توحید عملی | قسمت ۲ - صفحه 55 (به ترتیب امتیاز)

سلام به استاد گرانقدرم

سلام به خانم شایسته عزیز

سلام به دوستان پر تلاشم

(( مرد راهم باش تا شاهت کنم

صد چو‌لیلا کشته ی در راهت کنم))

سی و چهارمین روز سفر

به خاطر دارم که خانواده من آدم های خیلی مذهبی نبودن .قرآن فقط در سه مورد از کتابخانه خارج می شد .

– برای شب عید در سفره ی هفت سین

– برای خانه ی جدید قبل از بردن وسایل

– برای نوزاد جدید که بالای سرش می گذاشتند

اما به خاطر دارم که مادرم یاد داده بود بدون وضو به آن دست نزنم . همیشه در بالاترین طبقه ی کمد وسایل بود. تا این که من به همراه قرآن به خانه بخت رفتم و بعد از فراز و نشیب های زندگی که در کامنت های قبلی تا حدودی نوشته ام ، همسرم را از دست دادم و مواجه با ناملایمات بسیار و دوری از فرزندم شدم . خدا را فقط در زبان جاری می کردم اما هیچ شناختی از این منبع لایزال هستی نداشتم تا یک روز که هنوز اذان نشده بود . در حالی که در انتظار فرا رسیدن زمان ناهار بودم ، برای لحظه ای چشمانم بسته شد و از رویایی تکان دهنده بیدار شدم ( شرح رویا را به خاطر این که بزرگی فرمودند جایی عنوان نکن از شرحش می گذرم ) فقط عنکبوتی را به خاطر آوردم.

به قرِآن هدایت شدم .منی که تا آن زمان هیچ سوره ای را نخوانده بودم با ناباوری به سوره ها نگاه کردم و به سوره عنکبوت رسیدم و اولین آیات آن (نقل به معنی)” ای کسانی که می گویید ایمان آوردیم ، خداوند شما را مورد آزمایش قرار می دهد”

این اولین آیات قرآن بود که به چشم دیدم . شاید کسی باور نکند اما چنان تکانی در دلم ایجاد شد که انگار تمام آن چه از فوت همسر مرا آزار می داد از من دور شد و به جای آن یک حزن همراه با آرامش نشست .از آن روز تا کنون لحظه به لحظه هدایت الهی شامل حالم بوده است. اما شناختی به چگونگی عملکرد این هدایت الهی نداشتم تا آشنایی با آموزه های استاد !!!!!

تازه آن وقت بودکه با الهامات ، پی گیری نشانه ها ، درخواست از ربّ و منتظر شدن برای دریافت جواب آشنا شدم .

استاد گرامی ام ! من با شما توجه به الهامات را یاد گرفتم ! (قبلن می پنداشتم دریافت الهامات در شان من نیست) . من با شما پی گیری نشانه ها را فرا گرفتم و روزی نیست که خدایم با نشانه ای هر چند کوچک با من گفتگو نکند! من با شما طی کردن تکاملم و صبوری را یاد گرفتم ! من درخواست کردن از منبع لایزال را به زبان خودم انجام می دهم و به خودم می گویم اگر آن چوپان در بیابان خدایش را به مانند انسانی دید و درخواست کرد و جواب گرفت من هم بی پیرایه زبان به گلایه و درخواست از خودش از ربّ ام می گشایم . او که دلِ شکسته ی مرا آن روز ظهر التیام بخشید ، او که آگاه به تمام خواسته های ماست ، او که هر ارتعاش و فرکانس روح مرا جذب می کند و با اشارات شگفت انگیزش می گوید

(مرد راهم باش تا شاهت کنم

صد چو‌لیلا کشته ی در راهت کنم)

پس دیگر جای هیچ چون وچرا و سخنی نمی ماند .

با چه زبانی از تو استاد گرانقدر و شایسته عزیز برای طی شدن این سفر تشکر کنم .خیلی خیلی خیلی دلم می خواهد بدانم چطور به طرح این سفر هدایت شدید ؟

می شود با صدای نازنین خود برایمان بگویید که چه شد که این سفر برنامه ریزی شد؟ شاید توحید عملی شش با این توضیح شما برای ما آماده شود!!!!!

تلاش تان پایدار.

سپاسگزارم