داستانی درباره هدایت الهی | قسمت 1

سلام به استاد بزرگوار

سلام به مریم شایسته ی عزیزم با اون سریال معرکه اش

سلام به دوستان همفرکانسی در این مسیر الهی

استاد و دوستای خوبم اومدم از یه درک و آگاهی که همین الان بهش رسیدم براتون بگم… تازه ی تازه از تنور دراومده، داغه داغه..

هدایت طبق سیستم و قانون انجام میشه…

خداوند طبق قانون و طبق برنامه ریزی سیستمی هدایت رو انجام میده…

در مورد هدایت مهاجرت استاد: تا جاییکه از فایل ها دیگر استاد می دانم، الخصوص فایلی که در اینستاگرام در مورد توجه به خواسته ها بود، گفتند با عزیزدلشون روزها و ساعت ها وقت میزاشتند و در گوگل ارت نقطه به نقطه ی کشورهارو نگاه می کردند، در موردش صحبت می کردند. (و هرچقدر بیشتر صحبت می کردند به وضوح بیشتری می رسیدند که دقیقا چه می خواهند) عکس و ویدئو می دیدند. قطعا این کارها در یکی دو روز نبوده، حتما چند وقتی این کار را انجام می داند. قطعا چند سالی یا چند ماهی توی ذهنشون قصد مهاجرت داشتند. نه اینکه در عرض یک هفته تصمیم بگیرند که می خواهند مهاجرت کنن و بعد خداوند بگه کارهای ایران را تعطیل کن. قطعا وابسته ی خواسته(مهاجرت) نبودند و با حال خوب از زندگی لذت می بردند. یادمه حتی استاد یک جا در مورد مهاجرت گفتند: شد شد، نشد اشکال نداره، اینجا هستیم و داریم لذت می بریم از این زندگیی که ساختیم دیگه… ایشون ترمزهای مهاجرت رو رفع می کنن.

مهم: ترمزها اجازه نمیدن فرکانس خواسته قوی بشه

و وقتی فرکانس مهاجرت در استاد قوی میشه، هدایت از راه میرسه و استاد به هدایت گوش می کنه، عمل می کنه و در نهایت: به خاک امریکا خوش آمدید میشه.

ماجرایی که برای من پیش آمد اینطور بود که: من یک پالتو داشتم، و مثل خیلی ها که چندتا دارند نبودم. و چند روز پیش تصمیم گرفتم ثروتمندانه عمل کنم و برم یکی دیگه بخرم. (البته لازم داشتم ولی خوب خیلی نه) نکته اش اینجاست که من از مدت ها، یا هفته ها قبل، قصد خرید نداشتم، در فکرش نبودم، فرکانس خواسته اش را نفرستادم، یا شاید بهتر است بگویم فرکانس ضعیف با کلی باور اشتباه و ترمز قناعت کردن. و دیروز که توی سرمای هوا رفتیم برای خرید، قبل از رفتن هم توی دلم به خدا گفتم: خودت هدایتم کن به پالتویی که می خوام.

چندین ساعت گشتیم و کلی پالتو پرو کردم ولی اونی که می خواستم نبود، یا رنگش یا مدلش یا اندازه اش… خلاصه خیلی ناراحت و گرفته برگشتیم خونه. خیلی حالم گرفته بود. اینکه چرا باید من اینقدر اذیت بشم توی سرما آخرشم با دست خالی بیام خونه. نباید اینطور باشه، چطور چهار ماه پیش هدایت شدم به مانتو فروشی و در اولین پروها مانتو و شال مورد نظرم رو گرفتم، چقدرم راضی و خوشحال و چقدرم الانم دوستشون دارم. چرا امروز هدایتم نکرد؟ اصلا واقعا قانون وجود داره؟ یا اون سری شانسی اونطوری پیش رفت؟ و البته با نجواهایی که در مورد قانون به ذهنم می اومد، کامنت های هدایت رو می خوندم و پیش می رفتم و زندگی در بهشت می دیدم. اینقدری در این مسیر نتیجه گرفتم که با یکبار نتیجه نگرفتن کنار نکشم.

تا اینکه دقایقی پیش با خواهرم در مورد قانون صحبت می کردیم و بررسی کردیم سری های پیش چطور هدایت شدیم، به خرید خواسته هامون. مثلا آبجیم گفت: من ویژگی ماشین لباسشویی رو که می خواستم، مدتی مد نظرم بود، و خیلی اتفاقی(البته هدایتی) هدایت شدم به سمتش و بهترین قیمت خرید کردم. و با همدیگه کلی مثال از کفش و وسایل های دیگه هم به یاد آوردیم. حتی همون مانتوی و شالی که گفتم چهارماه پیش گرفتم، مدتی در فکر خریدش بودم.

وقتی هم که موضوع هدایت مهاجرت استاد رو هم به یاد آوردم و بررسی کردم، دیدم دقیقا همینه.

هدایت طبق سیستم و قانون انجام میشه* به قدرت فرکانس خواستنمون بستگی داره و به لفظی و زبانی درخواست هدایت کردن ربطی نداره. یجورایی انگار خدا زبان مارو متوجه نمیشه، فرکانس مارو متوجه میشه.(هم توجه بهشون و هم کم کردن ترمزها) که در نهایت فرکانس خواسته قدرت می گیره، و بعد هدایت به خواسته و بعدش تجلی خواسته…

ما هر خواسته ای داریم باید در خواستن اون چیز، تکامل طی شده باشه. تکامل زمانی یا درونی. یه خواسته ای رو مدتی در ذهنمون داشته باشیم و بخوایمش. و البته رها و بدون وابستگی. بعد از مدتی که فرکانس خواستن اون چیز در ما قوی شد، حالمون هم خوبه، به سمتش هدایت میشیم و اجابت میشه.

حالا شدت گرفتن اون فرکانس به باور و ترمزهای ما در رسیدن به اون خواسته بستگی داره. مثلا در ذهن مریم عزیز، رسیدن مایع شویند به ایشون خیلی سطحی و ساده بود. و لحظاتی که بهش نیاز پیدا کرده و به ذهنش رسیده که در اون یکی خونه داریم، این فرکانس به مرحله ی عمل رسیده. ترمزی برای دریافت اون ماده شوینده نداشته و توی ذهنش هم گیر نداده که حتما اونی که توی اون یکی خونه هست رو می خوام…یه جورایی اگه شد، شد، نشد هم نشد…

شاید یک نفر برای خرید چیز بزرگ مثل خانه یا ماشین یا مهاجرت، اینقدر ترمز توی ذهنش باشه که زمان میبره تا اون فرکانسه قوی بشه و به مرحله ی عمل برسه.

این موضوعی بود که برام پیش اومد و با تفکر در مورد هدایت مهاجرت استاد و هدایت های خودم و خواهرم، سیستمی بیشتر برام واضح شد، قلبم آرام گرفت. از حال گرفته و ناراحتی که دیروز پیش اومد، خارج شدم و بی نهایت حالم عالی شد از دریافت این آگاهی بی نظیر که می تونم در رسیدن به خواسته هام لحاظش کنم و انتظار بیجا از خودم و خدا و قانون نداشته باشم.

اگر بخوام جمع بندی کنم، میشه: ترمزهارو رفع کنیم، خواسته مون رو توی ذهنمون داشته باشیم و بهش توجه کنیم. به قول استاد لاجرم به سمتش هدایت میشیم. بعدش آگاهانه هدایت رو پذیرا باشیم، مثل استاد با ایمان به هدایت عمل کنیم و بدون شک به خواسته مون میرسیم.

امیدوارم این جمع بندی در درونم بشینه، و بتونم به همینی که گفتم موقع عمل، عمل کنم.

به امید خداوند و هدایت هایش…

سلام استاد

روزگارتون خوش تر و شادتر

استاد اگر مقدوره براتون در مورد ارتباط با خدا و توحید بیشتر برامون فایل بزارید. من در یک سردرگمی هستم و نمیتونم تفکیک کنم درست و غلط رو. از زمانی که در این مسیر هستم بین آموخته هام و احساسم، بین ایمان قلبی یا نجوای ذهنی سردرگم شدم. سردرگمی بین متکی به خود یا خدا.

توضیح بدهم کمی: استاد من در گذشته زمان هایی که به خودم متکی بودم، اینقدر خیالم راحت بود برای بدست آوردن خواسته ام که ناخودآگاه حالم عالی بود و رهای رها بودم، یعنی ذره ای نگرانی یا استرس نداشتم. و آن خواسته هم اجابت میشد. مثل داشتن شغل: که خیالم راحت بود که پیدا می کنم و در سه برهه از زندگیم هم به راحتی، بدون هیچ گونه سابقه کاری یا پارتی استخدام شدم.

زمانی که قصد شرکت در کنکور را داشتم، با اینکه بسیاری از مباحث رو نرسیدم بخونم بازم در دانشگاه دولتی(روزانه) قبول شدم.

زمانیکه میخواستم ازدواج کنم. همسرم با اینکه غریبه بودن و شناختی نداشتم ولی قلبم می گفت ایشون همونی هستن که من می خوام.

و خیلی از مواقع دیگه…

میدونید استاد، اون احساس ایمان به خودم اون باور قلبی و قوی، اونا باعث همون نتایجی بودن که من میخوام. الان با صحبت های شما در تمام فایل ها، به وضوح درک می کنم و میفهمم که باید مثل اون شرایط ایمان داشته باشم که من میتونم.

– سواله من آیا متکی به خود بودن شرک نیست؟

– سوال، مگر خدا در درون من نیست، آیا متکی به خود بودن همان متکی به خدای درونم میشود؟

درحال حاضر زمانهایی که میخوام کاری کنم و در دلم خدارو درنظر بگیرم و بهش متکی بشم، اصلا این توکل درونی نیست. ذره ای از اون حسی که در مثالها گفتم رو ندارم. خیلی تلاش می کنم داشته باشم ولی نیست… و این احساس نکردن خداوند باعث نگرانی و استرس و در پی اون نداشتن حال خوب و در ادامه نرسیدن یا دیر رسیدن یا با نارضایتی رسیدن به خواسته ام میشه…

و از اونجایی که نمیدونم شرکه یا نه، سعی کردم متکی به خود(ایمان به خودم) رو در ذهنم نیارم و اعتبارش رو بدم به خداوند.

و بازهم از طرف دیگه نتایجم پدیدار نمیشه مثل اون موقع ها. (درحال حاضر کاملا متعهدانه و روزانه کار می کنم روی خودم)

به خودم میگم طبق اصلی که شما تدریس می کنید، اون موقع ها من همون حالات رو داشتم، پس آیا آنها درست است که نتیجه هم می گرفتم؟

یه جورایی دوطرف قضیه رو هم ندارم. اصلا نمی تونم اونطور که باید خداوند رو احساس کنم چه برسه ایمان بیارم. (البته چندباری خیلی خیلی واضح هدایتم کرده و خودم مبهوت شدم، منظورم اون ایمان دائمی و غالب ذهنم باشه نیست.)

اول از همه از خدای بزرگ می خوام که هدایتم کنه، آگاهم کنه تا به درک درستی برسم.

یکی از خواسته های من شرکت در دوره دوازده قدم است که به محض فراهم شدن شرایطش بدون شک تهیه خواهم کرد. به یادآوردم قانون درخواست رو، و تصمیم گرفتم درخواست کنم که در این زمینه و برطرف کردن چنین سردرگمی ها برامون فایل رایگان بزارید استاد.

و از بقیه ی اعضای این خانواده ی دوست داشتنی هم درخواست می کنم اگر جوابی دارند که به من کمک می کنه، ممنون میشم کامنت کنید.

سلام فاطمه ی عزیزم

هرکدوممون یک دلیلی برای جور نشدن مهاجرت تو ذهنمون هست. چند تا کامنت قبل وقتی داشتم کامنت مانیای عزیز رو می خوندم، (برای الگوسازی برای مهاجرت پیشنهاد می دهم بخوانید.) احساس کردم هر کدوم از ماها از یک نقطه ی خیلی پایین شروع کردیم و بعضی ها نسبت به دیگری کمی بالاتر هستند…

در کامنت مانیا احساس کردم از نظر مالی براشون مهیا بوده، یا سطح فرهنگی یا آشنایی بالاتری داشتن و دارن.

بعضی ها مسئله ی مالی دارن، بعضی ها اجازه ندادن خانواده، بعضی هام قدرت رو میدن دست رئیس جمهور امریکا و خلاصه هر کسی یک مانع بزرگ توی ذهنش داره…

مثلا در اطرافیان من مهاجرت حتی از شهری به شهر دیگه خیلی کم اتفاق می افته و اصلا خارج رفته نداریم، یا خیلی پولدار در فک و فامیل نداریم، یجورایی مهاجرت اصلا عادی نیست و خیلی دور از دسترسه و هیچ کس بهش فکر نمی کنه…(البته به غیر از خودم)

و استاد از نقطه ی خیلی خیلی پایین تر شروع کردن. و این بیشتر برای ذهنمون قابل قبوله که برای ماها هم میشه.

استاد در یکی از فایل ها گفتن در کل طایفه شون یک نفر خارج رفته نداشتن و درک کردم که دقیقا چه تفکری حاکمه.

قطعا برای افرادی که در محیطی باشن که دکتر مهندس و… زیاد داشته باشن و یا از دوستان آشنایان مهاجرت کرده به کشورهای خوب زیاد باشه، برای اون افراد مهاجرت خیلی عادی تر از افرادی هستش که اصلا بهش فکرم نمیکنن…

قانون تکامل رو در نظر بگیریم. استاد ابتدا در ایران به زندگی خوب رسید. حال خوب. روابط خوب. ثروت و … و کلی شهرهای ایران رو گشتند و داخل ایران مسافرت رفتند، از نظر مالی هم به درجه ی بالایی رسیدن و بعدش به کشورهای دیگه سفر کردند(نه مهاجرت) و بعد هم اقامت دائمی.

ماهم تکاملمون رو در هر زمینه طی کنیم و ادامه بدیم این مسیر رو به آرزوهای بزرگمون میرسیم.

خدای من

انگار داشتم یه رمان مهیج می خوندم

از همون رمان هایی که در دوران نوجوانی می خوندم و نویسنده جزبه جز شرح داده بود همه چی رو، از محیط، از هوا، از حس و حال از همه چی، اینقدر که غرق داستان می شدم، از خوشی هاشون می خندیدم و با غصه هاش گریه می کردم…

از همون رمان هایی که اینقدر برام هیجان انگیز بود که تا صبح بیدار می موندم تا تموم کنم…اینقدر که موقع خواب نمی تونستم بهش فکر نکنم…

عالی بود

عالی به تمام معنا

چقدر لحظات خوب رو بیان کرده بودید. تمرکز روی خواسته ها در این نوشته موج می زد: سفر، سرسبزی، شادی، پیدا شدن گمشده، رانندگی، عدم وابستگی(به همسر و نبود ایشون و در عین حال لذت بردن خودتون) هوای بی نظیر و خدایی…هرچی بگم کم گفتم، چقدر این نوشته ارزشمنده…

انگار خودم رفتم شمال و برگشتم، متشکرم که وقت گذاشتید و اینقدر عالی توصیف کردید…