سریال تمرکز بر نکات مثبت | قسمت 17

سلام

این تصاویر به حدی زیبا هستند که نه تنها من را ترغیب به نوشتن میکنند بلکه هر جنبنده ای را وادار به تحسین می کنند ؛ تمام ذرات با توجه به زیباییهای عالَم به رقص در می آیند ، چه دنیای قشنگی ست ، دنیایی که ساخته شده برای اینکه پاسخ دهد ، دنیایی که یک لحظه از تکاپو و رونق نمی افتد ، دنیایی که سکون در ذاتش نیست ، دنیایی که حتی در حالت سکوت ، دریایی از حرف را در خود دارد و دنیایی از تحسین را میشود در موردش انشا کنی ، خاطرم می آید که خانم شایسته می گفت خیابان های بندرعباس هنوز هم برایش زیبا هستند ، می گفت تمام مسیر خانه تا محل کارش را با تحسین و لذت بردن از زیباییها می پیمود ، می گفت هنوز هم اگر آنجا برود همه چیز برایش زیبا ست ، شاید آن روز که این حرفها را شنیدم چیز زیادی درک نکردم یا تصور کردم میخواهد ما را راضی کند که برای پیشرفت مان به ظاهر چیزهای الکی را تحسین کنیم ، اما یادم هست که از همان فردا از مسیر خانه تا محل کارم را تحسین کردم ، من درک کردم که تحسین یک تصمیم است که باید گرفته شود و من تصمیم به تحسین گرفته بودم ، اعتراف می کنم که اولش کمی سخت و حتی مضحک بود ، حس گول زدن خودم بهم دست داده بود اما پنج دقیقه بعد من بودم که گُل و بوته های اطراف دادگستری شهرمان را بو میکردم و کنار آنها دقایقی می ایستادم و جزییات هر برگ را می دیدم ، به رگبرگ ها و نظم موجود در کوچکترین برگها دقت کردم ، به غنچه ها ، به خاکی که چندان زیبا نبود اما چه گلهای وحشی زیبایی از بطن آن روییده بود ، بعد سرم را بلند کردم و به آسمان خیره شدم ، به آن آبی بیکران که چترش را مهربان روی تمام موجودات کوچک و بزرگ گسترده بود ، آن روز واقعا حالم خوب شده بود ، شاید اون روز ذره ای از حس زیبای تحسین را فهمیدم اما نتوانستم این تمرین را ادامه دهم و آن را جزیی از لحظات عادی زندگیم قرار دهم ، واقعا تکامل را نمیشود نادیده گرفت ، نمیشود ذهن را یک شبه تربیت کرد ، اما میشود کم کم و از تحسین های کوچک آغاز کرد ، میشود با فکر ، مهربان بود ، میشود با احساس ، صادق بود ، میشود فرصت داد و تنبیه نکرد ، میشود باور کرد که عاقبت همه چیز درست میشود ، آنقدر درست که یک نقاش ، به کشیدن طرح هایش و خلق تصاویر توسط خودش ایمان دارد ، میشود ایمان داشت که روزی خالق خواسته هایمان خواهیم شد ، میشود بدین منظور ، احساس را با آرزو هماهنگ کرد

من به این نتیجه رسیدم که کسی هرگز ما را تربیت نکرده است بلکه ما همگی تربیت شدگانیم که با الگوهای ناخواسته ، مسیر رشدمان را پیمودیم ، و من دانستم که هرکسی تنها خودش میتواند خودش را تربیت کند ، خودش میتواند الگو انتخاب کند و املای هرشب خودش را تصحیح کند ، زیر باور های غلط خط قرمز بکشد و از روی صحیح آنها ده بار که صد بار بنویسد تا ملکه ذهنش شود