توحید عملی | قسمت 11

من عاشق این قسمت سری فایل های توحید عملی هستم خلاصه هایی از این فایل رو کراپ کردم و تقریبا شده یه ربع و توی پیاده روی هام هندزفری میزارم و هر روز تکرار میکنم، امروز بین دو تا مسیر مونده بودم کدومو برم یه دلم میگفت مسیر جدید رو انتخاب کن یه دلم هم میگفت همون مسیر قبلی رو برو، هدفم رسیدن به پارک مد نظرم بود اما ترس داشتم که اصلا مسیر جدید رو برم میرسم به پارک یا نه، همش ترس ها میگفت نکن دختر گم میشی معلوم نیست شاید وسط این مسیر بیابون باشه تو دختر تنها این موقع شب فلان بیسار، رفتم تو اینترنت زدم مسیریاب آنلاین اما قبل از اینکه بزنم سرچ همینجوری که این فایل پخش میشد، اونجایی رسید که استاد میگه فکر میکنی خودت حالیته فکر میکنی استادت حالیته فکر میکنی چت جی پی تی حالیشه یا فکر میکنی خدا حالیشه، گفتم باید با هدایت الله برم هر جی قلبم گفت بی خیال مسیریاب آنلاین، ترس هامو کنترل کردم و راه افتادم، این روزا که تازه وارد دوره ی قانون سلامتی شدم ترس از دست دادن آب بدن باعث شده که خیلی آب مصرف کنم مسیر پیاده روی سابق جایی نبود که سرویس بهداشتی داشته باشه و هر بار پیاده روی رو برام توام با عجله میکرد و اونطور که باید لذت نمیبردم و زود باید برمیگشتم خونه امروز به خدا گفتم به دلم انداختی مسیر جدید بیام خودت هدایتم کن هم مسیر سرراست تر و نزدیک تر باشه هم توی مسیر سرویس بهداشتی باشه هم مسیر امن و سیف باشه و خلاصه کلا راحت باشه و لذت ببرم با اینکه اصلا به نظر نمیومد اینطوری باشه، مسیر قبلی حدودا باید پنجاه دقه یک ساعت پیاده میومدم تا به پارک زیبای مدنظرم برسم مسیر جدید بعد از سی و پنج دقیقه پیاده روی رسیدم به یه مسجد رفتم داخل سرویس بهداشتیش اینقدر تمیز بود که منم مثل مریم جون ذوق داشتم از سرویس فیلم بگیرم بس که تمیز و نو و خوشبو بود، وقتی میخواستم از مسجد خارج بشم دیدم یه درب دیگه هم داره بیخیال درب قبلی که وارد شده بودم شدم و از در جدید خارج شدم و مات و مبهوت جلوم رو نگاه کردم پارک مدنظرم دقیقا جلوی پام بود، همش میگفتم چطور یعنی اینقدر نزدیک بود چجوری اومدم خدای خوبم چطور به اینجا رسیدم من حالا حالاها باید پیاده روی میکردم تازه اگر شانس میاوردم راه رو گم نمیکردم در بهترین حالت باید یه ساعت دیگه میرسیدم به مقصد چطور این مسیر نزدیک تر بود چرا نمیدونستم اینو، اینقدر خوشحال شدم و به هدایت خدا ایمان آوردم که نگو، توی مسیری که میومدم ذهنم خیلی جفتک میپروند که نه این راه رو نرو اون یکی کوجه رو برو اون یکی خیابون شلوغتره امن تره اما من اجازه دادم خدا هدایتم کنه همینطور که این فایل توی گوشم بود گوش میدادم و خودم رو سپردم به خدا و بدون ترس رفتم و اینقدر ساده و راحت رسیدم به مقصدم اینقدر ذوق دارم که دوست دارم هنین مسیر رو پیاده برگردم برنامه ی همیشه ام اینه که پیاده بیام پارک برگشتنی همسرم بیاد دنبالم امروز بهش پیام دادم که خودم میگردم، امروز احساس میکنم بزرگتر شدم آخه من خیلی نسبت به جاها و مسیرهای ناشناخته خصوصا خیابون ها و کوچه های تاریک و بدون روشنایی ترس دارم و ذهنم به شدت مقاومت میکنه امروز حس میکنم این روبرو شدن با ترسم این سپردن خودم به جریان هدایت و این اعتماد کردن و بالطبع نتیجه ی خوب گرفتن باعث شد احساس کنم یه مدار جامپ کردم، خدایا شکرت.