توحید عملی | قسمت 11

به نام اللهِ هدایتگر

سلام.

هر بار یه چیزی میشنوم تو این فایل که دقیقاً یه تیکه از پازلِ ذهنمو حل میکنه…

– با هدایتِ خداوند، احساسِ گیر کردن یا به قول خودم قفل شدن پیدا نمیکنم.

– با هدایت، لازم نیست همه ی دورهاتو بزنی بعد به جواب برسی.

– وقتی هدایت رو دریافت میکنی که دکمه ی تسلیمت رو زده باشی. یعنی به ناتوانی ات اعتراف کردی و ذهنِ خودتو کنار کشیدی.

– خدایا من بدونِ تو هیچی نیستم، هیچی بلد نیستم، فقط تو مرجع و منبع هستی.

– وقتی مسایل تو ذهنم از خدا بزرگتر میشن، میرم تو در و دیوار، قفل میکنم، سخت میشه.

وقتی به خدا اجازه میدم هدایتم کنه تو مسایلم و دستِ تسلیم و ناتوانی و عجزم رو پیش خدا بالا میارم، زندگی برام آسون میشه، شیرین میشه، مسیر صیقلی و شفاف میشه.

– تو کار خودتو درست انجام بده، خدا کار خودشو همیشه درست انجام میده.

– درکِ درستِ جایگاه من در مقابل خداوند.

وقتی بدونم و درست درک کنم توحید رو، یعنی همه چیز خداست و منبعِ نامحدود فقط اونه، اتفاقا اعتماد به نفسم در برابر غیر خداوند بالاتر میره.

– روی کی حساب میکنی؟ روی بلد بودن و دانشِ کی حساب می کنی؟

خودت، رییست، استادت، خانواده ات، دکترت و …؟ یا روی خدا و علمِ نامحدودش حساب میکنی؟

– قبول داری لایق هستی برای دریافت هدایت های خدا؟ کجا قبول داری کجا نداری؟

چندین بار گوش دادم و هر بار تازه است.

منو یاد مثالهای زندگیِ خودم و رفتارهام میندازه.

استاد جان ممنونم برای انجام دادن هدایت هاتون و ضبطِ این فایلهای خوب و به اشتراک گذاری شون.

برقرار باشین همیشه.

خدایا شکرت برای همه ی نعمت هات.

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام.

این دو روزی که این فایل اومده، خودمو آماده ندیدم که بنویسم تا الان.

نه که الان هم ذهنم بگه بیا و بنویس، با قلبم اومدم بنویسم از توحید عملی…

این فایل به صورت سورپرایز اومد برام، لحظه ای که تصویر فایل جدید رو دیدم ذوق کردم، بیش از حد معمول، چون دیدم توحید عملی هست، همونی که عاشقشم، همونی که پیوند من با سایت رو برقرار کرد از ابتدا…

من فکر نمیکردم وقتی میگم خودم بلدم و نقش خدا رو نااگاهانه کمرنگ میکنم، یعنی غرور منو میگیره و احساس بی نیازی میکنم به قدرت برتر و میگم بلدم بلدم…

تا استاد گفتن حتی وقتی بلدین هم باز از خدا بخواین، هدایت بخواین، اظهارِ خشوع در برابر خدا رو درک نمیکردم…

خب مدتهاست روی تمرینِ هدایت خواستن از خدا هستم، از همون شروع، فروردین 99 به بعد انقدر علاقه مند شدم به هدایت که شروعش کردم و کم کم توش بهتر شدم.

مخصوصا این اواخر که تمرکزی برنامه ی هر روزم در آغاز روز، گرفتنِ هدایت به سمت بهترین ها از خداست و اینکه هر چی برام پیش میاد خیره.

و بعد به صورت جزییات هم درخواستهامو میفرستم تو شاخه ی هدایت.

یعنی خدایا تو هدایتم کن چه کنم.

من بلد نیستم خودت چیدمان کن بگو چه کنم.

خودت دلها رو نرم کن برام.

خودت یادم بده، یاداوریم کن.

خودت بگو چه تغییری باید ایجاد شه.

بعد شاهدم کارهایی انجام میدم که خودم شاید متوجه نباشم ولی بعدش میفهمم واسم خوب بوده، به نفعم بوده، مسیرمو روغن کاری کرده جلو رفتم …

از این طرف گاهی روی دیگری دارم:

دارم با منطق و تحلیل خودم جلو میرم و سخت میشه واسم…

پیش چشمم هم خیلی طبیعی به نظر میرسه، انقدر که اصلا متوجه نمیشم از هدایت خارج شدم و ذهنمه که داره حکمفرمایی میکنه.

تو نمیدونی و این ندونستنه که داره اذیتت میکنه و ناراحتت میکنه، حست رو بد میکنه.

بیا و هوشیار باش و زودتر اعتراف کن به ندونسته هات.

الان دقیقا کشف کردم گیرم تو روابط از اینجا داره میاد که فکر میکنم بلد شدم دیگه، من که رو خودم کار میکنم، تو سایتم، میشنوم، میخونم، مینویسم، اسم خدا هم که نمیوفته از زبون و قلبم…

حالا چی شده دارم روی روابط میخورم تو در و دیوار…

ظاهر سخت و پیچیده ای نداره ها، ولی اذیتم میکنه، فکرمو درگیر کرده اصولا چرا باید اینطوری باشه اصلا؟

چون یادم رفته و نمیدونم حتی اگه بلد شدم راه چیزی رو، باید روی قسمتِ خشوع در محضر خداوند کار کنم.

چیزی که درکی نداشتم نسبت بهش، تشکر میکنم از خداوند زیاد، ولی خضوع و خشوع در محضر خدا برام ناشناخته است و درکم نسبت بهش ناکامله.

غرور یعنی یادم میره در محضر خداوند هیچ بلدم بلدمی وجود نداره.

همواره دانشجویی هستم در حال یادگیری…

چیزهایی رو تو کلاس هدایت، یاد میگیرم و بهتر و بهتر میشم ولی توقفی وجود نداره تو کلاس های خداوند، فقط میشه جلو رفت و بهتر و سرشارتر شد.

فایلهای توحید عملی همیشه منو به وجد میارن، اما اینبار جنسِ دیگه ای رو تجربه کردم…

یه اگاهی که درد داشت برام، چون یه پرده کنار رفت از غرورم پیشِ چشمم…

که متوجه نشدم این بلدم بلدم چه آسیبی داره بهم میزنه…

متکلم وحده بودن ها، بالای منبر رفتن ها، عقل کل بودن ها، دفاع کردن ها، توجیه کردن ها، شاخ و شونه کشیدن ها و هر چیزی که بوی غرور و ادعا میده…

اگه بلد شدی از خداونده و اگه از خداونده که پس غروری وجود نداره، چون از خودت نیست اعتبارش پس این منم منم های ذهنی چی میگه؟

خدایا خودت فقط میدونی در شرایط کنونی چقدر به سکوت و تامل نیاز دارم.

تو تمرینش هستم.

و از خودت میخوام بیشتر تمرینش کنم، خودت یادم بده، یادم بندازی، سمانه یه کودک نوپاست در مسیر بهبود، خودت بهش صبرِ سازنده بده، آسانش کن بر آسانی ها…

تو این لحظاتِ مقدسی که داخلشم، از خداوند برای خودم و همه ی عزیزانم دعای خیر دارم، هر خیری که برای هر کس میتونه جاری بشه تو لحظات و کل زندگیش.

موقع نوشتن دارم تلاوت های محبوبم با قاری های متفاوت رو گوش میدم از برنامه ی محفل، یکی شون کودکی هست به نام امیرعلی خیری که ایه 17 و 18 از سوره طه رو به تقلید از استاد یوسف کامل میخونه، بعدشم همون قرایت از استاد یوسف کامل، پخش میشه…

قلبم رو از جا میکنه این تلاوت …

من درکی ندارم که چرا ولی میدونم اومده تا منو خوشحال کنه…

چی میشه تو هر چیزی، اول از خدا سوال کنم کدوم؟ چی؟ کجا؟ چطور؟ کی؟ چطوری؟

و خودم جواب ندم با منطق و ذهنم…

الهی شکرت برای همه چیز

سلام به فرزانه جانِ نازنین.

داشتم کامنتت رو میخوندم و مثالی تو زندگی خودم،دقیقا چیزی که داخلشم به یادم اومد…

اینکه یه قدم میام جلو، میسپرم به خدا.

بعد یه چیزی میشه، میترسم و شک میکنم که چی میشه، چطور میشه، نکنه من حواسم نباشه و خراب شه…

بعد خدا دوباره هدایتم میکنه، باهام صحبت میکنه، نشونه میفرسته، آرومم میکنه…

خب موضوع بزرگیه، ولی خدا که بزرگترینه…

میدونم چند صباح دیگه انقدر موضوعات دیگه میاد سر راهم که اینو فراموش میکنم، ترس هامو…

میخندم به خودم و میگم وقتی سپردی به خدا لحظه ای شک و تردید نکن…

کامنتت رو که میخوندم بهم تلنگر خورد سمانه چرا انقدر تسلیم بودن رو سختش میکنی.

به جای بعد، همین لحظه و هر لحظه بگو خدا من تسلیمم، هر چی تو بگی، تو داناتری، تو قدرتمندترینی، تو محافظ ترینی…

سمانه جان، لطفا پاتو از پلنِ خدا بکش بیرون.

فکر میکنی اگه دخالت و کنترل نکنی شرایط رو، نظم و درستیِ مسایل به هم میریزه و کارها درست انجام نمیشه؟

انجام میشه، اتفاقا ساده تر و بی سر و صداتر هم انجام میشه، شیرین تر هم انجام میشه…

نمیدونم چه داستانیه، ولی اولش درک نمیکنم راهکارم تسلیم شدنه، بعدش متوجه میشم، تازه اونم باز خودِ خدا یادم میندازه …

مثل امروز صبح…

دوباره کد تسلیم رو زدم.

طبق شناختم از سمانه جون:

یه ذهن و فکر و شخصیتِ نظم مند و خط کشی داری دارم.

این نظم گاهی از اعتدال خارج میشه، تبدیل میشه به وسواسِ فکری…

به قفلی زدن، به سخت گیری…

در ادامه اش ذهنم گاهی کمال گراست، گاهی کنترل گر هست و میخواد همه چیز رو بدونه و تحت کنترلش باشه، چون اینطوری احساس امنیت میکنه.

در غیر اینصورت میترسه که کنترل از دستش خارج بشه و نتونه مدیریت کنه شرایط و پیرامونش رو.

چون در کنار کنترل گری اش، از خطا و نقص هم میترسه و فراریه.

تازه متوجه شدم راه درمانم تو این قضیه تسلیم شدنه.

بسپرم به خدا که هدایتم کنه.

گاهی صبر دارم، گاهی هم نه.

من بلد نیستم، خدایا تو یادم بده باید ذره ذره بشینه تو ذهنم تا درمان شم.

یه شبه نمیشه، کم کم میشه.

قشنگ حس میکنم چون دارم تمرین میکنم بهبود رو، دقیقا تو ازمایش قرار میگیرم.

که خودم به خودم نشون داده بشم.

که ببینم فقط تمرینِ کلامی دارم یا تو عمل هم توانا هستم؟

یه وقتایی حس میکنم با دنیایی از اگاهی و درس احاطه شدم و گیج میزنم بینشون.

که الان کدوم اگاهی متناسب با تکامل منه؟

کدومو باید انجام بدم، واسه کدوم اماده ام یا باید واردش بشم؟

برای کدوم هنوز تکاملم رو طی نکردم و نباید شتابزده واردش بشم؟

یه جاهایی به تضاد میخورم با همین آگاهی ها و تشخیصشون سخت میشه برام…

استاد حرف خوبی زدن:

گفتن ببینین روی حرف و علمِ کی دارین حساب میکنین؟

روی خودتون؟ رییس؟ استاد؟ و …

تلنگر خوردم…

چون من خیلی روی حرف دیگران حساب میکنم گاهی.

یعنی فکر میکنم وقتی کسی حرفی میزنه، درسته، و من باید انجامش بدم…

گاهی موجب اضطرابم میشه.

چون ذهنم به قلبم برتری داره و نمیذاره تحلیلِ قلبی کنم ماجرا رو و سریع میپذیره حرف هارو.

باگ من اینه:

گاهی دچار شرک میشم و حرف دکتر رو بالاتر از خدا قرار میدم، اگاهانه نیست، اصلا یادم میره که این شرکه، فکر میکنم دکتر گفته دیگه، پس درسته.

گاهی دچار شرک میشم و حرف خانواده رو خیلی جدی میگیرم، بالاتر از علم خدا، فکر میکنم چون خانواده ام هست پس درست میگن دیگه.

گاهی دچار شرک میشم و حرف و قضاوت و نظر خانواده و دیگران برام مهم میشه زیاد و عمیق میشینه تو ذهنم و حالمو بد میکنه این ترس از قضاوت ها، ترس از سرزنش، ترس از احساس گناه و عذاب وجدان از ضعف هام پیش چشم دیگران و …

خب این لحظه ها که تو شرکم، کاملا نابینا میشم و متوجهِ مسیر اشتباهم نمیشم، تا اینکه خود خدا لطف میکنه بهم میفهمونه زدم تو جاده خاکی…

الان دقیق نمیدونم تو پله ی چند هستم تو مدارِ توحید، ولی متوجهم که نسبت به گذشته ام تفاوت های آشکاری پیدا کردم.

درسته من زیاده خواهم و دوست دارم مدت زمان بیشتری تو شرایط پایدار توحیدی باشم و بمونم، و بله که لازمه اش تمرین کردن در این مداره.

وگرنه آرزو داشتنش که منو بهبود نمیده، باید عمل کنم.

صد بارم اشتباه کردم دوباره برگردم اصلاحش کنم.

فرزانه جان کامنتت باعث شد دوباره داخل ذهن و قلبم خونه تکونی کنم.

ممنونتم و بهترین زندگی و لحظات رو برات ارزو میکنم هر کجا که هستی در کنار عزیزانت.

از خدا ممنونم که کد تسلیم رو داره زود به زود به یادم میاره تا کمتر خودمو اذیت کنم.

خدایا تو بهترین چیدمان کننده و هدایتگری، مرسی که تو زندگیمی.

سلام به مینا جانِ نازنین.

ازت تشکر میکنم برای کامنتی که نوشتی، برای من خیلی نکته داشت که برام لازم بود یاداوری شه:

……………………

1- اگر قراره توی برخورد با مسائل وتضادها مثل گذشته عمل کنم پس با منه نادان وجاهل گذشته چه فرقی می تونم داشته باشم؟

2- ایمان داشتن، متوکل بودن، مهمتر از همه تسلیم بودن در برابر خواست وهدایت خداوند وسر تسلیم فرود اوردن به خواستش، وقتی که خواست خودت داره با تک تک سلولهات تو رو وادار میکنه به انجامش، خیلی سخته خیلی خیلی سخته….

3- آدمیزاد وقتی بر خواسته ی خودش تمایل واصرار داره دوست نداره چیزی بر خلافش اتفاق بیفته…

4- قلبم میگفت به خدا پناه ببر از این احساسات از این ترس از این هیجان و…

5- خدایا کمکم کن تا مشرک نباشم وبرغیرتو امید نبندم اما خودت از طریق بندگان خوبت به من عشق ومحبت وشادی و امنیت وارامش عطاء بفرما …

6- برو متواضعانه مثل همیشه به خداوند بگو که من نمیدونم، من نمی تونم، من بلد نیستم…من هیچی نمیدونم وعاجزتر از اون هستم که بتونم صدای نفس وصدای الهی رو در خودم تشخیص بدم…

……………………

چیزی در ذهنم بود و هست که بلد نیستم حلش کنم.

از صبح به خدا میگم آسانم کن بر آسانی ها، که قفل نکنم روی این موضوعِ کوچک…

دایره آبی داشتم و از خدا خواستم نشانه یا هدایتم داخلش باشه تا روشن شه برام…

اما هدایت من تو کامنت شما بود.

که یادم بندازه تسلیم باش و واژه ی معجزه وار رو بگو و توجه کن:

من بلد نیستم خدا، خودت یادم بده.

سمانه نخواه که خودت فکر کنی و جلو بری، سکوت کن! صبر کن! اجازه بده خدا بگه و چیدمان کنه برات.

مرسی که این کامنت رو نوشتی.

برات بهترین ها رو میخوام از خدا تو همه ی حیطه ها و روابط و هر چی خواسته ی خودته.

در پناه رب العالمین نازنینم باشیم همگی.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی، الحمدالله.

سلام جانِ دل.

اینکه چطوری هدایتی الان اینجام بماند.

اینکه کامنت خودم و تو و لیلی جان رو خوندم.

این کامنتت و این جمله شگفت زده ام کرد:

من خودم رو می بخشم چون نیاز به طی تکامل داشتم و با نبخشیدن خودم به خودم ظلم می کنم.

میگم نکنه من خودمو نمیبخشم که میرم تو حس بد و مومنتومِ منفی؟؟؟؟؟؟

شاید!!!!

من 30 فروردین برای تو پاسخ نوشته بودم.

حافظ تو دلم بود و دقیقا دو روز بعدش به لطف الله متولد شد.

برام یاداوری زیبایی بود.

الانم که قند عسل داره شیر میخوره و مینویسم.

تو هم اون زمان 3 ماهه باردار بودی و الان نوا جانم نزدیک 5 ماهشه به سلامتی.

میبینی روزگار و گذر روزهارو…

آقا حافظ جون 6 ماه از نوا خانم بزرگتره و حق پیشکسوتی داره :))))))))

ای خدا، این دو تا جوجه همزمان (اسفند تا دوم اردیبهشت) تو دل مامان هاشون بودن و تو یه سال متولد شدن.

خدا حافظشون باشه.

شایدم اینکه الان اینجا تو این فایلم، نشانه باشه که توحید عملیِ نازنینِ 11 رو باید بشنوم.

ماچ به خودت و نوا و ترانه.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت