«ظلم به خود» از دیدگاه قرآن - صفحه 148

درود بر استاد بزرگوارم جناب عباس‌منش گرامی و بانو شایسته‌ی عزیز و یکایک دست‌اندرکاران سایت الهی عباس‌منش و همه‌ی عزیزان همراه و هم‌فرکانسم

یه روزایی بود که هیچ یک از این حرفا را که من سازنده‌ی زندگیم هستم، من قربانی کار دیگران نیستم، من هستم که همه‌ی مسئولیت زندگیم را برعهده دارم و من هستم که می‌تونم هر چه که بخوام را در زندگیم بسازم را اصلا قبول نداشتم. ولی، حالا همه چیز برعکس شده و من مسئولیت کامل زندگیم را می‌پذیرم و می‌دانم و یقین دارم که هر آن‌چه که هستم به واسطه‌ی کارهایی است که از پیش کرده‌ام، به واسطه‌ی باورهایی است که پیش از این داشته‌ام و همین باورها مرا به اعمالی واداشت که نتایج کنونی را در پیش داشت.

من در گذشته پر بودم از کینه، حسد، حسرت، بی عملی، افسردگی، ناتوانایی در برقراری ارتباط با دیگران و به یقین با خودم! با خودم قهر بودم. هیچ منطقی نداشتم، دروغ بسیار می‌گفتم. پر از خودنمایی و غرور بی‌جا و مجموعه‌ای از اخلاق و رفتارهای نادرست و ناپسند. پر بودم از ادعا، پر بودم از صحبت در مورد گذشته و بدن هیچ طرحی برای آینده. همیشه با همه دعوا داشتم و دیگران مقصر بدبختی‌های خودم می‌دانستم.

از ثروت و ثروتمندان متنفر بودم و این در حالی بود که ریشه‌ی خانواده‌ی مادری من همه متمول بودند و در عین حال در حسرت داشتن حداقل‌های زندگی بودم. با داشتن دیدگاه‌های ضد ثروت، همیشه در این حسرت بودم که چرا ثروتمند نیستم؟ خوب مشخصه که چرا! وقتی من با ثروت زاویه داشته باشم، یقینا از درون خودم را شایسته‌ی داشتن ثروت نمی‌بینم اگر چه که در ظاهر بر خلاف این تظاهر می‌کردم.

اگر همه‌ی این‌ها را با هم یک جا نگاه کنیم متوجه می‌شویم که همه این‌ها ریشه در باورهای محدود کننده و نادرستی دارد که به من به ارث رسیده بوده ولی، این من بودم که آن‌ها را پذیرفته بودم و یک آن هم برخلاف آن‌ها به چیز دیگری نمی‌نگریستم!

سینه ام پر بود از کینه‌ها و دشمنی‌های موهوم. هر صبح که از خواب بیدار می‌شدم، ذهنم شروع می‌کرد به دری وری گفتن به این و اون، به زمین و زمان، به آدمایی که رانت خوار بودن، به ثروتمندان به آدمای موفقی که در دید من انسان‌هایی کثیف بودند. خلاصه سینه‌ای زنگار گرفته داشتم و روزگاری سیاه و جالب اینکه هیچ‌گاه خودم را مقصر نمی‌دانستم. پر بودم از حسرت به حتا دوستان نزدیکم که پیشرفت کرده بودند و منتظر بودم که خبر ورشکستگی آن‌ها را بشنوم تا آرام بگیرم و خودم و عقب ماندگی‌هایم را توجیه کنم و از این که با آن‌ها هم تراز شده‌ام لذت ببرم. به جای اینکه تلاش کنم تا خودم جلو بروم، دوست داشتم با پایین آمدن دیگران، احساس امنیت کنم. درست است که آدمی تلاشگر بودم ولی، از درون خود را شایسته‌ی داشتن ثروت نمی‌دانستم و شاید که فکر می‌کنم حتما، دلیل ضدیت من با ثروت همین بوده! یعنی نداشتن عزت‌نفس و احساس خود ارزشمندی!

همیشه از بچگی دلم می‌خواست که ثروتمند باشم ولی از درون افسرده بودم و خودم را شایسته‌ی داشتن نعمات و برکات روزافزون الهی نمی‌دانستم.

همیشه دلم می‌خواست که دیگران برای من دل بسوزانند و برای همین بود که بیشتر وقتا مریض بودم.

از ماجراجویی می‌ترسیدم که البته الان هم کماکان می‌ترسم. ولی خوب، خداییش خیلی بهتر شده‌ام. مثلا دارم تنهایی میرم سفر، دارم تنهایی میرم دیدن فلامینگوها و کارهای دیگه‌ای که شاید کوچک باشند ولی، آغازی هستند برای یک راه تازه در زندگیم!

تا همین سال گذشته نمی‌گذاشتم همسرم تنهایی به سفر بره ولی الان شش ماهه که ایشان با پسر کوچکمان در تهران زندگی می‌کنند و البته من هر دوهفته یک بار به تهران برای دیدارشان می‌روم ولی، به شدت از میزان وابستگی‌ام به ایشان و فرزندانم کاسته شده و دیگر نیازی نمی‌بینم که با کسی باشم. این البته از روی افسردگی نیست بلکه از روی پیمودن مسیر تکاملی من است که در آن به سوی مستقل شدن می‌روم و دیگر با تنهایی خودم لذت می‌برم و کلی روی رشد شخصی‌ام کار می‌کنم که می‌دانم مهم‌ترین رکن پیشرفت من در زندگی است!

دیگه خودم را قربانی نمی‌بینم! در گذشته‌ای نه چندان دور، خودم را قربانی اعمال پدر و مادر و برادران و خواهرم و جامعه و هر چه غیر خودم بود می‌دانستم. ولی، الان خوشبختانه دیگه از این خبرها نیست و این نیست به جز لطف الهی بر سرم و این‌که خورشیدهای هدایت را بر سر راهم نهاده تا به این ترتیب راهبری‌ام نماید که راه گم نکنم و در مسیر بمانم. دیگه امروزه پذیرفته‌ام که مسئولیت تمام و کمال زندگیم با خودم هست. اوایل این دوره‌های آموزشی استاد بزرگوارمان، وقتی صحبت پذیرش مسئولیت زندگی به میان می‌آمد، می‌ترسیدم چون فکر می‌کردم که تنها هستم و این مرا نگران می‌کرد! ولی الان یقین دارم که خدا با من است، او درون من است، او از‌ من به پیشرفت من مشتاق‌تر است و همه‌ی گیتی و کائنات را به تسخیر من درآورده تا من به همه‌ی آن‌ها برسم و کافی است که من چون ابراهیم به او اعتماد کنم.

چند روز پیش داشتم با خودم فکر می‌کردم که؛ واقعا اگه خدای یگانه‌ی بسیار بخشاینده و بسیار مهربان که تنها فرمانروای جهانیان است، مثل همان جوری که ابراهیم بهش اعتماد کرده بود، قابل اعتماد باشه، پس من هیچ بهانه‌ای برای ترس، حرکت نکردن و نرسیدن به اهدافم ندارم! حالا دیگه وقتی این کامنت‌ها را (که من این‌ها را هم هدایت خود الله می‌دانم) می‌نویسم، دلم گرم میشه و می‌روم تا دنیای آینده‌ی خودم را بدون هیچ‌گونه تردیدی بسازم! دیگه نه از سن می‌ترسم و نه عجله دارم. جعبه‌ی قرمز خوشگلم را بر طبق دستور استاد بزرگوارم برای آرزوهام خریدم و تصاویر آرزوهام را که از اینترنت گرفته بودم را با امضای از طرف خدا، به درونش انداختم و تردید ندارم که همه‌ی آن‌ها را می‌توانم به یاری خداوند یگانه‌ی جهانیان که تنها فرمانروای جهانیان است بیافرنم چون او از روح خودش در من دمیده است!

می‌روم تا که بسازم فردایی بسیار تابناک و روشن و رویایی را برای خودم و خانواده‌ی خودم و از خود اثری شگرف در این جهان برجای گذارم!!!

استاد بزرگوارم و بانو شایسته‌ی عزیز و یکایک شما دست‌اندرکاران سایت الهی عباس‌منش و همه‌ی عزیزان همراه و هم‌فرکانسم، از خداوند یگانه‌ی بسیار بخشاینده و بسیار مهربان برای بودن‌تان سپاسگزارم.

ارادتمند شما