توحید عملی | قسمت 11

بنام تنها قدرت و تنها فرمانروای جهان

سلام به استاد خوشتیپم و مریم خانوم شایسته

و دوستان بینظیرم

من دقیقا همچین چیزی رو که استاد میگن تجربه کردم، اونم در دوران قبل از از خدمت سربازی که البته هنوز با قوانین خداوند آشنا نبودم

از اونجایی که وضع مالی من مناسب نبود و تازه پدرم فوت کرده بود، خیلی برام مهم بود که یگانه خدمتم توی شهر خودمون باشه که بشه تایم اداریش کرد

یعنی صبح برم، ظهر بیام که بتونم عصرش برم سرکار

اینجور هم ورودی داشتم

و هم خدمتم راحتر و سریعتر میگذشت..‌

وهم کنار خانوادم بودم..

جونم بگه براتون که به قدری تلاش کردم، به قدری توی دونه به دونه پادگان های شهرم پرسه میزدم و میرفتم با مسئولین صبحت میکردم که اگه بشه یه جوری، یه کاری کنن که بعد از آموزشیم یگانم اونجا باشه.( توی شهر خودمون )

به هرکسی که فکر میکردم دستش تو کاره از آشناهای بسیار بسیار دور تا دوستان و رفیقا و آشناهای نزدیک تماس میگرفتم، ارتباط بر قرار میکردم تا شاید برام یه کاری بکنن که توی شهر خودم خدمت کنم

تیپ های رسمی مذهبی میزدم، یقمو تا زیر چونم میکشیدم میبستمش، تسبیح میگرفتم که وقتی وارد پادگان ها میشم بتونم نظر مسئول مورد نظر رو جلب کنم

الان که میفهمم چقدر مشرک بودم، چقدر باور های اشتباه داشتم، چقدر بی ایمان بودم واقعا خندم میگیره به خودم اصلا باور نمیشه که من همچین کارایی کرده باشم…

خلاصه آقا هرچقدر ما تلاش کردیم ( البته یسری از افرادی هم که بهشون سپرده بودم داستانو، تلاش میکردن برای انجام کارم، ولی به نتجیه نمیرسید )

و همش بی نتیجه بود…

تا اینکه دیگ واقعا تسلیم شدم بهتره بگم ریشه های امید (شرک) به دیگران دیگ تمام از تو وجود ریخت پایین و از بین رفت

و اونجا بود که خالصانه از خدا خواستم ( چون دیگ هیچ امیدی به بنده های خدا نمونده بود ) که من دیگ غیر از تو کسی رو ندارم، تو که تواناییشو داری، تو که خدایی و قدرتش رو داری، خدمت من رو توی شهر خودمون بنداز و به بهترین شکل و راحت ترین حالت ممکن به سرانجام برسونش…

من دیگ تنها امیدم تویی..

همون موقه چون این درخواستم به صورت خالصانه بود، بلافاصله بعد از درخواست حال و احساس خوبی بهم دست داده بود، انگار که کارم انجام شده بود…و مادام وقتی حرف خدمت میشد یه لبخند میومد رو لبم و میگفتم خدا بزرگه…

اقا شاید باورتون نشه، ما آموزشیمون که تموم شد، برگه های انتقال به یگانو بهمون دادن، دیدم که توی یکی از بهترین پادگان های شهر خودمون که بهش میگن هتل افتاده بودم. ن فقط توی بهترین پادگان، بلکه توی بهترین قسمت پادگان با بهترین فرمانده ها و دوستان هم خدمتی ک همین الان بهترین رفیقامن خدا من رو گذاشت اونجا…

من تایم خدمتم اداری شد و صبح تا ظهر اونجا خدمت میکردم عصرش تو شهر کارهای خودم رو پیش میبردم و دوتا راه در آمدی داشتم هم خدمت و هم کار خودم

و به کلی از کارهای دیگمم میتونستم برسم

و کنار خانوادمم بودم که تازه پدرمون رو از دست داده بودیم…

من همون موقه فهمیدم که اگر از اول همچیز رو به خدا بسپاریم نیازی به این همه رنج کشیدن، این همه تلاش و زحمت و زجر نیست برای محقق شدن خواسته ها

نیاز نیست فیلم بازی کنی تا بخوای بنده خدارو راضی کنی

نیاز نیست سر خم کنی

فقط کافیه از خدا بخوای، و باور کنی که میتونه و انجامش میده به شرطی که شرک در وجودمون نباشه…

من قبل از درخواستم از خدا چون خاک خوریم رو خوب خورده بودم چون این همه تلاش کردم و نتیجه نداد، و تمام شرک و چشمی که به غیر از خدا داشتم از بین رفت و خالصانه خواستم انجام شد…

من به خودم میگم اول که بیاییم این شرک هارو خودمون از بین ببریم و تنها و تنها از خدا بخوایم تا از همون اول کارهامون روان و عالی و به بهتربن شکل پیش رَوَد…

سپاس گذارت هستم بهترینِ من…

خدای من

تنها تورا میپرستم

تنها از تو یاری میجویم

و تنها بر روی تو حساب میکشم

در پناه الله