گاهی در زندگی، روبروی شرایطی قرار می‌گیریم که شاید در نگاه اول سخت و ناامید کننده به نظر برسد، اما اگر توانایی دیدن تصویر بزرگ‌تر را به کمک نگاه “تمرکز بر نکات مثبت” داشته باشیم، خیلی راحت همه چیز تغییر کرده و آرام می‌شویم.
این روزها، فلوریدای آمریکا شاهد طوفان ایرما بوده که به گزارش هواشناسی، بزرگترین طوفان ثبت شده در تاریخ طوفان‌های اقیانوس اطلس است.
اگر بگویم، طوفان ایرما بیشتر از خرابی، با خود برکت به همراه داشته، حقیقت را گفته‌ام!
زیرا من دیدم که ایرما، فرصتی بود برای خداشناسی، برای تمرین توکل بر خداوند، تمرین کنار گذاشتن منیت ها و تمرینِ پیشه کردن خضوع و خشوع در برابر نیرویی که منبع همه توانایی‌های ماست و فرصتی برای دیدن دستان خداوند در همه جا!
من جلوه خدا را در تک تک مردم می‌دیدم.
آدمهایی که دست از هر کاری برداشته و با تمام وجود، عشق به هم نوع خود را در قالب آماده نمودن مقری برای پناه دادن، غذا دادن و پراکندن امید به هم نوعشان، ابراز می‌نمودند.
بازاری‌هایی که با عشق، کالاها و سرمایه‌شان را در اختیار هم شهری هاشان قرار دادند تا بتوانند برای آدمهایی که حتی آنها را نمی‌شناسند و شاید دیگر هیچگاه همدیگر را هم نبینند، شبی آرام در طوفان مهیا سازند.
مگر عشق چیزی جز این است.
توکل، امید و عشق این مردم، ایرما و نگرانی هایش را از یاد می برد. احترام، صبر و کمک به هم نوع، برای تجربه لحظه‌ای بهتر و خوشایندتر، همه جا جاری بود، از جاده‌هایی که پر از ماشین‌های آدمهایی بود که خانه و شهرشان را ترک می‌گفتند، تا استراحت گاه‌هایی که در مسیر به این آدمها خوش آمد می‌گفتند و امکانات اولیه زندگی را برایشان مهیا کرده بودند.
ایمان و امید به وهابیت دستی که همه ما را آفریده و در جهانش پرورده، به یادمان می‌آورد که این دست به اندازه قدرتش، بر ما مهربان نیز هست و حتی در اتفاقی چون طوفان ایرما، قادر است امید، برکت و زندگی را برایمان نوید دهد.
طبیعت با همه پستی و بلندی‌هایش، با همه زیبایی و بلایایش، با همه تولد و مرگ‌هایش، فرصتی است برای پیاده سازی توحید عملی، فرصتی است برای تمرین توکل بر خدا، تمرین بازبینی رابطه‌مان با منبع و با انرژی‌ای که همه چیز از اوست.
فرصتی است برای تمرین تمرکز بر نکات مثبت، در هر لحظه. تمرین اینکه “همه چیز خوب است!”. زیرا همین دستی که این طوفان‌ها را پدید آورده، قدرت ساختن دوباره زندگی‌مان را از هر شرایط و وضعیتی، در دست خودمان گذاشته . پس تنها کارما این است:
همزمان که به این قدرت توکل نموده‌ایم و رویش حساب باز کرده‌ایم، یادمان باشد که تنها وظیفه‌مان، لذت بردن از هر لحظه به کمک تمرکز بر نکات مثبت آن لحظه است.
این بالاترین توانایی است که می‌توانیم در خود بسازیم و بزرگترین توانایی است که برای ساختن زندگی‌ای بهتر، به آن نیاز داریم. زیرا اگر بتوانیم از تصویری بزرگ همه چیز را ببینیم، در خواهیم یافت، هر اتفاقی نهایتاً به رشد جهانمان کمک میکند. در نهایت اگر در آن اتفاق بمیریم، به منبع مان بازگشته‌ایم و اگر زنده بمانیم، از ما آدمی متوکل‌تر، صبورتر و با ایمان تر می‌سازد که هم می تواند خوب زندگی کند و هم کمک می کند تا جهان جای بهتری برای زندگی باشد…
سید حسین عباس منش
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- فایل تصویری سریال تمرکز بر نکات مثبت | قسمت 797MB21 دقیقه
- دانلود با کیفت HD438MB21 دقیقه
- فایل صوتی سریال تمرکز بر نکات مثبت | قسمت 713MB21 دقیقه
سلام به همه خصوصا استادم و خانم شایسته عزیز
شاید موضوعی که میخواهم بگویم ارتباط مستقیمی با موضوع سفر امروز نداشته باشد اما تجربه زیبایی است که دوست داشتم با شما به اشتراک بگذارم. چقدر خوشحالم که در شرایطی که نه خانواده و نه دوست و نه هیچکس از اطرافیانم هیچ کدام از حرفهایم را نمیفهمند چنین دوستان همراهی دارم که تک تک جملاتم را با تمام وجود درک میکنند.
همیشه در زندگی من یکی از باشکوهترین لحظات لحظه برخاستن هواپیما از روی زمین بود. اما حالا با آشنایی و درک اندکی که از قوانین جهان پیدا کرده ام این لحظه برام معنای دیگری دارد. وقتی در هواپیما هستم همیشه کنار پنجره مینشینم و هر کاری داشته باشم رها میکنم و به زمین خیره میشوم. از لحظه ای که هواپیما سرعت میگیرد تا به نقطه اوج خود برسد. وقتی از روی زمین کنده میشود اول هواپیماهای دیگر در فرودگاه را میبینی که در یک زمین پهناور کوچک و کوچکتر میشوند. بعد خیابانها و ماشینها و خانه ها و آدمها که هر چه بالاتر میروی کوچکتر میشوند. احساس میکنی با کوچکتر شدن اهمیت خود را هم کم کم از دست میدهند. آدمها را میبینی که اندازه یک نقطه هستند. ماشینها که اندازه یک قوطی کبریت روی دو خط که مثل ریل قطار اسباب بازی است در حرکتند. خانه ها و ساختمانهایی که روی زمین عظمتی داشتند فوقش به اندازه یک یا چند آجر لگو هستند. بعد تصور میکنی که داخل یک آجر لگو یک خانواده زندگی میکنند که هر کدام مسائل خاص خودشان را دارند. هر یک مشکل هر یک فرد از این خانواده میتواند تمام زندگی آن فرد را تلخ کند. هر یک کاری که هر فرد انجام میدهد به بزرگی تمام دنیا برای اوست. داخل هر یک از این ماشینها شاید دو نفر باشند که مشاجره بینشان یا دیر رسیدنشان به محل کار یا جلسه یا عروسی تمام دنیا را به سرشان خراب میکند. اما تو که از بالا شاهد این صحنه هستی چقدر همه چیز برایت کوچک است. چقدر دنیا پر عظمت است. چقدر خلقت خداوند بی انتها شگفت انگیز است. اگر هوا صاف باشد زمینها و کوهها و دریاهای بی انتها و پهناور را میبینی، اگر هوا ابری باشد بر فراز ابرهای پنبه ای و زیبا ونرم و سبک و پر از باران رحمت الهی در پروازی.
اصلا یادت میرود از کجا آمده ای و همین چند دقیقه پیش که روی زمین بودی به چه چیزهای کوچک و حقیر و احمقانه ای فکر میکردی. اشک میریزی از اینهمه بزرگی جهانی که فرصت دیدن بزرگیهایش را خداوند به تو داده.
هر بار یاد حرف آرم استرانگ میفتم که گفت بزرگترین لحظه وقتی پا به کره ماه گذاشتم لحظه ای بود که انگشت شستم را جلوی چشمم گرفتم و کره زمین پشت آن پنهان شد و چقدر اشک ریختم. فکر میکردم منی که از کمی فاصله گرفتن از زمین چنین احساسی بهم دست داده ببین او چه حس و حالی را تجربه کرده.
میخواستم بگویم که چقدر نشانه های قدرت خداوند در زندگی ما زیاد و فراوان است و فقط کافی است با کمی دقیق شدن در آنها و مشاهده بیشتر به حقایقی دست پیدا کنیم که هرگز پس از سالها دویدن و سگ دو زدن و با این و آن در جنگ بودن و به مسائل پوچ و بی ارزش پرداختن هرگز و هرگز نخواهیم رسید. چقدر تلخ بود اگر با این قوانین آشنا نمیشدم و در غفلت و بی خبری و جهل و نادانی میمردم.