جهانی که در آن هستیم، جهانی پاسخگوست که بدون استثناء به فرکانس‌های ما، یعنی آنچه که به طُرُق مختلف به آن توجه می‌کنیم و در ذهن‌مان نگه می‌‌داریم، پاسخ می‌دهد و آن را به شکل اتفاق و تجربه (خواه دلخواه یا نادلخواه) در زندگیمان بازتاب می‌دهد.
به دلیل چنین خاصیت و چنین ساز و کاری است که «دیدن، تأیید و تحسین کردنِ نکات مثبت، نعمت‌ها و زیبایی‌های اطراف‌مان»، حتی اگر هنوز در مالکیتِ ما نیستند و بخشی از تجربه‌ی زندگیمان نشده‌اند، مهم‌ترین اصل و تنها شیوه برای هماهنگی و هم‌مداری با آن نعمت‌هاست.
به عبارت دیگر، ما موجوداتی فرکانسی هستیم که قدرت خلق تجربه‌ی زندگیمان در دست فرکانس‌های‌مان قرار گرفته است. به گونه‌ای که هیچ تجربه‌ای بدون اجازه و انتخاب ما، قدرت ورود به زندگیمان را ندارد.
اما مسئله این است که انتخاب‌های ما با کلمات‌مان صورت نمی‌گیرد بلکه به وسیله‌ی کانون توجه غالب‌مان، صورت می‌گیرد.
بنابراین، ساختنِ شخصیتی که تأیید کننده‌ی نعمت‌ها و حسنات دنیای اطرافش و تحسین کننده‌ی دستاوردهای دیگران است، بهترین راه برای «کنترل و هدایت کانون توجه‌مان» به سمتِ انتخاب اتفاقات و شرایطی است که تجربه‌شان را دوست داریم و می‌خواهیم.
طبق قانون، محال است سپاسگزاری، تحسین و تأیید نعمت‌ها، جزو ذات، شخصیت و طبیعتِ شما بشود، اما آن جنس از نعمت‌ها در زندگی‌تان جاری نشود.
ترس، نگرانی و کمبود، هرگز راهی برای ورود به دنیای افرادی نمی‌یابد که، کانون توجه‌شان متمرکز بر تأیید نعمت‌ها و برکت‌ها و تحسین زیبایی‌های اطراف‌شان شده است.
وقتی منطقِ این ساز و کار را درک کنی، آنوقت مفاهیمی چون «سپاسگزاری»، «توجه به نکات مثبت»، «تأیید نعمت‌ها و داشته‌های زندگی‌ات» و «تحسین دستاوردهای سایر افراد»، دیگر یک نگرش فانتزی، قشنگ و روشنفکرانه به نظر نمی‌رسد که انجام دادنش بهتر از انجام ندادنش است، بلکه تنها اصل و اساس برای هماهنگی و هم-مداری با خواسته‌هایی می‌‌شود که، دوست داری در زندگی‌ات داشته باشی.
برای دیدن سایر قسمت های سریال تمرکز بر نکات مثبت کلیک کنید
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD247MB16 دقیقه
- فایل تصویری سریال تمرکز بر نکات مثبت | قسمت 1797MB16 دقیقه
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام به خدای خوبم که مظهر زیبای وشگفتی هست وجهان رو این همه زیبا افریده برای ما خدایاشکرت
سلام به استاد عزیز ومریم گرامی
واقعا بی نظییر بود چقدر اب رودخانه عالی بود من به یاد زمانی که بچه بودم انداخت رفته بودیم چشمه علی دامغان من کنار چشمه وایستاده بودم ۸ساله یا ۹ساله بودم نمیدونم منو کی هل دادافتادم داخل چشمه ودراون زمان فکر میکردم دارم غرق میشم که یک نفر منو نجات داد دیگه از اون زمان تا سن ۳۰ سالگی من دریا روندیدم تا اینکه یکسال با خانواده رفتیم دریا خانواده ام به راحتی وارد اب میشدند ولی من خیلی میترسیدم حتی نزاشتم اونها سوار قایق بشن بهشون میگفتم نرید دریا نامردهست اینو از گذشتگان یاد گرفتم ولی امروز که شما رو دیدم به راحتی داخل قایق بودی گفتم استاد چقدر خوب به خدای خودش باور داره شنا هم یاد داره
الان که با خودم فکر میکنم اگردوباره برم دریا دیگه نمترسم دوست دارم بشینم دریا رو تماشا کنم ولذت ببرم
چقدر جای که شما زندگی میکنید زیبا هست خدایا شکرت که همچنین استادی دارم که زیبایها رو به ما نشان میده چقدر غروب زیبا بود واهنگی که پخش میشد خیلی به دلم نشست استاد عزیزم ومریم مهربونم بسیار سپاسگذار هستم که هرلحظه دارید مدام قانون رو برای مایادآوری میکنید فقط ما باید به اون چیزهای که میدانیم عمل کنیم اونقدر تکرارتکرارکنیم ناامید نشیم تا ما هم وارد مسیر ثروت ارامش وخوشبختی بشیم