توحید عملی | قسمت 11

استاد عزیزم

تا دقیقه 24 دیدم و این آگاهی رو با تک تک سلول هام درک کردم که وقتی شما هدایت خداوند رو باور می کنی و میپذیری، دیگه احساس گیر افتادن توی مسائل زندگی رو نداری. تقریبا سه سال پیش بود که خیلی راجع به مسائلی سردرگم بودم. راه حلی که خودم براش سراغ داشتم این بود که برم هرچی کتاب راجع به اون مشکلی که دارم هست رو بخونم، با مشاور صحبت کنم، کل اینترنت رو زیر و رو کنم تا به جواب برسم. اما فایده نداشت. تقریبا یک سال و نیم زمان برد و بعدش با یه روش خیلی ساده، با دیدن یک فایلی جواب سوالم بهم گفته شد‌. اون زمان خیلی عصبانی بودم. گفتم خدایا چرا بعد از اینکه یک و سال نیم سردرگمی من رو دیدی الان جواب رو بهم دادی؟ چرا این جواب ساده رو زودتر ندادی؟ و بعدش فهمیدم زمانبندی خداوند بهترینه و درست زمانی که من درک و امادگی دریافت اون جواب مشکل رو داشتم خداوند منو به سمتش هدایت کرد. خیلی جالبه، همونطور که گفتم راه حل اون مشکل نه تنها خیلی ساده بود، بلکه قبل از اون هم جلوی چشمم بود اما من نمی دیدمش تا زمانی که آماده درکش شدم. یک سال و نیم از اون ماجرا میگذره و من کم کم و با تکامل، هر موقع که سوال و مسئله ای برام پیش میاد این رو به خودم یاد آوری میکنم که 1) مسئله هرچقدر پیچیده باشه پاسخش ساده است 2) تا آماده ی دریافت نباشی بهت گفته نمیشه حتی اگه بیخ گوشت باشه.

طی یک سال و نیم اخیر دارم تمرین می کنم و الان میفهمم زندگی در لحظه یعنی چی. الان میدونم که باید یکی یکی قدم هارو برداشت تا خدا قدم بعدی رو بهت بده. هرقدر هم که مسیر طولانی باشه یا سخت به نظر بیاد، خدا گواهه که با یاد آوری این موضوع دلم ارام میشه: جواب بهم گقته میشه کافیه کاری که من الان میدونم رو انجام بدم.

و نگران اینکه کی مسئله حل میشه نیستم. احساس سردرگمی ندارم. استاد چقدر قشنگ گفتید اشک در چشمانم حلقه زده از یادآوری این احساس خوب که ما هیچ موقع رها نشدیم. ما به حال خودمون رها شده نیستیم که موقع سختی خودمون بخوایم یه خاکی تو سرمون بریزیم. کافیه این آگاهی رو باور کنیم که البته تکامل می خواد و باید زمان و اجازه بدیم که این بذر روز به روز درونمون رشد کنه.

یه موضع دیگه هم هست که ضعف و ناتوانی من رو در برابر خداوند خوب مشخص میکنه. بارها و بارها و بارها شده در موقعیت سختی قرار گرفتم و باید تصمیمات دشوار می گرفتم یا حرف هایی رو به افرادی میزدم که جسارت زیادی می خواسته. از خداوند خواستم گره از زبانم بگشاید و قدرت به من عطاکنه. تمام اون مشکلات به راحتی حل شدند و جالب اینه که وقتی مثلا یه سال از اون مشکل میگذره،خدا شاهده من میبینم که این من نبودم که این حرف رو زده، این جسارت رو به خرج داده، چنین اقدامی کرده! من در حالت عادی این توانایی ها رو ندارم و اگر زمان بگرده مطمئنم نمیتونستم خودم به تنهایی اونکارو انجام بدم.