«ظلم به خود» از دیدگاه قرآن

🌺 به نام پروردگارم که باران رحمت بی حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی دریغش همه جا کشیده. 🌺

❤️آفرین، جان آفرین پاک را

آن که جان بخشید و ایمان خاک را ❤️

به درستی که عطار هفت شهر عشق را پیموده بود . که به این زیبایی درود می فرستد به آفریدگاری که بر جسم خاکی انسان روح خود را دمید ( و نفخت فیه من روحی ) و جان و ایمان به آن بخشید . تا قشنگ زندگی کند( قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه ی اشکال ) ، بپرستد او را و ستایش کند.

(فتبارک الله احسن الخالقین )

سلام عزیزای دلم😍

خداوند نگهدار و هدایت گر شما باشد .

از قسمتی از متن مریم جان عزیزم کمک می گیرم تا نوشته ی امروزم رو کامل کنم .

احساس گناه”‌، “احساس قربانی بودن و مورد ظلم واقع شدن”‌، همان دو ترمز مهمی هستند که:

بخش اعظمی از عزت نفست را تخریب ساخته اند که پای حرکت تو برای تحقق خواسته هایت است.

و موثرترین انرژی و توان تو را برای شناختن خواسته هایت و تمرکز بر آنها به یغما برده اند.

و درهای الهامات و هدایت را به رویت بسته اند.

«احساس گناه و احساس قربانی بودن»

در مورد احساس گناه در برگ اول سفرنامه نوشتم . می خوام امروز احساس قربانی بودن و مورد ظلم واقع شدن رو در زندگیم بررسی کنم و به عنوان یک تجربه و رد پا در بخش کامنت ها قرار بدم .

در وهله ی اول که این واژه رو می بینم ،

واژه ی باور مظلوم بودن رو

می گم نه ، عمرا ، این حرفا به من نمی خوره در گذشته ی من بود ، ولی الان من تغییر کردم و هرگز همچنین احساسی ندارم.

ولی اگر سعی کنم به لایه های درونی تر ذهنم نفوذ کنم و عمیق تر کندوکاو کنم . می بینم هنوز هم در خیلی از جنبه های زندگیم این احساس رو دارم .

حتی اگر کمی بیشتر دقیق شم ، رنج و لذت در مورد این قضیه برای من وارونه شده و انگار در خفایای ذهنم جایی هست که حس لذت در مورد قربانی بودن پنهان شده و به من چسبیده .

یک دوره ای در زندگیم وجود داره که اسمش رو دوره ی تغییرم گذاشتم .

بگذار، وجود احساس مخرب قربانی بودن رو قبل و بعد از دوره ی تغییر بررسی کنم.

پیشتر ، هنگام بچگی

دختر آرام و ساکتی بودم و هیچ وقت از پدرم طلب چیزی نمی کردم چون فکر می کردم اون موقع دختر بدی خواهم شد .

و همه می گفتند بچه ی مظلومی هست .

( من دارم این چیز های ابتدایی رو بیان می کنم که مسیر تغییرات رو از ابتدا برای خودم نمایان کنم .)

این باور درونم شکل گرفت که باید اینطور باشم .

که باید توسط دیگران اذیت شم ، قربانی باشم ، خیلی گریه کنم و مهم ِ قضیه اینه که هیچ اشتباهی رو این وسط نمی دیدم .

این اتفاقات برای من می افتاد ، به طرق متفاوت در روز اشکم در می اومد چون خودم اجازه ی وارد شدن این اتفاقات رو می دادم.

ضربه پذیر بودن‌ رو می پذیرفتم .

می پذیرفتم که من کار بدی انجام می دم ، دستم به جایی می خوره ، فلان وسیله ی خونه می شکنه . پدرم من رو دعوا می کنه.

با اینکه درسم‌ خوبه اما روزی که بازرس به مدرسه میاد من همه چیز یادم می ره و معلم دبستان طوری باهام حرف می زنه که اشکم می ریزه .

از پیش انگار می دونستم که خواهرم خواسته های منو قبول نمی کنه و من گریه می کنم .

انگار از قبل برای همه ی این اتفاق ها آماده ی گریه کردن بودم .

یا بزرگتر که شدم ، این باور رو داشتم دختر نازکی هستم و اگر وارد رابطه ی عاشقانه بشم من رو رها می کنند و مورد ظلم واقع می شم .

یا چون مهربانم هیچ وقت دل هیچ کس رو نمی شکنم ولی همون آدم ها که ملاحظه شون رو کردم .بار ها منو تخریب می کنند .

برای همین همیشه شرایط نادلخواه رو می پذیرفتم ، حاضر به تغییرش نبودم البته این قسمت به باور احساس گناه بر می گشت که نکنه آدم بدی باشم اگر اعتراض کنم .

و توی این شرایط اشک می ریختم چون باور داشتم من قربانی هستم .

من قربانی هستم و خانواده ام ، جامعه ، رییس بانک ، مسئول ثبت احوال که با من بد حرف زد .

معاون مدرسه مون

پسری که منو بار ها رها کرده ،

این ها همه ظالمند .

این باور ها بود و این اتفاق ها هم افتاد چون من از قبل خودم رو برای این اتفاق ها آماده کرده بودم.

چون من تخریب و ضعیف بودن رو پذیرفته بودم .

خب می بینیم که این ها بر می گشت به اینکه فکر می کردم هیچ کنترلی بر اوضاع زندگی ندارم . خودم رو مسئول زندگیم نمی دونستم .

اصلا نمی دونستم که مسئولیت و کنترل چیه .

اما وقتی قبول کردم و باور کردم که مسئولیت تمام زندگی با منه و اینکه مسئولیتش با منه بزرگترین نعمت خداونده ، شرایط تغییر کرد.

و اون دختر ضعیف ، جسور و توانمند شد .

با کنترل احساساتش و تغییر کانون توجه نمی ذاره اتفاقات بد بیافته و در شرایطی قرار بگیره که اشکش در آد .

حتی اگر ناخواسته ای اتفاق بیافته اون رو نشانه ی پروردگارش می دونه با تضاد ها صلح کرده و برای رشد خودش ازشون استفاده می کنه .

به روابط خانوادگی جوری دیگه نگاه می کنه ‌‌.

تصمیمات گذشته ی پدرش رو دلیل اتفاقات بد گذشته اش ، دلیل بی پولی ها نمی دونه .

اون قدر به خداوند ایمان دارم که با اینکه در آمد خاصی ندارم.

هیچ نگاهی به اینکه از خواهرم یا برادرم پول بگیرم ندارم.

این ها زیبایی هایی بود که بعد از تغییر نگاه اندک من در مورد احساس مظلوم بودن ، برام رخ داد .

باز هم می گم تغییر نگاه اندک ، چون من کار زیادی روی خودم انجام ندادم و این اتفاقات افتاد .

و در ادامه می خواستم در مورد حس مظلوم بودن که هنوز در خفایای ذهنم هست تا اونجا که کشفشون کردم بگم .

مثلا این حس پنهان که اگر قدم چندان بزرگی در دانشگاه بر نداشتم به خاطر سطح آموزش کشور و اساتیدش هست .

حتی در بهترین دانشگاه که دانشگاه تهران باشه ، هیچی سر جاش نیست . نظم وجود نداره. استاد خوب وجود نداره.

من ِ دانشجو قربانی این اوضاعم‌.

هنوز هم جاهای بسیاری هست که منتظرم شرایط تغییر کنه تا احساس من تغییر کنه .

یعنی کس دیگه ای رو مسئول می دونم و در اون زمینه ها باور دارم کنترل دست خودم نیست .

این بود دومین برگ سفرنامه ی من

من پیشتر هم در این قسمت کامنت گذاشته بودم و الان که دارم با کامنت قبلی مقایسه می کنم .

رشدم رو می بینم و باز دارم تکامل رو می بینم استاد قشنگم (و قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه ی اشکال ) . خدا رو شکر می کنم ‌.

و سپاسگزارم از پروردگار قشنگ همه مون .

و استاد عزیزمون ، و مریم خانوم ِ زیبا که متن فایل رو تهیه کردند که من چندین بار خوندمش و سیر نشدم از خوندنش . ❤️

❤️بانگ طرب ساز کن

حنجره در حنجره آواز کن

شور به الحان فکن

از ره سلمک گذری هم به سراپرده ی شهناز کن❤️

به الله یکتا می سپارمتون .