توحید عملی | قسمت 10

بسم الله الرحمن الرحیم.به نام خداوند بلند مرتبه و مهربانی که لطف و رحمتش بی پایان هست .

سلام خدمت استاد و خانم شایسته عزیز و همه همراهان عزیز.

در این جلسه استاد فرمودند که کجاها تو در برابر خداوند فروتن بودی و خداوند درها به روی تو باز کرده و کجاها تو به خودت تکیه کردی وضربه خوردی.

من سالهاست دارم رو خودشناسی خودم و تغییر خودم کار می کنم ولی آگاهی ها و تغییراتی که با جلسات لیاقت به دست آوردم قابل مقایسه با آگاهی های که از دوره های آموزشی دیگه به دست آوردم نیست.ولی چون این تجربه و آگاهی جدیدی که کسب کردم خیلی ارتباط با بحث توحید داشت من این کامنت اینجا به اشتراک می گذارم.و مفصل این تجربه در دوره احساس لیاقت کامنت خواهم کرد.

من در مدتی که دارم رو خودم کار می کنم در ارتباط با روابطم چه در کار ؛چه خانوادگی و چه رابطه با همسرم خیلی بالا و پایین شدم و هر دفعه یک مرحله آگاهی و شناختم از خودم بالاتر می ره.

چند وقتی بود که رابطه ام با همسرم همزمان با دوره احساس لیاقت عالی شده بود و من تمام تمرکزم رو تغییر باورهام بود.ولی دو سه هفته بود که علی رغم اینکه من فکر می کردم دارم رو خودم کار می کنم ولی با همسرم چندبار دچار مشکل شدم و اختلاف پیدا کردیم و من هرچه بررسی می کردم که مشکل کجاست ؟همسرمه؟رفتار و گفتار همسرمه ؟خودمم؟باور هامه؟؟؟؟؟

در یک فضای مبهمی گرفتار شده بودم که قابل درک برام نبود واحساس می کردم یک موضوعی هست که دم دستم هست ولی درکش نمی کردم چیه؟ خیلی عصبی و گیج بودم. هرچی فایل گوش می کردم !هرچی کامنتت می خوندم !نمی فهمیدم چمه شده چرا حالم بده ؟چرا نمی فهمم چکار باید یکنم؟

دیروز به خدا گفتم خدایا خودت گفتی از من بپرس از من بخواه هرچی می خواهی؛گفتم خدایا من اعتراف می کنم که عاجزم از درک مشکلم من عاجزم از حل مشکلم نمی دونم چکار کنم تو بگو؟ به کسی هم زنگ نمی زنم واز کسی کمک نمی خواهم ؛خدایاهدایتم کن.

از چند روز قبل خیلی دلم می خواست به دوست مهربان و فهییم که همیشه باهم راجع شناخت خودمون باهم صحبت می کردیم زنگ بزنم. دیروز از صبح می خواستم زنگ بزنم راجع به خودم صحبت کنم ولی به خدا گفتم من به دوستم زنگ نمی زنم تو باید جوابم بدهی.

اما بعدازظهری حسی بهم گفت زنگ به دوستت بزن؛ به خدا گفتم خدایا اگر قراره من به دوستم زنگ بزنم تو اون حرفی می خواهی به من بگی از زبان دوستم بهم بگو.

این درحالی بود که من و دوستم الان چندسال باهم داریم رو خودمون کار می کنیم و آگاهی هامون باهم به اشتراک می گذاریم.ولی این دفعه یک مطلب بسیار مهم از زبان دوستم شنیدم که تمام زندگی پاشنه آشیل من بود و من همه زندگیم وصل به این پاشنه آشیل کردم .و آن احترام بود.من در کامنت های قبلی اشاره کرده بودم که مسأله احترام برای من مهمه و حتی در دوره احساس لیاقت این مسأله خیلی خوب درک کرده بودم .ولی این دفعه از زاویه دیگری و با عمق دیگه ای این مسأله رو خدا بهم فهماند.اینکه من حتی در احترام هم دچار شرک شدم چطوری؟اینطور که من هویت شخصی ام و زندگیم گره زده بودم به احترام و هرجا هرکس با هر کلام یا رفتارش باعث می شد من احساس کنم داره به من بی احترامی می کنه من بهم می ریختم و تمام عزت نفس زیرپا رو می دیدم.من با اینکه همیشه می گفتم خدا باید به من عزت بده ؛اما همچنان من دنبال احترام از همه بودم حتی از همسرم بودم و هرجا بی احترامی از همسرم با رفتار و کلامش می دیدم ؛من نابود می شدم و فکر می کردم من به عنوان یک انسان نادیده گرفته شدم .و من به خدا می گفتم خدایا من مگر چی می خواهم از بنده هات؟ من تقاضای خاصی از آنها ندارم ؟من هیچی ازشون نمی خواهم من به همه احترام می گذارم ودرست صحبت می کنم و درست رفتار می کنم از آنها هم توقع دارم متقابل با من اینطور باشند ؟!ا مگراین غیر از انسانیت برخورد کردنه؟این خواسته ی زیادی هست؟!!

دوستم یک جمله گفت :تو دنبال احترامی و تا وقتی دنبال احترام از همسرت هستی بهت داده نمی شه!!

و من جواب تمام مسایلم گرفتم وقتی صحبتم با دوستم تمام شد احساس رهایی می کردم انگار از ازیک فضایی تاریک پر از سردرگمی و گیجی رها شدم و می فهمیدم چرا با وجود تغییرات زیادی در روابطم با همسرم و دیگران افراد داشتم من همچنان ناراضی بودم و به نتایج پایداری که در پس ذهنم بود نمی رسیدم(وآن خواستن احترام از دیگران بود ).

من وقتی در برابر خدا سر تسلیم فرود آوردم به سادگی جواب سوال من داد و من از تقلایی چندساله رها کرد. و بهم گفت: من باید اول احترام از خدا بخواهم و احترام به خودم باید من از درون از خودم بگیرم نه از دیگران (که این استاد در دوره احساس لیاقت فرمودند )

خدایا هزاران بار شکرت ممنونم خدایا از حضورت لحظه به لحظه آن در زندگیم

سلام خدمت استاد عزیز

استاد راجع به نحوه آشنایی دوستان با استاد فرمودند.من می خواستم تجربه خودم را دراین باره به اشتراک بگذارم.

من آخرین روزهای سال 99در کلاس تفسیر قرآن استادم درباره آیه 6و7سوره لیل صحبت کردند و این صحبت‌ها خیلی روی من اثر گذاشت.در آن زمان من با دوستانم راجع به شکرگزاری و توجه به نکات مثبت صحبت می کردیم چون استادم در تفسیر این آیه ها تاکید به توجه به نکات مثبت افراد و زندگی داشتند وتوجه من به این مسأله جلب شد.یکی از دوستان گفتند آقای به نام عباس منش هستند خیلی در این زمینه و شکرگزاری و قانون جذب کار می کنند و موفق هم هستند.من در اینترنت استاد جستجو کردم و به سایت ایشون رسیدم. ومطالبش را خوندم و به کامنت یکی از دوستان برخوردم که در کامنتشان درباره آیه 6و7سوره لیل (صدق بالحسنی و سنیسره للیسری)نوشته بودند من بارها این کامنت خواندم و با این کامنت مطمئن شدم استاد عباس منش انسان صادق و توحیدی هست و می شود به او اعتماد کرد(چراکه از سالها قبل راجع به قانون جذب و موفقیت مطالعه داشتم و برداشتم این بود که اینها همه یکسری تفکرات مثبت اندیشی است و اثری در زندگی ندارد). و همزمانی جلسه تفسیری قرآن درباره سوره لیل و آن مباحث با دوستان و این کامنت این دوست عزیز من را مشتاق و مطمین کرد که مسیر درست است .بعد از آشنای بیشتر با استاد متوجه شدم که آن دوست آموزه های استاد رو در متن کامنتشان گذاشتند . و از آن زمان تا امروز با استاد و آموزه های ایشون دارم زندگی می کنم.

خداوند خیلی شاکرم که من را همیشه هدایت کرده و از استاد عزیز برای اینکه آگاهی های نابشون بی دریغ در اختیار ما می گذارند خیلی سپاسگزارم.