تسلیم بودن در برابر خداوند

با سلام خدمت همه عزیزان

امروز بعد از مدت زیادی اومدم اینجا و هدایت شدم به این فایل‌که دلیلش هم برای همین کلمه تسلیم بود که منو کشوند اینجا.

تسلیم شدن شاید سخت ترین کار راحت دنیا باشه اینو از این جهت میگم که تسلیم شدن یعنی اینکه اجازه بدی خداوند یا جهان هستی کارها رو برات انجام بده که هر چی بیشتر تسلیم بشی کارها بهتر و با کیفیت تر انجام میشه ولی سختیش از این جهته که باید به نقطه ای برسیم که ذهن حریف ما نشه و بتونیم خودمون رو بسپاریم.

من خودم نمیدونم چطور‌هدایت شدم که تسلیم باشم ولی افتادم تو مسیرش و میخوام سکم ازش بگم براتون:

تسلیم بودن رو نباید با آسون بودن اشتباه بگیریم و یا بخوایم فک کنیم که اصلا اذیت نمیشیم، اتفاقا چون تو میخوای به سرچشمه اصلی وصل بشی تا رسیدن بهش باید یه سری رنجشها رو از مسیرشون رد بشی که اگر نباشه که همه میگن ما تسلیمیم.

تسلیم بودن برای من این طور معنی میده که من دیگه نباید اجازه بدم که ذهن فرمانده من باشه بلکه باید به نقطه ای از درون برسم که خداوند حاکم من باشه، خوب اینجا ذهنی که سالهاست همراه ماست یقینا بیکار نمیشینه که ما راحت ردش کنیم میاد و با نهایت داشته هاش باهات روبرو میشه،

اینجاست که رنجها و یا شاید حال بدیهای ما شروع بشه . چطوری؟

خوب وقتی ما میگیم تسلیم هستیم جهان هستی ما رو به مسیری میبره و هدایت میکنه ولی ما که رفتیم توی مسیر جایی نیست که ما قبلا بودیم جهان داره ما رو رشد میده و جاها و شرایطهای مختلفی رو پیش روی ما قرار میده و به ما میگه که تو ایمان داشته باش و خودت رو بسپار به من، هر مسیری باشه، هر آدمی باشه، هر شرایطی باشه تو پیروزی و میتونی سالم و با عزت بیای بیرون چون من با تو هستم، ولی تا اینجاش قشنگ و حرفای قشنگ بود ، توی مسیر که میری و داری قدم برمیداری ذهن میاد و کارش رو شروع میکنه با تحهیزات کامل، و چون ما هنوز تو مرحله ذهن هستیم و نتونستیم خاموشش کنیم میاد و از هزار طرف فشار میاره و افکار مختلف میاره، از اون طرف هم خداوند میگه خودت رو بسپار به من، حااا اگه میخوای معیار تسلیم بودن خودت رو بسنجی اینجاست. اگر ذهن حریفت شد و با تیرهایی که به سمتت پرت کرد تو رو برد به سمت نگرانی و اضطراب و تو نتونستی بهشون بها بدی و درگیرشون شدی یعنی تو هنوز باید قوی تر بشی توی اون موضوع و هر چقدر هم خداوند بگه نگران نباش و بیا تو نمیتونی چون ذهن خریفت شده. به این موضوعات که میان و ما رو با خودشون میبرن میگن درسهای ما، که ما باید اینها رو پاس کنیم. حالا چطور‌ پاس کردنش رو هم میگم، حالا اگه تو ذهنت میاد بعضی وقتها که من چه درسهایی دارم و یا اینکه چه باوری رو باید درست کنم، راه تسلیم بودن سریع ترین و بهترین مکان برای این چیزهاست، به این صورت که شما قدم تو این مسیر میزاری و خداوند هدایتت میکنه و وقتی تو مسیر‌میری ذهن میاد و اذیت میکنه حالا اون چیزهایی داره زیاد اذیتت میکنه یعنی درسهایی که باید پاسش کنی، میتونه ترس از آدمها باشه، ترس از شرایط باشه، میتونه ترس از دست دادن باشه و…

حالا کار ما و پاس کردن ما چطوریه؟

شما تو مسیر تسلیم شدن میری و خداوند هدایتت میکنه، که خیلی از کارها اصلا منطقی نیست، اصلا با عقل جور درنمیاد، اصلا با حساب و کتاب نمیخونه ولی باید انجامشون بدی، این وسط ذهن میاد و اذیت میکنه حالا اون موضوعیه که ذهن میاد بهت میگه میشه درس تو و پاشنه آشیل تو، حالا اینجاش یکم حرفام فرق داره، اینجا بجای اینکه بشینی و ذهن رو با ساختن هزاران باور بخوای بمباران کنی که بخوای کارها رو انجام بدی برو و بشین و مراقبه کن یعنی چی؟

ما میشینیم و چشمانمون رو میبندیم‌، وقتی که اینکار رو میکنیم اون افکار زیاد که میشن درسهای ما میان و میخوان بهت بچسبن و تو رو با خودشون ببرن حالا کار ما ینکه که فقط به اون افکار نگاه کنیم و واردشون نشیم، کار ما فقط همینه، اون افکار هی میان، هی میرن. حالا که اینکار رو با تکرار تو روزهای متوالی انجام دادی میبنی که دیگه نمیان و ذهن دیگه قدرتی تو اون موضوع نداره. اینجا یعنی اینکه دیگه اون درسه برات پاس شده و تو رشد کردی و تو مسیر تسلیم بالاتر رفتی.

حالا همه کار ما همینه که بشینیم و افکاری که میان رو مشاهده کنیم و اون درسها برای ما پاس بشن، با چه نگاهی این حرف منطقس میشه؛ از اونجایی که وقتی خدا میگه من هستم و مراقبتم پس اون شک و دودلی و. ترسها فقط کار ذهنه ماست و در اصل واقعیت ندارن.

من این مسیر رو رفتم و دارم میرم و تجربه شخصی خودمه. گفتم که اینجا این تحربه رو به اشتراک بزارم. و یه نکته دیگه اینکه تو این مسیر یدفعه منتظر معجزه نباشید چون دارید به منبع اصلی این جهان وصل میشید جای کمی نیست. فقط باید تو این مسیر از دردها و رنجهاش عبور‌کنید چون راهش اینها رو هم داره، از این جهت نمیگم رنجش و یا درد که ذهنمون رو متمرکز کنیم روی درد و رنج نه، از این جهت میگم که در مسیر رشد اینها چیزهایی که ما بهش برخورد میکنیم و وقتی بدونم از زیرش جا نمیزنیم.

مثل الماسیه که هر لحظه بیشتر میدرخشه.