نتایج دوستان از آموزه های استاد عباس منش | قسمت 7

سلام به خانواده مهربون و پرانرژی عباس‌منش

سلام به استاد عزیز و مریم‌بانوی مهربان

طبق معمول هر روز صبح ساعت 5 که از خواب بیدار می‌شم؛ میام سروقت سایت تا نشونم رو ببینم.

امروز قبل از اینکه نشونه رو باز کنم دیدم فایل جدیدی که روی سایت رفته مربوط به نتایج دوستان هست.

عاشق این قسمت سایت هستم. نه اینکه جاهای دیگه جالب نباشه اما آدم‌هایی رو می‌بینم با شرایط متفاوت و عملکردهای متفاوت و مسیرهای متفاوت برای رسیدن به موفقیت.

امروز درباره نتایج رضای عزیز داشت صحبت می‌شد. وقتی استاد گفت 3 ساعت ویدئو هست با خودم فکر کردم خدای من چقدر این آدم حرف و اطلاعات و آگاهی داشته که نیم‌ساعت و یه ساعت کم بوده و 3 ساعت دربارش صحبت کرده.

اولین چیزی که در شروع این ویدئو ارسالی برام جالب بود چهره خندان دوست عزیزمون و انرژی مثبتی بود که اون لحظه ازش گرفتم و منی که خمیده نشسته بودم خودم رو جمع‌وجور کردم و صاف نشستم (درست مثل خودش) و به صحبت‌هاش گوش دادم.

قصه آشنائیش با سایت برام جالب بود. به نظرم از همون هدایت‌های یهویی. بخصوص بار دوم سر زدن به سایت.

چقدر ایشون نتایج عالی به دست آورده بودند که یادشون نمی‌اومد دقیقاً چه زمان بوده به قول خودشون موقع تعریف از نتایج مثبت و سازنده سال کم می‌آوردن و نتایج بی‌شمار. چقدر به حالشون غبطه خوردم و حسادت کردم. (این از اون حسادت خوباس)

قسمت قشنگ این مطلب برام این بود که نخواستن زیاد وارد جزئیات سختی‌های که قبل از آشنایی با استاد داشتن برن.

خب این یعنی وقتی تکرار نمی‌کنی یه موضوع بد رو ـ حالا به هر شکلی حالا چه به‌صورت گفتگوی روزانه و چه به‌صورت یه فکر که تو ذهنت داره می‌گذره ـ یعنی به کائنات تکرار اون اتفاقات بد رو ارسال نمی‌کنی و با گفتن اتفاقات و نکات مثبت از کائنات می‌خوای که اون چیزای خوب رو بیشتر و بیشتر به زندگیت وارد کنه.

(راستی، امروز من مرخصی گرفتم و خونم و چقدر از این موضوع خوشحالم. دور بودن از اخبار و مسائلی که این روزا همه رو یه جورایی درگیر کرده. با اینکه تلوزیون ندارم و پیگیر اخبار نیستم و دنبال اینجور خبرها تو هیج سایت و سوشال مدیایی نیستم اما باز گاهی انگار صدای اون‌ها بلندتره و خواه‌ناخواه می‌شنوی. با اینکه در طول روز تمام تلاشم اینه که با گوش دادن به فایل‌های مثبت و موزیک‌های انرژی‌بخش کمتر مکالمات روزمره عادی دیگرون نسبت به هر اتفاق ناخوشایندی رو بشنوم. اما امروز که واسه خودمم و خونه موندم ترجیح دادم کلاً روزم رو با چیزهای خوب بسازم مثل همین فایلی که الان دارم می‌بینم یا نشونه‌ام که قسمت 15 گفت‌وگوی استاد با دوستان بوده. داستان عادله و شکیبا و علی. واقعاً‌ اونم معرکه بود)

چقدر قصه خداپرستی رضا برام آشنا بود. یه چیزی از سر ترس، اجبار، حفظ آبرو و …. یه جور بی‌میلی و از سر باز کنی بی هیچ ذوق و اشتیاقی.

چقدر صادقانه رضای عزیز این مطلب رو گفت. دقیقاً حال خیلی از ماها. نمی‌گم همه اما اکثرمون دقیقاً این بودیم. یکیش خود من. که بیشتر از ترس با خدا ارتباط داشتم نه با عشق.

به این قسمت حرف‌های رضا که رسیدم گریه کردم. واقعاً چرا اینجوری خدا رو به من شناسوندن. خدایی که کلاً‌ عشقه. خدایی که مهربون‌تر از همه آدم‌های دوروبرم هست. خدایی که الان بیشتر احساسش می‌کنم. صداش که می‌کنم از سر ترس نیست از عشقه. شکرش که می‌گم از ترس نیست که نعمتش رو بگیره. از عشقه.

دوست عزیز. تبریک بابت حضور هفت‌ساله و استمراری که برای موفقیت و پیشرفت داشتی و برات آرزوی بهترین‌ها و پیشرفت‌های فراوان رو دارم و مرسی بابت این ویدئوی عالی که اینقدر خوب ادیتش کردی. واقعاً کار خلاقانه‌ و عالی بود.

در پرتو نگاه عاشق و مهربان خداوند همیشه شاد و سلامت باشید…

منتظر ادامه این داستان هستم…..