توحید عملی | قسمت 8

سلام به یاسمنِ قشنگم.

همینطوری داشتم کامنتتو میخوندم میومدم پایین و کیف میکردم از درک و نگاهت که رسیدم به قسمت کنسرتِ اجرای عروسکی ملاقات شمس و مولانا، با صدای همایون جانِ شجریانِ عزیزِ دلم و محمد معتمدیِ نازنین…

دیگه طاقت نیاوردم و مستقیم اومدم روی دکمه ی مبارک پاسخ…

تو نوشتی چشمای قلبی

من میگم دیوانه شدم از بس که دلبره این کنسرت…

من عاشقشم، عاشقشم…

وای وای…

اونجا که میگه کیستی تو؟؟؟

من هر بار میشنوم قلبم از جا کنده میشه.

از بس عاشقِ صدای همایون جان هستم.

صد البته این اثر، آن داره و میگیره آدمو…

الان میخواستم گوش بدم، تجدید خاطره کنم. یادم اومد هیچی آهنگ ندارم دیگه تو موبایلم، به جز آهنگهای مربوط به خدا، که عشق و عاشقی دارم باهاشون چون منو یاد خدا میندازن…

بعدا از تو هارد پیداش میکنم گوش میدم…

الان بعد از مدتها، تو اولین نفری هستی که از این کنسرتِ دلبر یاد کردی و روحم رو جلا دادی.

خیلی بهت افتخار میکنم و تحسینت میکنم که مهاجرت کردی به جایی که خواسته ی قلبی ات بوده.

و میخوای مهاجرت کنی به آمریکا تا به خواسته قلبی ات برسی.

حتما که میرسی چون خدا همینو برات میخواد.

میخواد که به خواسته ات برسی.

یاسمن جان، من همین اواخر کشف ت کردم و ایمیلم رو اکتیو کردم روی کامنت هات.

از کامنت های توحیدی و با دَرکِت خوشم میاد و با عشق میخونمشون.

دخترِ نازنینِ خانم سلیمی جان، بهترین ها برای تو و خانواده ی نازنینت.

شما و مادر و دو خواهر عزیز دیگه ات هم برندِ خانوادگیِ سایت هستین، خانواده ی محترمِ سلیمی/زمانی.

خیلی زیبا و تحسین برانگیزه هم مداری و هم فرکانسی اعضای یه خانواده با هم.

من هم این هم فرکانسی، هم مداری رو بینِ اعضای خانواده ام تجربه کردم و به شدت لذت بخشه برام.

همگی تون در پناه لطف و حمایت و هدایت خدا جان باشین.

یاسمن جان، در بهترین زمان، بهترین مکان، بهترین شرایط، بهترین حس، هدایت میشی و پاسپورت ات میاد تو دست هات…

اون لحظه میگی خدایا شکرت با تهِ تهِ قلبت…

دور نیست…

فقط به قولِ استاد فاصله ی رسیدن به خواسته ها فقط با حس خوب پر میشه…

هر چی حس خوب بیشتر، رسیدن نزدیکتر…

داره برای خودمم مرور میشه.

چه خوب.

آدم اولش کامنت مینویسه، فکر میکنه پاسخ به دوستانِ نازنینشه، بعد میبینم گاهی اتفاقا پاسخ به سوالاتِ سمانه ی نازنین هست.

به به.

نوش جونِ همه مون.

نکته ای که اول کامنت بولد کردی با مطرح کردنش:

دیدن استاد، امسال یا چه زمانی؟

سید علیِ عزیز، خوشدل جانِ سایت زیبا اشاره کرد…

اشتیاقِ رسیدن به خواسته، که از باور فراوانی میاد؟

یا وابستگی و محتاجی به رسیدن به خواسته، که از باور کمبود میاد؟

اینو به عنوان یه سوال نوشتم روی دیوار اتاق چسبوندم…

شاید تمرکز ندارم هنوز روش.

ولی نوشتنش یه قدم موثر هست برای من.

این قضیه ی اشتیاق و احتیاج رو چند روز پیش تو فایل استاد شنیدم که یهو برام جذاب شد، گوشم زنگ زد…

نمیدونم کدوم فایل بود، اما حس ام میگه از محصول بود، الان متوجه شدم چقدر پیاده سازی مکتوبِ هر فایل میتونه کمک کنه بهم تو پیدا کردن سریع تر اون فایل.

انقدر جذاب بود این درس و باور، که سریع نوشتمش و تزئینش کردم و چسبوندم روی دیوار…

دیوار دیگه داره کم کم پر میشه، چه دیوار خوشگلی هم شده پر از مقوای سفید با نوشته های رنگی رنگی و ابرهای رنگی رنگی دورشون، و پروانه های خوشگل اوریگامی ام که تزیینشون کردم.

هم خودم هم همسرم می ایستیم جلوی این قاب های هنری و می‌خونیم و کیف میکنیم، واقعا که باورهای امیدبخش، حس و حالم رو خوب میکنن.

این باورها و آیه های قرآن شدن برکتِ خونه مون هر لحظه.

یاسمن جان، مثالِ پاسپورت رو که زدی، و سختیِ چک نکردنش دم به دقیقه ( که کاملا درک میکنم چی میگی)

یاد یه مثال از خودم افتادم:

چند سال پیش موبایلم خراب شد، دیگه روشن نشد که نشد با اطلاعاتی که داخل حافظه تلفن بود و …

تلاش کردم، ولی درست نشد…

من موندم و بی موبایلی…

من موندم و خشم…

خشم از اینکه چرا درست نمیشه.

چرا خراب شد.

چرا نمیتونم بخرم…

اون موقع شرایط خرید موبایل جدید نداشتم و اتفاقا عصبانی بودم از خودم، از همسرم…

اون موقع اصلا درکی نسبت به قوانین نداشتم…

تو ناآگاهی های خودم بودم، در ظاهر میگفتم خدایا میدونم تو بهم موبایل می دی ها، ولی خب معلومه چیزی که قلبی نباشه نتیجه هم نداره…

حال من بدتر میشد.

حالا میگفتم خدایا تو چرا بهم موبایل نمیدی؟

این بار مسئولیت خرید موبایل رو از گردن خودم و همسرم برداشتم، انداختم گردن خدا…

که تو چرا بهم موبایل نمیدی؟

مگه خودت شاهد نیستی من موبایل میخوام؟؟؟

واه واه عجب چیزی بودم!

عجب شرکی داشتم…

نمیدونستم واقعا سیستم خداوند و قوانینش چطور عمل میکنه.

نه که حالا هم خوب متوجه بشم ها، الان نرم تر شدم، تازه تونستم کمی بهتر درک کنم، جای کار زیاد دارم …

یاسمن، اون زمان پندمیک شروع شده بود، دوره اوریگامی مجازی ثبت نام کرده بودم، موبایل میخواستم که عضو شم تو پیجِ کلاسم و شروع شه برام دوره ام…

همسرم سخاوتمندانه، مهربانانه موبایلش رو باهام شریک شد…فکر میکنم این اولین جایزه ی تغییر افکارم از حس بد به حس خوب بود…

چون کم کم با فایلهای استاد شروع کرده بودم (فروردین 99) و کمی متوجه شدم اینطوری نمیشه، چیه انقدر طلبکاری از خودت و همسر و خدا و شرایط و …

خب فعلا شرایط مالیش نیست، بیا و بپذیر و کمی حالت رو بهتر کن…

خلاصه اولین مرحله ی بهبود، شد استفاده اشتراکی با موبایل همسرم که تونستم چند تا دوره رو همونجا یاد بگیرم و …

گذشت و گذشت…

تا بعد حدود 7 ماه، خواهرم خواست موبایل بخره، پیشنهاد داد گوشیِ قبلیشو بده به من.

موبایلش موبایل خوبی بود فقط صفحه اش ترک و شکستگی بزرگی داشت، یعنی ظاهر نداشت، ولی باطن خوبی داشت (ایموجی خنده، عجب سخنِ نغزی گفتی سمانه، خوشم اومد ازت)

اتفاقا من و همسرم باهاش رفتیم علاالدین موبایل جدیدش رو خرید، از همون برند ولی باکیفیت تر و به روز تر…

من قبل از خرید موبایل، با خودم کنار اومده بودم که موبایل قبلیشو برمیدارم تا موبایل خودم بیاد…

میدونستم که میاد ولی خب عنصر شتاب، در من، نمیذاره ایمانم بهتر شه، دارم روش کار میکنم.

از استاد که الهی خیر دنیا و آخرت رو ببینه تو اون مدت یاد گرفتم که سمانه، حالت رو با چیزی که داری خوب کن، بعد بهترش میاد، سپاس گزار باش، بهترش میاد…

من موبایل خواهرم رو گرفتم تا استفاده کنم.

خب یه پله پیشرفتِ دیگه:

اینکه موبایلم مستقل شد.

روزی که رفتیم برای خواهرم موبایل بخریم مسیر رفت بود یا برگشت یادم نمیاد، یه لحظه نجوا اومد آبجیم موبایل نو میگیره خدا، بعد من این موبایلِ صفحه داغون؟؟

اینه سهمِ من؟

یه لحظه قلبم شکست…

بلافاصله کنترل ذهن کردم که نه، حواستو جمع کن.

الان وقت آزمونه.

استاد گفت اگه حالت خوب باشه، نعمتها میاد، کنترل کن ذهنتو.

و بعد حالم خوب شد، سپاس گزاری کردم برای موبایل جدیدِ مستقلم و ایمان داشتم موبایل جدید میاد…

همینطوری که از بی موبایلی رسیدم به موبایل مشترک با همسرم، بعد موبایل مستقل با صفحه شکسته، پس میرسم به موبایل خودمم…

یاسمن، کمتر از یک ماه از وقتی موبایل خواهرمو گرفتم یه موقعیت مالیِ بسیار عالی از فضل خداوند برام رقم خورد، روزیِ غیر حساب و بلافاصله موبایل خریدیم…

از همون مغازه ای که برای خواهرم خریدیم، اتفاقا منم همون مدل جدیدِ خواهرم رو خریدم، چون راضی بود منم تصمیم گرفتم همونو بگیرم…

الان یهو یاد اون لحظه تو ماشین افتادم که به خدا گفتم سهم من این موبایلِ شکسته است…

و کمتر از یه ماه عین موبایلِ اونروز، تو دست من بود.

همین موبایلی که الان دستمه، دوستش دارم و ماجرای ورودش به زندگیم امروز تو سایت ثبت شد.

سپاس گزار خدا هستم براش.

کلی کمکم میکنه همیشه.

کلی فایل گوش میدم و میبینم باهاش.

کلی کامنت خوندم و نوشتم به لطف همین موبایل.

کلی عکاسی کردم، فیلم گرفتم و …

قدمش حقیقتا خیر بود و هست تو زندگیم این مهربان موبایل.

حالا نکته چیه؟

تا وقتی نتونستم درست و حسابی ذهنمو کنترل کنم که حسم خوب باشه فرآیند رسیدن به موبایل کند بود، از وقتی باورم تغییر کرد کم کم به موبایل نزدیک شدم، وقتی هم که دیگه کامل پذیرفتم حسمو با موبایل خواهرم خوب کنم، و لذت بردم از این موبایلِ باطن خوب و امکاناتش، کمتر از یک ماه یه موبایلِ عالی همونطور که دلم میخواست به دست آوردم.

یه داستانِ جالب دیگه هم داره این موبایل:

من از استاد یاد گرفتم که چیزی رو که میخوام با جزئیات بنویسم تا همون رو به دست بیارم.

در مورد این موبایل هر چی نوشتم اتفاق افتاد+ نوشته بودم حافظه داخلی و خارجی با طرفیت خیلی زیاد چون من فیلم زیاد می‌ریختم موبایل که ببینم اون زمان.

رفتیم موبایل بخریم حافظه داخلی ام که عالی و زیاد بود، به صورت هدیه هم یه سیم کارت همراه و یه کارت حافظه با ظرفیت بالا دریافت کردم.

این قسمت کارت حافظه کاملا سورپرایزم کرد و حقیقتا هر چی نوشتم بهش رسیدم.

اون موقع درکی نسبت به خلقِ خواسته ها نداشتم و با یه خورده رعایت قوانین، خدا پاداش بزرگی بهم داد.

وای خدایا چه میکنی با من تو الان؟

الان داری از زبان خودم به خودم پیام میدی؟

صحبت میکنی؟

اینارو الان میگی بنویسم چون الان هم نیاز دارم بشنوم و بفهمم و یادآوری شه واسم؟

در ظاهر دارم واسه یاسمن پاسخ میذارم، بعد جوابِ خودم تو کامنت خودمه؟

یا خدااااااااا

تو چه میکنی با سمانه؟

کم کم داری دیوانه ام میکنی دیگه…

سمانه، هر چی میخوای، اول سپاس گزار نعمت های فعلی ات باش، بیشترش میاد، تو راهه.

وای، به قولِ پروینِ نازنینِ اعتصامی که شعر زیباشو استاد زیبا خوند:

رهروی ما اینک در منزل است

یاسمن جان، یاسمن خانم، پاسپورتت حاضره، انجام شده، فقط تو الان نمیبینیش …

روزی که دور نیست، یه روزی از همین روزهای قشنگ، میای تو کامنت مینویسی با آرامش و قلبی آروم، پاسپورتم اومد.

و حالا ادامه ی آرزوهام…

الهی شکرت که هر لحظه آگاهی ها رو روزی ام میکنی.

سلام از سمانه به یاسمن

به یاسِ سایت

به یاسمنِ نازنینم…

حالا وقتشه من با چشمهای اشک اشکی بخونم پیامت رو و بنویسم…

دقیقا اون لحظه که تایپ میکردم، کاملا آگاه بودم به اینکه واسطه ی ارسالِ اون پیام به تو هستم…

قشنگ حس کردم، خدا میگه، منم باید تایپ کنم، همین.

من دخل و تصرفی ندارم.

اجازه ندارم کمتر یا بیشترش کنم، مختصر و مفید و مستقیم، پیام ارسال شد و خوشحالم که تو خوشحالیِ تو حضور داشتم و لبخندت رو دیدم، نه با چشمِ سر، با چشم دل دیدم آرامشت رو…

چون خدا، آرام کننده ی قلبهاست.

میدونی یاسمن جان، تو سبب خیر شدی، چون باعث شدی یادِ داستانِ ورود موبایل به زندگیم بشم و مجدد حس خوب داشته باشم و سپاس گزاری کنم.

حتما برام لازم بوده این یادآوریِ نعماتی که الان دارم، الان تو دستم هستن، الان باهام هستن، الان تو خونه و زندگیم هست.

همراه، هم مسیری که هم فرکانس باشه واقعا نعمته، چون حرف همو بهتر درک میکنیم.

منم خیلی سپاس گزار خدا هستم برای تمام آدم های هم مدارم که اطرافم هستن.

این خودش روزیِ غیر حساب هست برای من، همسرم، مادرم و …

که وقتی حرف از خدا میشه، گفتگو گُل میکنه، شعله ورتر میشه.

سپاس گزارم از خدا که تو زندگیم کسانی رو وارد کرده که شعله ورتر میکنن آتش عشقم به خدا رو و امیدوارم اطرافم بیشتر و بیشتر پر شه با آدم های توحیدی…

حقیقتا این آگاهیِ نابِ استاد منو دیوانه کرد:

اشتیاقِ رسیدن به خواسته، که از باور فراوانی میاد؟

یا وابستگی و محتاجی به رسیدن به خواسته، که از باور کمبود میاد؟

مگه میشه یه کلام، انقدر دقیق باشه؟ دقیق اصلِ مطلب رو برسونه؟

استاد جانم، سپاس گزارم ازتون برای بی نهایت کلام و درس اثربخش، بهبودبخش، آرامش بخش، ثروت آفرینی که تا این لحظه بهم یاد دادین و یاد خواهید داد.

یاسمن جانم، ماچ به روی ماهت، تو هر موقعیتی که هستی امیدوارم خوشحال ترین باشی و از بغل امن خدا پایین نیای هیچوقت هیچوقت هیچوقت.

خدایا شکرت برای نقطه آبیِ امروزم: هدیه ی یاسمن جان دریافت شد.

به نام خداوندی که به بهترین شکل همیشه منو هدایت میکنه.

سلام به یگانه جانِ نازنینم.

امروز که کامنتت در مورد نحوه ی خریدِ خونه تون رو خوندم، کامل فهمیدم منظورت از انتهای این کامنتت چی بود…

کامل درک کردم تک تک مراحلی که گفتی رو…

منم سر خریدن موبایل جدید (قصه شو تو همین صفحه نوشتم) تو این پروسه افتادم و در انتها وقتی رسیدم به اینکه باید حالم خوب باشه با داشته هام، به موبایل جدید رسیدم…

خیلی ممنونم که مثال نوشتی، چون مثالت عالی بود و باعث شد بهتر درک کنم.

حتما که برام لازم بوده امروز هدایت شم به اون کامنت عالیت در رابطه با خرید خونه…

خودِ من وقتی اومدیم این خونه، درست متوجه نشدم خدا چه نعمتی بهمون داده…

این خونه یعنی بهشتِ من …

ما بعد ازدواج، 3 سال مستاجر بودیم تو یه خونه دوست داشتنی و سال چهارم هدایت شدیم به خریدِ خونه ی مستقلِ خودمون به فضلِ خدا.

خدا خیلی به ما لطف کرد، خیلی خیلی خیلی…

هر طور فکر کنم از فضل خدا بوده و هست و خواهد بود.

من به دلایل چالش‌هایی که روبه رو شدم و عدم درکم از قوانین به هم ریختم، مواقعی حال خودمو خوب میکردم، اما تو فشار و حس بد هم گیر کرده بودم…

پارسال، درک درستی از کنترل ذهن و اینکه چه معجزه ای میکنه تو زندگیم نداشتم…

حالم بد بود.

دلیلشو الان مینویسم، چیزی نیست جز شرک هام:

چالش ها، احوالِ منو به هم میریختن، میترسیدم، فرار میکردم، میخواستم سریع از روشون رد شم، عبور کنن، تموم شن…

مرحله اول پیدا کردن خونه بود، خدا پولش رو بهمون از فضل خودش داده بود، دنبال خونه گشتن با پولی که داشتیم برامون راحت نبود، بعضی از املاکی ها میگفتن پولتون کمه، باورهای محدود کننده میگفتن، ما خودمونم انقدر بلد نبودیم قوانین رو، کنترل ذهن رو، کنترل کانون توجه رو، و رومون تاثیر میذاشت کم و بیش…

میومدیم بیرون از بنگاه، جفتمون می‌گفتیم خونه ما پیدا میشه با همین مبلغ، می‌گفتیم ولی درصد کمی اعتماد داشتیم…

تو صفر تا صد خونه، خدا حمایتمون کرد و لاغیر…

اون زمان متنفر شده بودم از بنگاه های املاک و آدم هاش، نسبت بهشون باورهای مسموم داشتم، خدا رو شکر الان خشم و تنفرم کمتر شده مخصوصا از وقتی میبینم جلوی شیشه بنگاه های املاک پر از گلدونهای خوشگله (توجهم به نکات مثبتشون جلب شده)

خلاصه پیدا کردن خونه چالش بزرگی بود برام.

سرانجام بعد از شرایطی که مخلوطی از زیبایی و نازیبایی بود، خانه پیدا شد…

بهترین مورد، تو مواردی که دیدیم، منطبق ترین با خواسته و بودجه ی ما.

تا اینکه یه بنده خدایی چند تا عیب گذاشت روی خونه مون، منم بهم برخورد، ناراحت شدم، این خونه با اون همه حُسن به دلیل اعتباری که به حرف اون آدم دادم (شرک) پیش چشمم کوچک شد، نازیبا شد…

این همه آدم تبریک گفتن بهمون، انقدر بولد نشد که حرف اون یه دونه آدم روم تاثیر گذاشت، یعنی اجازه دادم که تاثیر بذاره…

خونه رو با همسرم بهبود دادیم.

خدا خیلی بهم لطف کرد با حضور و وجود همسرم تو زندگیم. ایشون خیلی آرام و باصبر هست و با همین سیستم خیلی بهبودها داده به زندگیمون و من، باعث شده الگو بگیرم ازش خیلی موارد رو.

درِ خونمون رو عوض کردیم، تعدادی از همسایه ها از طریق مدیر ساختمون، اعتراض کردن چرا در متفاوت از بقیه گذاشتیم و زیبایی ظاهری قسمت مشاع رو به هم ریختیم…

(همه درها سفید و یه شکل بود)

باز هم شرک: اعتبار دادن، قدرت دادن به آدم ها…

خدایا توبه از این شرک هام.

با همه ی این ناآگاهی ها و شرک هام، باز خدا دست منو ول نکرد، دائم حمایتم میکرد، از طریق خانواده ام مخصوصا مادرم، همسرم و …بهم آرامش میداد.

خدایا تو چقدر ارحم الراحمینی آخه…

اون موقع درک نکردم، الان میفهمم تو چقدر بزرگی، خیلی خیلی بزرگ و مهربان و بخشنده…

بماند، این مدل افکار مسمومم باعث شد حالم بد شه و دیگه قشنگیهای خونه و محل زندگیم به چشمم نمیومد…

حتی احساس راحتی نمیکردم از خونه خارج شم، برم دور محوطه ی مجتمع رو ببینم، کشفش کنم.

انگار که از زمین و زمان میترسیدم اون زمان…

چرا؟

چون قدرت داده بودم بهشون.

به آدما.

به شرایط…

استاد مرسی، با این فایل توحیدی8 و 9 تازه تونستم شرک هامو بهتر درک کنم و بیرون بکشمشون…

خلاصه با همه ی خوشحالی هام به واسطه ی لطف خدا و خرید خونه و استقلال مون، همینطور خرید وسایل نو- در کنارش ناراحتی هام به دلیلِ شرک ها و ترس هام، رسیدم به مهر 1401

و شروع شرایطِ کشور در اوضاع نازیبا…

با اینکه مدتها بود اخبار نمیدیدم، اما چون اینستاگرام داشتم خیلی کم در جریان اون نازیبایی ها قرار گرفتم و حالم بد که بود بدتر شد…

خیلی بد…

نمیتونستم از رختخواب بیرون بیام، چرا؟ چون دلیلی نداشتم…

همه ی کارهای روزانه رو زندگی و آشپزی و … رو انجام می‌دادم ولی خیلی بی انگیزه و بی نشاط…

تا درهای رحمت خدا برای بار بی نهایت گشوده شد به روم:

خدا بهم گفت برو پیاده روی سمانه. برای روحت برو بیرون و پیاده روی کن، با همون 10 دقیقه هم شروع کن…

لازم به ذکره فایلهای استاد رو نامتمرکز پیگیری میکردم اما از همون حوالی تمرکز روی فایلهای استاد به صورت روزانه هم روزی ام شد، کنترل تغذیه هم روزی ام شد، بعدش شروع دوره قانون سلامتی هم روزی ام شد و کم کم دیگه افتادم روی ریلِ بهبود، سلامتی، حال خوب، حس خوب، روابط خوب و …

تو این مسیر مطالعه میکردم، فضای مجازی مو با آرامش حذف مطلق کردم.

حالا چی شد این بُرش از زندگیمو تعریف کردم؟

یادم میاد روزهایی که خونه مون رو کم دوست داشتم …

تو این مسیر بود که رسیدم به دیدن زیبایی های خونه مون.

دیدن و سپاس گزاری برای نکات مثبتش، از داخل خود خونه مون بگیر تا بلوک مون، همسایه هامون، محوطه ی مجتمع مون، فضای سبز و باغچه های بزرگ و وسیع روبه روی پنجره ی ما و کل مجتمع، قسمت نگهبانی و انسان های شریفش و …

و کم کم عاشقِ محل زندگیم شدم و اینجا شده بهشت من.

من یه شبه عاشق اینجا نشدم.

کم کم عاشق اینجا شدم.

به لطف خدا، فایلهای استاد دست منو گرفتن و بلند کردن…

اینکه تونستم ببینم قشنگی های اطرافمو، لذت ببرم، سپاس گزارتر باشم…

حالا همون سمانه ای که می‌ترسید از زمین و زمان یه بار تنها، رفت جلسه ی مجمع، برای مجتمع که از همه ی بلوک ها میومدن، برای کل مجتمع میخواستن رای گیری و انتخابات کنن برای هیئت مدیره و صحبت های دیگه…

یادمه دقیقا بعد از پیاده رویم، دقیقا وقتی وارد مجتمع شدم که دیدم صندلی‌ها چیده شده و چند نفر نشستن و منتظرم جلسه شروع شه، با اینکه هیچگونه تصمیمی واسه شرکت در جلسه ی مجمع نداشتم، یهو از درونم بهم گفته شد برو…

شرکت کن.

رفتم نشستم ردیف سمت چپ، بعد کم کم آدما اومدن، ردیف راست ترکیبی نشسته بودن و آخرش هم خانمها…

ردیف چپ فقط اقایون، من اولش که خالی بود ردیف چپ نشسته بودم، تا آخرشم همونجا موندم با اعتماد به نفس و راحتی…

چی شد اون سمانه ی خجالتی؟

پَر.

نجوا، وقتی دیدم سمت من فقط آقایون مینشینن، گفت پاشو برو سمت خانمها بشین، اینجا یه جوریه، همه آقا، تو یه دونه خانم؟

بقیه چی میگن؟

گفتم من راحتم، تو ناراحتی برو اونور (الهی شکر برای آدمی که تبدیل شدم)

حالا جالبه اون جلسه توش مقداری هم حرفهای نازیبا زده شد، اما من آگاهانه توجهم رو دادم به زیبایی ها، چون صدای استاد توی گوشم بود در مورد تاکیدشون به توجه به زیبایی ها:

اونجا درخت انار بود که تازه شکوفه خوشگل داده بود، محل قرارگیری صندلی ها در سایه بود، یه عالمه آدم دیدم و آشنا شدم و سلام دادم، بعد پیاده روی اونجا رفتم با عزت نفس، بالای سرم آسمون آبی خوشگل بود با ابر و …

خلاصه توجهمو دادم در کل به دری های حضورم در این جمع و نکات مثبتش، مشارکت و مسئولیت پذیریم برای خونه مون، رای دادن و …

همه ی اینا در اوجِ ارامش، راحتی، سادگی، خوشحالی …

اینا قبلا برای سمانه میشدن چالش

الان شده بود تفریح، شادی، لذت

یه بچه داستان تو دل داستانِ اصلی:

شروع پیاده روی ام از داخل مجتمع مون شروع شد، چون همینطور که گفتم احساس راحتی نداشتم، اوایل حتی سختم بود به اقای محترم نگهبانی سلام بدم، خجالت میکشیدم، وقتی اعتماد به نفس و عزت نفسم میاد پایین، خجالتی بودنم بالا میاد…

الان یه طوری شده تا با واحد نگهبانی سلام و احوالپرسی نکنم رد نمیشم از اونجا…

و چقدر هم که ادم های شریف. مهربان و با شخصیتی هستن.

کم کم شروع شد از داخل مجتمع پیاده روی کردن، بعد خیابون بغل، کوچه بغل و در ادامه مسیرهای جدید و کشف و شهودهای بیشتر و بیشتر …

الهی شکر برای چیکه به چیکه این تغییرات و بهبودها.

اینطوری شد که طی یه سال، این خونه از یه خونه ی معمولی، برای من تبدیل شد به بهشت…

از توت های باغچه ها و انارها هم که تو کامنتهای قبلیم نوشتم حسابی.

اینجا برای من بهشته، بهشت میبینمش، بهشت حسش میکنم، بهشت درکش میکنم، باور کردم که بهشته…

همین بهشت، در نظر بعضی همسایه ها جای زیبایی که نیست هیچ، داغونم هست…

فرق من و اونا چیه؟

چرا من خوشحال تر میشم هر روز اونا اعصاب خوردتر؟

تغییر باورهای من، منو تبدیل کرده به یه دخترِ خوشحال، آروم، با اعتماد به نفس و عزت نفس بهتر از گذشته.

استاد جان آموزش های شما پکیجِ تاثیرگذاری رو داره روی من، یکی دوتا نیست، تو هر چیزی که فکر میکنم بهبود ایجاد شده، چون افکار و باورهام تکون خوردن.

برای همین حالم بهتره، سپاس گزارتر شدم، به نعمتهای بیشتری دسترسی پیدا کردم.

سپاس گزار شما و تیمِ دوست داشتنیِ سایت هستم.

متوجه یه هدایت دیگه از سمت خدا شدم:

من دقت نکردم اسم فایلِ این صفحه چیه و شروع کردم به نوشتن از مثال خودم که به شرک هام هم اشاره شد، بعد الان دیدم فایل محبوبمه، یعنی توحید عملی8…

همون فایلی که شروع کردم داخلش و کامنتهای سریالی گذاشتم از شناساییِ شرک هام…

و این کامنت هم بدون اینکه من حواسم باشه یا خودخواسته باشه، شده ادامه ی کامنتهام در رابطه با شناساییِ شرک…

الله اکبر

چه قدرت، نظم و چیدمانی داره هدایت های خدا.

الهی شکر.

یگانه جانِ قشنگم مرسی که برام کامنت گذاشتی، مرسی که تو سایت کامنت مینویسی و مثال میاری از خودت تا درک مباحث راحت تر شه برای تک تکمون.

ماچ به روی ماهت، بهترین ها برای تو.

الهی شکر برای دونه به دونه ی محبت های بچه هایی که برای همدیگه، برای رشد بهتر جمع، کامنت مینویسن. الهی شکر برای خوندنِ کامنتهای آگاهی بخشِ این سایت.