توحید عملی | قسمت 11

به نام خداوند بخشنده ی روزی گستر

سلام و درود به استادعزیزوتوحیدی ومریم جان و تمومی دوستان رشدیافته درمسیرالهی

استادجان بازهم میخواستم یک قدردانی ویژه از سلسله فایلهای توحیدی شماداشته باشم،که چقدر این روزها باحساب بازکردن روی خدادارم هربار شخصیتم رو‌توحیدی تر بار میارم

چقدر حسش فوق العادست که روی خودت حساب نکنی و هررکجا قدم برمیداری ازخدابخوای هدایتت کنه و بااین دیدگاه که من چیزی نمیدونم تودستمو بگیر چقدر مسیررو برات هموارمیکنه،اصلا واقعا خوده خدا برات همه کارمیکنه

استاد منی که تا دویست متر اون طرف تر از خونمون جرأتشو نداشتم رانندگی کنم،دوروز پیش خدا این جرأتو به دلم انداخت که باماشین همسرم به باغ پدرم برم،اونم جاده ای که پراز ماشینو ترافیکه،بخاطراینکه اون جاده یه جاده ی تفریح گاهیه

یعنی به محضی که توی جاده افتادم و ماشینای جاده رو میدیدم آب دهنم از ترس خشک شده بود ولی یلحظه انگار خوده خدا حرفای شمارو تو ذهنم باصدای بلند میچرخوند و باخداگفتم خدایاخودت برام رانندگی کن من هنوز مهارت رانندگی کردن رو ندارم…

بخداقسم همین جمله گفتم انگار خدا هرلحظه بهم میگفت الان برو دنده دو،الان وقتشه سرعتتو بیشترکنی برو دنده سه،الان باید بیشتر گازبدی،من درکنار ترسم به حرف اون گوش میدادم و پامو تا جون داشتم و زورداشت روی پدال گاز گذاشتم،،اصلافکرشو که میکنم خداداشت همه کارمیکرد،دستوپای من یه وسیله بود،خوده خدا به دستوپاهام زور داده بود،من اونقدر ترسیده بودم که پاهام جون نداشتن،دستام ازلرزش به زور فرمون ماشینو گرفته بود،خدا فرمونو گرفته بود…خدا دنده زو برام عوض میکرد…بخداوندی خدا قسم منو اون لحظه خدا باسلامتی رسوند،چون میگم جاده به شدت شلوغ بود،یه جاده ی باریکی که همه روز جمعه ازهمدیگه سبقت میگرفتن تا یه جای بکر و سرسبزرو پیداکنن

استادنمیدونم چطور اون احساس اون روزم رو توصیف کنم،قطعا خودتون اون احساسو تجربه کردید،،یک احساسی که هم ترس درش هست،هم توکل،هم ایمان،ازهمه مهمتر هم آرامش و هم اینکه یه صدایی درونت هی بت شجاعت میده و میگه نترس حرکت کن،به اون وحشتناکی هم که فکرشو میکنی نیست تو حرکت کن من بهت میگم که بقیشو چجوری بری

باهمون زبون خودت باهات حرف میزنه،وچه حس فوق العاده ای بود که تونستم اون روز بدون مقاومت چشم بگویم و حرکت کنم

میخواستم یک سپاسگزاری پرازعشق ازشما استادعزیزداشته باشم که شجاعت و ایمان رو بااین حرفای خداگونتون تو دلم زنده کردید،وبیشتر فهمیدم که هرچه دارم از آنِ اوست و اعتبار تموم کارهایی که تاالان تونستم توشون مهارت پیداکنم،به یمن هدایت خدابوده،و به یمن اون زوروبازوی خدای قدرتمندم بوده که تو بند بند وجودم تزریق کرده

خداروصدهزارمرتبه شکر که زندگیم داره سرشاراز توحیدمیشه،زندگیم داره میشه شبیه اون آدمی که توجزیره زندگی میکنه و کسی رو غیرازخدا نداره و هرکاری میکنه فقط داره رضایت خدارو جلب میکنه نه بنده ی اون رو….

عاشقتونم و در پناه خدایی که همه چیز میشود همه کس را…میسپارمتون

به نام خداوند قدرتمند جهانیان

سلام و درود عرض میکنم خدمت استادعزیز وتوحیدی ام

سپاس میکنم خدای قدرتمندم رو که ازطریق شما بنده ی مؤمن به من هربار بااین صحبتای ناب بیدار میکنه و بهم هشدار میده که هرچه داری اعتبارش رو بخودم بده نه غیرمن

استادجان آخه چطوری در وصف کلمات این سپاسگزاری ازشمارو بگنجونم که اینقدر داری وجود مارو بااین حرفای ناب الهیتون صیقل میدید

بخدا همه ی این حرفاتون به وقت و به موقع داره به بچه هاتون زده میشه

استادثانیه به ثانبه ی حرفاتون بر عمق جانم نشست و تمومی اون روزایی که به خودم غره شدم رو به یاداوردم و انگار دقیقا روبروی من نشسته بودی وداشتم جلوی شماوپروردگارم به عجزوناتوانیم اعتراف میکردم و میگفتم راست میگی استاد اون روزی که میخواستم امتحان‌رانندگی بدم،منوخواهرم باهمدیگه امتحان دادیم

تجربه خواهرم ازرانندگی تقریبا صفر بود و تجربه ی من بالای هزاربود

هرکس میفهمید که ما قراره باهمدیگه امتحان بدیم،بایک حس ترحمی به خواهرم میگفتن خداکنه زود قبول بشی،بااین رانندگیی که توداری بعید میدونیم قبول بشی

ومن رو همه میگفتن سه سوته قبولی انقدر که دست فرمونت عالیه

حتی خوده مربیم میگفت من جای افسرباشم و به همین شکل رانندگی کنی سه بار مهر قبولیو رو پروندت میزنم!!

اما امان از غرور و بی داد از تکبر و تواین موقعیتا بهادادن به شیطون که ماشالله اونقدر قشنگ بهت اون نفس مغرورت نفوذ میکنه که خودتم نمیفهمی،مثل یک آمپول زن ماهری که تابیایی بفهمی آمپولت زده،میبینی که بهت میگه پاشو ازجات آمپولت تموم شد!

دقیقا این موقعا حسم به شیطون این شکلیه که‌همچین بی صدا و بی درد آمپول غررو رو بهت تزریق میکنه‌که‌نمیفهمی از کدوم طرف بهت زده

خلاصه اون روزی که منوخواهرم باهمدیگه رفتیم امتحان دادیم،وانتظارم این بود که الان پشت فرمون نشستم افسر مهارت منو قبل از روشن کردن ماشین از تو چشمام درک میکنه ومیگه قبولی!

اونقدر اون روز چنان ترسو استرس برمن مغلوب شد که جای ترمز و گاز رو باپاهام اشتباه میگرفتم وبه جای اینکه گاز بدم،پامو روی پدال ترمز همچنان فشارمیدادم

و به دقیقه نکشید که افسر گفت خانم خیلی نیاز به تمرین کردن داری،،انگار بااین حرف سقف آسمون تو سرم خراب شد و چنان غروری ازمن خورد شد که اونجا فهمیدم چقدر من هیچم و اصلا نمیشه حتی رو خودم حساب کنم،هرچند که مهارتم تورانندگی بیشتربشه اگه غرور منو فرابگیره اون مهارت به هیچ دردی نمیخوره

بله داستان ازین قرارشد که تا دفه ی دوم هم رد شدم،دفه ی سوم باخواهرم رفتم،اما اون بار دومش بود که میخواست امتحان بده،خلاصه اون روز خیلی به عجزوناتوانیم باخدا اعتراف کردم و دیگه درکمال عجز بلاخره دفه ی سوم قبول شدم و خواهرم درکمال ناباوری دفه ی دوم با سخت ترین دوبلی که تو عمرم دیده بودم قبول شد

اصلا اون روز هاجو واج موندم که چطور خواهرم تونست این دوبل به این سختی رو بره،اون هم بین دوتا ماشینی که الان فکرشو میکنم واقعا کاره اون نبود که تونست پارک کنه کاره خدا بود که خواهرمو هدایت کرد که درست ماشین رو بین دوتاماشین دیگه پارک کنه

خوده‌خواهرم ازذوق گریه میکرد میگفت جوابمو خدا داد اینقدرکه باهاش حرف زدم

ومن همون موقه خیلی به خواهرعزیزم غبطه خوردم گفتم ببین چقدر خوب تونست روی خدا حساب کنه و با بار دوم قبول بشه،اون وقت من که ادعام میشد خیلی مهارت دارم و هرماشینیو دستم بدن به راحتی میتونم اون رو راه بندازم،با بار سوم قبول شدم

اصلا انگار باهمین قضیه خدابهم فهموند که حواست باشه رو من حسااااب کن نه روی خودت و نه غیر من…..

دوست داشتم به این غروری که اون روز منو فراگرفت اینجا اعتراف کنم و بگم که چه ضربه ای ازین غرور بیجا خوردم

شاید به ظاهر تو چشم نمیومد اون غرور موزیانه…اما ته دلم باخودم میگفتم من که برم سه سوته قبولم و خداهم گفت بشین تا قبول بشی

خدایاشکرت این داستان رو به یادم اوردی تا بفهمم چه عاقبتی داره غرور بیجا…