توحید عملی | قسمت ۲

به نام خداوند وهاب وعظیم

إِیّاکَ نَعبُدُ وَإِیّاکَ نَستَعینُ

تنها تورا میپرستم وتنها از تو یاری می جویم

خدارو سپاسگذارم که منو هدایت کرد

به راه راست به راه کسانی که به آنها نعمت داد

هدایتم کرد به این جمع عزیز والهی

هدایتم کرد به استاد بی نظیرم

هدایتم کرد به کلامش

هدایتم کرد به سمت خودش

خدایا شکرت

امروز روز 34 از روز شمار تحول زندگیمه

وهر روزی که از این سفر نامه میگذره برام انگار با او قسمتهایی از خودم دارم آشنا میشم که تابحال نمیدیدمش

وتوی این برگ 34 با شرک، شرک پنهان در وجود خودم آشنا شدم

همین چند هفته پیش بود

دیگه یه جورایی کلافه شده بودم یه جورایی بی نتیجه می دونستم کارایو که داشتم انجام میدادم

هیچ اثری از تغیرات ملموسی که استاد میگفتن با تغیر باورها رخ میده نمی دیدم

(ولی نا امید نبودم)

به هر راهو روشی که می تونستم فکر بکنم عمل کرده بودم.ولی حاصلی نداشت برام یا اگرم داشت توی چند روز همش تموم می شد ومی شد روز از نو

وهمون انتظار بی پایان برای اومدن نتایج

نتایجی که می دونستم باید سرو کلشون پیدا می شده تا حالا ولی هنوز اون چیزی که من خودم بفهمم آره اینه این همون چیزیه که بتونم بهش چنگ برنم وادامه مسیرو بگیرم نبود واقعا برام.

(ولی نا امید نبودم)

تا اینکه چند هفته پیش دقیق یادمه آخرای شب بود بیرون بودم اومدم خونه جلوی در ورودی انگار نمی خواستم برم توی خونه وهمونجا وایسادم چند دقیقه وفقط خیره بودم به آسمون بالای سرم

شب خیلی زیبایی بود پراز ستاره بود

واز ته دلم این احساس عجز وناتوانیمو فریاد زدم(توی دل خودم.درسکوت)

ولی اینقدر فریادم بلند بود که باتمام وجودم احساسش کردم

احساس عجز خودم درمقابل حل مسائلمو

مسائلی که من داشتم روی درست شدنشون کار میکردم

داشتم فرکانس هامو مدیریت میکردم،ورودی هامو کنترل می کردم،با نجواهای ذهنیم کلنجار میرفتم ودلیل منطقی براشون میاوردم.و هزاااران کار دیگه ای که احساس میکردم یاد گرفتم ،احساس میکردم روششو دارم اجرا میکنم.

ولی اون شب دست برداشتم از دونستن روشها

دست کشیدم از بلد بودن طرفندها

بریدم از دونستن راه حل ها

وجانانه گفتم خدایا من نمی دونم دیگه

من دیگه نمیی فهمم هرکاری که فکر میکردم بابد بکنمو انجام دادم

مننننننننننننن نمی دووونم

توووو میدونی تو بهم بگو تو برام بیار توبرام رخ بده توبرام شکل بده توبرام بفرست

تووو تووو تووو

هرکار میخوای بکنی بکن من چیزی نمی دونم

وبه خداوندی خدای خودم قسم وقتی از ته دلم این احساس ناتوانی وعجزو رو احساسش کردم

انگار تواناا ترین شدم ،انگار همه قدرتاارو داشتم انگار دیگه همه چی تموم شده ودرست درست بود برام

واصلا اینقدر خیالم راحت شد که دیگه جیزی نگفتم وحتی فکریم راجب هیچ چیزی نکردم ورفتم خونه وخوابیدم..واصلا دیگه از فرداش به این امید که بلند بشم وکارایو که یاد گرفتمو انجام بدم تا نتایج بیان توی زندگیم.به این امید بیدار نشدم.

وخیلی طبیعی ومعمولی بدون بدوو بدو وهیچ عجله ای لذت بردم از روزم از خوانواده ام از هدیه ای که خداوند به نام امروز بهم داده تا زندگی بکنم.

و حدس بزنین چی شد؟!!

از فردای اون روزی که من دیگه روی خودم ودانسته هام حساب نکردم وگفته بودم خدا خودش می دونه من چمی دونم چیکار بکنم چی بشه ورق برگشت

واتفاقات جور دیگه ای رقم خورد

پول نعمت وارد شدن وسلام دادن

موقعیت ها سلام دادن

دستان خدا اومده بودن تا هر جوری شده بهم خیر برسونن

وهمش از جایی شروع شد که پذیرفتم باید روی اون خدایی حساب بکنم که می دونه،که بلده،که قدرت کل هستی توی دستاشه،که کاری نشد نداره براش،که اونه که میچینه قشنگم میچینه

نه دانسته های من نه بلدمااای من نه زور زدنای من

وهمه اینارو گفتم تا یاد آوری باشه به خودم ورد پایی به جای بزارم که شرک در دل مومئن مثل راه رفتن مورچه در دل تاریکی شب پنهانه

وهمه این مدت من شرک داشتم وروی خودم حساب میکردم روی دانسته هام روی روشها وطرفند ها.از اصل این ها غافل بودم.وتوی قلبم روی رب حساب نمی کردم

وحالا این فایل واین روز شمار که چه ها دادرد در من می کند

وهمه از لطف خداونده خدایی که وعده اش هدایته

وچه کسی از خداوند بهتر برای وفای به عهد

ودلم خواست اینجا بنویسم از شرکی که پیداش کردم.

وایمانی که شناختمش

خدایا شکرت

از خداوند برای تک تکمون نادانی واحساس عجز در مقابل خودشو میخوام نه هیچ چیز دیگه ایو

یا حق