علائم احساس عدم لیاقت | قسمت 1

به نام ربّ

تنـــها قدرت جهـان

فرمانروایی، تنها از آنِ اوست (لَهُ الْمُلْکُ)

و همه ستایش ها مخصوص اوست (ولَهُ الْحَمد)

سلااااااام… سلامی به خوش عطری ستایش خداوند که هرچه در عالم هست او را ستایش می‌کنند و عطر تسبیح او را تا هفت آسمان بالا می‌برند

هفت آسمان و زمین و هر کس که در آنهاست او را می‌ستایند (تُسَبِّحُ لَهُ السَّماواتُ السَّبعُ والْأَرض)

خدا را شکر میکنم برای وجود ارزشمند استاد عزیزم و عزیز دل هممون و همچنین برای حضور بنده‌‌های نازنینی که در اینجا همانند تمام هستی، همواره تسبیح‌گوی خداوندند

و هیچ‌چیز نیست مگر اینکه درحالِ‌ستایش، تسبیح او می‌گوید

ولى شما تسبیح آنها را درنمى‌یابید…(ان من شىء الایسبح بحمده ولکن لاتفقهون تسبیحهم)

از سخن دوست که بگذریم، باز هم سخن دوست خوشتر است… خدا رو بی‌نهـــایت شـکر میکنم که توفیق نوشتن و مکتوب کردن  سپاسگزاری از او و از بنده‌های نازنینش رو در این مکانِ معـطـــر به‌یادخدا، رزق امروزم قرار داد تا بنویسم و سپاس بگزارم و صلاه امروز را اینگونه به‌جای آورم. خدایا هزاران هزار مرتبه شکرت.

استاد نمی‌دونید چقدر خوشحالم که این دوره‌ی فوق‌العاده رو آماده کردید و لحظه شماری می‌کردم که این دوره بیاد روی سایت و از اینکه می‌دیدم دوستان هم خیلی مشتاق شروع دوره هستند بیشتر خوشحال می‌شدم. تا اینکه دو روز پیش، به محض اینکه دیدم دوره روی سایت اومده، نمی‌دونید با چـــه ذوق و شـوق و شُکـری، سریع هزینه‌اش را پرداخت کردم و این دوره را مــال خودم کردم

این در حالیه که روزیکه وارد این سایت شدم حتی پول ارزانترین دوره را هم نداشتم و بدتر از اون، حتی بــاور هم نداشتم که یه‌روزی شرایط مالیم عوض بشه یا حتی خودم انقدر تغییر کنم و از اون حوریِ غمگین و نالان و افسرده، به حوریِ شاد و خندان امروز تبدیل بشم اما فایلها و دوره‌های شما و کار روی باورها، این تغییر و این معجزه را برای من هم رقم زد. خوب یادمه و خندم میگیره که اولین کامنتی که نوشتم این بود که من اگر خودمم بکشم نمیتونم یک دوره بخرم! خخخ وای که عجب فرکانس درب و داغونی داشتم. وقتی با کمک دوره‌ها خدا رو پیدا کردم همه چی کم کم تغییر کرد و قشنگیها به زندگیم دعوت شدند و کم کم تونستم اولین دوره‌ای که آرزوی من بود بخرم. دوره‌ای که اسمش رو نمی‌دونستم و بهش میگفتم دوره‌ی قرآنی و حتی در خوابم دیده بودمش و دلیل این اسم این بود که من ماه‌ها بود که می‌شنیدم استاد دوره‌ای برگزار کرده که در اون از کلام خداوند میگه و کدهای قرآن رو باز میکنه و درسهای زیبای اون رو قابل درک میکنه و هرچه سایت رو بالا پایین می‌کردم این دوره‌ی قرآنی رو پیدا نمی‌کردم تا اینکه اولین ویدئوی گفتگو با دوستان رو در اینستاگرام دیدم و در تمام لحظاتی که ویدئو پخش میشد، به‌شدت اشک می‌ریختم طوریکه دیگه چشمام هیچی نمی‌دید ، مثل اینکه با چشمان باز زیر آب باشی. هنوزم وقتی یادم میاد چشمانم پر از اشک میشه، چون خدا در اون ویدئو آدرسو بهم داده بود.

اصلا هدایت شدنم به اون ویدئو هم کار خدا بود و اون لحظه استاد دقیقا از همون دوره‌ای صحبت می‌کرد که من مدتها بود دنبالش بودم، همون دوره‌ی قرآنی، همون دوره‌ای که عطر خدا رو انتشار می‌داد، همونی که بشدت بهش نیاز داشتم، همونی که خوابشو دیدم.

و اون دوره اسمش، 12 قدم بود و من نمیدونستم و درست فردای اون روز بطرز عجیب و معجزه‌واری تونستم قدم یک رو بخرم و تونستم از وقتی وارد سایت شده بودم، به اولین آرزوی قلبیم برسم. الهی شکر.

استاد جانم، ازتون ممنونم که همیشه برنامه‌ای رو تهیه می‌کنید که دقیقا وقتش هست. از خدا هم ممنونم که بین اون‌همه موضوع برای دوره، به دلتون انداخت که در مورد موضوع احساس لیاقت و خود ارزشمندی صحبت کنید. چرا که تمام زندگی خلاصه میشه در داشتن و نداشتن این احساس لیاقت و حتی بر ارتباط با خدا و مبحث توحید هم تاثیر داره و مورد نیاز هممون هست و دقیقا این همون دوره‌ایه که مثل غذا‌ برای زندگی ضروریه و باید هر روز و هر روز روز تکرار بشه و انتها نداره.

و اما نشانه‌های احساس عدم لیاقت در من از اول زندگیم:

استاد، احساس عدم لیاقت من، همیشه خودش رو در خجالتی بودنم نشون می‌داد. این حس خجالت‌ در من به حدی بود که از بچگی وقتی مهمان غریبه یا مثلا دوست‌های برادرام میومدن خونمون، من میرفتم زیرپله و قایم می‌شدم و حتی ساعت‌ها همونجا می‌موندم تا اینکه دیگه خانواده نگرانم می‌شدن و دنبالم میگشتن تا منو پیدا کنند.

خیلی گوشه‌گیر بودم و دوست نداشتم اصلا جایی برم حتی عروسی‌ هم نمیرفتم.

دوران مدرسه و دانشگاه هم بدلیل همین احساس عدم لیاقت نمیتونستم جلوی بچه‌ها کنفرانسمو اجرا کنم و انقدر حالم بد میشد و فشارم میوفتاد که معلم و استاد میگفتند برو بشین اصلا نمیخواد اجرا کنی، الان از حال میری!

یادم نمیره دوران دبیرستان، وقتی تو مسیر خونه یا مدرسه از دور می‌دیدم دو تا پسر یا حتی یکی ایستاده، نمیتونستم از جلوشون رد بشم و انقدر مسیرم رو دور می‌کردم و از جاهای دیگه میرفتم که از جلوی پسرها رد نشم.

هیچ وقت نتونستم توی جمعی حرفمو بزنم و نظرمو بگم چه برسه به اینکه بخوام نظر مخالف بدم. همیشه خودم رو کم می‌دونستم.

یه نشانه‌ی دیگه احساس عدم لیاقتم این بود که از عکس انداختن، فراری بودم‌‌. هر وقت حتی توی مجالس میگفتند بیایید عکس بگیریم، من خودمو گم و گور میکردم که کسی منو نبینه و عکس نگیرم.

خلاصه که این احساس عدم لیاقت، چه‌ها که نکرد با زندگی من. حتی با خدا هم قهر بودم و میگفتم تو که به این بنده‌ی درب و داغونت نگاهی نمیکنی، همیشه با گریه داد میزدم که ای خداااا، اصلا منو می بینی؟!!!! صدای منو می‌شنوی؟!!!!! و نمیدونستم که دقیقا این خودم بودم که خودمو نادیده می‌گرفتم و برای خودم ارزش قائل نبودم. و مثالها و فداکاریها وخودکم‌بینی‌ها و نشانه‌های عدم لیاقتم انقدر زیاد بود که از من یه آدم منزویِ مظلومِ قربانیِ شکسته‌ی افسرده ساخته بود که دیگه گفتنش بیش از این، جایز نیست. ولی بالاخره با اومدنم به سایت و با کمک خدای مهربون  تونستم برای تمام ناخوشی‌ها یک نقطه‌ی پایان بگذارم و برم سرخط

استادجانم، خیلی خوشحالم که این دوره را شروع کردین و با جان و دل متعهد میشم که با تمام وجودم به آموزش‌های این دوره عمل کنم و با دوستان و هم‌دوره‌ای‌های عزیزم مسیر جدیدتر و پر از ثروت و سلامتی و سعادت (حتی بیشتر از قبل) رو تجربه کنیم. با کمک الله مهربان.

عاشقتونم زیااااااد

یا رب تو مرا به نفس طناز مده

با هر چه به ­جز تُست مرا ساز مده

من در تو گریزان شدم از فتنۀ خویش

من آنِ توام مرا به من باز مده