توحید عملی | قسمت 8

با سلام خدمت شما دوست عزیز

با نشونه ای که از کامنت شما دریافت کردم،متوجه باگه خودم شدم

درسته من این موضوع رو بارها درک کرده بودم اما این روزها،به یک سو تفاهم و درک نابجا از دو‌مفهوم بودم

((یکی از مهترین نشانه های ایمان عملی ( صبر داشتن و عجله نکردن و تسلیم بودنه)

تسلیم بودن به این معنا که یک مسیری بهت الهام شده اوکی قدم بردار ، قدم برداشتی؟ اوکی صبر کن ، با صبوری و آرامش داری پیش میری ؟ اوکی استمرار به خرج بده ، غر نزن ، حاشیه نرو ،دنبال مطلب جدید نباش و تمام تلاشتو بکن که انگیزه روز اولو داشته باشی و حتی بیشتر باورکن نتیجه میاد بخدا نتیجه میاد .))

و چون من برای رسیدن به خواستم ، همش ابراز وجوده باگی یا ترمزی میکردم که شاید اصلا وجود نداره

چون این روزها،شنیدنه این جمله که اگه خواستت اتفاق نمی افته حتما یه شرکی هست ک نمیرسی،در مدارش قرار نگرفتی!وگرنه به محض در خواست،اتفاق باید بیفته اگه در مسیرش باشی!

و این انتظارهای چند روزه،برای تحقق خواستمم ،که الهام شده بودو به تک تک الهامات عمل و قدم برداشتم با احساس عالی و نشانه های خیلی زیادی دیدم و دستان خداوند در این پروسه،منو دچار عجله یا گشتن ایرادم میکرد و گاها مایوس و ناراحت از خودم که چرا ترمزمو پیدا نمیکنم!جوری که حتی انتظار یکروزه ،برای من اندازه چندساله(عجله در این حد)

که خود همین،وسواسی بودن به نظرم نشان از شرکه،یعنی تو به کار خدا ایمان نداری و برای خدا داری محدودیت میذاری که من تا درخواست دادم باید سریع اجابت بشه اگه نمیشه یعنی من ایراد دارم و همین پروسه ،ارامشو از من سلب میکرد و در نتیجه اجابت خواسته دور میشه

طبق قانون ،احساس بد =اتفاقات بد

ممنون که با این تیکه از کامنتتون موجب ارامشم شدین