«موفقیت»‌، مسیر رسیدن به خواسته است‌ نه مقصدِ آن

به نام خالقِ هدایتگرم

سلام به همه ی نازنین های سایت.

از کامنتِ سعیده جانِ شهریاری جانم هدایت شدم به این فایل.

قشنگ متوجه شدم این فایل به یه دلیلی سایت 4 صبح اومده سراغم تا گوشش بدم.

اصلا اینکه چرا 10 دقیقه به 4 بامداد باید بیدار شم خودش جای فکر داره.

که بیام سایت رو بلافاصله چک کنم، دایره آبی جانم رو ببینم، کامنت نفیسه جانم رو بخونم و کیف کنم…

موفقیت چیه سمانه از نظرِ تو؟

موفقیت اینه که من آرامشم بالاتر رفته و میره…

اینه که امشب قبل خواب قشنگ متوجه شدم چقدر از لحاظِ اعتماد به نفس و احساسِ لیاقت فرق کردم…

چقدر ساده و راحت هدیه دریافت میکنم، سپاس گزاری میکنم از خدا و دست هاش، خوشحالم و لذت میبرم.

برای کی؟

کسی که قبلا از غرورش (شرک) هدیه ها رو از طرف بنده های خدا میدونست و نمیتونست قبولشون کنه، خجالت میکشید، احساسِ ناتوانی بهش دست می‌داد اگه هدیه ای سمتش میومد.

احساس بی لیاقتی بهش دست می‌داد.

اینا تو حرف ساده است…

ولی من به چشم و تو عمل دارم میبینم تبدیل به چی شدم…

چی رفته تو شخصیتم و عوض شدم…

موفقیت یعنی سمانه ای که اگه ازش میپرسیدن غذا چی میخوری؟

واسه شیرین بودن پیشِ چشم دیگران، عزیز بودن، کم توقع بودن پیشِ چشم دیگران تا به این طریق دوست داشتنی و ملوس تر به نظر برسه میگفت فرق نداره، هر چی خودت راحتی و تعارف و رودربایستی های رایج…

الان به احساس لیاقتی رسیده که گزینه هاشو به راحتی مطرح میکنه.

شجاعتِ درخواست کردن رو پیدا کرده.

تو ذهنم میگم من وظیفه مه هر چی دلم میخواد بگم، فرد اگه شرایطش رو داشت خب درست میکنه نداشت هم فدای سرش، چیزی نیست، مهم اینه من انقدر از خودم احساس لیاقت کنم که نظر بدم…

فرقی نمیکنه یعنی چی؟

همه حتما یه نظری داریم.

حتما یه چیزی هست که بیشتر دوست داشته باشیم تا دیگری…

خب وقتی کسی ازم میپرسه، منم انقدر احساس لیاقت دارم که بگم چی میخوام فارغ از نتیجه اش…

حالا جالبه ها.

اکثرا دقیقا به خواسته هام میرسم چون شجاعتِ مطرح کردن دارم و خب طبق قانون، خداوند به شجاعان پاسخ میده…

خب موفقیت یعنی اینکه من میخوام، درخواست رو میفرستم تو کارتابلِ خدا، دست هاشو باز میذارم، اونم خیلی شیک خواسته منو از طریقِ راه خودش (تاکید می‌کنم راهِ خودش نه لزوما راهی که من میخوام یا دوست دارم یا فکر میکنم راه اونه) اجابت میکنه، منم با همون آرامش میرم تیک میزنم خواسته مو تو لیستم…

آقا نوشتن لیست درخواست ها و اطمینان به تیک خوردنش، عالیه.

چون هر بار اطمینانم رو داره بالاتر میبره به قدرتش و درستیِ مسیری که هستم و افکارِ صحیحی که پشتِ هر رسیدنم وجود داره.

موفقیت چیه؟

اینه که انقدر با خودم OK شدم، حرفمو راحت میزنم، نظرمو میدم فارع از نگاهِ دیگران، انقدر ریلکس و با اطمینان و آروم نظرمو میگم خودم کَف میکنم چی بودی چی شدی؟

اینا چیه؟

خب موفقیته دیگه.

رشد و بهبوده دیگه.

خب لازم بوده بشنوم این فایل رو تا واسم یادآوری شه موفقیت‌هام…

موفقیت اینه که من قبلا خجالت میکشیدم با خودم، از خودم، در برابر دیگران و خودمو کم و کوچک میدیدم، حالا انقدر راحتم با خودم…

مگه بهبود عزت نفس، اعتماد به نفس، احساس لیاقت کم چیزیه؟

نه والا، خیلی گنده است، خیلی خیلی.

برای کسی که میدونه حالِ خوبش و اینکه سرش بالا باشه، بتونه حرف بزنه تو جمع مخصوصا بین آدمایی که احساسِ رودربایستی داره باهاشون، رو با نتایجش گره بزنه،

(اینطور که اگه دستاورد گنده ای داره خودشو انسان ببینه، اگه معمولی بود شرایط خودشو انسان نبینه)،

انقدر فرق کرده که با خودش راحته و حالا چون راحته با خودش، اتفاقا داره ارزشمندیِ خودش فارغ از هر دستاوردی از درونش میجوشه رو میبینه و اتفاقا اینا بهش عزت نفس میده …

این برای من یعنی موفقیت.

موفقیت یعنی چی؟

اینکه میتونم الان نه بگم…

نظرمو بدم و انجامش بدم بدون نگرانی از ناراحت شدنِ دیگری یا اینکه چی فکر میکنه در موردم…

موفقیت یعنی اینکه تازه دوزاری ام افتاده سمانه حق نداری تحت هیچ شرایطی، تاکید می‌کنم هیچ شرایطی، خودت رو با دیگری مقایسه کنی…

تو سمانه ای…

چطوری فکر میکنی؟

چطوری زندگی میکنی؟

همونطوری که سمانه الان بهترین میدونه.

دیگری طور دیگه ای موفقیت رو تعریف میکنه، خب نظرش محترم، اما به من ارتباطی نداره، اون آدم طرز فکر و نگاه و عملکردش تو زندگی با من فرق داره، من سمانه ام، مدل خودم زندگی میکنم و اتفاقا وقتی با مدل خودم با آرامش (نه با زور زدن واسه تغییر و خشم و اینکه بخوام به زور یه چیزی رو عوض کنم و خودمو بکنم تو چشمِ ملت) جلو میرم چقدر زندگی شیرینه، لذت بخشه، هیجان انگیزه…

استاد یه جایی گفتن این پول چیه که شما همه ی چیزتون رو باهاش گره میزنین؟

این تلنگره برای من.

نه فقط پول.

هر اون چیزی که تو زندگیم غیر از خدا بهش قدرت میدم و گنده اش میکنم، که اگه بود، باشه، من حق دارم خوشحال باشم حالا، اگه نبود حقِ خوشحالی ندارم، شرکه…

دخترِ نازنینم، تو همینطوری، خالی خالی، بی هیچ دستاورد و امکانات و شرایطی هم حق داری هر لحظه خوشحال باشی، لایقی که خوشحال باشی، بزنی و برقصی و بچرخی و جامِ این زندگیتو پُر کنی واسه خودت از نشاط و سرخوشی…

موفقیت یعنی چی؟

یعنی اینکه تو این مدت (تقریبا یک سالِ اخیر) انقدر فرق کردی تو هر چیزی سمانه.

تو روابط با همسر و خانواده و دوست و آشنا و غریبه…

تو خودشناسیِ خودت و مباحثِ عزت نفس و لیاقت و ارزشمندی و اعتماد به نفس…

تو ارتباطت با اللهِ یکتا و میزانِ توکل و اعتماد و باورت بهش.

تو میزانِ ورودِ ثروت و نعمت و روزی های حساب و غیرِ حساب تو زندگیت.

تو میزانِ حس و حال خوبی که واسه خودت خلق میکنی، لذتی که میبری از زندگیت، کنترل ذهنی که دیگه بهتر درک کردی واجب و لازمه ی زندگیت هست هر ثانیه، صلحِ درونیت و …

خب منِ بهبودگرام میگه دختر چقدر عوض شدی، چقدر آرامشت بهتر شده تو فکر کردن و رفتار کردن.

موفقیت یعنی من آروم شدم…

سمانه ی پرشتابِ قبلی تو هر پله داره یه اپسیلون از شتابش تو افکار و عملکردش تو زندگی کمتر میشه.

سمانه جانم داره بهتر خودشو میبینه، به خودش احترام بهتری میذاره، با خودش مهربونتره…

خدای من، چقدر من خودمو سرزنش میکردم، احساس گناه و خجالت و شرمساری داشتم، عذاب وجدان داشتم، حالا چقدر بهترم، تازه دارم میفهمم دارم نفس میکشم تو زندگیم.

این یعنی موفقیت.

موفقیت یعنی سمانه ای که قبلا انگار تو دو ماراتن بود و مسابقه که بدو بدو …

حالا ارومه، میگه خب، الان این فایل اومد سر راهم، هدایت شدم که بشنومش، تا بفهمم الان باید چطوری فکر کنم، به چی فکر کنم، خدا چه پیامی برام توش گذاشته و …

اِ چه باحال

پس مسابقه نیست؟

پس آروم و بی هیچ داوری نسبت به خودم گوش بدم ببینم استاد اینبار چی میخواد بهم بگه از طرفِ خدا.

اِ چه باحال الان استاد حرف از موفقیت میزنه.

خب بیام ببینم من چند چندم با خودم و بنویسم.

موفقیت یعنی الان من تونستم این همه از موفقیت هام رو ببینم و بنویسم، یعنی درک کردم که دارم و رسیدم بهشون، که سپاس گزارم بابتشون از خدا جانم، از استاد جانم، از سمانه ی نازنینم قربونش برم من…

اِ چه باحال…

من دارم خودمو میبینم.

حس میکنم.

دوست دارم.

واقعا موفقیت بزرگیه واسه من دوست داشتنِ خودم، دیدنِ خودم…

من فکر میکردم فقط خودم سخت گیرم به خودم، نق و غُر میزنم به خودم، راضی نیستم از خودم و …

بعد تو کامنتها که میخونم حتی بچه هایی که از نتایجشون نوشتن و من اونا رو موفق میدونم هم گاهی نسبت به خودشون کم لطفی دارن، متوجه میشم سمانه جون این یه خطایِ انسانی هست، مربوط به تو یا شخصِ خاصی نیست که فکر کنی نقص هست…

این یه باگِ شخصیتی هست که به محضِ تشخیص میتونی بهبودش بدی، راحت باش با خودت.

هر چی راحت تر، علی بی غم تر، آسان گیر تر، ریلکس تر به همون اندازه چرخِ گاریِ زندگیت انگار داره رو پنبه حرکت میکنه …

جهان سخت میگیره بر مردمانِ سخت گیر…

موفقیت یعنی یه دوره ای به اسم احساس لیاقت میاد، سمانه میره تو مدارش، اماده دریافتش میشه، گوش میده، بهش فکر میکنه، پیاده اش میکنه تو جزییاتِ افکار و عمل تو زندگیش و بعد میبینه چقدر داره حالش با خودش و پیرامونش بهتر میشه…

موفقیت یعنی قبلا بال بال بزنی فلانی بهت توجه کنه یا تحسینت کنه، امشب یهو دوزاری ات میوفته اِ فلانی چه قشنگ بهم عشق داد، بدونِ ذره ای بال بال زدن از سمت من، اینکه من محتاجِ این فازها نیستم و این عشق ها میان تو مدار من و بهم هدیه میشن.

موفقیت یعنی دارم میبینم از وقتی گفتم باشه خدا جون، من روی تو حساب میکنم فقط:

رزق، میاد دنبالِ من.

حالِ خوب، روابط خوب، شادی، لذت بردن از لحظه هام، آگاهی ها، دوستای خوب، ارامش، امنیت و … میاد دنبالِ من…

چیه این زندگی؟

موفقیت چیه؟

اینکه دیگه نمی‌ترسم برم پیش خدا به واسطه ی زندگی و افکار و اعمالم که حالا چی دارم با خودم میبرم ؟

خب من دارم سمانه جونی رو میبرم تو اغوشِ خدا، که اینجا یاد گرفت و رفت تو آغوشِ خدا به اندازه ی درک و ظرفِش…

خب پس هیچ فرقی نداره.

اینجا تو آغوش خدا، اونجا هم تو آغوش خدا…

همش قشنگه.

موفقیت یعنی سمانه تبدیل شده به دختری که متوجه شده مسئول خودش و افکارشه، فکر نمیکنه میتونه کسی رو تغییر بده و بال بال بزنه، متوجه شده باید تمرکزش رو بذاره روی سمانه، حالا اگه تمرکزش پرت میشه رو دیگری دوباره برش میگردنه روی سمانه…

خب تقریبا نزدیک یک ساعته دارم مینویسم، اگه بخوام بنویسم هنوزم جا داره بگم چقدر موفقیت رو حس میکنم تو سمانه ی الان…

اما سخن کوتاه میکنم و میفرستم این ردپا رو تو سایت تا خودم به عنوان اولین نفر بخونم و بهتر درک کنم چی بودی چی شدی عزیزِ دلم.

استاد جان، شما یادم دادی اعتبارِ هر خیر رو بدم به الله یکتا، ازتون سپاس گزارم.

خدایا شما استاد رو آوردی تو زندگیم، خیلی سپاس گزارم.

خدایا خودت معلم من بودی هستی و خواهی بود، ازت سپاس گزارم که با دست های بی نظیرت و انقدر زیبا بهم آموزش میدی.

استاد جان مرسی که انقدر خوب معلمی هستی.

استاد جان مامانم میخواد براتون پیامی بده، گفتم تو بگو من مو به مو برای استاد مینویسم از طرفت، در اولین فرصت و به محضِ اینکه گفت با همون زبون و ادبیاتِ شیرین و مامان گونه ی قشنگش براتون مینویسم.

میدونین چی میگن مامان جونم؟

میگه همه خوبن ها ولی سید حسین عباس منش یه چیزِ دیگه است، من باهاش راحت ترم، بهتر یاد میگیرم و …

و چقدر که مامانم تو این مدت بهبودهای متفاوت داده خودشو که منی که به عنوان دخترش میبینمش کلی کیف میکنم و افتخار میکنم بهش.

سپاس گزارم برای آموزش های نرم و لطیف و محکم و قاطع و جامع و اصل تون.

ممنونم از بهبودی که به واسطه ی اموزش های اگاهی بخش تون نسبت به خدا شناسی و خودشناسی، تو زندگیِ من و خانواده ام و دوستام و بی نهایت آدم دیگه در دنیا ایجاد میکنین هر ثانیه.

مریم جون، ماچ به روی ماه شما که پا به پای استاد ارزشمندی واسه من و همه.

سپاس گزارم ازت مریمِ نازنین، هم اسمِ مامانم.

خدایا شکرت واسه روزی های حساب و غیر حسابِ فراوانت، واسه بیدار کردنم بامدادِ امروز و هدایتم به این سمت.