توحید عملی | قسمت 10

سلام ثریا جون ممنونم که نوشتین

با عشق خوندم

قسمت آخر کامنت من رو تکون داد

و یک لامپ بزرگ تو ذهن من روشن کرد که هرگز نمیدونستم این یه ایراد بوده

چقد مثالای خوبی زدین از خودتون

منم با اینکه فکر میکردم خیلی آدم خوبی ام و غیبت نمیکنم(واقعا تلاشم رو میکردم)اما یجورایی ادمها رو قضاوت میکردم تو ذهنم که این چرا این حرفو زد اون چرا اینو گفت ابنا چرا اینجوری زندگی میکنن

تا همین اواخر این موضوع رو داشتم و انگار نمیدونستم !

و جالبه نمیتونستم مطابق میلم باشم ورودی هام رو کنترل کنم یا چیزی باشم که میخوام

برعکس میشد همه چی

با مثال دوره سلامتی و چیت کردن تون متوجه شدم چقد تو مثال خودم شبیهم به این حالتی که مثال زدید

فکر کنم چون تمرکزمون رو هر موردی بره شبیهش میشیم این اتفاق میفته

یعنی اینکه گفته شده غیبت نکنید یا قضاوت نکنید یا هرچیزی و سرتون تو کار خودتون باشه فقط ب خاطر خودمونه که بتونیم درست عمل کنیم و نتیجه درست بگیریم

یعنی حتی درست عمل کردن هم انگار طبق کانون توجهمه

وقتی یه فرکانس دیگه ای میفرستم چطوری انتظار دارم عملم اونجوری باشه که میخوام

من یادمه دوران دبیرستان هم دقیقا همین روند پیش اومد برام و تا همین الان نمیدونستم چی شد

فکر میکردم من علاقم رو از دست دادم ولی اینا نبود

توجه به ناخواسته ها بود که از غرور میومد

کع من چقد خوبم اینا اینطوری ان و…چرا قبول نمیشن چقد تنبلن چقد منفی آن چقد ‌….و واقعا همه اون توجهات جواب میده

و عین همون ادمها میشیم با همون نتایج

پس به جاش چرا توجهم رو نذارم رو رفتارای دلخواه ادمها تا منم اونطوری بشم و نتایج دلخواهم رو بگیرم؟

چقد همین قانون ساده نکته داره که اگه یک لحظه غفلت کنم تا ناکجا آباد میرم

همین قانون که میگه توجه تو اتفاقات رو می‌سازه همین قانون که میگه به هرچی توجه کنی همون میشه

خدایا لحظه ای من رو به حال خودم رها نکن اقرار میکنم ‌که من نمیتونم ضعیفم هیچی بلد نیستم تو کمکم کن

واقعا آگاهی خیلی مهمی بود ممنونم که نوشتید