علائم احساس عدم لیاقت | قسمت 1

به نام خداوند هدایتگرِ مهربان

سلام

من دوباره اومدم یه ترمز دیگه م که مربوط به نداشتن احساس لیاقته رو بگم.

من اینروزا فکرم درگیر احساس لیاقته و همونطور که خدا هر ثانیه و هر میلی ثانیه در حال هدایت و راهنمایی ماست، امروز هم ترمز جدیدی رو در مورد عدم لیاقت در خودم پیدا کردم و درواقع بهم نشون داده شد..

ترمز خیلی مهمی که در این زمینه دارم و باور خیلی محدودکننده ای که هر چندوقت یکبار سر و کله ش پیدا میشه اینه:

من همچنان باور دارم که یه سری چیزا فقط برای یه سری افراد خاصه!!

باورم نمیشه که من هنوز اینو دارم و چقدر هم سمجه!

هنوز که هنوزه فکر میکنم فلان مدل زندگی هیجان انگیز فقط برای فلان مدل ادماست، فلان مدل تفریحات و مهمونی ها فقط برای اون عده ی خاصه، فلان مدل پارتنرهارو فقط این مدل دخترها میتونن داشته باشند!!!

واقعا مسخره ست!

حالا این مدل آدم هایی ام که برای خودم دسته بندی کردم، خیلی با مدل من فرق دارند :|

اینجوری من کلا باید کل هویتم تغییر بکنه و دیگه من نباشم تا به اون چیزا برسم!!

یعنی یه همچین فرمولی تو ذهنم شکل گرفته:

من بودن = نداشتن اون چیزهایی که اونا دارند! من بودن = نداشتن خیلی از موردعلاقه ها! من بودن = مجبور به زندگی به همین مدل.

چون که….. اون چیزا فقط برای یه مدل خاصی از ادماست که من خودمم بکشم اونجوری نیستم!

مثلا اینا از اول خانوداه هاشون خیلی پولدار و باکلاس بودن، برای همینم از اول این چیزارو داشتن و تیپاشون همیشه بهترین بِرنده و اعتماد به نفساشون بالا و تفریحات عالی و پارتنرهای مثه خودشون پولدار و …

پس من که تو بچگی زیاد وضع خوبی نداشتیم و از اول شبیه اونا نبودم، پس تا ابدم نخواهم بود. چون کلاااا اونا همه چیشون فرق داشته از اول! اصلا من شبیه اونا نبودم و نیستم هیچوقت!

این یکی از پاشنه های آشیل سمج منه. که تو از اول جوهره ی این چیزا رو نداری و تا ابد هم نخواهی داشت!

هیچوقت قرار نیست لذت ها و تفریحات اون پولدارا تجربه کنی!

در حالی که!!!

من بعده ها خیلی از کارهای اون عده ی اسرار آمیز رو هم انجام دادم!

من دیگه اون کوچولو تو یک خانواده ی معمولی و کم بضاعت نیستم! اصلا شاید از اولم نبودم! واقعا هیچوقت ما فقیر نبودیم! فقط سال های اول زندگیم یه کم وضعیتمون سخت بود و بعدشم اوکی شد. ولی به هر دلیل و هر اتفاقی، یه روزی یه جایی، شدیدا فقر رو درونی کردم! متفاوت بودن رو درونی کردم! از همون اول ژنمو از یه عده متفاوت دونستم! درون مایه م رو از اول متفاوت دیدم! برای همینم باور دارم هررر کاری کنم نمیتونم زندگی اونارو داشته باشم چون من از درون یه چیز دیگه م!!

و این همچنان درونم مونده..

“فلان جور آدم هارو دورم نمیتونم داشته باشم، چون من با اونا فرق دارم.” “فلان جور گوشی اخرین مدل رو نمیتونم داشته باشم چون من تو دسته ی اونا نیستم.” “فلان جور پارتنرهارو نمیتونم داشته باشم چون اونا با دسته ی من دوست نمیشن!” “فلان جور تفریحات و دورهمی ها تو اون مدل ویلاهارو نمیتونم داشته باشم چون من اصلا شبیه اونا نیستم که بتونم!”

به خدا خودم خنده م میگیره..

شمام اینجوری شدین که موقع پیدا کردن یه سری باورهاتون ببینید چقدر مسخره و بچه گانه ن؟!

واقعا خیلی عجیبه که مثلا چیزی که تو 4-5 سالگی و با همون درک و خامی اونموقع ت درونی و باور کردی، همچنان و بعد بیست سال که ادم بالغ و بزرگی شدی داره تو زندگیت تاثیر میذاره!!

من اکثرر وقتا وقتی ریشه ی باورها و ریشه ی ترمز های مخربم رو پیدا میکنم خنده م میگیره از منطق مسخره ی پشتشون!

آخه چه ربطی دااااره زن مومن؟؟؟ یعنی چی که اونا کلا یه ژن دیگه ن من یه ژن دیگه.

اینم خودش یه نوع قربانی شدنه دیگه. اینه که میگم در ظاهر و در عمق هرچی میگشتم احساس قربانی بودن زیادی در خودم پیدا نمیکردم، اما یه مقدار که رفتم به عمق یهویی یک کوه بزرگی در زیر آب، از احساس قربانی بودن پیدا کردم! کوهی به اندازه ی کل هویتم!

دیگه حس قربانی بودن ازین بیشتر که کُلهم اَجمَعیل باور داشته باشم که: من چون منم، یه سری چیزارو نمیتونم کلا داشته باشم!!! تا ابدم منم و تا ابد هم نمیتونم خودم رو از خودم جدا کنم، پس تا ابدم چیزایی که اونا دارند رو من نمیتونم داشته باشم!! خودمم بُکشم نمیتونم شبیه اونا بشم.

خلاصه که من این ترمزو هی پیدا میکنم، هی چندوقت بعد میبینم دوباره deep down همین حسو دارم..

یادمه تو یه دورانی از زندگیم ناآگاهانه خیلی تلاش کردم که شبیه اونا بشم، تا منم بتونم چیزایی که اونا دارند رو داشته باشم. کارهای اونا رو بکنم، تجربه های اونارو داشته باشم، دوستای مثل اونارو داشته باشم، اما نمیشد! چون من، من بودم و اونا اونا!

همه با یه نگاه میفهمیدن که مثلا من خیلی دختر خوب و مهربون و ساده ای ام! اما من از خوب و ساده بودن خودم متنفر بودم! دوست نداشتم هیچکسم بفهمه!

همه تلاش میکردند خودشونو خوب نشون بدن، من تلاش میکردم کسی نفهمه من انقدر خوبم! خوب بودن رو مساوی با ساده بودن و آسیب پذیر بودن و غیرجذاب بودن میدونستم. از درون میدونستم دختر خوب و باجدان و اصیل و درستی ام، و دقیقا همه اینارو نشونه ضعف میدونستم.

برای همین همه چی رو امتحان کردم تا بگم ببینین من خوب و مثبت و ساده نیستم! منم بَدَم!

اما باز هم هرکس منو میدید تو همون نگاه اول میگفت تو اصلا این چیزا بهت نمیاد! خیلی به نظر دختر خوب و مثبتی میای!

من هرچیزی که من بود رو نشونه ی ضعف میدونستم. من ذاتا دختر خوب و اصیلی ام و خوب و اصیل بودن رو نشونه ی ضعف میدونستم.

تمام هویتم رو نفی میکردم و میخواستم فقط من نباشم. چون تو ذهنم من بودن مساوی با معمولی بودن بود، مساوی با خیلی چیزا نداشتن.

عجیبه.. انگار از یه جایی تلاش کردم از خودم فرار کنم. تلاش کردم تمام هویت واقعیم رو پنهان کنم. چه بسا که هویت من همیشه همون بود و مشکل از هویتم نبود، مشکل از نگاهم بود که فکر میکردم هویت من خوب و جذاب نیست. اینی که هستم خوب نیستم. اینی که هستم کمه. باید عوضش کنم و نباید این باشم.

یه احساس خود کم بینی خیلی خیلی زیاد و عجیبیه. کلاا دوست داری از خودت بیای بیرون و بندازیش سطل آشغال و بشی یکی دیگه.

نمیدونم کِی و چجوری و در اثر چه اتفاقی، این حجم عظیم از نپذیرفتن خود و کافی نبودن رو درونی کردم.

اما هرچی که هست، باید تغییرش بدم..

پیدا کردن و دیدنش واقعا برام شوک بزرگیه. چون هربار قسمت های بیشتری از خودش رو بهم نشون میده. اصلا نمیخوام قبول کنم که من یه عمر تلاش میکردم هویتم رو از بین ببرم! یه عمر تلاش میکردم که خودم نباشم!.. خیلی موضوع غمنگیزیه. دلم برای خودم میسوزه که با خودم همچین کارهایی کردم. چرا ادم انقدر باید احساس بی ارزشی و کمبود بکنه. انقدر احساس عدم لیاقت.

واقعا به شجاعت خودم افتخار میکنم که بالاخره به خودم اجازه دادم این ترمز بزرگ و بسیار ناراحت کننده رو ببینم و باهاش مواجه بشم. احتمالا به خاطر بار غم زیادش، مدام از مواجهه باهاش دوری کردم و هی هلش دادم بره عقب و عقب و عقب تر..

چون حقیقتا اینکه بعد یه عمر ببینی مدام سعی در سرکوب و از بین بردن خود واقعیت داشتی، اصلا موضوع کوچیکی نیست!

بعدم بیای اینو به هزاران نفر بگی!

بابا من خیلی شجاعم. دمم گرم.

جالبه که اتفاقا یه بیماری پوستی خودایمنی هم دارم. سلول های خودم دارند به سلول های خودم حمله میکنند!

اصلا جای تعجب نداره نه؟

برای من که رفتارشون خیلی آشناست.

سلام نگین عزیزم، ممنونم از تعریف قشنگی که ازم داشتی

خوشحالم که کامنتم بهت کمکی کرده عزیزم

واقعا خیلی عجیبه که ادم از خصوصیات خوبش شرمگین و ناراحت باشه!

خوب بودن واقعا چیزیه که افرادی که اتفاقا خوب و درست نیستند، هی تلاش میکنند خودشون رو خوب و درست نشون بدن! ازونور ماها هی با خوب بودن خودمون مشکل داریم و فکر میکنیم عیبه!

فکر میکنم این باور شما هم، خیلیامون به صورت پنهان داریم. اینکه حتما باید جور خاصی باشم تا دوست داشتنی و پذیرفته باشم! حتما باید یه چیزی بیشتر ازینی که هستم داشته باشم! همینطوری و بدون هیچ عامل بیرونی ای جذاب و دوست داشتنی و خوب نیستم!

این باور باعث میشه مدام دنبال یه چیزی در بیرون بگردیم تا به واسطه ش خوب باشیم. مدام نیازمند یه چیزی بیشتر از همینی که هستیم باشیم.

بعد مثلا یه روز که لباس خوب نپوشیده باشی، یه روز که وقت آرایش نداشته باشی، به شدت احساس بی ارزشی و زیبا و جذاب نبودن میکنی..

اینو به نظر من خیلیا دارند. لباس خوب و ارایش تا حدی طبیعتا به ادم حس اعتماد به نفس میده، اما اینکه ما به هرکدوم ازینا برای احساس ارزشمندی وابسته باشیم، اینه که بده..

من خودمم همینم واقعا

خیلی ام محکم قبولش میکنم که اره منم خیلییی وقتا این حس رو دارم.

بذار اینم برات تعریف کنم که بی ارتباط به صحبتمون نیست

من خودم یه همکلاسی توی دانشگاه داشتم که این اقا پسر، بسیار شخصیت جذاب و دوستانه و خوبی داشت. اما در ظاهر اصلا به لباس هاش اهمیت نمیداد! مثلا اکثرا چروک و خیلی ام معمولی بودن!

اماااا حتی منی که بسیاار ظاهر و تیپ و خوشتیپی برام مهمه هم، به این اقا جذب شده بودم!

دیگه برام مهم نبود لباساشم گاهی چروک و بزرگه و تیپاشم ست و قشنگ نیست! برام مهم نبود که 90 درصد ملاک های ظاهری ایده ال من رو نداره! انقدر شخصیت و منش جذابی داشت و انقدر ازین واسطه های بیرونی رها بود که روی من هم تاثیر گذاشته بود. منی که بسیاررر برام ظاهر مهمه!

میخوام بگم، ببین اخرش هییییچ عامل بیرونی ای توانایی ارزش بخشیدن به ما یا ارزش سلب کردن از مارو نداره! اگر واقعا از درون حالمون با خودمون خوب باشه و خودمونو باارزش بدونیم، کیسه هم تنمون کنیم باز همه به ما جذب میشن و از ما خوششون میاد!