توحید عملی | قسمت 11

به نام تنها ابر قدرت حاکم بر جهان هستی

إنا فتحنا لک فتحا مبینا

سلام به هم مسلکان توحیدی ام

سپاسگزار خدایی هستم که به بنده قلمی عطا کرد و علم و حکمتی از فضل عظیمش ،تا با اراده اش جاری شود و جریان آگاهی را در بند بند وجودمان نفوذ دهد.

قدردانی عاشقانه ام نثار یکایک عزیزانی که همتی الهی به خرج داده و زمانی گرانبها قرار می‌دهند و با پاسخ هایی که حلاوت دریافتش انگیزه بخش ادامه مسیر نویسندگی ام است، لحظات مرا غرق شور و شعف می‌کنند.

چرا راه دور بروم بگذار از همین دست به قلم شدن آغاز کنم. آن زمان که بر خود غره میشوم که منننن چنین و چنان ، اذن الهی از نوشتنم برداشته شده و مرا تماشاچی و نیمکت نشینی میکند که فقط می‌تواند خواننده باشد نه نویسنده.

این روزها با عزمی جزم به سراغ نشر و آگاهی گستری در صفحه شخصی ام کرده ام.

قرار عاشقی ام در روزهای اضطرارم است، با او بیعتی الهی بستم که اگر مرا از دل آن طوفان ها و آتش ها به سلامت بیرون کشاند اسمش را سر هر کوی و برزن به قادر مطلق بودن فریاد میزنم.

او هم به رسم بنده نوازی اش همچون همیشه مرا مشمول نجاتی الهی کرده و فتحا مبینایی برایم رقم زد تا آیه للمومنینی باشم.

سپاسگذاری و تمرکز بر نکات مثبت زندگی بهشت ام را به رسم زیبایی گستری ،چاشنی محتواهای تولیدی کرده و به هدایتی الهی مبنی بر نکته برداری از بهترین کتابهای موفقیتی دنیا فارغ از نتیجه عمل میکنم.

همزمان پست هایی با قلم الهی ام نشر میدهم.

اما لازم است بدانید تا اذن الهی نباشد ، جوهری در این قلم جاری نمی‌شود که متنی نوشته شود.

غیبتهای صغری و کبری بنده را به وضوح نظاره گر بوده اید.

لازم است تشکری ویژه داشته باشم از آقای احمدی که کامنت های سراسر آگاهی بخش قرآنی شان ، نور آگاهی الهی را به لحظات بهشتی ام جاری می‌کنند.

بهترین استاد معنوی دنیا ،دوست داشتم لحظه ای که با دیدن فایل توحیدی جدیدتان،همچون فنری پریده و خواب را از چشمانم ربودید نظاره گر بودید. ‌

چقدر مرز باریکی است که در لحظه لازم است حواسی شش دانگ جمع کنم تا از خاطر نبرم حضور اشارت گونه تان که تحقق وعده صدق الهی بوده تا با خواندن آیات الهی مرا از ظلمات جهل شرک خارج کرده و به نور توحید دعوت کند را نیز بزرگ‌تر از خدا نبینم و وابسته نشوم.

چقدر سخت است کسی که با دم توحیدی اش همچون مسیحا تو را که همچون مجسمه پرنده ای در قفسی زرین بودی به اذن الهی به پرواز درآورد را لحظه ای بزرگ‌تر از خدا نبینی.

همچون مرده متحرک کور و بیماری بودم که دم توحیدی تان به اذن الهی مرا زنده کرد.

من حق داشتم که این دم توحیدی را لحظه ای رها نکنم.

این دم توحیدی آنقدر شفا بخش بود که نفیسه ای که دنیای محقرانه اش به اندازه یک ازدواج دهان پر کن با یک همسر زیبا و جذاب و مشهور موفق عاشق ،کوچک بود را دگرگون کرد.

آنچنان که در اوج بهترین شرایط ظاهری زندگی و موفقیت های جهانی جلوی قومی بایستد و بگوید این مسیر من است استاد من ایشون است هرکس ناراحت است به سلامت.

این دم توحیدی آنقدر جلابخش بود که مرا کوبید و از نو ساخت.

آری دنیای محقرانه من به اندازه بیشتر کردن متراژ خانه و داشتن مجموعه ورزشی در شمیران کوچک بود.

هویتم آنچنان به فرش های نفیس ابریشم خانه ام گره خورده بود که افراد میتوانستند با محروم کردن من از آن زهر چشمی از من بگیرند.

هویتم آنچنان به مبلمان ورق طلا و اکسسوری ها و کریستال های ایتالیایی و چک و ظروف طلاکوب و ماشین های چنین و چنان پارکینگ خانه ام گره خورده بود که برای حفظش ،حرمت نفسم را نادیده گرفته بودم.

از شرایط صفر همه شان را در زندگی به آسانترین شکل خلق کرده بودم.

به گمانم تجربه مادر شدن و مهاجرت به آمریکا غایت خوشبختی بود و مرا به شرک و باجی سوق داده بود که کرامت انسانی ام را به فنا داده بود.

عزت و اعتبار و ارزشمندی ام آنچنان به ازدواج گره خورده بود که برای بقا و حفظش حرمت انسانی ام را زیر پا نهاده بودم.

حق داشتم ،جهل غالب جامعه ،ازدواج را با کامل شدن دین برایمان یکجا کرده بودند.

هیچکس نگفته بود که همینقدر که ازدواج مقدس است طلاق که سوره ای برایش نازل شده و بعد از آن خدا وعده جنات تجری من تحت الأنهار داده نیز مقدس است.

مهر طلاق را بدشگون جلوه دادند و نگفتند که اگر بهترین خودت را در رابطه خرج کرده باشی مهر طلاق یک نجات الهیست که خدا بر شناسنامه ات زده تا به تو تولدی دوباره هدیه دهد.

دنیای زنانگی من در این روزها دیگر همچون سابق کوچک و محقرانه ،با پشت همسر موفق بودن و فداکاری و ایثار و خودفراموشی و پله رشد و موفقیت او بودن تعریف نمی‌شود.

نور الهی در فردیت جاری شده و فارغ از اینکه در چه لوکیشن و رابطه و شرایطی باشم شناسنامه ای اصیل به دستم داده است.

شناسنامه ای که مزین به نعم العبد بودن است.

این روزها حتی دیگر از القاب و کنیه های کلمات شاه و ملکه و مهندس و دکتر نیز رها شده ام.

برایم نعم العبد بودن بالاترین مقام دنیاست.

همین که سرتیفیکیت نعم العبد بودن را در دست داشته باشم به نقطه لعلک ترضی میرسم.

دنیای زنانگی من این روزها ، هم لاک خوش رنگ دارد و هم کفش تق تقی، هم خودآگاهی و معنویت و آگاهی گستری.

این روزها آراستگی های رنگ و وارنگ را در حد اعتدال وارد زندگی ام کرده ام.

کودک درونم چنان شاد است که در مراقبه هایم با لباس عروس با من میرقصد.

از من میخواهد او را از این زینت ها محروم نکنم، زیرا او دختر خلق شد و از همان بچگی آرزویش کفش تق تقی و آرایش و دلبری کردن.

میدانی من به درو دیوار خودفراموشی و ایثارهای غیر الهی محکم کوبیده شده ام.

طعم تلخ خود فراموشی و دست از خود رسیدگی کشیدن و پله رشد بقیه بودن و از رویت اردنگی زنان رد شدن را چنان جانانه چشیده ام که اهرم رنجی در ذهنم نقش بسته حتی در مواقعی مرا از این ور بوم پرت میکند و مرا در یک خود میام بینی کودکانه فرو میبرد.

گرچه حمایتگری در جهت رشد و موفقیت و عزیزانم از بنیان های وجودی من است چیزی که در دی ان ای من حک شده و من هرگز نمیتوانم به آن کفر ورزیده و غیر از شاکله ام عمل کنم.

اما بیعتی الهی بسته ام تا پای مرگ و زندگی ، که رسالت فردی ام را هرگز قربانی موفقیت هیچ احد و ناسی نکنم.

گرچه این همان پاشنه آشیلی است که هرگز نباید ادعایی برای درسش را گرفتن داشته باشم.

هنوز هم یک زندگی لاکچری داشتن از ارزش‌ها و اصول و استاندارهایم است اما اینک همچون وصیتهای الهی توحید سرآمد و رأس آن زندگیست که سر آن با هیچ أحد و ناسی حتی پدر مادرم شوخی ندارم.

توحید همان نقطه ایست که تمام سعی ام را میکنم بینان اولیه من در هر رابطه و شرایطی باشد.

همان که به خاطرش زیر میز زده و بازی را خراب میکنم.

این روزها از فضل عظیم الهی در تکه ای از بهشت

زندگی میکنم.

کسی که یکی از آرزوهایش این بود تعطیلات در ویلایی لاکچری او میزبان باشد به جای مهمان، این روزها در حال تجربه این نعمت الهی در ویلای ‌پدریست.

شیرین دورهمی با خانواده ام دور آتش دان در روف گاردن در تیکه ای از بهشت که تا چشم کار میکند باغها و جنگل‌ها و دریا و صدای آواز پرندگان و رودهای جاری و چای آتشی خوردن ها ،بلال کباب کردن ها ،رستوران گردی ها و خرید های لاکچری در کمال استقلال و….را از قبل توحیدی دارم که عمل کردنش را خدا با کلام الهی تان به بند بند وجودم تزریق میکند.

هرچند که از بیان حد خوشبختی و رضایت درونی ام در قالب کلمات عاجز هستم.

در سرتاسر زندگی ام آنقدر در رضایت درونی و امنیت و آرامش را تجربه نکرده بودم.

به جنگل انبوه روبرویم مینگرم تجربه هر روزه تماشای پرواز عقابها و پرستوها ، استشمام اگسیژن خالص ، دیدن طلوع و غروب زیبای خورشید ، مراقبه انرژی خورشیدی ، لی لی کردن ها و آواز خواندن زیر باران در فضای روف گاردن.

به یاد می آورم که چه جاهلانه دودستی به آپارتمانی چسبیده بودم باج دهی میکردم و میترسیدم رهایش کنم مبادا بهتر از آن برایم نباشد.

به خاطر می آورم رویایم ویوی دریاچه ای بود و داشتن حیاطی سرسبز.

من از او ویوی دریاچه خواستم او به رسم بنده نوازی اش ویوی دریا را قره العینم کرد.

این روزها در آرامش و امنیتی الهی در ویلای لاکچری تریبلکس 6 خوابه که فقط طبقه دوم آن را انواع لوازم بازی اعم از میز بیلیارد فوتبال دستی و میز تخته نرد پر شده است. بهترین لحظات عمرم را از فضل عظیم الهی در عزت و احترام و عشق میگذرانم.

از بهترین و اورگانیک ترین مواد غذایی که کریمانه همچون مائده ای آسمانی پیش رویم قرار می‌گیرد.

از لباسهایی که حتی به دستان فرشتگان الهی ام پس از شستشو پهن شده و خشک و تا شده دریافت میکنم.

هر روز به هیچ بودنم بدون او اغراق میکنم. این رمز موفقیت من است.

این همان رمزی است که نتایج مرا حتی متفاوت از خانواده ام کرده است.

این همان رمزی هست که تا زمانی کع به آن اعتراف میکنم چرخ زندگی ام آسان میچرخد و کن فیکون را برایم به روتین زندگی تبدیل میکند. هر زمان فراموش کرده و روی زیبایی و عقل و هوش خود حساب میکنم چنان مرا سرجایم مینشاند تا چنین گستاخانه جلویش قد علم نکنم.

چندی پیش به سمیناری از خانم دکتر بیتی حسینی هدایت شدم. برای الگو برداری از موفقیت هایشان در یکی از دوره های ایشون شرکت کردم.

مراقبه ای داشتند به اسم تکنیک آسانسور که باید خود را در آسانسوری محبوس شده تجسم کنی که هیچ راه نجاتی نیست.

فکر میکنید چه اتفاقی افتاد؟

من اصلا نمیتوانستم تجسم کنم که جایی گیر کرده باشم.

میدانی چرا ؟ چون من خدایی را پشت خودم تجربه کردم که نه یک بار نه صدبار بلکه در بخش بخش زندگی ام مرا از دهن گرگها و سگها و دل آتش مکر و خدعه ها نجات داده است.

من نتوانستم آن مراقبه را انجام دهم چون من طعم نجات الهی را با پوست و گوشت و استخوانم از لبه تیغ لمس کرده ام.

من نتوانستم آن تکنیک را انجام دهم زیرا من حقانیت وعده نجات مومنین بر عهده ماست را با همه وجودم لمس کرده ام.

چطور میتوانستم باور کنم که راه خروجی نیست وقتی ، نفیسه ای که ممنوع الخروج از کشور ممنوع الطلاق بود و همه درها به رویش بسته یجعل له مخرجا را باور کرد و آن را در یک شب تجربه کرد.

من ته ته بن بست ها را دیدم در یک شب هم باز شدن درها با عزت ‌و قدرت و بدون باج دادن را نیز دیده ام.

بیعتی الهی بسته ام سر هر کوی و برزن فریادی الهی سردا‌ده و به گوش همگان برسانم

نکنه صلح به هر قیمت کنی، نکنه بترسی و باج بدی و حرمت و کرامت انسانیت رو لگدمال کنی که لاجرم عذاب ألیم را با بندبند وجودت لمس خواهی کرد.

اما اگر او را وکیل خود قرار دهی بر او توکل کنی او تو را تمکین کرده و از خجالتت در می آید.

او به بنده نوازی مشهور است.

‌و من یتق الله یجعل له مخرجا

سلام دوست عزیزم

متشکرم از نگاه پر از عشق و محبتتان به بنده

لطفا بر اساس کامنتهای بنده تصمیم به این مهمی را به قطعیت نرسانید.

نسخه رشدی هر کس منحصر بفرد خودش است.

سطح زندگی دیگران را با عمق زندگی خود مقایسه کردن ، جاهلانه ترین کار دنیاست.

ما دو‌نوع طلاق داریم ،طلاق الهی طلاق شیطانی.

به شما توصیه میکنم برای اینکه اجازه ندهید شهود خام و ناپخته بر شما غالب شده باشد و فتنه ای برای شما ایجاد کند ،حتما از یک زوج درمانگر حرفه ای کمک گرفته تا بتوانید بالغانه تر تصمیم بگیرید.

برایتان بهترین های دنیا و آخرت را آرزومندم.