توحید عملی | قسمت 10

سلام و عرض عشق به همه عزیزان

توحید عملی 10

استاد خیلی خیلی خوشحال شدم وقتی عنوان این فایل رو دیدم و متوجه شدم نزدیک 1 ساعت طول فایل هست‌. ازتون سپاسگزارم

یک مثال جدید از دریافت الهامات از خداوند در زندگیم. در روند تحقیق کیفی پایان نامه ام که به این صورت هست که باید برای قسمتی از یک متن یک سری لیبل و عنوان مشخص بشه که یه جورایی شعرگونه باشه، من واقعا هیچی به ذهنم نمی رسید و برام خیلی سخت بود اولش خیلی تقلا کردم که عناوین خوب و مناسب پیدا کنم. اما اصلا زیبا نمیشدن خیلی تکراری و بی روح بودن. به خدا گفتم من هیچی نمی دونم و هیچی به ذهنم نمیرسه خودت بهم بگو و عناوین زیبا رو بهم الهام کن. و بعد هر وقت که در آرامش بودم و ایمان داشتم که بهم گفته میشه، عناوینی به ذهنم میومد که چندین بار باعث شد اشک شوق بریزم از تناسب و زیبایی این عناوین. حتی میرفتم سرچ میکردم ببینم نکنه همچین چیزی رو قبلا در یک مقاله ای یا جایی خوندم. اما متوجه میشدم که خیر اینها از حافظه و مغز کوچیک من نیست. این ها همه از منبع الهیه. وقتی لیبل ها رو به اساتیدم نشون میدادم در تعجب بودن که چقدر قشنگه چقدر پر معنیه و خیلی منو تحسین می کردن. حتی استاد راهنمام میگفت اینقدر که عناوینت عالی شده ممکنه داورها باور نکنن خودت به اینا رسیدی!!! منم گفتم استاد من از خدا خواستم که بهم بگه و اینا کار خداست! الانم دارم با کمک و هدایت خودش اون عناوین رو به انگلیسی بر میگردونم و مقاله اش رو می نویسم. حتی لغات انگلیسی هم خدا بهم میگه چی جایگزین کنم که اون حالت ادبی و انتزاعی حفظ بشه!

واقعا اگه همه جا همینطوری به خدا اعتماد داشته باشم مطمئنا زندگیم بهشت میشه.

متوجه شدم که باید یه سری چیزا رو به خودم یادآوری کنم که مغرور نشم نسبت به دیگران و نسبت به ربم:

من نبودم که دانشگاه قبول شدم کار خدا بوده خدا منو به اینجا رسونده من هیچ کار خاصی نکردم. من از خودم هیچی ندارم من تا اینجا که اومدم به خاطر هوش و استعداد خاصم نبوده به خاطر لطف و حمایت ربم بوده پس هیچ جایی برای غرور نیست هر آنچه دارم از طرف خداست. من هیچ برتری نسبت به هیچکس هم ندارم.

خداوند متون منو مینویسه من هیچی نمی دونم مغز من هیچ ظرفیتی برای ایده نداره تمام ایده ها از طرف خداونده. مقاله هایی که نوشته میشه تماما با نیروی علم و خلاقیت رب هست من چیزی نمی دونم. و باید یادم باشه هر وقت تقلا کردم که با مغز خودم پیش برم هیچ نتیجه ای حاصلم نشد به جز هدر زمان و احساس بد. هر پیشرفتی که بوده به خاطر خیر از طرف ربم بوده نه خودم. هر چیزی که مقبول دیگران شده به خاطر این بوده که روح خدا در اون جاری بوده نه مغز کوچک من.

خداوند به من عزت و احترام داده من در مقابل اون هیچم. اون دل هارو برای من نرم کرده. اون محبت دیگران رو برای من برانگیخته میکنه نه خودم. باید یادم باشه وقتی با راهکارای مغز خودم پیش میرفتم برخورد دیگران با من چی بود. اما وقتی تونستم یه ذرررررره قدرت رب رو باور کنم و نترسم از آدم ها چطوری همه رفتارها تغییر کرد و همه شروع به تعریف و تحسین از من کردن.

خداوند قدرت دست و پای من میشه که ورزش می کنم اینم از خودم نیست. سلامت جسم من از لطف و فضل خداست. هر چه در زندگیم دارم از فضل و رحمت خداست. من هیچ از خودم ندارم. جسمم روحم موفقیت هام و هر چه دارم همه از طرف خدایی هست که منو خلق کرده و منو هدایت میکنه. بدون هدایت و حمایت خدا من هیچم من نیستم.

امیدوارم کاملا درک کنم و همیشه یادم بمونه که من کاملا و صد درصد محتاجم به هر خیری از طرف خداوند.

سپاسگزارم استاد عزیزم