علائم احساس عدم لیاقت | قسمت 2

بسم الله الرحمن الرحیم

سلامی به زیبایی این صبح و این آبی آسمان و این لطافت هوا به عزیزترین ها استاد و مریم و به دوستان خوبم که چقدر خوشحالم از بودن با اونها در این فضای روحانی

دیروز داشتم همینطور کامنت دوستان رو میخوندم بعد دیدم که چقدر همین کامنتها توی این سایت رشد و پیشرفت کرده و هم سو شده با اون چیزی که استاد میخواسته که از دانشجوهاش ادمهای توحیدی بسازه

کامنتها پر بود از ایات زیبای قران با درسترین تعبیرها و درک بالایی از مفاهیم قرانی.چقدر هر چی میگذره قران رو بهتر میشناسیم.

درمورد موضوع فایل تا استاد جملات اولی رو گفت من استاپ کردم و شروع به نوشتن کردم به خودم گفتم زهرا کمبودهای موجود رو نپذیر شرایط حال حاظر برات عادی نباشه که دیگه همینه بلکه زهرا تو لایق زندگی در بهترین خونه هستی خونه ای زیبا با امکانات کامل رفاهی .توی لایق زندگی در منطقه ای خوش اب و هوا رو داری.زهرا تو لایق راحت پول در اوردن هستی.تو لایقی که دوره احساس لیاقت رو داشته باشی چون تو دختر توانا و با استعداد با کلی ویژگی های خوب هستی که کافیه احساس لیاقت رو درست کنی که مثل یک ستاره بدرخشی.

یک مثال از خودم دراین باره همین اواخر به یک جمع فامیلی رفتم. خوب همه چیز خوب بود و ما کلا خانواده ای هستیم که همه مارو به خوب بودن میشناسن و جایگاه خودمون رو داریم اونجا من یک اشتباه کردم فقط . وقتی برگشتم این اشتباهم هی میومد تو ذهنم هی میگفتم من چم بود واقعا چرا اینطوری کردم .چرا خنگ میزنم. بعد یهو یاد نگاه مثبت بی قید و شرط به خود افتادم. بعد تکرار کردم گفتم زهرا نگاه مثبت بی قید و شرط به خود حتی با وجود اشتباه.بعد گفتم زهرا خودت مهمی یا نظر فلان شخص راجعت.زهرا واقعا چه اهمیتی داره که بقیه ممکنه راجعت چی بگن .به خودت ظلم نکن و خودتو اذیت نکن اشتباه کردی که کردی بابا مهم ارامش خودته.یه چیز خنده دار بگم من هر وقت تحت فشارم و سعی میکنم خونسرد و بی خیال باشم میگم : به درک سگ سیاه( بقیه خیلی میخندن.خودمم کلی میخندم) نمیدونم این چطور افتاد رو زبونم اما تاثیر گزاره.بابا به درک سگ سیاه که اشتباه کردم .من الان خودمو دوست دارم و اینکه الان ارامش داشته باشم و مشغول کارام برام مهمتره .بعد به خودم گفتم ببین فلانی چه اشتباهی کرد اما انگار نه انگار. پیش میاد برا همه پیش میاد حتی اون شاخاش هم اشتباه میکنن.اون حس دوست داشتن خود رو حتی الان هم احساس میکنم.

گاهی وقتا میبینم خدا برام معجزه ها انجام میده بعد میگم وای خدایا دمت گرم که برام این کارو کردی اما یکم بعدش میگم نه بابا فک نکنم دیگه خدا برا من ….مممن بیاد یه همچین کن فیکونی کنه نه حالا پیش میاد یعنی برای خودم ارج و قرب پیش خدا نمیتونم زیاد تصور کنم . خیلی دارم تمرین میکنم که کارهایی که انجام میدم و ارزشی که می افرینم رو خودم ببینم و دست بالا بگیرم و خودم تحسین کنم و قدردان خوبی هام باشم.قبلا شاکی میشدم که من به این خوبی چرا اصلا قدردان من نیستن بقیه.اما الان میگم زهرا خودت خوبی ها و ارزش کارهات رو نمیبینی چه توقعی از بقیه داری.بی خیال بقیه . خودت بیا قدردان خودت باش. خودت ببین اهمیت کار خوبی که کردی رو .

همین الان میخام خودمو تحسین کنم سرعت تایپم خیلیی بیشتر از قبل شده.

پارسال توی دانشگاه من خب دانشجوی ویژه تری نسبت به بقیه بودم مسیولیت های بیشتری میگرفتم و کارها رو خیلی خوب انجام میدادم و گیرایی من بیشتر بود مدیریت کارها .مثلا استاد یک چیزی توضیح میداد که کارها رو انجام بدیم بقیه ممکنه اون بار اول متوجه نمیشدن اما من زود میدونستم که چکار باید بکنیم.قابل اعتماد استادم هم بودم.بعد خب به این واسطه استادم خیلی برام احترام قایل بود و خیلی دوستم داشت .برام اهمیت بیشتری نسبت به بقیه میگذاشت. و هر چی که میخاستم در اختیارم قرار میداد. بعد وقتی با نگاه های بقیه مواجه میشدم که چرا زهرا چرا فقط با زهرا اینطوره. من خودم هم یطوری معذب میشدم. در حالی که باید با قدرت میگفتم بله این توجه و خاص بودن رو من لایقشم. من واقعا لایقشم. چکار دارم که بقیه میپسندن یا نه.

در مورد ظاهر که همه در اکثر مواقع سرتاپامو تحسین میکنن. اما خودم گاهی پیش میومد خسته بودم یا حس خوب نداشتم یه نگا میکردم میگفتم نه زهرا در بهترین حالت تو زشت نیستی. نه اینکه خوشکل باشی .البته در بیشتر مواقع خودم هم تحسین میکنم زیبایی خودم رو اما گاهی اونطور هم بودم.و البته اینکه گاهی اینقدر حس خوبی به قیافه خودم دارم که به خودم میگم زهرا من همین زشتی تو رو خیلی دوست دارم.

واو یادم میاد قبلا به خاطر هر رفتار اشتباه عین خوره مغزم خورده میشد ازهجوم سرزنش و تخریب خودم.خداروشکر خب خیلی بهتر شدم اما هنوووووز خیلی جای کار داره .یعنی الان داشتن بهترین ها رو انگار برام زیادیه و باید سعی کنم که دریافت کننده باشم.

خدایا شکرت که برای این فایل کامنت نوشتم و هم پیشرفتهام رو ریویو کردم هم یه کنکاشی برای خودشناسی در خودم داشتم.خداروشکر این اگاهی ها رو از زبان استادم شنیدم دوباره و با تامل و تفکر.خداروشکر دیشب یکی از سریال های زندگی در بهشت از قسمتهای اول رو دیدم که چقدر لذت بردم . چه نشانه واضح و قوی برام داشت

خداروشکر برای همه چیز

ممنون که کامنت منو خوندید. خوشحال میشم بازخورد بگیرم

دوستتون دارم

سلام به همه خانواده عباسمنش

اقای احمدی خیلی فوق العاده ارزشمندی مارو تعبیرو توصیف کردید

در حال خواندن نوشتتون مواردی از ذهنم خطور میکرد و میگفتم زهرا ایا در شان توست همچین چیزی؟ایا در شان توست آنطور رفتاری؟

حس کردم واقعا یک الماس هستم که همیشه باید مراقب حتی پوششم و مراقب تمیزی و آراستگی در خور اشرف مخلوقات باشم همیشه.مراقب باشم با چه کسانی در ارتباطم،مراقب کلامم باشم.

خداروشکر میکنم که همچین دوستانی اینجا هستند که اینقدر صاحب سخن هستند و اینقدر آگاه که میتونن این مفاهیم و اگاهی ها رو با سخن زیبا به رشته تحریر دربیارن. و اینقدر قران رو خوب شناختن و من این فرصت رو پیدا کردم که بتونم استفاده کنم.و باید همیشه با این اگاهی ها متذکر بشم و عمل کنم

خیلی ممنون که مینویسید.