علائم احساس عدم لیاقت | قسمت 2

بنام خدای هدایتگرم

سلام بر همه عزیزان

از شروع سال تمرکزی دارم روی موضوع احساس لیاقت تفکر میکنم

با وجود اینکه دوره مختص رو ندارم اما کوتاه نیومدم و سعی کردم با خوندن کامنت ها و توضیحات محصول و معرفی اون به درک بهتری برسم ….

واقعا تلاش ذهنی زیادی صرف کردم که امروز متوجه موضوع خیلی مهمی شدم و می‌خوام کامنتش کنم

مطمئن هستم بسیار کمک کنندست حتما کامنت منو تا انتها بخونید و تفکر کنید

من متوجه شدم با هدایت الله که فرکانس بی لیاقتی زندگی من از کجا شروع شد

.

.

.

از دوران تحصیلی راهنمایی همه چی کم کم شروع شد:

پدر من بخاطر وجه کاریش که وزارت نفت بود توی اقوام و نزدیکان ما مورد توجه بود و خانواده ما هم همینطور.

اون شرایط مالی بهتر ما باعث شد که نگاه و حرف بقیه روی ما خیلی سنگینی کنه

یعنی ورودی های اطرافیان خیلی سنگین بود و اونا بخاطر شرایط مالی بهتر ما:

یا از ما انتظار داشتند

یا بصورت غیر مستقیم سرزنش میکردن

و بطور کلی رفاه ما باعث رنجش ما شده بود طوری که هروقت داخل مدرسه ازم سوال میکردن

پدرت چه کارست؟

من با ترس جواب میدادم

ترس از نگاه سنگین بقیه

انگار که رفاه یک کار غیر اخلاقی بود

رفاه یک گناه بود

رفاه چشم دیگران رو گرد میکرد

رفاه باعث میشد من بچه سوسول بچه ننه و… خطاب بشن

و بارها انگ بی عرضگی و ناتوانی بهم زده شد

بخاطر این ورودی ها رفاه در ذهن من = رنج و عذاب و حس عذاب وجدان و دوری از خداوند شد……..

و به همین دلیل علاوه بر اینکه فرکانس نخواستن نعمت ها رو می‌فرستادم

شروع کردم رفتارهام رو تغییر دادن

مثلاً:

1:

با اقوام در کار کشاورزی سخت مشارکت میکردم تا حس رضایت خودم و اونا رو برانگیخته کنم (چون از دید اونا من نباید در رفاه و آسایش می بودم و الا بشدت تحقیر میشدم و مورد تمسخر واقع میشدم)

2:

خونه اقوام صبح زود بیدار میشدم با وجود خواب آلودگی زیادی و خودمو مجبور میکردم باهاشون در انجام کارها مشارکت داشته باشم….

3:

مادرم همیشه توصیه می‌کرد که ندارید دیگران از رفاه شما باخبر بشن و ما هم همین کارو میکردیم

و رفته رفته طوری شد که من ناخودآگاه رفاه و آسایش و لذت رو پس میزدم و این افکار در ذهنم شکل گرفتن که:

_ زندگی باید سخت پیش بره

_ رفاه و آسایش غیر اخلاقی و غیر معنویت

_ زندگی نباید انقدر لذت بخش و خوشایند باشه

_من نمی خوام در رفاه و آسایش باشم

اینا باعث شد سالهای سال وقتی آرام بودم و شرایط نسبتا خوبی بود و خوشحال بودم ناخودآگاه این افکار بالا تکرار میشد و در ذهنم آلارم زده میشد که:

در مسیر اشتباهی….

و درونم غوغایی به پا میشد که نباید زندگی خوشایند و … باشه

این فرکانس غالب ذهن من شد در همون دوران راهنمایی

و کار به اینجا ختم نشد:

من وارد مسیر علاقم شدم با آموزش های استاد

در همون اوایل کار بود که تونستم درآمد نسبتا خوبی در حد خودم داشته باشم که مربیگری بود

مربی ورزشی

(چون من عاشق ورزشم)

وقتی ورودی مالی ام کمی بالاتر رفت اون افکار غالب شدت بیشتری می‌گرفت که:

تو نباید در رفاه باشه

مگه میشه زندگی آنقدر لذت بخش باشه

تو چرا داری کیف می‌کنی شغل و علاقت یکیه نههههه نباید باشه

نباید به این راحتی پیش بری

زندگی نباید راحت باشه

و با مقایسه کردن دیگران با خودم این افکار شدت می‌گرفت

که دیگران داره پدرشون در میاد اونوقت تو …..

و استاااااپ همه چی شروع شد…..

من ماه هااااا درآمدی از علاقم نداشتم و مجبور شدم برم سراغ کار پاره وقتی که بتونم سر کنم ….

و این معمای من بود که چراااااا

خدایا چیییی شد

من که بهتر ا فیلم شدم از همه نظر

توانایی استعداد مهارت دانش و….

انقدر تفکر کردم که اینا توی ذهنم بروز پیدا کردن

در نهایت رسیدم به بحث:

رفاه معنوی نیست…..

و مخم سوت کشید!!!!!!!!

این دیگه کجا بووووود

من شنیده بودم ثروت معنوی نیست

اما وقتی خداوند کلمه ٫ رفاه ٫ رو بیان کرد دیگه نتونستم مقاومت کنم

این داستان شروع احساس بی لیاقتی من هست

که باعث شد از خدا کمک و راهنمایی بخوام که راهو بهم نشون بده

این مدت آنقدر تحت فشار بودم که صدبار تصمیم گرفتم مسیر رو رها کنم و به زندگی قبلی برگردم و فریاد بزنم اصلاااا نخواستیم و کلا از این سایت خروج بزنم و برای همیشه خدافظی کنم!!!!

این داستان زندگی مشترک خیلی از ماست

که گره می‌خوره به همه چی ….

دوستان واقعا کامنت شما و توضیحات خانم شایسته و استاد و‌کلی تفکر و راهنمایی خواستن از خدا باعث شد این کامنت نوشته بشه

در پناه هدایت الله باشیم

سلام دوست عزیز

موردهای زیادی هست که بتونی به ذهنت بگی و آروم تر بشی.

من از خودم مثال می‌زنم که بهتر باشه.

من هم یک زمانی مثل شما بودم و تمام هم م غمم قبولی دانشگاه دولتی بود و خب اتفاق افتاد…

بعدش نیمه دولتی

بعدش هم آزاد

در تمامی مراحل خودمو عذاب دادم واسه قبولی انکار که خوشبختی یعنی دانشگاه…

اما سالها که گذشت و من بیوگرافی آدمای موفق دنیا رو هی مطالعه کردم یک چیز مشترک اکثریتشون داشتن….

خیلی هاشون وارد یک مقطع تحصیلی میشن اما به دلایل متعددی دیگه ادامه نمیدن ، دلایلی مثل:

نداشتن هزینه ادامه تحصیل

علاقه نداشته به اون مسیر

و‌‌‌‌….

وقتی اینا رو دیدم وهمم زد….

چرا؟؟؟

چون من هم در دورانی از زندگی به دلایل مسئله مالی نتونستم اونجوری که میخواستم ادامه بدم، اما بشدددددت حالم بد بود

افسرده و ناراحت

روزها و ماه ها غمگین بودم

دچار بیماری جسمی و فکری شدم….

اما اون افراد موفق دنیا دقیقا بر خلاف من عمل کرده بودن…

و یجوری دیگه ادامه داده بودن و موفقیت رو در گروی دانشگاه ندیده بودن و هر کدومشون به یک طریقی ادامه دادن ….مثلا:

یکی رفته سراغ کار دیگه ای

یکی کلا حوزه رو تغییر داده

بعد با خودم فکر کردم که ماها خیلییی برامون تحصیل رو بلد کردن که فقط موفقیت و خوشبختی ما به تحصیل گره خورده ….

به همین دلیل بود که واکنش من با اون الگوهایی موفق کاملا متفاوت بود…

اینو منی میگم که تا کارشناسی ارشد برق پیش رفتم و پایان نامه ( که ازش غوووولی ساخته بودن) رو خودم انجام دادم ….

اماااا دقیقه 90 از بازی خارج شدم

و انصراف دادم

چون مسیر, مسیر من نبود

بهتون پیشنهاد میکنم این الگوها رو ببینید خیلی بهتون کمک می‌کنه

در پناه الله