توحید عملی | قسمت 11

به نام خدا به نام من که تکیه ای از وجودش هستم

استاد همین که دارم زاویه های دیگری از خودم میبینم و لمس میکنم واسم ماجراجویی جدیدی شروع شده، استاد عباس منش خدارو واسه حضورم توی این صفحه یقین دارم هیچ اتفاقی اتفاقی نیست ، خیلی کارها رو با شور انجام دادم و بعد گذشت یک زمان چون منتظر رخ دادن معجزه ها فقط بیرون از خودم بودم سرد میشدم ، حتی خیلی وقت ها معجزه ها پیش اومده ولی حجم اش انقدر زیاد بوده که نتونستم پذیرش داشته باشم و ناخواسته ردش کردم، خیلی اتفاق ها واسم قبلا افتاده که تمامش رو پای خوش شانسی یا بد شانسی خودم نوشتم،جاهای که خوب پیش میومده قطعا به خودم میبالیدم و جاهای که بد میشده همیشه دنبال مقصر میگشتم،روزی که پول داشتم به زرنگی خودم میبالیدم و وقتی نبوده از همه چی شاکی که مقصر بودن، روز های اول میگفتم کاش این صحبت ها رو 20 سال پیش میشنیدم ولی الان میفهمم که نه الان وقتش بوده ،

خلاصه و مفید بگم نظرم رو : همین جور که ما داریم قوی میشیم اون نجواهای منفی هم دارن قوی میشن ، خیلی باید مراقب بود چون اگاهی که میره بالا اون نجواهای منفی هم راه های جدیدی رو پیدا میکنن واسه ورود به این محیط ارام، واسه ارامش این محیط ارام نیازی به جنگ با خود نیست فقط کافیست یک ویس از استاد رو سریع پلی کنید،حرفی که از دل براید بر دل نشیند ، این ویس ها ما رو از توی منجلابی در اورده که بی شک روی تخت پادشاهی هم اراممون میکنه که کجا بودیم و کجایم ، ( کجا بودن ما قبل از اگاهی تقدیر بوده یا اشتباه ؟ یا تقصیر بوده یا انتخاب ؟ هر چی بوده مسیر ما بوده تا به اینجا ) اینجا میتونیم تصمیم بگیریم که گذشته رو بارها تکرار کنیم و همون نتایج بگیریم، یا باور هامون عوض کنیم و ارزوهای گذشته رو دست یافتنی، مراقب خواسته هامون باشیم چون هرچی بخوایم میشه ، خوب میشه همیشه اگر توحید باشه و یقین –

استاد عباس منش عزیز خوشحالم در جهانی و در دوره ای جسمم زمین را تجربه میکند که عطر نفس های شما و نت کلام شما در این حوالی میپیچد