توحید عملی | قسمت 10

خدای بودن های همیشه ام!

خدای خنده های زیبایم!

خدای اشک های روانم!

خدای برگ های درخت انار!

خدای قلب های روشن!

خدای نعمت های فراوان!

خدای پاهای استوار!

من چه بگویم!؟

مگر احساسی که به تو دارم و آن موج از نعمات و دلبری ها و وجودت اصلا در زبان می‌گنجد!؟

مگر کلمات قادرند حق آنهمه بودن و لطف و کرم و بخشش را ادا کنند!؟

مگر من در برابر تو، چیزی دارم که بخواهم به واسطه اش بگویم من اینم و تو آن!؟

از تمام تمام این دنیا، از هرچه که هست و نیست، هرچه که چشم و گوش و زبان میفهمد و نمی‌فهمد، تنها تو را میخواهم!

تو که نباشی، اگر تویی را نداشته باشم که در زمان بی کسی و تنهایی پناه ببرم به آغوش همیشه بازش، کیستم من!؟

من، پاره ای از تو ام!

و تو، کریمی و رحیمی و علیم و حکیم و خبیر و بصیر!

تو همه چیزی!

از زمانی که تو را یافته ام، گوشم هم جا تو را میشنود و چشمم همه جا تو را میبیند!

من، تو را در قلب تک تک کسانی یافتم که معنای واقعی عشق را با پوست و گوشت و استخوانشان درک کرده اند!

تو را در لبخند کسانی دیدم که هرآنچه دارند تویی!

تو را در واژه به واژه‌ی شعر ها یافتم!

در نت به نت موسیقی ها!

رنگ به رنگ نقاشی ها!

تو، پس زمینه‌ی تمام خوبی های جهانی!

و من، هر روز اندکی بیش از دیروز در تلاشم خودم را، تو را و وجودت را بشناسم!

تو، خدای همه‌ی خوبی های جهانی!