توحید عملی | قسمت 11

درود بر استاد عزیز و شما دوست گرامی

کامنت شما عالی بود با خوندنش حس کردم بهتون گفته شده و شما هم به اشتراک گذاشتین.

به نکته ای اشاره کردین که دیروز با خوندن کامنت آقای خوشدل ذهن منو به خودش مشغول کرد. راجع سجده و بازگشت به سمت خدا.

همه ما با وجود تلاش های بیرونی و کنترل ذهن و توکل بازهم چالش هایی داریم که باید حل کنیم و هی مسیر جدید برامون باز شه. من بشخصه خیلی انسان تلاشگری هستم هر چیزی بهم الهام میشه هر چند برام سخت باشه تو ذهنم انجامش میدم ولی گاهی تا نتیجه حاصل شه و وارد اون مدار و فرکانس بشم زمان میبره و گاها از خودم میپرسم کجا رو دارم اشتباه میرم؟ سریع مسیر رو وباورهام و میزان توکل و عملکردم رو چک میکنم که مبادا جایی داره نشتی میده.

دیشب کامنت اقای خوشدل منو بفکر فرو برد که سارا شاید چون نماز نمیخونی خدا فلان جا با وجود تلاشهات هنوز راه باز نکرده یا شایدم کرده هنوز وقت دریافت نرسیده.

بعد فکر کردم خب نماز خوندن رو شروع کنم شاید زودتر نتیجه بگیرم مثلا خدا زودتر راضی شه بعد دیدم احساسم بد شد من نماز خوندن رو دوس ندارم و حالم باهاش خوب نمیشه. دیدم دارم خودمو مجبور میکنم و این با چیزایی که از استاد و قانون یاد گرفتم مغایرت داره. من که هر لحظه در وجودم خدا رو یاد میکنم و ازش هدایت میخوام شکر گزارم و برای بهبود دائمی در تلاشم …. پس الان چرا خودمو مجبور کنم به کاری که حالم خوب نمیشه باهاش.

خلاصه از دیشب تو یه تضادی افتادم

شاید به ثروت و خواسته دیگه م نرسیدم اونجور که دلم راضی شه بخاطر ترک نمازه. و یه احساس گناه اومد سراغم. با اینکه تو دوره لیاقت با مضرات احساس گناه بطور کامل آشنا شدم. به خودم دقیقا مثال آدمهای موفق و ثروتمند دنیا رو زدم

که اتفاقا اصلا مسلمون نیستن.

و جالبه ذهنم درگیر بود تا امشب که یهو کامنت شما رو دیدم و دقیقا همین مسئله رو خیلی قشنک بیان کردین.

ممنون از کامنت تون

راهتون روشن تا ابد

استاد عزیزم واقعا دلم براتون تنگ شده با دوره لیاقت با شما زندگی کردم دوران طلایی بود کاش تکرار شه