گاهی در زندگی، روبروی شرایطی قرار می‌گیریم که شاید در نگاه اول سخت و ناامید کننده به نظر برسد، اما اگر توانایی دیدن تصویر بزرگ‌تر را به کمک نگاه “تمرکز بر نکات مثبت” داشته باشیم، خیلی راحت همه چیز تغییر کرده و آرام می‌شویم.
این روزها، فلوریدای آمریکا شاهد طوفان ایرما بوده که به گزارش هواشناسی، بزرگترین طوفان ثبت شده در تاریخ طوفان‌های اقیانوس اطلس است.
اگر بگویم، طوفان ایرما بیشتر از خرابی، با خود برکت به همراه داشته، حقیقت را گفته‌ام!
زیرا من دیدم که ایرما، فرصتی بود برای خداشناسی، برای تمرین توکل بر خداوند، تمرین کنار گذاشتن منیت ها و تمرینِ پیشه کردن خضوع و خشوع در برابر نیرویی که منبع همه توانایی‌های ماست و فرصتی برای دیدن دستان خداوند در همه جا!
من جلوه خدا را در تک تک مردم می‌دیدم.
آدمهایی که دست از هر کاری برداشته و با تمام وجود، عشق به هم نوع خود را در قالب آماده نمودن مقری برای پناه دادن، غذا دادن و پراکندن امید به هم نوعشان، ابراز می‌نمودند.
بازاری‌هایی که با عشق، کالاها و سرمایه‌شان را در اختیار هم شهری هاشان قرار دادند تا بتوانند برای آدمهایی که حتی آنها را نمی‌شناسند و شاید دیگر هیچگاه همدیگر را هم نبینند، شبی آرام در طوفان مهیا سازند.
مگر عشق چیزی جز این است.
توکل، امید و عشق این مردم، ایرما و نگرانی هایش را از یاد می برد. احترام، صبر و کمک به هم نوع، برای تجربه لحظه‌ای بهتر و خوشایندتر، همه جا جاری بود، از جاده‌هایی که پر از ماشین‌های آدمهایی بود که خانه و شهرشان را ترک می‌گفتند، تا استراحت گاه‌هایی که در مسیر به این آدمها خوش آمد می‌گفتند و امکانات اولیه زندگی را برایشان مهیا کرده بودند.
ایمان و امید به وهابیت دستی که همه ما را آفریده و در جهانش پرورده، به یادمان می‌آورد که این دست به اندازه قدرتش، بر ما مهربان نیز هست و حتی در اتفاقی چون طوفان ایرما، قادر است امید، برکت و زندگی را برایمان نوید دهد.
طبیعت با همه پستی و بلندی‌هایش، با همه زیبایی و بلایایش، با همه تولد و مرگ‌هایش، فرصتی است برای پیاده سازی توحید عملی، فرصتی است برای تمرین توکل بر خدا، تمرین بازبینی رابطه‌مان با منبع و با انرژی‌ای که همه چیز از اوست.
فرصتی است برای تمرین تمرکز بر نکات مثبت، در هر لحظه. تمرین اینکه “همه چیز خوب است!”. زیرا همین دستی که این طوفان‌ها را پدید آورده، قدرت ساختن دوباره زندگی‌مان را از هر شرایط و وضعیتی، در دست خودمان گذاشته . پس تنها کارما این است:
همزمان که به این قدرت توکل نموده‌ایم و رویش حساب باز کرده‌ایم، یادمان باشد که تنها وظیفه‌مان، لذت بردن از هر لحظه به کمک تمرکز بر نکات مثبت آن لحظه است.
این بالاترین توانایی است که می‌توانیم در خود بسازیم و بزرگترین توانایی است که برای ساختن زندگی‌ای بهتر، به آن نیاز داریم. زیرا اگر بتوانیم از تصویری بزرگ همه چیز را ببینیم، در خواهیم یافت، هر اتفاقی نهایتاً به رشد جهانمان کمک می‌کند. در نهایت اگر در آن اتفاق بمیریم، به منبع مان بازگشته‌ایم و اگر زنده بمانیم، از ما آدمی متوکل‌تر، صبورتر و با ایمان تر می‌سازد که هم می تواند خوب زندگی کند و هم کمک می کند تا جهان جای بهتری برای زندگی باشد…
سید حسین عباس منش
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- فایل تصویری سریال تمرکز بر نکات مثبت | قسمت 797MB21 دقیقه
- دانلود با کیفت HD438MB21 دقیقه
- فایل صوتی سریال تمرکز بر نکات مثبت | قسمت 713MB21 دقیقه
الهی و ربی من لی غیرک
روز 37 سفرنامه
وقتی این فایل را دیدم اولین چیزی که به ذهنم امد ،آیه 64 سوره عنکبوت بود:
وَما هٰذِهِ الحَیاهُ الدُّنیا إِلّا لَهوٌ وَلَعِبٌ ۚ وَإِنَّ الدّارَ الآخِرَهَ لَهِیَ الحَیَوانُ ۚ لَو کانوا یَعلَمونَ﴿64﴾
این زندگی دنیا چیزی جز سرگرمی و بازی نیست؛ و زندگی واقعی سرای آخرت است، اگر می‌دانستند!
این دنیا که ما اینقدر جدیش گرفتیم یه بازیه….
اینقدر صبح را به شب میدوزیم و شب را به صبح، اینقدر داریم اینور انور میکنیم، که فقط فلان چیز و فلان چیز را بدست بیاریم، فلان چیز را بخریم، به فلانی برسیم….
اما تو 1 چشم‌بهم زدن تو شرایط خوبش 1 طوفانی میاد که مجبوری همه چیزهایی که اینقدر واسشون ضجر کشیدی و ودست پا زدیا، بزاری و بری یا اینکه تموم اون چیزهایی که دل بستی بهشون و عمرتا صرف اینکه ،اونهارا بدست بیاری توی کسری از ثانیه ناپدید میشن.
و تو میمیونی 1 عالمه حسرت 1عالمه حال بد
واسه اینکه 1عمر پدر خودتا در اوردی که تحت هر شرایطی به فلان چیز و فلان چیز برسی یا تحت هر شرایطی به فلانی برسی
اما الان هیچکدومشون نیست…..
واقعا چرا اینقدر زندگی را جدی گرفتیم؟؟؟؟؟
اگه بجای اینکه هدفمون این باشه که مثلا به فلان چیز و فلان چیز برسیم و بخاطر بدست اوردنش با خودمون و کل دنیا بجنگیم،، سعی کنیم از تک تک ثانیه های عمرمون لذت ببریم، از تک تک لحظه هاش ،از تک تک اتفاقاتی که میفته ،از چیزهای کوچیک روزمره که واسمون عادی شده مثل نفس کشیدن ،غذا داشتن،1 سرپناه واسه زندگی،1 تن سالم و…..
در صورتی که همین چیزهایی که واسه ما روتین و معمولین، آرزوی هزاران آدم هست.
کاش یاد بگیریم تو لحظه زندگی کنیم نه تو آینده یا گذشته
چون ممکن هرلحظه طوفان آیدا یا ندای عزرایل ملک الموت بیاد.
شاید اون فردایی که منتظرشی هیچوقت واسه تو دیگه نیاد.
از لحظه الانت استفاده کن حتما نباید 1 سیلی یا 1 زلزله ای بیاد تا ما باهمدیگه مهربونتر بشیم، یا به فکر هم بیفتیم
همین امروز اگه کاری از دستمون واسه کسی برمیاد بکنیم، حداقل به اون کسی که دوستش داریم و تاحالا این جمله را بهش نگفتیم، امروز بهش بگیم،یا حداقلش امروز به همه1 لبخند بزنیم ،شاید فردا نباشیم.
1جوری زندگی کنیم که انگار امروز آخرین روزمونه.
پس تموم تلاشتا بکن از آخرین روزت حسابی لذت ببری