نتایج دوستان از آموزه های استاد عباس منش | قسمت 1 - صفحه 13

سلام خدمت شما استاد عزیز و خانم شایسته عزیزم و دوستان…

من مدتیه عضو سایت هستم و تصمیم جدی گرفتم برای بهبود زندگیم…. این کامنت رو مینویسم تا بدونم از کجا به کجا رسیدم… چون به قول استاد ما فراموش میکنیم که قبلا در چه شرایطی بودیم و نتایجمون رو نمیبینیم….

این کامنت رد پای منه تا به خودم یاداوری کنم که ببین در چه شرایطی بودی!!!!!!! من مطمئنم که به هر انچه که بخواهم میرسم ایمان دارم که همه چیز کم کم تغییر میکنه…

من الان که دارم این کامنت رو مینویسم از خیلی جهات نسبت به یک ماه پیش خودم و زمانیکه که عضو سایت نبودم خیلی پیشرفت کردم… خیلی بهتر شدم.. حال و احوالم خیلی بهتره… ارامش بیشتری دارم و ترس هام کمتر شده… خودم کاملا متوجه تغییراتم هستم و حتما در کامنت بعدی به طور کامل از تغییرات این 1 ماهه میگم…

اما چیزی که در حال حاضر واقعا داره عذابم میده یکسری از رفتارهای منفی و مخرب خودم هست که به معنای واقعی کلمه پاشنه اشیل منه…

طوری که باعث شده من پیشرفت زیادی در زندگی نداشته باشم و شبیه کسی هستم که انگار زمان چندین ساله که براش متوقف شده و من بارها و بارها از درون از خودم ناامید شدم و دیگه دست از تلاش برای اهدافم کشیدم …. هرچند که سعی میکنم پیشرفت های کوچیکمو ببینم ولی واقعا

اعتراف میکنم ترمزهای بزرگی دارم که مانع رسیدن من به خوشبختی شدن… و من این ترمزهارو چندین و چند ساله که دارم با خودم حمل میکنم…

من نزدیک به 6 ساله که ازدواج کردم و بچه دار نمیشم اما تلاش زیادی هم براش نمیکنم یا اگرم گاهی دکتر میرم به اصرار مامانمه….بهم میگن برای بارداری باید وزنت رو کم کنی..من بارها این کاررو انجام دادم اما یک ماه نشده خسته شدم و رهاش کردم ….وقتی مجرد بودم وزنم 55 کیلو بود اما الان 73 کیلو هستم…خیییییلی وزنم زیاد شده و روی قدرت باروریم اثر گذاشته و من الان pcos دارم… بچه میخوام اما انگار این خواسته ام واقعی نیس چون دست از تلاش برداشتم…و این باردار نشدنه روی ارتباطم با همسرم تاثیر گذاشته …

یک ویژگی بد دارم که کل زندگیمو تحت الشعاع خودش قرار داده از نوجوانی تا به امروز که 28 سال سن دارم اما نیازی نمیبینم که حلش کنم… با اینکه تا به امروز اینقدرر به من اسیب زده…

خیلی زیاد اهنگ گوش میدم.. اهنگ های غمگین نه.. تو کار اهنگ شادم فقط… و گاهی هم میرقصم برای خودم… و از همه بدتر اینکه زیاد در رویا و فکر و خیال اینده غرقم.. به این فکر میکنم که به خواسته هام رسیدم اما حتی یک قدم کوچک هم براش برنمیدارم…

از نظر ظاهری همسرم قیافه بهتری نسبت به من داره و بسیار زیباس و این موضوع رو از همون اول ازدواجمون همه بهم میگفتن… و به شدت عزت نفس من تخریب شد… من به همسرم وابسته شدم… مدتی روی خودم کار کردم و این وابستگی الان خیلی کمتر شده اما عزت نفس و اعتماد به نفس من به شدت تخریب شده… راستش من حس زیبا بودن به عنوان یک زن رو ندارم… و ریشه اش برمیگرده به دوران بچگیم… من بسیاااااااار با خواهرم مقایسه میشدم…

در برقراری ارتباطاطم با دیگران به شدت ضعف داشتم… مدتی روی خودم کار کردم الان بهترم اما نه زیاد….حسم به خودم اینه که توانایی نگه داشتن یک ارتباط کوتاه حتی با دوستانم رو هم ندارم… رابطه ام با اقوام خودم و همسرم ضعیفه و در کل حوصله برقراری ارتباط رو ندارم….

من به همسرم ابراز علاقه و محبت میکنم و بهش میگم که دوسش دارم اما اکثر مواقع یا توجهی نمیکنه یا میگه بسه دیگه!! و این منو به شدت ناراحت میکنه… من در برابر همسرم احساس کافی بودن ندارم.. و با خودم میگم ای کاش زیباتر بودم، ای کاش خوشتیپ تر بودم.. ای کاش خوش زبون تر بودم… تا همسرم اینجوری به من بی اعتنایی نمیکرد… هر چند که من و همسرم جوان هستیم من 28 سال و همسرم 34 سال داره.. و نه تنها در زندگی زناشویی بلکه من این احساس عدم لیاقت رو در ارتباطم با همکارانم با دوست، اشنا، غریبه، همسایه، اقوام و همه و همه دارم… یک احساس درونی که به من فریااااد میزنه: نه تو کافی نیستی، تو به اندازه کافی خوب نیستی…… و این صدا داره منو نابود میکنه….

عزت نفسم از کودکی اسیب دیده.. همیشه من و خواهرم با هم مقایسه میشدیم…. از همهههه لحاظ…

من همیشه خواهرم رو بییشتر از خودم دوس داشتم و همیشه احترام بیشتری به اون میزاشتم، نه به خودم….

تازگی ها با دیدن فایل های استاد مدام به این فکر میکنم که چرا من خواهرم رو لایق تر از خودم میدونم!!! چرا همکارامو لایق تر از خودم میدونستم!! من قبول دارم که در عزت نفس به شدددت ضعف دارم….

به زندگی خواهرم نگاه میکنم از همههههه لحاظ از من بهتره.. از لحاظ مالی، از لحاظ همسرش که بسیار هواشو داره، از لحاظ زیبایی، از لحاظ موفقیت، از لحاظ خانواده همسرش که بسیار دوستش دارن، از لحاظ مستقل بودنش و اینکه خیلی زود ماشین خرید خونه دو طبقه داره امامن فکر میکنم نتونم تا اخر عمر اینارو داشته باشم.. اقوام و همسایه ها مون اونو خیلی بیشتر از من دوس دارن… ازش توقع دارم که به من زنگ بزنه اما فقط وقتی زنگ میزنه که کار داشته باشه…. احساس تنهایی میکنم.. در طول روز فقط و فقط و فقط مادرم بهم زنگ میزنه…

ارتباطم با خدا بهتر از یک ماه پیشه اما خیلی نیاز به کار کردن دارم… دوس دارم نماز بخونم اما نمیدونم چرا انجامش نمیدم!!

از کار قبلیم بیرون اومدم چون جای خوبی نبود امتحان دادم واسه معلمی اما قبول نشدم و الان به شدت از لحاظ مالی به پول احتیاج دارم… هر چند که گاهی همسرم بهم پول میده.. اما مبلغش اونقدرام نیس..

من چنین شرایطی رو دارم.. اما خدا کمک میکنه… همه چی درست میشه… خدا به من قول داده….