اتفاقات مشابه، اما نتایج متفاوت

سلام به استاد عزیزونازنینم ومریم جون عزیزم وتمامی دوستان گرامی.

«اتفاقات مشابه ونتایج متفاوت ».

منظور از اتفاقات مشابه اتفاقات ناجالبی هستش که در راستای تضاد بوجود میان ونتایج متفاوت ، مقایسه ی بین افرادی هستش که در برخورد با تضادها ،واکنش نشون میدن.

ک استاد عزیز خیلی خوب و واضح وشفاف توضیح دادن.

در گذشته در برخورد با هر تضادی در هر زمینه ای چ مالی چ در روابط عاطفی چ در روابط با دیگران چ موضوعات ودرگیری هایی که در جامعه اتفاق میفتاد مثل بالا پایین شدن اقتصاد کشور و یا بروز بیماریهای مثل پندمیک و یا پیش اومدن اتفاقاتی مثل سیل و زلزله و…. باعث می‌شد که خیلی تندوسریع وبدون در نظر گرفتن منطقی،سریع واکنش منفی نشون بدیم وبدون کمی فکر وتامل ،خودمونو به احساس بد ببریم .کارمون قضاوت وتجزیه تحلیل کردن و بیان احساسات درونیمون بود .احساساتی که با عقل ومنطق خودمون سنجیده میشد.

وهر کسی به نفع خودش ایده هایی میداد که ب نظر خودش درست بود.

حالا اینکه کی چ نتایجی میگیره ،موفق میشه یا نمیشه مهم نبود.مهم مواجه شدن وواکنش نشون دادن آدمها در مقابل اون تضاد در لحظه بود.

میخام بگم کسی به آخر ماجرا کاری نداشت که ببینه کی راه درست رو رفت و کی مسیر اشتباه رو انتخاب کرد.

نمی‌دونم شایدم بقیه دقت داشتن اما من خودمو میگم که اصلا به این چیزا دقتی نداشتم که اگر داشتم حتمن از گروهی که با نتایج درست پیش میرفتن، درس وتجربه کسب میکردم .

واقعن دقتی به عواقب عملکردهامون نداشتیم .

خیلی بی دقتی ها وبی توجهی ها نسبت به موضوعات ومسائل حساس داشتیم.

شبیه عموم فک میکردیم مثلا تابع جمع بودیم که حالا میفهمم ،همین تابع جمع بودن خودش یه باور غلطی بود که تو مغز ما کرده بودن .چرا ؟چون همین جمعی که ما ازش حرف می‌زنیم موفقیت‌های چشم گیری نداشتن.

به قول استاد همیشه یادتون باشه هر کی خواست پندی بهتون بده بهش بگید از نتایجت حرف بزن.

واقعن هم همین طوره !

همه بلدن حرف خوب بزنن اما حرف کسی خریدار داره که نتایج خوبی تو زندگیش کسب کرده باشه .

حالا این نتایج می‌تونه تو هر زمینه ای باشه .چ مالی وچ ثروت وچ‌ موفقیتهایی تو روابط وسلامتی و….

ما هم به همین جهت سالهاس وقت خودمونو گذاشتیم رو این موضوعات و روی تغییرات خودمون کار میکنیم که به نتایج خوب برسیم .

نه اینکه به کسی چیزی ثابت کنیم .بلکه خودمون به اون آرامشی که میخایم برسیم .

چون متوجه شدیم هیچ کس مهم تر از خودمون وبا ارزش تر از خودمون نیست .

این خود ما هستیم که در سطر اول جدول قرار داریم .

خودمونو که دریابیم انگار دنیا را دریافتیم .

اشتباه ما از اول این بود که دنیای بیرون رو میخاستیم درست کنیم در حالی که از درون آشفته و داغون بودیم .

عقلمون به چشممون بودوهمه چیزو از ظاهر قضاوت میکردیمو و میسنجیدیم .

خب طبیعتا وقتی به تضادی برمیخوردیم به هزار ویک دلیل تن وبدنمون می‌لرزید.

هیچ چیزم سر جاش نبود.

نه ایمانی داشتم به خدایی که بهش توکل کنم .

شاید به کلام میگفتم توکل میکنم اما عملمکردم، اینو نشون نمیداد .چون‌ همیشه ترسها ونگرانی ها همراه من بودن .

استرس واضطراب همیشه تو وجودم بود.

متکی ووابسته به غیر بودم .

شناختی از درون خودم نداشتم که بخام احساس لیاقتی در خودم بوجود بیارم .یا از ارزشهام با خبر باشم .هیچ مراقبتی در کار نبود.که اگر بود ذهنمو انقد آشفته نگه نمی‌داشتم .

پس تمام افکار وباور های اشتباه من در مقابل دیدن اتفاقات ناجالب وتضادها از عدم شناخت کافی به خداوند بزرگ وقدرتمندواز عدم شناخت خودم بود.

عدم شناخت خداوند که منظور همون عدم ایمان هستش ،عامل خیلی مهمی در پذیرش این اتفاقات بود که من ازش خیلی فاصله داشتم .

به قوانین جهان شناختی نداشتم که سعی کنم طبق اصولش پیش برم .

از این جهت گفتم عدم شناخت خودم که اگه شناخت کافی از خودم داشتم انقد باعث آزار خودم نمی‌شدم .

میومدم با شناختی که از خداوند پیدا میکردم وایمانی که دریافت میکردم ،کنار می ایستادم واز خودم بهتر مراقبت میکردم .

کلا همه جا هماهنگی بین ما وخدا منجر به اتفاقات بهتر وعالی تری میشه .

ما همه جا به هم مرتبط ووصل هستیم .

با ایمانی که به خدا پیدا میکنم میتونم از خودم بهتر مراقبت کنم .

هممون میدونیم هر جا که سر خود، کاری کردیم وتوکلمون رو از دست دادیم چ اتفاقاتی برامون رقم خورده وبر عکس هر جا که متوکل بودیم اونم به معنای واقعی ینی احساسمون رو خوب نگه داشتیم وب خاطر این توکل، صبوری کردیم ،با نتایج بهتری مواجه شدیم .

حالا میفهمم وقتی استاد عرض میکنن که «اتفاقات با توجه به معنایی که ما بهش میدیم ،دیده میشن ینی چی »!

خدا روشکر میکنم که امروز مثل گذشته عمل نمیکنم .

امسال تغییرات بیشتری به نسبت سالهای گذشته تو این زمینه داشتم که حتمن ب خاطر تکاملی بوده که باید طی میکردم .

اینکه در لحظه ممکنه حالت بد بشه واحساست منقلب بشه طبیعی هستش .چیزی که مهمه اینه که به اون وضعیت ادامه ندی وسریع متوجه بشی که نباید به هیچ دلیلی حالتو بد نگه داری چون میدونی دیگه هزاران هزار بار تجربه کردی که فایده نداره وادامه دار کردن احساس بد فقط ما رابه احساسات بدتری میکشونه .

این تجربه های تلخ همیشه تو ذهنم بهم یاد آوری میشن.بنابراین دیگه دلم نمیخاد تکرارشون کنم .

باید متفاوت عمل کنم تا نتایج متفاوتی دریافت کنم .

حالا این اتفاقات میخاد خصوصی برای شخص خودم باشه یا برای عموم باشه ومن درگیرش باشم .فرقی نمیکنه مهم اینه که در هر حالی باید یاد بگیرم که احساس خودمو خوب نگه دارم .

این جمله ی استاد همیشه تو ذهنم هستش که (جهان نمی‌فهمه چرا وبه دلیل وبا چ‌منطقی تو، تو حالت غم هستی ،جهان به فرکانس تو پاسخ میده ).

پس بهتره به دلایلهامون وابسته نباشیم و توجیهی برای وقوع احساست منفیمون نداشته باشیم چون یه جور وقت تلف کردنه !

باید انقد بزرگ وقوی بشم انقد دیدم وسیع بشه انقد تو تغییر زاویه ی دید مهارت پیدا کنم که از اتفاقات زود بگذرم وجنگ وستیزی باهاشون نداشته باشم .

«تغییر زاویه ی دید » ،غوغا می‌کنه ب شرط اینکه بتونی تو اون لحظه ذهنتو کنترل کنی .یه کم به خودت فرصت بدی وخودتو آروم کنی .وبه اون قضیه ازجنبه های دیگه نگاه کنی این خیلی بهت کمک می‌کنه که اجازه ندی اتفاقات ناجالب حالتو بد کنه .

«اعتماد وایمان به خدا »،هم که همانطور گفتم از مهمترین عوامل گذر از شرایطهای ناجالب وتضادها هستن .

بارها تو مواقعی که احساسم بد شده به خودم گفتم ناهید بیا واز زاویه ی بهتری به این قضیه نگاه کن .وهر بار که آگاهانه به خودم متذکر شدم واقعن حالم بهتر شده .

تو دوران بیماری پندمیک هم خداروشکر خودم وخانوادم از پس این مشکل خیلی خوب بر اومدیم که توضیحات لازم رو تو دیدگاههای قبلی دادم .

تو دوره ی 12قدم چندین جلسه در رابطه با سپردن قضایا به خدا هستش که تو با توجه به ایمانی که به قدرت خداوند داری ،هر اتفاقی که میفته رو میپذیری بدون اینکه شکوه وگلایه ای داشته باشی .

استاد خیلی تاکید به این موضوع دارن که هر اتفاقی هراتفاقی افتاد باهاش مقابله نکن وبپذیرش!

ینی لزومی نداره دلیل ومدرک برای استنباط حال بدیت، بیاری که قابل قبول نیست .

وظیفه ی ما اعتماد کردن و بندگی کردنه ووظیفه ی خداوند،خدایی کردن ومراقبت کردن از ما .

وما زمانی از این امتحانات واتفاقات سربلند بیرون میاییم که به اندازه کافی اعتماد کرده باشیم وخودمونو از احساسات بدی مثل ترس ونگرانی وغم وافسردگی وناامیدی دور کرده باشیم .

در طول روز با اتفاقاتی مواجه میشیم که میتونیم از همین کارای کوچیک‌ شروع کنیم و رها زندگی کنیم وخودمونو در بند مشکلات نکنیم تا خود به خود حل بشن .

نباید به این فکر کنیم چطور وچ جور میخاد اتفاقاتی که ما می‌خواهیم بیفته ؟ یا مشکلات چطور میخان حل بشن ؟

جایی که نیاز نیست کاری بکنم باید رهاش کنم وبسپارمش به خداوند.

در جامعه ومملکت ما هر بار مردم با یه موضوعی درگیر میشن وب نظرشون مشکلات حادی قراره پیش بیاد.

اولا که ما درگیر این مسائل ها نمیشیم .اگرم چیزی باشه که مثل اون بیماری پندمیک به ما مربوط بشه باید با زاویه ی دید بهتری ازش عبور کنیم .

نباید درگیر مشکلات بشیم که این درگیر شدنها فقط اسارت ما را بیشتر می‌کنه وبیشتر به اتفاقات بد دامن میزنه .

دیدید وقتی عصبی وخشمگین هستیم ،چ واکنشهای بدی داریم که بعدش پشیمون میشیم .

اینم همین طوره . باید نگاه مثبت به قضایا داشته باشیم وتوجهمون به زیبایی ها باشه تا این مراحل رو بگذرونیم.

همه ی روزها چ خوب باشیم و بد میگذرن .چیزی که میمونه آرامش درون و جسم سالم ماست اونم تاوقتی که زنده هستیم .

گذروندن روزای بد با افکار وباور های منفی ممکنه روح وجسم ما را تا ابد درگیر کنه و باعث آزارمون بشه .

الگوهای نامناسب زیادی دیدیم که ب خاطر فشارهای عصبی ،کم کم ذهن و جسمشون معیوب میشه وبه بیماریهای مختلفی دچار میشن .

پس باید از ،روانمون درست مراقبت کنیم .

که چاره ی کار اینه که دست از سر گذشته بر داری وذهنتو درگیر آینده ی نامعلوم نکنی .

برای امروزت زندگی کنی وبرای امروز احساستو به هر طریقی که میتونی خوب نگه داری .

کم‌کم میبینی که همین ترفند روزای خوب وخوش بیشتری برات بوجود میاره چون تو در فرکانس ومدار مثبت قرار گرفتی .

این میشه آزادی ،رهایی !

ایمان داشته باشید که هر اتفاقی خیری هست برای شما !

هرچندفک کنی به ضررت بوده .تو ایمانتو نشون بده تا کم کم نتایج فوق العاده رو ببینی .

باید امتحانش کنیم تا تجاربمون بیشتر بشه وبعد ایمانمون قویتر بشه .

ایمانت که قوی بشه ،دیگه مشکلات برات بزرگ وحاد به چشم نمیان .

مشکلات وتضادها هستن اما تو دیگه اونا رو بزرگ نمی‌بینی .

وخیلی راحت تر ازشون میگذری .

«کانون توجه »هم تو این راستا خیلی مهمه .کانون توجهت رو از روی هر چیزی که بهت حس منفی میده بردار.

این روزا خیلی رو این موضوع تمرکز کردم .

به جهت احساس لیاقت ولایق دونستن خودم ،سریع کانون توجهم رو تغییر میدم .

خوب درک کردم که جهان منتظر من نمی‌مونه .این منم که باید خودمو به جهان ثابت کنم .

واقعن خدارو شکر میکنم واز استاد عزیز سپاسگزارم که مثل همیشه وجودش، عامل حرکتم برای تغییرات مثبت میشه .

خوب میفهمم اگه دنبال آرامش وخوشبختی هستم باید متفاوت وعاقلانه عمل کنم .

از الگوهای مناسبی مثل استاد عزیز درس بگیرم ونگاهم به کارا ورفتارهای عموم مردم نباشه کاری نداشته باشم که بقیه چی میگن وچکار میکنن .دنبال کسانی باشم که موفقیتهاشون چشم گیره .

هرروز تمرین میکنم انقد تمرین میکنم تا به خواسته هام برسم تا تغییرات لازم رو بکنم .

می‌دونم آرامشی که الان دارم به خاطر همین تلاشهایی که میکنم ، هستش .اینم میدونم همیشه ودر هر لحظه باید حواسم به ذهنم واحساساتی که درگیرشه، باشه .

استاد جونم ممنون وسپاس از آموزه های خوب وقشنگت که مایه ی آرامشن .

سلام پری عزیزم .

ممنون وسپاسگزار از لطفی که به من داشتی.

منم خوشحالم که دوستان عزیزی مثل شما دارم .

انشالله که با درک بیشتر حقایق بتونیم تو همه ی زمینه ها بهتر عمل کنیم .

بابت بیان نظر یا احساس باید یاد بگیریم جایی که میدونیم ماهم سهمی داریم نظرداده بشه هرچند کسی از ما نظری نخاسته باشه .

تو هر جمعی ما نظرمونو اعلام میکنیم اما تحمیل نمی‌کنیم ودر آخر تابع جمع میشیم البته اگه بدونیم وآگاه باشیم که چکاری میخایم انجام‌بدیم .ینی برای حرکته اشتباه ،تابع جم نمیشم .

بابت بیان تحلیل موضوعی هم همین طور !

چون گفتنش بهمون اعتماد ب نفس میده که البته با توجه به شناختی که از اون جم داریم،صحبت میکنیم .اگر واقعا مصلحت دونستیم ومطمئن بودیم که اون جم اصلا با ما هم مدار نیستن ،سکوت رو به هر چیز دیگه ای ترجیح میدیم .

ولی این نباید قانون بشه برام که همه جا سکوت کنم که از جهت دیگه باعث اذیتم بشه .میخام بگم هر رفتاری که بهم حس خوب میده ینی درسته اما اگه باز از درون داره منو اذیت می‌کنه ب نظرم درست نیست وممکنه آسیب دیگه ای بهم بزنه .

جایی که از صحبتهای من استقبال بشه چرا که نه ،حتمن وارد گفتگو میشم .

همه چیز در حد تعادلش خوب ودرسته !