ساختنِ عزت نفس در عمل

🔍هفتاد و هفتمین برگ از سفرنامه من

به نام یگانه هستی بخش وجود؛

عزت نفس ریشه‌ای ترین پاشنه آشیل هر فرد

باورم نمیشه حتی برای نوشتن این دیدگاه هم انقدر مقاومت دارم! نمیدونم از چی بنویسم، از کجا شروع کنم ازبس پاشنه آشیل قوی هست که من دارم. وقتی میگم قوی یعنی واقعا به معنی کلمه قوی و فلج‌کننده! خیلی جالبه که من تا چندسال پیش فکر میکردم واو چه اعتماد به نفس بالایی دارم و مشکلی ندارم در این باره.. ولی اون زمان دقیقا زمانی بود که من طبق خواسته‌های دیگران زندگی می‌کردم بخاطر همین انقدر حس اعتماد به نفس کاذب داشتم که خب راضی هستن همه (خانواده) از من و تمام. اما وقتی به خودم نگاه کردم می‌دیدم یک چیزی درون من درست نیست، من آرامش قبلا رو ندارم، لذت نمی‌برم و فعالیت هایی که قلبا دوست دارم انجام بدم رو دیگه انجام نمیدم! چه اتفاقی برای من افتاده بود؟ وقتی با خودم تنها میشدم، می‌فهمیدم از خودم اصلا راضی نیستم. برخلاف تمام کارهایی که خانوادم از من می‌خواستند انجام بدم و من انصافا به عالی ترین شکل انجام می‌دادم و تحسین می‌شدم، انگار یچیزی بیشتر درونم می‌شکست! صداش رو می‌شنیدم.. من خودم روحم رو به بند کشیدم با محدودیت ها و قدرت دادن به دیگران و نظرات و افکارشون. فکر می‌کردم این احترام هست به دیگران اما چون زیاده‌روی می‌کردم، لذت تجربه کردن زندگی به سبک شخصی خودم رو تا حدودی گرفتم از خودم. اما خیلی خوشحال و سپاسگزارم که با روبرو شدنم با بزرگترین چالش و تضادی که از لحاظ روحی تجربه کردم، به این بهشت هدایت شدم تا تغییر کنم، چون تصمیم گرفتم که دوباره آزاد بشم از بندها، به خودم و علایقم نزدیک بشم، دوباره در صلح قرار بگیرم با خودم، به خدای خودم متصل بشم و بهش اعتماد کنم، به سبکی که روحم و دورن خودم میخواد زندگی کنم و ارزش وجودم رو درک کنم. خیلی قدم ها تکاملی طی شدند و از زمانی که به وضوح برام آشکار شد که چقدررر عزت نفس من کم هست پس باید روش کار کنم و تا جایی که ‌تونستم حرکت کردم برای بهتر کردنش و حداقل ایستا نبودن و بدتر نکردنش.

شروع کردم به چالش گذاشتن برای خودم.. عصرها می‌رفتم بیرون، از عمد با غریبه ها حرف میزدم. شاید مقصدهامو می‌دونستم اما از عمد بارهم می‌پرسیدم از بقیه، حتی میشد گاهی خودم رو گم میکردم داخل یک منطقه‌ای که تا حالا نرفته بودم برای اینکه نشون بدم که خداوند هدایتم میکنه. خیلی اوقات واقعا هدایتی میومدم بیرون و راهم رو پیدا می‌کردم و بقیه زمان ها خدای درونم میگفت بپرس از این همه دستی که برات مهیا هستند و خوشحال میشن کمکت کنند. خیلی اعتماد به نفسم بالا می‌رفت وقتی با مردمی که نمی‌شناختم حرف میزدم و اونها هم درکمال خوش خلقی و روح الهی و زیباشون کمکم می‌کردن. وقتی ترسم از مردم داخل خیابون به نسبت ریخت، دنبال چالش بعدی بودم فقط یه پله بالاتر از این.. تا اینکه مادرم برای یک مجلس، به یک شال مجلسی زیبا و خاص نیاز داشت و به من سپرد که برم داخل شهر و پاساژ ها و مغازه ها رو ببینم. خب این یک چالش جدید بود که بدون پول، برم داخل مغازه و پاساژ اونم با اعتماد به نفس طوری که حسی به فروشنده القا می‌کرد که این مشتری خریداره و همه روسری و شال ها رو زیر و رو می‌کردند و آخرش من می‌گفتم خیلی ممنون ولی هیچکدوم پسند نکردم یا اگر خوشم می‌اومد از یکی دوتاش فقط عکس بگیرم و بعد برم.. چون خریدار اصلی مادرم بود و من کلا هدفم پا گذاشتن روی ترس‌ها بود. من نظاره‌گر تنوع و زیبایی شال ها بودم و با بیرون اومدن از هر بوتیک حساابی درونم زیر و رو میشد! با تک تک سلولام احساس می‌کردم که دارم رها تر میشم و بزرگ تر میشم.

قدم ها همینطوری تکاملی تر می‌شدن تا اینکه یکی از ترس‌های دیگم رو به تازگی روش پا گذاشتم😍 اینکه من تنهایی رو خیلی دوست دارم و لذت می‌برم و استفاده مفید میکنم ازش و مقدس میدونمش اما وقتی میرم بیرون دوست ندارم تنها باشم، برای کافی شاپ رفتن یا رستوران و.. دوست دارم یک نفر دیگه هم با من باشه(بخاطر ترس از حرف مردم). ولی دقیقا روز عید شکرگزاری این خواسته در من بود که برم و این روز رو با خودم جشن بگیرم، کیک و اسموتی بخورم و داخل کافه کتاب لذت ببرم از فضای زیباش.. خب می‌ترسیدم که الان بقیه چی فکر میکنن من یه میز متوسط فقط برای خودم رزرو کردم که فقط بیام تنها بشینم؟ ولی من مصمم رفتم و با اینکه خیلیی شلوغ بود و واقعا استرس گرفتم ولی رفتم و جشنمم گرفتم، خاطره قشنگمم نوشتم و برای خودم هدیه خریدم و لذت بردم از روز شکرگزاری🤗 اما ماجرای جالبی هم در راستای قانون ازلی احساس خوب=اتفاقات خوب رخ داد اینکه من تمام مسیر رو چه رفت و چه برگشت رو پیاده‌روی کردم تا از زیبایی ها لذت ببرم و زمانی که داشتم به سمت کافه می‌رفتم دقیقا همزمان شده بود با لحظه غروب باشکوه خورشید و از جایی که من معمولا غروب رو از پشت بوم تماشا میکنم که یک فضایی هست مشرف به کلل طبیعت اشراف و دیدن غروب از این ویو واقعا آدم رو احساساتی میکنه. طی مسیر خیلی دوست داشتم که جایی باشه و برم از بالا غروب رو نگاه کنم، و اتفاقا من داشتم از کنار یک زیرگذر می‌گذشتم و گفتم عههه! عههه! این پله که.. و گفتم جان جان بریم بالا و لذت ببریم. (چقدر خوبه که کنار هر جاده‌ای هم برای پیاده روی مردم فضا گذاشتن و هم ماشین ها) انقدر خوشحال بودم و اصلا رو ابرا پرواز می‌کردم که بلند بلند آهنگ می‌خوندم و همینطور که می‌رفتم بالا، همینکه غروب رو دیدم اصلا حواسم نبود آقا کسی می‌شنوه، می‌بینه یا چی.. همونجا چندبار جیییغ زدم خدایا شکرتتتت😂 اصلا انقدررر دلم باز شد، از حسش نگم فقط باید تجربه کنید.

انگار سبک میشید.. آره، خلاصه که اون بالا فقط کیف کردم. اتفاقا برگشتن هم که هوا تاریک شده بود، خیلی دلم می‌خواست از یک راه جدید برم خونه نه راه هایی که می‌شناختم و احساس راحتی می‌کردم! باورتون میشه همون لحظه، اون قسمت از سریال زندگی در بهشت داخل ذهنم پلی شد که از پرادایس برای خرید رفتیم به ایالت آلاباما درصورتی که نزدیک پرادایس هم فروشگاه بود اما استاد گفت ما می‌خوایم از یک مسیر جدید بریم و زیبایی های جدید ببینیم و تجربه کنیم… خلاصه که ذهن ترس‌هاش رو ریخت وسط که نه شبه تاریکه، هوا سرده، معلوم نیست چی داخل مسیر جدید خوابیده بیا یه امشبُ بگذر و زودتر برو از همون راه همیشگی. ولی من گفتم آقا اینا همش بهانه‌ست! به مقصد که قطعا میرسم، الان مسیر فقط مهمه؛ که من لذت ببرم و از یک مسیر ناشناخته برم، روی یکی از ترس‌هامم پا گذاشته باشم. تو همین فکرا بودم که چطور یه مسیر جدید پیدا کنم که چشمم خورد به پل!! آره همون پل.. وای خدا انقدر خوشحال شدم و مثل دختربچه ها با ذوق دویدم به سمتش و واقعا عشق میکردم هر قدمی که برمی‌داشتم و بالا و بالاتر می‌رفتم. ماشینا هم از کنارم رد میشدن و کسی هم چیزی نمی‌گفت که این دختر چشه اومده انقدر شاد و خندان بالا پایین می‌پره.

چه چشم انداز زیبا و شگفت انگیزی داشت از اون بالا کل شهر و ما‌شینا و آدما و زندگی‌های که در جریان بودن و تو مشرف باشی به همه چیز. خلاصه که تصمیم گرفتم از دور برگردون پل هم برم بالا تا برسم به پل بزرگتری که روی همین پل بود، همینطور که میرفتم بالا از همه چیز لذت می‌بردم نورپردازی پل یک لحظه چشمم رو گرفت که چقدر زیبا کار شده بود. رنگش آبی بود و من گفتم چی میشه یه بشکن بزنم و رنگش تغییر کنه؟ خدای من یه بشکن زدم و همون موقع رنگ پل شد بنفش😍💜 بخدا همونجا دیوانه شدم، دیگه بقیش واضحه.. باز فقط جیغ میزدم خدایاا شکرتت. خیلی واقعا جادویی بود اون روز شکرگزاری برای من که اتفاقا اولین عید شکرگزاری بود که تجربه میکردم و چقدرر دلیل بیشتری برای سپاسگزاری بهم داد و چقدر تجربه‌های جدید بدست آوردم و ترس‌هام رو زیر پا گذاشتم. اما داستان عزت نفس بلندبالا تر از این صحبت هاست که خیلی خیلی بیشتر باید روی ریشه های عمیق‌ و خودم کار کنم…

عاشقتونم✨🦋