10

سلام.چقدر این آیه به دل من نشست،قبلا شنیده بودم،مثلا در مورد حمله موشکی به اسرائیل ،و حتی فتح خرمشهر ،که میگفتند ما رمیت اذ رمیت.

اما تاحالا نمی دونستم تو زندگی منم هست.

وای وای وای،چقدر من مغرورانه همه چیزو به خودم و تلاشم نسبت میدهم.

کاش این حرفا زود یادم نره،تصمیم گرفتم این آیه را بزنم یجا که هر بار یه نگاهش بکنم.

من در مورد خودم یه کشفی کردم،شاید از بدفهمی من از اموزه های استاد بوده.

من همیشه از خودم تعریف میکنم جلوی دیگران،بخاطر اینکه مدارم روی توجه به نکات مثبتم باشه،جلو دیگران منم منم میکردم و میکنم،

تمرین اگهی بازرگانی را به ضعم خودم انجام میدادم

هی به همه میگفتن همه کارا راحت انجام میشه،ببین زندگی منو،

اطرافیانم حس بدی گاها پیدا میکردند،میگفتن چقدر مغروری،یا میگفتند نگو چشم میخوری.

و من واقعا گاها بعضی نعمت هام را از دست میدادم با گفتنم،و بعد با خودم میگفتم نکنه وشم زخم درسته،چون تا از سلامتی م تعریف میکردم عارضه ایجاد میشد.

اخه من خود استاد را هم دیده بودم از خودش تعریف میکنه،یبار گفتند«من شایسته ترین فردم برای دریافت این نعمتها»

الان به یه نتیجه رسیدم،،،،من اعتبار نعمت های زندگیم را به خودم میدادم،من موقع انجام عملی از خدا کمک میگرفتم اما به محض نتیجه،منم منم میکردم.

آیا واقعا دلیل با مغز خوردن به زمینم همینه؟

پس چشم خوردن نبوده؟؟؟

وای بر من که خدا را فراموش میکنم.

دلم میخاد جزو خاضعین باشم.کاش فراموش نکنم

این دل نوشته ی منه به خدا«خدا ،منو ببخش.تو همه جا دستمو گرفتی،من ندیدمت،من ناسپاسم،منو ببخش»