علائم احساس عدم لیاقت | قسمت 1

بسم الله الرحمن الرحیم

خدا رو سپاس که باز هم فرصتی برام فراهم شد تا دل بسپرم به آگاهی های زندگی ساز بیشتر و بیشتر.

استاد قشنگم سلام می کنم به روی ماهِ کامل شما و ازتون تمام قد سپاسگزارم برای آنچه که هستید. شما وجودتون به تنهایی برای من و جهان من سراسر برکت و صلح و آرامشه. درسهاتون که به جای خود….

سلام به استاد شایسته مهربونم و درود به همه دوستان عزیزم.

از خدای حکیمم درخواست می کنم که در بهترین زمان و مکان و فرکانسم دعوتم کنه به دوره ارزشمند احساس لیاقت.

استاد من از دوره 12 قدم نتایج خوبی گرفتم و دلم می خواد نصفه و نیمه باقی نمونه، احساس جالبی ندارم اگه تا اینجایی که هستم ولش کنم یا تمرکزم روش کم بشه و جامپ کنم روی یک دوره دیگه. از طرفی گاهی نجوای ذهن میاد میگه تا تخفیف داره بخرش، با بقیه بچه ها شروع کن و هماهنگ با استاد جلو برو ولی دوباره میگم وقتی ته دلت داره بهت میگه الان وقت تموم کردن دوره های 12 قدم و شیوه حل مسائل هست گرفتار عجله نشو و به حرف دلت گوش بده. حتما در بهترین فرصت هدایت میشی بهش. از طرفی اگر من واقعا شاگرد خوبی باشم اونچه که نیاز دارم رو از همون دوره ها و همین فایلهای معرفی درمیارم. جون من به وضوح دیدم که اگر در مدارش نباشم دوره خریداری شده هم کمکم نمیکنه. ولی اگر آماده دریافت رزق و روزیم از قوانین باشم از فایلهای رایگان هم با موچین درشون میارم.

استاد من عاشقتونم که اینقدر بامحبت و سخاوتمند هستید و آگاهیهای ارزشمندتون رو محدود به دوره ها نمی کنید هرچند که می دونم دوره ها به مراتب پربارتر و گرانقدرتر هستند.

در مورد روابط و احساس ارزشمندی…..

وقتی به روابط سابقم نگاه می کنم ردپای عدم لیاقت رو می بینم:

چندتا دوسم داری؟ ازم ناراحتی؟ چرا جواب ندادی؟ چرا اینجوری جواب دادی؟ چرا زنگ نمی زنی؟ اشکالی نداره ناراحت نشدم (در صورتیکه ناراحت شده بودم)، من اصلا آدم زودرنجی نیستم(چرا هستم)، ببخشید این حرفو زدم ناراحت شدی؟ من بحث نمی کنم (از ترس طرد شدن، نه بخاطر اعراض از ناخواسته ها و حفظ آرامش)، من ظرفا رو میشورم (برای مقبول واقع شدن با اینکه دستم اگزما داشت)، ببخشید دیر زنگ زدم فلان کار و فلان کار رو داشتم (هیچ کاری نداشتم فقط دلم باهات صاف نبود، یا اصلا یادم نبود که بهت زنگ بزنم) و هزارتا مورد دیگه…

از وقتی که روی مسئله کسب و کارم تمرکز کردم هدایت شدم به توحید عملی، در این بین اصلا متوجه نشدم کی و چطور روابطم بهبود پیدا کرد. بخدا اصلا یادم نمیاد که من روی بهبود روابط و عزت نفسم بطور مشخص و تخصصی کار کرده باشم ولی خودش خودبخود خیلی بهتر شد.

به قول مریم جان در دوره شیوه حل مسائل وقتی اون درخت یا شاخه اصلی هرز رو میکنی و دور میندازی به همراهش کلی شاخ و برگ اضافه که دور این شاخه اصلی پیچیده بوده هم خودبخود و بدون زحمت دور ریخته میشه. و من الان این موضوع رو درک می کنم.

استاد شما رو تحسین می کنم از این بابت که وقتی آدم در مسیر رشد قرار می گیره متوجه چگونگی حل شدن بعضی مسائلش نمیشه و سخته که برگرده و دقیقا مشخص کنه که من چه فکری رو تغییر دادم یا چه باوری رو ایجاد کردم که فلان مسئله ام حل شد. چه بسا مثل من به یه منظور دیگه تمرین خودسازی رو انجام بدی ولی در موارد متفاوتی که اولویتت نبوده رشد کردی. و شما اون استاد تیزبین و بسیار دقیقی هستید که ریشه همه این تغییرات رو در خودتون شناسایی کردید: عزت نفس، توحید، احساس لیاقت

در مورد رابطه الان خودم با همسرم که فکر می کنم اون احساس بی لیاقتی شدید رو نمی بینم بلکه بیشتر متمایلم به خودارزشی. خداروشکر. اما جا داره که خیلی بهتر از این هم بشم.

در مورد روابطم با خانواده همسرم اما، تغییر بزرگ اینجا اتفاق افتاده. بطوریکه من همین دیشب از یک سفر 4 روزه بسیار خوش و خرم با خانواده همسرم و بدون حضور خود همسرم دعوت شدم. این شرایط قبلا 180 درجه با الان متفاوت بود.

در مورد سایر روابطم هم تقریبا در شرایط خوبی هستم و پاشنه آشیلم اینجا نیست. در جای مناسبش راجع به پاشنه آشیل احساس لیاقتم حتما حرف می زنم.

اما اینجا دلم می خواد مثالی از دوستانم بزنم که قبلا احساس بی ارزشیشون رو من به اشتباه ارزشمندی تلقی می کردم. چون پشت نقاب عزت نفسشون قایمش کرده بودن. (استاد من هنوزم فرق دقیق عزت نفس و احساس لیاقت رو نمی دونم ولی می دونم که به مرور یاد می گیرم. شما به استادی خودتون ببخشید)

چند نفر از دوستان و اطرافیانم هستند که به شدت ادعای بلدی و زرنگی و داناییشون میشه و دائما در حال ایراد گرفتن از بقیه و متهم کردنشون هستن.

یکیشون که یادمه وقتی در مورد یکی دیگه از دوستان مشترکمون حرف زدم و از موفقیتهاش تعریف کردم زد زیر همه اش و گفت بابا دروغ میگه… حالا شاید مربی شنای یه آکادمی شنا شده باشه ولی خودش مؤسسش نیست. بابا اون از اولم دیوونه بود تو توهم بود در حالیکه من مدارک اون دوستمون رو دیدم و می دونم که راست میگه. اصلا نیازی به اثبات حرفم ندیدم و دیگه نه بحث کردم و نه با این رفیقمون رفاقتم رو ادامه دادم چون مقاومت عجیبی در مقابل موفقیت دیگران داره با اینکه ادعا میکنه اینطور نیست. ناگفته نماند خودش هیچ کار خاصی در زندگیش نمیکنه که چشمگیر باشه.

من قبلا فکر می کردم فرد باعزت نفسیه ولی الان می بینم ایشون از درون بسیار ضعف و ترس داره. خودش رو دوست نداره و به همین خاطر می خواد دیگران رو تا مرتبه خودش پایین بیاره تا احساس بی ارزشی نکنه.

یا یک مورد دیگه از ایشون اینکه وقتی شنید جاریش بچه اش رو در مدرسه بین المللی ثبت نام کرده شماره اون مدرسه رو گیر آورد و زنگ زد به اون مدرسه ببینه جاریش چقدر هزینه کرده واسه این مدرسه و چه خدماتی دریافت میکنه. و جالبه به من می گفت که ای خدااااا یعنی میشه بچه اش رو از این مدرسه بیرون کنن من دلم خنک شه. آخه این دهاتی کجا و مدرسه بین الملل زبان انگلیسی کجا؟

خوب با توضیحات استاد در مورد احساس عدم لیاقت پرواضحه که ایشون داره از این مسئله رنج شدید میبره و این تبدیل شده به حسادت و کینه.

در مورد یکی از بستگان بگم که خیلی از موارد گفته شده در این فایل در مورد ایشون صدق میکنه. هم هدیه زیاد خریدن، هم توجه جلب کردن و نیاز شدیدش به تعریف و تحسین دیگران طوریکه ازش تعریف نکنی گله و قهر و شکایت میکنه، هم خودشو به بیماری میزنه تا دلسوزی و توجه اطافیان رو بخره، خلاصه یه معجونی از احساس قربانی شدن و زرنگ بازی و منم منم کردن. از پارسال هم که نشست درس خوند تا دندونپزشکی مسکوی روسیه قبول شد و شرایط بسیاربسیار سختی رو الان داره تجربه میکنه هم خودش هم همسرش. از لحاظ مالی که بیش از حد در فشارن. فرصت نمیکنه اونجا برای خودش غذا هم درست کنه و خدا میدونه چه مشکلات دیگه ای که دیگه روش نمیشه بگه همش بخاطر اینکه فکر می کرد بره خارج درس بخونه کلاسش بالاتره و میتونه به همه فخرفروشی کنه اما الان به معنای واقعی کلمه گیر کرده تو گِل. نه راه پس داره نه راه پیش. خوب اگه ایشون به اندازه کافی احساس لیاقت می کرد یا همون رشته خودش رو در ایران ادامه می داد (بیوتکنولوژی) یا اینکه می تونست با این هوش و استعدادش دندونپزشکی تو ایران قبول بشه اما….

بگذریم…..

امروز در تقویم ایرانی روز آتشنشانی و ایمنی هست. دلم می خواد از همینجا به تنها آتشنشانی که اینجا می شناسم دوست بزرگوارمون حمید امیری (Maverick) این روز رو تبریک بگم. حمید آقا اگه کامنت منو می خونی دمت گرم. دلت پر از نور و دستان پرتوانت پر از ثمرات مادی و معنوی باشه.

استاد جان دم شما هم گرم که آتش عذابهای روحی خودساخته ما رو خاموش می کنید و زندگیمون رو به فضل خدا به گلستان تبدیل کردید. به قول سعیده جان شهریاری من دور سر شما بگردم باشه؟