علائم احساس عدم لیاقت | قسمت 2

باسلام و درود

من تو زمینه دیدن نکات مثبت و به اصطلاح نیمه پر لیوان همیشه سعی کردم درست عمل کنم

معمولا به صورت آگاهانه نکات مثبت هر قضیه و هر فردی رو میبینم، البته هر لحظه نجواها هم میان ولی سریع زاویه دیدم رو عوض میکنم و شروع به تحسین نکات مثبت میکنم حتی اگه از اون فرد یا شرایط راضی نباشم،

سعی نمیکنم قضاوت بکنم یا ریشه و اهداف فرد یا اون اتفاق رو بررسی بکنم بلکه بدون پیش داوری یا نگاه خاصی، صرفا اون نکته مثبت رو تحسین میکنم و بابتش شکرکزاری میکنم.

به نظرم برای رسیدن به این نوع نگرش پیش زمینه هایی باید در وجود انسان ایجاد و تقویت بشه که به چندتاشون اشاره میکنم:

1. درک قانون تکامل

ما باید فکر کنیم و به این درک برسیم که نمیشه از همون اول و شروع یه چیزی ، 100درصد باشیم ، چون ما انسان هستیم و محدود هستیم به مکان، زمان، و دارای قوای شهوت و غضب و عقل، و با توجه به تربیت و آموزشها و اطلاعاتی که داریم ممکنه اشتباهاتی داشته باشیم و این اصلا اشکالی نداره که ما دچار اشتباه بشیم و این کاملا طبیعیه،

خود خداوند هم در قرآن از ویژگیهای انسانی اسم برده مثل عجول بودن، کفور بودن، ضعیف بودن، طغیانگر، حریص و کم صبر، بیقراری کننده، منع کننده، بخیل که این امر نشون دهنده این هست که اشتباه و غفلت جزء لاینفک انسان بوده و هست و خواهد بود، پس به خاطر ضعفها و اشتباهاتمون نباید نگران و ناراحت بشیم.

و از طرفی ما خداوندی رو داریم که قادر و عالم مطلق هست و ما رو هدایت و حمایت میکنه و کمبودها و ضعف های ما رو جبران میکنه و پوشش میده.

2.عدم کمال گرایی

کمال گرایی یکی از موانع اساسی هست که باعث میشه، انسان به توانایی ها و پیشرفت هاش توجه نکنه ، چون فکر میکنه کار یا باید کامل باشه و اگه کامل نباشه پس ارزشی نداره، این نوع تفکر برمیگرده به طرز رفتار والدین و معملین ، اگه اونها به خاطر انجام کوچک ترین کارها، بچه ها رو تشویق کرده باشن و کارشون رو با ارزش دونسته باشن ، بچه ها هم متوجه این قضیه میشن که هر کار مثبت هر چند کوچک، با ارزشه، ولی با توجه به شناختی که من از خانواده های ایرانی دارم کمتر والدینی دیدم که این نکات تربیتی رو رعایت بکنه چون مطالعات تربیتی و روانشناسی چندان جایگاهی در جامعه ما نداره و هر کسی با اطلاعات شخصی فرزندش رو تربیت میکنه.

مثلا من خودم وقتی تو خونه بچه هام یه کار مثبتی رو انجام بدن هر چند نصف و نیمه یا به ظاهر کوچک، ازشون به خاطر کاری که کردن تشکر میکنم و تحسینسون میکنم.

3. مقایسه کردن خودمان با گذشته خودمان

ما معمولا زندگی و شرایط فعلی مون رو با دیگران مقایسه میکنیم مثلا میگیم فلانی بنز داره ولی من پراید دارم ، فلانی خونه ش فلان جا هست ولی من تو منطقه پایینم ، فلانی مهارت کافی داره تو کارش ولی من ندارم، و این مقایسه ها باعث میشه که توانایی ها و پبشرفتهامون رو نبینیم و فقط به کمبودها و ضعف ها توجه بکنیم و سرخورده بشیم و احساس عدم لیاقت داشته باشیم،

در حالی که ما از روند رشد و در واقع پشت صحنه زندگی افراد که اطلاعی نداریم، شرایط انسانها با هم فرق داره و میزان تلاش و باورهاشون هم متفاوته،

بنابراین به جای اینکار ما باید خود فعلی مون رو با خود گذشته مون مقایسه بکنیم ، مثلا اگه یه خونه داریم ولی منطقه ش ضعیفه ، باید به خودمون بگیم میلیونها نفر خونه ندارن ولی من با تلاش و اتکا به توانایی هام تونستم خونه تهیه بکنم و شاکر خداوند باشم و البته با روحیه خوب و انرژی در تلاش برای بهتر کردن خونه م باشم، که البته این مهارت میخاد،

متاسفانه اکثر آدمها فقط در حال مقایسه خودشون با دیگران هستند و از داشته ها و توانایی های خودشون غافل هستن و اونها رو بی ارزش میدونن، مثلا طرف میگه چه فایده که من پراید دارم و این ماشین رو هیچ به حساب میاره، که نتیجه این دیدگاه هم پسرفت و افت کردن زندگی آدمها خواهد بود.

یا مثلا طرف یه مهارتی رو اصلا بلد نبوده و حالا یه مقدار یاد گرفته، باید به جای اینکه خودش رو با استادش مقایسه کنه، باید بگه که من یه سال پیش اصلا در اون موضوع این چی بلد نبودم ولی الان یه چیزهایی یاد گرفتم و شکرگزار باشه و اون مطالب و مهارتشو با ارزش بدونه که اون موقع احساس ارزشمندی میکنه و با روحیه و انگیزه بیشتر به رشدش ادامه میده،

چون به خودش میگه منی که از صفر خودم رو به اینجا رسوندم پس میتونم از این هم بهتر بشم.

4. تمرین و تکرار

دیدن و تمرکز بر نکات مثبت یک مهارتی هست که باید تمرین بشه و با یکی دوبار تلاش کردن، درست نمیشه، بلکه باید با عشق و علاقه به پیشرفتهای هر چند کوچک توجه بکنیم تا به مرور این مهارت در وجودمون انرژی و قدرت پیدا بکنه،

مثلا من خودم وقتی میبینم یه نفر با عصا داره میره، به جای اینکه بگم فلانی مریضه و نمیتونه راحت راه بره، میگم خدایا شکرت که اون فرد بدون نیاز به کس دیگه ای داره خودش راه میره و در جهت بهبودی و سلامتیش قدم برمیداره،

یه مثال از خودم بزنم، من خودم اکثرا به طرز صحبت کردنم تو جمع ها خیلی دقت میکنم تا خوب صحبت بکنم و کلمات مناسب استفاده کنم، یه مدت پیش تو جمع فامیل بودیم که باهم داشتیم شوخی میکردیم و میخندیدم که من به شوخی یه حرفی زدم، ولی بعد دیدم حرف خوبی نبود و جمع یه برداشت منفی ازش کردن ، خودم بعد فکر کردم و به خودم گفتم که کاش اون حرف رو نمیزدم ، ولی سریع خودمو جمع و جور کردم و به خودم گفتم ، تو این چندین ساله ، اکثرا تو جمع فامیل خوب صحبت کردم ، حالا یه بار هم اشتباه کردم و این هیچ اشکالی نداره و برا خودم به عنوان یه تجربه شد که قبل از بیان کلمات بهتره بیشتر دقت بکنم و تمام ، خلاصه خودم رو به خاطر این چندسال خوب صحبت کردن تشویق کردم.

اینها مطالبی بود که به ذهنم اومد و خواستم به اشتراک بزارم ، امیدوارم مفید واقع بشه.

خدایا شکرت به خاطر استاد عباسمنش و خانم شایسته و تیمشون که با تولید و انتشار این آگاهی های خالص و کاربردی به ما کمک میکنن تا زندگی زیباتری رو تجربه کنیم ،، و ازشون هم سپاسگزاری میکنم و براشون بهترینهای دو جهان رو آرزومندم.

باسلام خانم سمیه عزیز

لذت بردم از کامنت زیباتون ، مطالب مفیدی رو بیان کردین و من استفاده بردم، تحسینتون میکنم به خاطر این روحیه تون و اینکه از سالهای قبل احساس لیاقت دارین و دارین روی خودتون کار میکنین.

من هم مثل شما از قبل از شروع آشنایی با این سایت ، در مورد هدیه آوردن از سفر و اینجور مسایل احساس نیاز نداشتم و خودم هم اونجوری عمل نمیکردم که حتما باید هدیه بخرم.

در مورد تحسین چهره های زیبا،

من هم دارم یه مدتیه چهره های زیبا، پوشش های زیبا، رابطه های زیبا رو ستایش و تحسین میکنم و این باعث میشه با زیباییهای بیشتری روبرو بشم،

سپاسگزار شما هستم و اون جمله ویژه تون رو بازم برای خودم تکرار میکنم:

+ آره لیاقت ما به چهره خاص و مورد تایید دیگران داشتن نیست مهم وجود ارزشمند و پر از آرامش که با حضورت ریز و درشت جهان اطرافت به وجد بیان+

بهترینهای دو جهان رو براتون آرزومندم.